Ομολογώ ότι την πρώτη φορά που τις διάβασα, τις πίστεψα και εξοργίστηκα. Οι δηλώσεις που αποδίδονταν στον Κίσινγκερ, περί της αναγκαιότητας να πληγούν οι πολιτισμικές ρίζες του δυσκολοκυβέρνητου ελληνικού λαού, ταίριαζαν τόσο πολύ στο προφίλ του αγαπητού μας Χένρυ, που δεν χρειαζόταν καμία διασταύρωση για να επιβεβαιωθεί η εγκυρότητα τους.
Αν και δεν πρέπει να υπάρχει έλληνας που να μην έχει λάβει chain email με αναφορά σε αυτές, τις υπενθυμίζω:
Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα,τη θρησκεία,τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί,να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια,να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κτλ.
Άρχισα να προβληματίζομαι όταν κάθε φορά που τύχαινε να σκοντάψω σε αυτό το διαβόητο απόσπασμα, δεν υπήρχε καμία σαφής αναφορά για το που και πότε ειπώθηκαν αυτά και κάποια σοβαρή ένδειξη για την εγκυρότητα τους. Άρχισα να αναζητώ πηγές στο ίντερνετ. Έφαγα μέρες, εβδομάδες ψάχνοντας. Τζίφος! Υπήρχαν μερικά sites και blogs που επαναλαμβαναν τις δηλώσεις και το ένα παρέπεμπε στο άλλο σαν πηγή. Κάτι δεν πήγαινε καλά... Ίσως ο Χένρυ να είναι αθώος για κάτι, έτσι για αλλάγή.
Εν τω μεταξύ, μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι ο Έλληνας λατρεύει να υποπτεύεται, να αφήνεται στην γοητεία των θεωριών συνωμοσίας και των σκοτεινών δυνάμεων (Μοσάντ, CIA, ΔΝΤ, ΕΕ, Ισραήλ, Γκρίζοι Λύκοι, KGB, ό,τι αγαπάει ο καθένας) που συστρατεύονται για να λυγίσουν το φρόνημα του περήφανου λαού μας. Ίσως έτσι νιώθουμε σημαντικοί, ίσως έχουμε θέμα για κουβέντα στον καφέ. Χάνουμε όμως την ρημάδα την αλήθεια!
Ευτυχώς ο Γ. Μαρίνος με ένα άρθρο του στο Βήμα ξεκαθάρισε τα πράγματα:
Από το Βήμα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=373607&dt=17/12/2010#ixzz18Zf3UaFs
Ο Κίσινγκερ κι εγώ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ | Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
«O Κίσινγκερ ζει, αυτός μας οδηγεί». Το διάσημο σλόγκαν το οποίο κυριαρχεί στις κηδείες θαυμαζόμενων προσωπικοτήτων στη σχιζοφρενική κοινωνία μας κυριαρχεί και πάλι αυτές τις ημέρες επ΄ ευκαιρία της νέας πολιτικής κίνησης «Σπίθα» που εξήγγειλε ο μεγάλος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Αναφέρομαι σε αποδιδόμενη στον διάσημο αμερικανό διπλωμάτη ρήση, που υποτίθεται ότι έχει ως εξής:
« Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα,τη θρησκεία,τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί,να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια,να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κτλ. ».
Μολονότι ο κ. Κίσινγκερ δεν διακρίνεται για φιλικά αισθήματα προς την Ελλάδα και βαρύνεται για εχθρική πολιτική κατά της χώρας μας και της Κύπρου, δεν έχει προβεί ποτέ στην προαναφερθείσα δήλωση. Και αυτό μπορώ να το βεβαιώσω κατηγορηματικά, καθώς εγώ ο ίδιος που της έδωσα ευρεία δημοσιότητα με την υπογραφή «Κριτόβουλος» στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» διαπίστωσα τελικά ότι επρόκειτο για κατασκευασμένο από αγνώστους κείμενο για να ενοχοποιήσει τον αντιπαθή αμερικανό διπλωμάτη.
Το δημοσίευμά μου εκείνο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από διακεκριμένους αρθρογράφους, όπως ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο αείμνηστος Μάριος Πλωρίτης και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκης με τον πιο ακραίο αρνητικό σχολιασμό. Αποτέλεσμα η αστραπιαία ένταξή του στο αντιαμερικανικό οπλοστάσιό μας ως και σήμερα.
Καθώς υπήρξαν αμφισβητήσεις της γνησιότητας του κειμένου, επιδόθηκα σε εμπεριστατωμένη διερεύνηση του θέματος και στις επαρχιακές εφημερίδες «Δικαίωμα» και «Χρόνος» που το είχαν πρωτοδημοσιεύσει και στην αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Τurkish Daily Νews», από την οποία υποτίθεται ότι το αναδημοσίευσαν. Σε επιτόπια έρευνά μου στην Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια του εκεί συναδέλφου Αλκη Κούρκουλα, προέκυψε ότι στο φύλλο της 17.2.1997, όπου υποτίθεται ότι δημοσιεύθηκε η επίμαχη δήλωση, τίποτε σχετικό δεν υπήρχε. Κατόπιν αυτού έστειλα επιστολή στον κ. Κίσινγκερ ζητώντας του να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τα αποδιδόμενα σε αυτόν ανθελληνικά σχόλια, που περιέχονταν σε ομιλία του σε εκδήλωση βράβευσής του. Μου απάντησε ως εξής: « Αγαπητέ κύριε Μαρίνο. Ευχαριστώ για την επιστολή σας. Οσον αφορά το απόσπασμα που δημοσιεύσατε,ούτε τελετή βράβευσής μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξ ολοκλήρου αναληθές. Η όλη ιστορία είναι καθαρό εφεύρημα και αναμένω ότι θα προβείτε σε διόρθωση. Καθώς είσθε ο πρώτος που με πληροφορεί από πού προήλθε το δημοσιευθέν απόσπασμα, μόλις σήμερα είχα την ευκαιρία να προβώ σε διόρθωση προς την “Τurkish Daily Νews” και αυτό έπραξα. Ειλικρινά δικός σας. Χένρι Κίσινγκερ».
Το ίδιο έπραξα αμέσως κι εγώ με εκτενές κείμενο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 13.11.1997, με επιστολή μου στην «Καθημερινή» και με τηλεφωνήματα προς κάθε κατεύθυνση, καθώς η δήθεν δήλωση Κίσινγκερ είχε προκαλέσει και δημόσιες αντιπαραθέσεις, οξύτατες και υβριστικές μεταξύ κορυφαίων προσωπικοτήτων του τόπου. Δυστυχώς αγνοήθηκα. Το διαψευσθέν ως κείμενο Κίσινγκερ είχε εμπλουτίσει πια το οπλοστάσιο των αρεσκομένων σε συνωμοσιολογία νεοελλήνων κατά της υπερδύναμης και των ανθελληνικών σχεδίων της (όχι πάντοτε αβάσιμων πάντως), άρεσε ως όπλο της αντιαμερικανικής φιλολογίας και υπήρξε γενική άρνηση να το εγκαταλείψουν.
Μάλιστα κι εγώ, που καλοπίστως δημοσίευσα την ανύπαρκτη ομιλία Κίσινγκερ, αντιμετωπίστηκα εχθρικά στην προσπάθειά μου να αποκαταστήσω την αλήθεια. Η συκοφαντία αυτή άρεσε και επαναλαμβανόμενη έγινε εθνικό κεκτημένο. Πολύ περισσότερο που δικαίωσε και τον πάντοτε λατρευόμενο στην Ελλάδα Λένιν, ο οποίος φέρεται ειπών πρώτος ότι «αν θέλεις να αλώσεις έναν λαό, κατάστρεψε τη γλώσσα του».
Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά; Το ίντερνετ είναι ένα καταπλήκτικό μέσο, μια επανάσταση του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά όπως κάθε τι η χρήση του απαιτεί μεγάλη προσοχή. Ας μην πιστεύουμε άκριτα ό,τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Στο κάτω-κάτω, η ευχή και η κατάρα του είναι ότι μπορεί να γράψει το οτιδήποτε, ο οποιοσδήποτε. Ο κάθε πικραμένος και ο πιο σοφός! Πριν πιστέψουμε και διαδώσουμε φήμες, θεωρίες κλπ, ας μην ξεχνάμε οτι μπορεί να είναι και μπούρδες. Και ένας κόσμος όπου οι μπούρδες περνάνε για αλήθειες, είναι ένας αφελής και εύκολα καθοδηγούμενος κόσμος.
Sunday, December 19, 2010
Tuesday, December 14, 2010
John Lennon about Happiness
When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down ‘happy.’ They told me I didn’t understand the assignment, and I told them they didn’t understand life.
John Lennon
John Lennon
Thursday, December 9, 2010
"Πολιτική Ανυπακοή"
Ο όρος "Πολιτική Ανυπακοή" εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ομώνυμο δοκίμιο του αμερικάνου στοχαστή, ακτιβιστή και συγγραφέα Χένρυ Νταίηβιντ Θορώ (Henry David Thoreau – Civil Disobedience) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1849. Στο σύντομο κείμενο (60 μικρές σελίδες στην ελληνική του μετάφραση, Εκδ. Ερατώ), ο συγγραφέας παρουσιάζει το σκεπτικό της επιλογής του να αρνηθεί να πληρώσει φόρους στο αμερικανικό κράτος, διαμαρτυρόμενος για το καθεστώς δουλείας που εξακολουθούσε να ισχύει σε αρκετές πολιτείες της χώρας. Άρνηση για την οποία φυλακίστηκε.
Η σκέψη και η δράση του Θορώ επηρέασαν και ενέπνευσαν προσωπικότητες όπως ο Τολστόι, ενώ τις υιοθέτησαν ακτιβιστές-ηγέτες όπως ο Γκάντι, ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μαντέλα.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το βιβλίο (δεν παίρνει άλλωστε πάνω από 3-4 ώρες). Εδώ παραθέτω ενδεικτικά μερικές από τις ιδέες που διατυπώνονται σε αυτό:
- Η κυβέρνηση είναι το μέσο που επέλεξε ο λαός για να εκτελέσει τη βούληση του. Γίνεται όμως επιρρεπής στην κατάχρηση και τη διαφθορά πριν ο λαός μπορέσει να αναλάβει δράση μέσω αυτής.
- Ο πολίτης οφείλει να υπακούει πρωτίστως στη συνείδηση του και μετά στον νομοθέτη. Πρέπει να είμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά υπήκοοι.
- Δεν αποτελεί καθήκον του καθενός η εξάλειψη των κακών. Έχει όμως καθήκον να νίπτει τας χείρας του από το άδικο, να μην του παρέχει την υποστήριξη του.
- Εάν [η κυβέρνηση] απαιτεί από εσάς να είστε ο φορέας της αδικίας που διαπράττεται πάνω σε άλλον, τότε παραβιάστε τον νόμο. Μην υπηρετείτε την αδικία που καταδικάζετε.
- Σε ένα καθεστώς που φυλακίζει αδίκως, η θέση του δίκαιου ανθρώπου είναι επίσης στη φυλακή.
- Δεν θα υπάρξει ποτέ μια αληθινά ελεύθερη Πολιτεία, παρά μονάχα όταν αναγνωρίσει το άτομο ως υψηλότερη και ανεξάρτητη δύναμη, από την οποία εκπηγάζουν η δική της δύναμη και εξουσία και στο οποίο φέρεται αναλόγως.
- Η δράση που στηρίζεται σε αρχές- η αντίληψη και η απόδοση του σωστού- αλλάζει τις σχέσεις και τα πράγματα.
Βασικές αρχές της Πολιτκής Ανυπακοής, όπως αυτές απορρεόυν απο τη σκέψη του Θορώ αλλά και όπως διαμορφώθηκε από τους μετέπειτα θιασώτες της είναι:
1. Η άμεση, ΜΗ ΒΙΑΙΗ, αντίδραση στην αδικία.
2. Οι στόχοι της αντίδρασης να είναι σαφείς και συγκεκριμένοι (π.χ εξάλειψη της δουλείας και όχι αντίδραση γενικώς, αορίστως και επί παντός επιστητού).
3. Η δράση πρέπει να είναι επίσης συγκεκριμένη (π.χ μη καταβολή φόρων).
4. Η δράση υπαγορεύεται από την συνείδηση και στηρίζεται σε αρχές δικαίου.
Ερμηνεύοντας τα παραπάνω και κάνοντας αναγωγή στο παρόν, μπορεί να πει κανείς, τι ΔΕΝ είναι "Πολιτική Ανυπακοη":
- To να εξαντλούμε την ευαισθησία μας σε μερικά σχόλια στο Facebook, σε blogs και προωθώντας emails με εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας.
- Οι πράξεις βίας.
- Οι γενικοί και αόριστοι αφορισμοί.
Μια τελευταία παρατήρηση: Όπως ήδη ανέφερα, η άποψη του Θορώ ήταν ότι η αντίδραση πρέπει να απορρέει από την συνείδηση μας. Είναι, συνεπώς, αυτονόητο ότι η συνείδηση μας πρέπει να είναι καθαρή για να δικαιούμαστε να ζητάμε από το Κράτος να καθαρθεί. Ας αναρωτηθούμε, πρώτα, πόσο έχει "μολυνθεί" ο καθένας μας από την περιρρέουσα διαφθορά (π.χ «φακελάκια», «βύσματα» κλπ), ας την αποποιηθούμε πλήρως σε ό,τι μας αφορά, ώστε να μπορούμε απαιτήσουμε και από το “Σύστημα” να το κάνει.
Η σκέψη και η δράση του Θορώ επηρέασαν και ενέπνευσαν προσωπικότητες όπως ο Τολστόι, ενώ τις υιοθέτησαν ακτιβιστές-ηγέτες όπως ο Γκάντι, ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μαντέλα.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το βιβλίο (δεν παίρνει άλλωστε πάνω από 3-4 ώρες). Εδώ παραθέτω ενδεικτικά μερικές από τις ιδέες που διατυπώνονται σε αυτό:
- Η κυβέρνηση είναι το μέσο που επέλεξε ο λαός για να εκτελέσει τη βούληση του. Γίνεται όμως επιρρεπής στην κατάχρηση και τη διαφθορά πριν ο λαός μπορέσει να αναλάβει δράση μέσω αυτής.
- Ο πολίτης οφείλει να υπακούει πρωτίστως στη συνείδηση του και μετά στον νομοθέτη. Πρέπει να είμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά υπήκοοι.
- Δεν αποτελεί καθήκον του καθενός η εξάλειψη των κακών. Έχει όμως καθήκον να νίπτει τας χείρας του από το άδικο, να μην του παρέχει την υποστήριξη του.
- Εάν [η κυβέρνηση] απαιτεί από εσάς να είστε ο φορέας της αδικίας που διαπράττεται πάνω σε άλλον, τότε παραβιάστε τον νόμο. Μην υπηρετείτε την αδικία που καταδικάζετε.
- Σε ένα καθεστώς που φυλακίζει αδίκως, η θέση του δίκαιου ανθρώπου είναι επίσης στη φυλακή.
- Δεν θα υπάρξει ποτέ μια αληθινά ελεύθερη Πολιτεία, παρά μονάχα όταν αναγνωρίσει το άτομο ως υψηλότερη και ανεξάρτητη δύναμη, από την οποία εκπηγάζουν η δική της δύναμη και εξουσία και στο οποίο φέρεται αναλόγως.
- Η δράση που στηρίζεται σε αρχές- η αντίληψη και η απόδοση του σωστού- αλλάζει τις σχέσεις και τα πράγματα.
Βασικές αρχές της Πολιτκής Ανυπακοής, όπως αυτές απορρεόυν απο τη σκέψη του Θορώ αλλά και όπως διαμορφώθηκε από τους μετέπειτα θιασώτες της είναι:
1. Η άμεση, ΜΗ ΒΙΑΙΗ, αντίδραση στην αδικία.
2. Οι στόχοι της αντίδρασης να είναι σαφείς και συγκεκριμένοι (π.χ εξάλειψη της δουλείας και όχι αντίδραση γενικώς, αορίστως και επί παντός επιστητού).
3. Η δράση πρέπει να είναι επίσης συγκεκριμένη (π.χ μη καταβολή φόρων).
4. Η δράση υπαγορεύεται από την συνείδηση και στηρίζεται σε αρχές δικαίου.
Ερμηνεύοντας τα παραπάνω και κάνοντας αναγωγή στο παρόν, μπορεί να πει κανείς, τι ΔΕΝ είναι "Πολιτική Ανυπακοη":
- To να εξαντλούμε την ευαισθησία μας σε μερικά σχόλια στο Facebook, σε blogs και προωθώντας emails με εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας.
- Οι πράξεις βίας.
- Οι γενικοί και αόριστοι αφορισμοί.
Μια τελευταία παρατήρηση: Όπως ήδη ανέφερα, η άποψη του Θορώ ήταν ότι η αντίδραση πρέπει να απορρέει από την συνείδηση μας. Είναι, συνεπώς, αυτονόητο ότι η συνείδηση μας πρέπει να είναι καθαρή για να δικαιούμαστε να ζητάμε από το Κράτος να καθαρθεί. Ας αναρωτηθούμε, πρώτα, πόσο έχει "μολυνθεί" ο καθένας μας από την περιρρέουσα διαφθορά (π.χ «φακελάκια», «βύσματα» κλπ), ας την αποποιηθούμε πλήρως σε ό,τι μας αφορά, ώστε να μπορούμε απαιτήσουμε και από το “Σύστημα” να το κάνει.
Friday, November 12, 2010
An article about Facebook, its creator Mark Zuckerberg and the movie The Social Network. From NY Books Review:
Generation Why?
November 25, 2010
By Zadie Smith
In The Social Network Generation Facebook gets a movie almost worthy of them, and this fact, being so unexpected, makes the film feel more delightful than it probably, objectively, is. […]
But something is not right with this young man (Zuckerberg): his eye contact is patchy; he doesn’t seem to understand common turns of phrase or ambiguities of language; he is literal to the point of offense, pedantic to the point of aggression. (“Final clubs,” says Mark, correcting Erica, as they discuss those exclusive Harvard entities, “Not Finals clubs.”) He doesn’t understand what’s happening as she tries to break up with him. (“Wait, wait, this is real?”) Nor does he understand why. He doesn’t get that what he may consider a statement of fact might yet have, for this other person, some personal, painful import. Simply put, he is a computer nerd, a social “autistic”. […]
My God! This is the profile of the person that is re-defining the ways of our social interaction!!!!!???? SCARRRRYYYYY!!!!!!!!
When a human being becomes a set of data on a website like Facebook, he or she is reduced. Everything shrinks. Individual character. Friendships. Language. Sensibility. In a way it’s a transcendent experience: we lose our bodies, our messy feelings, our desires, our fears. It reminds me that those of us who turn in disgust from what we consider an overinflated liberal-bourgeois sense of self should be careful what we wish for: our denuded networked selves don’t look more free, they just look more owned. […]
With Facebook, Zuckerberg seems to be trying to create something like a Noosphere, an Internet with one mind, a uniform environment in which it genuinely doesn’t matter who you are, as long as you make “choices” (which means, finally, purchases). If the aim is to be liked by more and more people, whatever is unusual about a person gets flattened out. One nation under a format. To ourselves, we are special people, documented in wonderful photos, and it also happens that we sometimes buy things. This latter fact is an incidental matter, to us. However, the advertising money that will rain down on Facebook—if and when Zuckerberg succeeds in encouraging 500 million people to take their Facebook identities onto the Internet at large—this money thinks of us the other way around. To the advertisers, we are our capacity to buy, attached to a few personal, irrelevant photos. […]
Shouldn’t we struggle against Facebook? Everything in it is reduced to the size of its founder. Blue, because it turns out Zuckerberg is red-green color-blind. “Blue is the richest color for me—I can see all of blue.” Poking, because that’s what shy boys do to girls they are scared to talk to. Preoccupied with personal trivia, because Mark Zuckerberg thinks the exchange of personal trivia is what “friendship” is. A Mark Zuckerberg Production indeed! We were going to live online. It was going to be extraordinary. Yet what kind of living is this? Step back from your Facebook Wall for a moment: Doesn’t it, suddenly, look a little ridiculous? Your life in this format?
The last defense of every Facebook addict is: but it helps me keep in contact with people who are far away! Well, e-mail and Skype do that, too, and they have the added advantage of not forcing you to interface with the mind of Mark Zuckerberg—but, well, you know. We all know. If we really wanted to write to these faraway people, or see them, we would. What we actually want to do is the bare minimum, just like any nineteen-year-old college boy who’d rather be doing something else, or nothing.
Generation Why?
November 25, 2010
By Zadie Smith
In The Social Network Generation Facebook gets a movie almost worthy of them, and this fact, being so unexpected, makes the film feel more delightful than it probably, objectively, is. […]
But something is not right with this young man (Zuckerberg): his eye contact is patchy; he doesn’t seem to understand common turns of phrase or ambiguities of language; he is literal to the point of offense, pedantic to the point of aggression. (“Final clubs,” says Mark, correcting Erica, as they discuss those exclusive Harvard entities, “Not Finals clubs.”) He doesn’t understand what’s happening as she tries to break up with him. (“Wait, wait, this is real?”) Nor does he understand why. He doesn’t get that what he may consider a statement of fact might yet have, for this other person, some personal, painful import. Simply put, he is a computer nerd, a social “autistic”. […]
My God! This is the profile of the person that is re-defining the ways of our social interaction!!!!!???? SCARRRRYYYYY!!!!!!!!
When a human being becomes a set of data on a website like Facebook, he or she is reduced. Everything shrinks. Individual character. Friendships. Language. Sensibility. In a way it’s a transcendent experience: we lose our bodies, our messy feelings, our desires, our fears. It reminds me that those of us who turn in disgust from what we consider an overinflated liberal-bourgeois sense of self should be careful what we wish for: our denuded networked selves don’t look more free, they just look more owned. […]
With Facebook, Zuckerberg seems to be trying to create something like a Noosphere, an Internet with one mind, a uniform environment in which it genuinely doesn’t matter who you are, as long as you make “choices” (which means, finally, purchases). If the aim is to be liked by more and more people, whatever is unusual about a person gets flattened out. One nation under a format. To ourselves, we are special people, documented in wonderful photos, and it also happens that we sometimes buy things. This latter fact is an incidental matter, to us. However, the advertising money that will rain down on Facebook—if and when Zuckerberg succeeds in encouraging 500 million people to take their Facebook identities onto the Internet at large—this money thinks of us the other way around. To the advertisers, we are our capacity to buy, attached to a few personal, irrelevant photos. […]
Shouldn’t we struggle against Facebook? Everything in it is reduced to the size of its founder. Blue, because it turns out Zuckerberg is red-green color-blind. “Blue is the richest color for me—I can see all of blue.” Poking, because that’s what shy boys do to girls they are scared to talk to. Preoccupied with personal trivia, because Mark Zuckerberg thinks the exchange of personal trivia is what “friendship” is. A Mark Zuckerberg Production indeed! We were going to live online. It was going to be extraordinary. Yet what kind of living is this? Step back from your Facebook Wall for a moment: Doesn’t it, suddenly, look a little ridiculous? Your life in this format?
The last defense of every Facebook addict is: but it helps me keep in contact with people who are far away! Well, e-mail and Skype do that, too, and they have the added advantage of not forcing you to interface with the mind of Mark Zuckerberg—but, well, you know. We all know. If we really wanted to write to these faraway people, or see them, we would. What we actually want to do is the bare minimum, just like any nineteen-year-old college boy who’d rather be doing something else, or nothing.
Tuesday, November 2, 2010
Disease of Democracy
According to Saramago:
A doença mortal das democracias é a renúncia do cidadão a participar.
Meaning:
The lethal disease of democracies is the resignation of the citizens from participating.
Η θανάσιμη ασθένεια των δημοκρατιών είναι η παραίτηση των πολιτών από το να συμμετέχουν.
A doença mortal das democracias é a renúncia do cidadão a participar.
Meaning:
The lethal disease of democracies is the resignation of the citizens from participating.
Η θανάσιμη ασθένεια των δημοκρατιών είναι η παραίτηση των πολιτών από το να συμμετέχουν.
Sunday, October 10, 2010
Εκκλησία και Πνευματικός Μεσαίωνας.
Οι οικονομικές κρίσεις έρχονται και -έστω δύσκολα- παρέρχονται. Τι μπορεί να ελπίζει, όμως, κανείς για μια κοινωνία στην οποία επιβάλλεται σκοταδισμός από παντού, που εμμένει στις δυσειδαιμονίες της και ανέχεται ανεξέλεγκτες εξουσίες στις Δυναμεις του Αναχρονισμού;
Από Τα Νέα, Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010:
«Ιερά εξέταση» στα σχολικά βιβλία. Επιτροπή της Εκκλησίας θα ελέγξει τη «χριστιανικότητά» τους
«Αποχριστιανοποίηση» των βιβλίων διαπίστωσε η ιεραρχία και αποφάσισε να... µετρήσει την ευλαβικότητα όλων των εγχειριδίων και κατόπιν να προβεί σε νουθεσίες προς το υπουργείο Παιδείας.
Παρέµβαση στην Εκπαίδευση και συγκεκριµένα στο περιεχόµενο των σχολικών βιβλίων επιχειρεί η Εκκλησία. Οι ιεράρχες ισχυρίζονται ότι έχουν εντοπίσει «σηµάδια αποχριστιανοποίησης» στα εγχειρίδια, τόσο στην Πρωτοβάθµια όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση!
Ενδεικτικό είναι ότι στη χθεσινή συνεδρίαση της Ιεραρχίας, οι µητροπολίτες αποφάσισαν η επιτροπή της Εκκλησίας για θέµατα Παιδείας να µελετήσει τα σχολικά βιβλία. Στη συνέχεια, θα συντάξει πόρισµα το οποίο θα σταλεί στην Ιερά Σύνοδο και ακολούθως αυτή θα αποφασίσει για τις επαφές µε το υπουργείο Παιδείας.
Κάποιοι µητροπολίτες ανέφεραν χθες ότι µία από τις αιτίες της ηθικής και πνευµατικής κρίσης, έτσι χαρακτηρίζει την κρίση η Εκκλησία, είναι και τα προβλήµατα στην Παιδεία και η αποχριστιανοποίηση των βιβλίων. Μάλιστα, µητροπολίτες ανέφεραν παραδείγµατα σχολικών βιβλίων όπου γίνονται αρνητικά σχόλια για την Εκκλησία. Αλλοι πρόσθεσαν πως έχουν παρατηρήσει προβλήµατα στα βιβλία των θρησκευτικών και της Ιστορίας.
Υπενθυµίζεται πως τον περσινό Νοέµβριο, µιλώντας στην υποδοχή των πρωτοετών φοιτητών της Θεολογίας, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος είχε κάνει λόγο για «εξοστρακισµό» των θρησκευτικών από τα σχολεία.
Από Τα Νέα, Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010:
«Ιερά εξέταση» στα σχολικά βιβλία. Επιτροπή της Εκκλησίας θα ελέγξει τη «χριστιανικότητά» τους
«Αποχριστιανοποίηση» των βιβλίων διαπίστωσε η ιεραρχία και αποφάσισε να... µετρήσει την ευλαβικότητα όλων των εγχειριδίων και κατόπιν να προβεί σε νουθεσίες προς το υπουργείο Παιδείας.
Παρέµβαση στην Εκπαίδευση και συγκεκριµένα στο περιεχόµενο των σχολικών βιβλίων επιχειρεί η Εκκλησία. Οι ιεράρχες ισχυρίζονται ότι έχουν εντοπίσει «σηµάδια αποχριστιανοποίησης» στα εγχειρίδια, τόσο στην Πρωτοβάθµια όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση!
Ενδεικτικό είναι ότι στη χθεσινή συνεδρίαση της Ιεραρχίας, οι µητροπολίτες αποφάσισαν η επιτροπή της Εκκλησίας για θέµατα Παιδείας να µελετήσει τα σχολικά βιβλία. Στη συνέχεια, θα συντάξει πόρισµα το οποίο θα σταλεί στην Ιερά Σύνοδο και ακολούθως αυτή θα αποφασίσει για τις επαφές µε το υπουργείο Παιδείας.
Κάποιοι µητροπολίτες ανέφεραν χθες ότι µία από τις αιτίες της ηθικής και πνευµατικής κρίσης, έτσι χαρακτηρίζει την κρίση η Εκκλησία, είναι και τα προβλήµατα στην Παιδεία και η αποχριστιανοποίηση των βιβλίων. Μάλιστα, µητροπολίτες ανέφεραν παραδείγµατα σχολικών βιβλίων όπου γίνονται αρνητικά σχόλια για την Εκκλησία. Αλλοι πρόσθεσαν πως έχουν παρατηρήσει προβλήµατα στα βιβλία των θρησκευτικών και της Ιστορίας.
Υπενθυµίζεται πως τον περσινό Νοέµβριο, µιλώντας στην υποδοχή των πρωτοετών φοιτητών της Θεολογίας, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος είχε κάνει λόγο για «εξοστρακισµό» των θρησκευτικών από τα σχολεία.
Friday, October 8, 2010
Κατανάλωση για να σωθεί η Οικονομία
Οι NY Times γράφουν:
Σε μια οικονομία όπου οι καταναλωτές ευθύνονται για το 70% της δραστηριότητας, οι πιστώσεις είναι ζωτικό και εκ των ων ουκ άνευ «καύσιμο». Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς έγραψε για το παράδοξο της αποταμίευσης: αν όλοι κάνουν οικονομία, τότε όλοι γίνονται φτωχότεροι, γιατί μειώνεται η ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες. Ιδού και άλλο ένα παράδοξο: η ύπαρξη καταναλωτικού χρέους μπορεί να συνιστά ηθική έκπτωση και «συνταγή για την κόλαση», όμως εμπεριέχει τις ρίζες της βραχυπρόθεσμης σωτηρίας μας.
Σε αυτή την παράγραφο αποκαλύπτεται σε όλο της το μέγεθος η διαστροφή του οικονομικού μας συστήματος, όπως και η φιλοσοφια του – ή ακριβέστερα η απουσία της: είναι βιώσιμο μόνο εάν καταναλώνουμε μαζικά και διαρκώς. Εάν δεν καταναλώνουμε, είτε γιατι τα αγαθά που κατέχουμε μας αρκούν και δεν επιθυμούμε άλλα, είτε γιατί τα οικονομικά μας δεν το επιτρέπουν, είτε από άποψη, υπονομεύουμε την οικονομία, ενώ αν αυξήσουμε τις αγορές μας την ενισχύουμε. Η αποταμίευση είναι αντιπαραγωγική, ενώ η σπατάλη, κατά προτίμηση με δανεικά, είναι ευλογία.
Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι η αλαζονεία του συστήματος, που γνωρίζοντας ότι έχει διαφθείρει τις συνειδήσεις μας σε απόλυτο βαθμό, αναγάγοντας την κατανάλωση σε υπέρτατη αξία, μπορεί άφοβα να διατάζει: “Shop for America!” ή “Ψωνίστε γιατί χανόμαστε!” και να ακούγεται απόλυτα φυσικό! Έχει καταφέρει να λέει απροκάλυπτα στον κόσμο «Δουλεύετε σαν σκλάβοι όλοι σας την ζωή, ασταμάτητα, για να μπορείτε να αγοράζετε όλο και περισσότερο. Και αν δεν σας φτάνει ο μισθός σας, δεν πειράζει, δανειστείτε και κάντε τα ψώνια σας. Και τον επόμενο μήνα μην ξεχάσετε να ξαναδανειστείτε για να πάτε στα μαγαζιά. Και αν φοβάστε οτι η ζωη σας θα φύγει μέσα από τα χέρια σας δουλεύοντας για να καταναλώσετε, αν σας προβληματίσει η κατασπατάληση πόρων και ενέργειας, η καταστροφή του περιβάλλοντος που συνεπάγεται η υπερκατανάλωση, αν περιστασιακά σας θλίβει η σκέψη οτι αυτά που αγοράζετε τα φτιάχνουν μικρά παιδιά στο Μπαγκλαντές για 1 δολάριο την ημέρα, μην χάνετε πολύτιμο χρόνο για αυτές τις μικρολεπτομέρειες: πρέπει να πάτε στη δουλεία, έχετε κάρτες και δάνεια να ξεπληρώσετε. Άλλωστε έφτασαν οι καινουργιες τρισδίαστατες τηλεοράσεις και το I-pad στα μαγαζιά!».
Δούλευε-ξόδευε-δούλευε-ξόδευε-δούλευε-ξόδευε: αυτό πρέπει να είναι το μοτίβο της ζωής για να επιζήσει το οικονομικό μοντέλο μας λένε, κωδικοποιημένα, οι New York Times.
Είμαι περίεργος να δω πότε, επιτέλους, οι μακάριες και χειραγωγούμενες μάζες, θα αντιληφθούν αυτά που ούτε το ίδιο το σύστημα δεν τους κρύβει και θα ξυπνήσουν μια μέρα και δεν θα πάνε στο Mall. Θεόσταλτη θα είναι αυτή η Κρίση αν συμβάλλει σε αυτό!
Σε μια οικονομία όπου οι καταναλωτές ευθύνονται για το 70% της δραστηριότητας, οι πιστώσεις είναι ζωτικό και εκ των ων ουκ άνευ «καύσιμο». Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς έγραψε για το παράδοξο της αποταμίευσης: αν όλοι κάνουν οικονομία, τότε όλοι γίνονται φτωχότεροι, γιατί μειώνεται η ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες. Ιδού και άλλο ένα παράδοξο: η ύπαρξη καταναλωτικού χρέους μπορεί να συνιστά ηθική έκπτωση και «συνταγή για την κόλαση», όμως εμπεριέχει τις ρίζες της βραχυπρόθεσμης σωτηρίας μας.
Σε αυτή την παράγραφο αποκαλύπτεται σε όλο της το μέγεθος η διαστροφή του οικονομικού μας συστήματος, όπως και η φιλοσοφια του – ή ακριβέστερα η απουσία της: είναι βιώσιμο μόνο εάν καταναλώνουμε μαζικά και διαρκώς. Εάν δεν καταναλώνουμε, είτε γιατι τα αγαθά που κατέχουμε μας αρκούν και δεν επιθυμούμε άλλα, είτε γιατί τα οικονομικά μας δεν το επιτρέπουν, είτε από άποψη, υπονομεύουμε την οικονομία, ενώ αν αυξήσουμε τις αγορές μας την ενισχύουμε. Η αποταμίευση είναι αντιπαραγωγική, ενώ η σπατάλη, κατά προτίμηση με δανεικά, είναι ευλογία.
Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι η αλαζονεία του συστήματος, που γνωρίζοντας ότι έχει διαφθείρει τις συνειδήσεις μας σε απόλυτο βαθμό, αναγάγοντας την κατανάλωση σε υπέρτατη αξία, μπορεί άφοβα να διατάζει: “Shop for America!” ή “Ψωνίστε γιατί χανόμαστε!” και να ακούγεται απόλυτα φυσικό! Έχει καταφέρει να λέει απροκάλυπτα στον κόσμο «Δουλεύετε σαν σκλάβοι όλοι σας την ζωή, ασταμάτητα, για να μπορείτε να αγοράζετε όλο και περισσότερο. Και αν δεν σας φτάνει ο μισθός σας, δεν πειράζει, δανειστείτε και κάντε τα ψώνια σας. Και τον επόμενο μήνα μην ξεχάσετε να ξαναδανειστείτε για να πάτε στα μαγαζιά. Και αν φοβάστε οτι η ζωη σας θα φύγει μέσα από τα χέρια σας δουλεύοντας για να καταναλώσετε, αν σας προβληματίσει η κατασπατάληση πόρων και ενέργειας, η καταστροφή του περιβάλλοντος που συνεπάγεται η υπερκατανάλωση, αν περιστασιακά σας θλίβει η σκέψη οτι αυτά που αγοράζετε τα φτιάχνουν μικρά παιδιά στο Μπαγκλαντές για 1 δολάριο την ημέρα, μην χάνετε πολύτιμο χρόνο για αυτές τις μικρολεπτομέρειες: πρέπει να πάτε στη δουλεία, έχετε κάρτες και δάνεια να ξεπληρώσετε. Άλλωστε έφτασαν οι καινουργιες τρισδίαστατες τηλεοράσεις και το I-pad στα μαγαζιά!».
Δούλευε-ξόδευε-δούλευε-ξόδευε-δούλευε-ξόδευε: αυτό πρέπει να είναι το μοτίβο της ζωής για να επιζήσει το οικονομικό μοντέλο μας λένε, κωδικοποιημένα, οι New York Times.
Είμαι περίεργος να δω πότε, επιτέλους, οι μακάριες και χειραγωγούμενες μάζες, θα αντιληφθούν αυτά που ούτε το ίδιο το σύστημα δεν τους κρύβει και θα ξυπνήσουν μια μέρα και δεν θα πάνε στο Mall. Θεόσταλτη θα είναι αυτή η Κρίση αν συμβάλλει σε αυτό!
Thursday, September 23, 2010
Sartre: about writng
“The function of the writer,” wrote Sartre, “is to act in such a way that nobody can be ignorant of the world and that nobody may say that he is innocent of what it is all about.”
Tuesday, September 21, 2010
John Updike and the Big Bang
John Updike's poetic and pessimistic view of "Big Bang":
But the fact, discovered by two independent teams of researchers, seemed to be that deep space showed not only no relenting in the speed of the farthest galaxies but instead a detectable acceleration, so that an eventual dispersion of everything into absolute cold and darkness could be confidently predicted. We are riding an aimless explosion to nowhere.
But the fact, discovered by two independent teams of researchers, seemed to be that deep space showed not only no relenting in the speed of the farthest galaxies but instead a detectable acceleration, so that an eventual dispersion of everything into absolute cold and darkness could be confidently predicted. We are riding an aimless explosion to nowhere.
Tuesday, September 14, 2010
Νίτσε: για το παιδί και το γάμο
Να τι λέει ο Νίτσε για τον γάμο και το παιδί:
(απο το Τάδε έφη Ζαρατούστρα):
Για το παιδί και τον γάμο
‘Εχω μια ερώτηση για σένα μόνο, αδελφέ μου: σαν σκαντάγιο ρίχνω την ερώτηση αυτή στην ψυχή σου, για να μάθω πόσο βαθιά είναι.
Είσαι νέος και επιθυμείς παιδί και γάμο. Εγώ όμως σε ρωτώ: είσαι ένας άνθρωπος που έχει το δικαίωμα να ποθεί ένα παιδί;
Είσαι ο νικηφόρος, ο κυρίαρχος του εαυτού σου, ο αφέντης των αισθήσεών σου, ο κύριος των αρετών σου; Αυτό σε ρωτώ.
Ή μήπως είναι το ζώο και η ζωική ανάγκη που μιλούν μέσα στην επιθυμία σου; Ή μήπως η μοναξιά ή η διχόνοια με τον εαυτό σου;
Θέλω η νίκη σου και η ελευθερία σου να λαχταρούν ένα παιδί. Ζωντανά μνημεία πρέπει να χτίσεις για τη νίκη και την απελευθέρωσή σου.
Πρέπει να χτίσεις πάνω από τον εαυτό σου. Πρώτα όμως πρέπει να είσαι χτισμένος εσύ ο ίδιος, ορθογωνισμένος σε σώμα και Ψυχή.
Δεν πρέπει μόνο να φυτεύεις τον εαυτό σου, αλλά και να φυτεύεις κάτι ανώτερο από σένα. Ας σε βοηθήσει σ' αυτό ο κήπος του γάμου!
Ένα ανώτερο σώμα πρέπει να δημιουργήσεις, μια πρώτη κίνηση, έναν τροχό που να κυλά μόνος του – έναν δημιουργό πρέπει να δημιουργήσεις.
Γάμος: έτσι ονομάζω εγώ τη θέληση των δύο να δημιοιψγήσουν το ένα, που είναι περισσότερο απ' αυτούς που το δημιούργησαν. Αμοιβαίο σεβασμό ονομάζω τον γάμο εκείνων που θέλουν μια θέληση. Αυτό ας είναι το νόημα και η αλήθεια του γάμου σου.
Αυτό όμως που οι υπερβολικά πολυάριθμοι, αυτοί οι περιττοί, ονομάζουν γάμο - αχ, πώς το ονομάζω εγώ;
Αχ, αυτή η φτώχεια της Ψυχής για δύο! Αχ, αυτή η βρομιά της ψυχής για δύο! Αχ, αυτό το αξιοδάκρυτο βόλεμα για δύο!
Όλα αυτά τα ονομάζουν γάμο και λένε πως οι γάμοι τους συνάφθηκαν στον ουρανό.
Εμένα όμως δεν μου αρέσει αυτός ο ουρανός των περιττών!
Όχι, δεν μου αρέσουν αυτά τα ζώα που πιάστηκαν στα ουράνια δίχτυα!
Μακριά από μένα ας μείνει κι ο θεός που έρχεται κουτσαίνοντας για να ευλογήσει αυτό που καθόλου δεν ένωσε!
Μη γελάτε με τέτοιους γάμους! Ποιο παιδί δεν θα είχε λόγους να κλαίει για τους γονείς του;
Άξιος μού φάνηκε αυτός ο άντρας και ώριμος για το νόημα της γης: όταν όμως είδα τη γυναίκα του, η γη μού φάνηκε τρελοκομείο.
Ναι, θα ήθελα να κλονίζεται από σπασμούς η γη, όταν ζευγαρώνουν ένας άγιος και ένα κουτορνίθι.
Τούτος εδώ ξεκίνησε σαν ήρωας για να βρει αλήθειες και στο τέλος έπιασε ένα μικρό στολισμένο Ψέμα. Το ονόμασε γάμο του.
Εκείνος ο άλλος ήταν επιφυλακτικός στις συναναστροφές του και προσεκτικός στις επιλογές του. Ξαφνικά όμως χάλασε για πάντα τις παρέες του: το ονόμασε αυτό γάμο του.
Εκείνος εκεί έψαχνε να βρει μια υπηρέτρια με τις αρετές ενός αγγέλου. Ξαφνικά όμως έγινε η υπηρέτρια μιας γuναίκας, και τώρα είναι, κι από πάνω, ανάγκη να γίνει αυτός άγγελος.
Προσεκτικούς βρήκα τώρα όλους τους αγοραστές, και όλοι έχουν πανούργα μάτια. Και ο πιο πανούργος όμως αγοράζει τη γυναίκα του στα τυφλά.
Πολλές βραχύχρονες τρέλες - αυτό ονομάζεται σ' εσάς έρωτας. Και ο γάμος σας βάζει τέλος σε πολλές βραχύχρονες τρέλες, σαν μια μακρόχρονη βλακεία.
Η αγάπη σας για τη γυναίκα και η αγάπη της γυναίκας για τον άντρα: αχ, να μην ήταν συμπόνια για καλυμμένους και υποφέροντες θεούς! Τις περισσότερες φορές όμως, δεν υπάρχουν παρά δύο ζώα που μαντεύουν το ένα το άλλο.
Ακόμη όμως και η καλύτερη αγάπη σας δεν είναι παρά ένα εκστατικό σύμβολο και μια επώδυνη πυράκτωση.
Είναι ένας πυρσός, που πρέπει να σας δείχνει με το φως του υψηλότερους δρόμους.
Πρέπει κάποτε να αγαπήσετε πέρα από τον εαυτό σας! Μάθετε λοιπόν πρώτα να αγαπάτε! Και γι' αυτό πρέπει να πιείτε το πικρό ποτήρι της αγάπης σας.
Πίκρα υπάρχει στο ποτήρι ακόμη και της καλύτερης αγάπης: έτσι φτιάχνει αυτή την λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο, έτσι σου προκαλεί δίψα, εσένα δημιουργέ!
Δίψα του δημιουργού, βέλος και λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο: μίλα, αδελφέ μου, είναι αυτό η θέλησή σου για γάμο;
Άγια είναι για μένα μια τέτοια θέληση κι ένας τέτοιος γάμος.»
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
(απο το Τάδε έφη Ζαρατούστρα):
Για το παιδί και τον γάμο
‘Εχω μια ερώτηση για σένα μόνο, αδελφέ μου: σαν σκαντάγιο ρίχνω την ερώτηση αυτή στην ψυχή σου, για να μάθω πόσο βαθιά είναι.
Είσαι νέος και επιθυμείς παιδί και γάμο. Εγώ όμως σε ρωτώ: είσαι ένας άνθρωπος που έχει το δικαίωμα να ποθεί ένα παιδί;
Είσαι ο νικηφόρος, ο κυρίαρχος του εαυτού σου, ο αφέντης των αισθήσεών σου, ο κύριος των αρετών σου; Αυτό σε ρωτώ.
Ή μήπως είναι το ζώο και η ζωική ανάγκη που μιλούν μέσα στην επιθυμία σου; Ή μήπως η μοναξιά ή η διχόνοια με τον εαυτό σου;
Θέλω η νίκη σου και η ελευθερία σου να λαχταρούν ένα παιδί. Ζωντανά μνημεία πρέπει να χτίσεις για τη νίκη και την απελευθέρωσή σου.
Πρέπει να χτίσεις πάνω από τον εαυτό σου. Πρώτα όμως πρέπει να είσαι χτισμένος εσύ ο ίδιος, ορθογωνισμένος σε σώμα και Ψυχή.
Δεν πρέπει μόνο να φυτεύεις τον εαυτό σου, αλλά και να φυτεύεις κάτι ανώτερο από σένα. Ας σε βοηθήσει σ' αυτό ο κήπος του γάμου!
Ένα ανώτερο σώμα πρέπει να δημιουργήσεις, μια πρώτη κίνηση, έναν τροχό που να κυλά μόνος του – έναν δημιουργό πρέπει να δημιουργήσεις.
Γάμος: έτσι ονομάζω εγώ τη θέληση των δύο να δημιοιψγήσουν το ένα, που είναι περισσότερο απ' αυτούς που το δημιούργησαν. Αμοιβαίο σεβασμό ονομάζω τον γάμο εκείνων που θέλουν μια θέληση. Αυτό ας είναι το νόημα και η αλήθεια του γάμου σου.
Αυτό όμως που οι υπερβολικά πολυάριθμοι, αυτοί οι περιττοί, ονομάζουν γάμο - αχ, πώς το ονομάζω εγώ;
Αχ, αυτή η φτώχεια της Ψυχής για δύο! Αχ, αυτή η βρομιά της ψυχής για δύο! Αχ, αυτό το αξιοδάκρυτο βόλεμα για δύο!
Όλα αυτά τα ονομάζουν γάμο και λένε πως οι γάμοι τους συνάφθηκαν στον ουρανό.
Εμένα όμως δεν μου αρέσει αυτός ο ουρανός των περιττών!
Όχι, δεν μου αρέσουν αυτά τα ζώα που πιάστηκαν στα ουράνια δίχτυα!
Μακριά από μένα ας μείνει κι ο θεός που έρχεται κουτσαίνοντας για να ευλογήσει αυτό που καθόλου δεν ένωσε!
Μη γελάτε με τέτοιους γάμους! Ποιο παιδί δεν θα είχε λόγους να κλαίει για τους γονείς του;
Άξιος μού φάνηκε αυτός ο άντρας και ώριμος για το νόημα της γης: όταν όμως είδα τη γυναίκα του, η γη μού φάνηκε τρελοκομείο.
Ναι, θα ήθελα να κλονίζεται από σπασμούς η γη, όταν ζευγαρώνουν ένας άγιος και ένα κουτορνίθι.
Τούτος εδώ ξεκίνησε σαν ήρωας για να βρει αλήθειες και στο τέλος έπιασε ένα μικρό στολισμένο Ψέμα. Το ονόμασε γάμο του.
Εκείνος ο άλλος ήταν επιφυλακτικός στις συναναστροφές του και προσεκτικός στις επιλογές του. Ξαφνικά όμως χάλασε για πάντα τις παρέες του: το ονόμασε αυτό γάμο του.
Εκείνος εκεί έψαχνε να βρει μια υπηρέτρια με τις αρετές ενός αγγέλου. Ξαφνικά όμως έγινε η υπηρέτρια μιας γuναίκας, και τώρα είναι, κι από πάνω, ανάγκη να γίνει αυτός άγγελος.
Προσεκτικούς βρήκα τώρα όλους τους αγοραστές, και όλοι έχουν πανούργα μάτια. Και ο πιο πανούργος όμως αγοράζει τη γυναίκα του στα τυφλά.
Πολλές βραχύχρονες τρέλες - αυτό ονομάζεται σ' εσάς έρωτας. Και ο γάμος σας βάζει τέλος σε πολλές βραχύχρονες τρέλες, σαν μια μακρόχρονη βλακεία.
Η αγάπη σας για τη γυναίκα και η αγάπη της γυναίκας για τον άντρα: αχ, να μην ήταν συμπόνια για καλυμμένους και υποφέροντες θεούς! Τις περισσότερες φορές όμως, δεν υπάρχουν παρά δύο ζώα που μαντεύουν το ένα το άλλο.
Ακόμη όμως και η καλύτερη αγάπη σας δεν είναι παρά ένα εκστατικό σύμβολο και μια επώδυνη πυράκτωση.
Είναι ένας πυρσός, που πρέπει να σας δείχνει με το φως του υψηλότερους δρόμους.
Πρέπει κάποτε να αγαπήσετε πέρα από τον εαυτό σας! Μάθετε λοιπόν πρώτα να αγαπάτε! Και γι' αυτό πρέπει να πιείτε το πικρό ποτήρι της αγάπης σας.
Πίκρα υπάρχει στο ποτήρι ακόμη και της καλύτερης αγάπης: έτσι φτιάχνει αυτή την λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο, έτσι σου προκαλεί δίψα, εσένα δημιουργέ!
Δίψα του δημιουργού, βέλος και λαχτάρα για τον υπεράνθρωπο: μίλα, αδελφέ μου, είναι αυτό η θέλησή σου για γάμο;
Άγια είναι για μένα μια τέτοια θέληση κι ένας τέτοιος γάμος.»
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Friday, September 10, 2010
The curious case of Jonas Salk: Could you patent the sun?
Triggered by a quick reference to him, in the film "Capitalism: A Love Story", by Michale Moore, I googled the name "Jonas Salk". The information in wikipedia is consistent with the movie.
Here is a short summary:
Jonas E. Salk (October 28, 1914 – June 23, 1995) was an American medical researcher and virologist, best known for his discovery and development of the first safe and effective polio vaccine.
Until 1955, when the Salk vaccine was introduced, polio was considered the most frightening public health problem of the postwar United States. Annual epidemics were increasingly devastating. The 1952 epidemic was the worst outbreak in the nation's history. Of nearly 58,000 cases reported that year, 3,145 people died and 21,269 were left with mild to disabling paralysis, with most of the victims children. The "public reaction was to a plague", said historian William O'Neill. "Citizens of urban areas were to be terrified every summer when this frightful visitor returned." According to a 2009 PBS documentary, "Apart from the atomic bomb, America's greatest fear was polio. As a result, scientists were in a frantic race to find a way to prevent or cure the disease. US President Franklin D. Roosevelt was the world's most recognized victim of the disease and founded the organization that would fund the development of a vaccine.
In 1947, Salk accepted an appointment to the University of Pittsburgh School of Medicine. In 1948, he undertook a project funded by the National Foundation for Infantile Paralysis to determine the number of different types of polio virus. Salk saw an opportunity to extend this project towards developing a vaccine against polio, and, together with the skilled research team he assembled, devoted himself to this work for the next seven years. The field trial set up to test the Salk vaccine was, according to O'Neill, "the most elaborate program of its kind in history, involving 20,000 physicians and public health officers, 64,000 school personnel, and 220,000 volunteers." Over 1,800,000 school children took part in the trial. When news of the vaccine's success was made public on April 12, 1955, Salk was hailed as a "miracle worker", and the day "almost became a national holiday." His sole focus had been to develop a safe and effective vaccine as rapidly as possible, with no interest in personal profit. When he was asked in a televised interview who owned the patent to the vaccine, Salk replied: "There is no patent. Could you patent the sun?"
It appears that once upon a time, existed people that believed in values other than money, profits, patents etc...
Here is a short summary:
Jonas E. Salk (October 28, 1914 – June 23, 1995) was an American medical researcher and virologist, best known for his discovery and development of the first safe and effective polio vaccine.
Until 1955, when the Salk vaccine was introduced, polio was considered the most frightening public health problem of the postwar United States. Annual epidemics were increasingly devastating. The 1952 epidemic was the worst outbreak in the nation's history. Of nearly 58,000 cases reported that year, 3,145 people died and 21,269 were left with mild to disabling paralysis, with most of the victims children. The "public reaction was to a plague", said historian William O'Neill. "Citizens of urban areas were to be terrified every summer when this frightful visitor returned." According to a 2009 PBS documentary, "Apart from the atomic bomb, America's greatest fear was polio. As a result, scientists were in a frantic race to find a way to prevent or cure the disease. US President Franklin D. Roosevelt was the world's most recognized victim of the disease and founded the organization that would fund the development of a vaccine.
In 1947, Salk accepted an appointment to the University of Pittsburgh School of Medicine. In 1948, he undertook a project funded by the National Foundation for Infantile Paralysis to determine the number of different types of polio virus. Salk saw an opportunity to extend this project towards developing a vaccine against polio, and, together with the skilled research team he assembled, devoted himself to this work for the next seven years. The field trial set up to test the Salk vaccine was, according to O'Neill, "the most elaborate program of its kind in history, involving 20,000 physicians and public health officers, 64,000 school personnel, and 220,000 volunteers." Over 1,800,000 school children took part in the trial. When news of the vaccine's success was made public on April 12, 1955, Salk was hailed as a "miracle worker", and the day "almost became a national holiday." His sole focus had been to develop a safe and effective vaccine as rapidly as possible, with no interest in personal profit. When he was asked in a televised interview who owned the patent to the vaccine, Salk replied: "There is no patent. Could you patent the sun?"
It appears that once upon a time, existed people that believed in values other than money, profits, patents etc...
Saramago: constructing humanity
Construir humanidade
Por Fundação José Saramago
Nem todos os lugares onde o homem vive são sempre humanos. A função dos que têm a responsabilidade do governo e também dos artistas consiste na obrigação de tornar o mundo cada dia mais humano. Por viver em comunidade, a nossa missão, que não é histórica nem muito menos divina, consiste em construir humanidade. Essa tem que ser uma preocupação diária, para que a queda de todos os dias se detenha.
“El paso del gran pesimista”, Semanario Universidad, San José Costa Rica, 30 de Junho de 2005
Κατασκευή ανθρωπιάς
Δεν είναι όλοι οι τόποι όπου κατοικεί ο άνθρωπος πάντα ανθρώπινοι. Ο ρόλος εκείνων που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης αλλά και των καλλιτεχνών συνίσταται στο να κάνουν τον κόσμο καθημερινά πιο ανθρώπινο. Για να ζούμε σε κοινότητα, η αποστολή μας συνίσταται στο να κατασκευάζουμε ανθρωπιά. Αυτή πρέπει να είναι μια καθημερινή απασχόληση, ώστε να συγκρατείται η πτώση όλων των ημερών.
Constructing humanity
Not all the places where man leaves are always human. The function of those having the responsibility to govern and of the artists as well, consists of the obligation to turn the world every day more human. To live in a community, our mission, which is neither historical nor divine, consists of constructing humanity. This must be a daily occupation, so that the fall of all the days is detained.
Por Fundação José Saramago
Nem todos os lugares onde o homem vive são sempre humanos. A função dos que têm a responsabilidade do governo e também dos artistas consiste na obrigação de tornar o mundo cada dia mais humano. Por viver em comunidade, a nossa missão, que não é histórica nem muito menos divina, consiste em construir humanidade. Essa tem que ser uma preocupação diária, para que a queda de todos os dias se detenha.
“El paso del gran pesimista”, Semanario Universidad, San José Costa Rica, 30 de Junho de 2005
Κατασκευή ανθρωπιάς
Δεν είναι όλοι οι τόποι όπου κατοικεί ο άνθρωπος πάντα ανθρώπινοι. Ο ρόλος εκείνων που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης αλλά και των καλλιτεχνών συνίσταται στο να κάνουν τον κόσμο καθημερινά πιο ανθρώπινο. Για να ζούμε σε κοινότητα, η αποστολή μας συνίσταται στο να κατασκευάζουμε ανθρωπιά. Αυτή πρέπει να είναι μια καθημερινή απασχόληση, ώστε να συγκρατείται η πτώση όλων των ημερών.
Constructing humanity
Not all the places where man leaves are always human. The function of those having the responsibility to govern and of the artists as well, consists of the obligation to turn the world every day more human. To live in a community, our mission, which is neither historical nor divine, consists of constructing humanity. This must be a daily occupation, so that the fall of all the days is detained.
Saramago: The three principal doors of understandying
From the blog of Saramago:
Três portas principais
Por Fundação José Saramago
Ler e imaginar são duas das três portas principais — a curiosidade é a terceira — por onde se acede ao conhecimento das coisas. Sem antes ter aberto de par em par as portas da imaginação, da curiosidade e da leitura — não esqueçamos que quem diz leitura diz estudo—, não se vai muito longe na compreensão do mundo e de si mesmo.
“El concepto de utopía ha hecho más daño que bien”, La Prensa Gráfica, San Salvador, 1 de Junho de 2005
Τρεις κύριες πύλες
Το διάβασμα και η φαντασία είναι οι δύο απο τις τρείς κύριες πύλες – η τρίτη είναι η περιέργεια- απ’ όπου μπορεί κανείς να προσεγγίσει την γνώση των πραγμάτων. Αν δεν ανοίξουμε μια-μια τις πύλες της φαντασίας, της περιέργειας και του διαβάσματος –ας μην ξεχνάμε οτι όταν λέμε διάβασμα εννοούμε μελέτη-, δεν μπορούμε να πάμε μακρυά στην κατανόηση του κόσμου και του εαυτού μας.
Three principal doors
Reading and imagining are two of the three principal doors- curiosity is the third one- through which knowledge of things is accessed. Without opening one after the other the doors of imagination, of curiosity and of reading – let’s not forget that by reading we mean studying-, we cannot go far in the comprehension of the world and ourselves.
Três portas principais
Por Fundação José Saramago
Ler e imaginar são duas das três portas principais — a curiosidade é a terceira — por onde se acede ao conhecimento das coisas. Sem antes ter aberto de par em par as portas da imaginação, da curiosidade e da leitura — não esqueçamos que quem diz leitura diz estudo—, não se vai muito longe na compreensão do mundo e de si mesmo.
“El concepto de utopía ha hecho más daño que bien”, La Prensa Gráfica, San Salvador, 1 de Junho de 2005
Τρεις κύριες πύλες
Το διάβασμα και η φαντασία είναι οι δύο απο τις τρείς κύριες πύλες – η τρίτη είναι η περιέργεια- απ’ όπου μπορεί κανείς να προσεγγίσει την γνώση των πραγμάτων. Αν δεν ανοίξουμε μια-μια τις πύλες της φαντασίας, της περιέργειας και του διαβάσματος –ας μην ξεχνάμε οτι όταν λέμε διάβασμα εννοούμε μελέτη-, δεν μπορούμε να πάμε μακρυά στην κατανόηση του κόσμου και του εαυτού μας.
Three principal doors
Reading and imagining are two of the three principal doors- curiosity is the third one- through which knowledge of things is accessed. Without opening one after the other the doors of imagination, of curiosity and of reading – let’s not forget that by reading we mean studying-, we cannot go far in the comprehension of the world and ourselves.
Friday, August 6, 2010
Ο Καμύ, ο Δάσκαλος και ο γερμανός καθηγητής
Πριν λίγο καιρό είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια εξαιρετική διάλεξη σχετικά με τις λειτουργίες μάθησης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ομιλητής ήταν ένας γερμανός καθηγητής νευροεπιστήμης, που κρίνοντας από την φήμη που τον ακολουθούσε, πρέπει να είναι αυθεντία στον τομέα του.
Με την άνεση του ανθρώπου που κατέχει σε βάθος το αντικείμενο του και διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα, κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου ενώ παρουσίαζε τα κεντρικά σημεία των ερευνών: σύνθετα πειράματα, ιατρικές μελέτες, στατιστικές παρατηρήσεις, πολύπλοκα διαγράμματα, όλα στην υπηρεσία της βελτιστοποίησης της διαδικασίας της μάθησης.
Προς το τέλος της η ομιλία επιφύλασε μια έκπληξη. Όλη αυτή η περίπλοκη έρευνα καταλήγει στο απλό συμπέρασμα, ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που καθορίζει την αποτελεσματικότητα της διαδασκαλίας σε ένα παιδί, είναι ο ενθουσιασμός και η αγάπη του δασκάλου για το αντικείμενο του. Ούτε η ποιότητα των βιβλίων, ούτε ο προϋπολογισμός για την Παιδεία, ούτε η φήμη του σχολείου (με τα αντίστοιχα δίδακτρα), δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το μεράκι και το πάθος του δασκάλου...
Τι τεράστια τιμή, τι θαυμαστό πεδίο δημιουργίας για τον Δάσκαλο! Αλλά και τι ευθύνη!
Αναπόφευκτα, η πληροφορία αυτή με γύρισε πίσω στο χρόνο και άρχισα να αναζητώ στις παιδικές αναμνήσεις μου ένα τέτοιο παράδειγμα δασκάλου. Γρήγορα απέρριψα τους περισσότερους: στην καλύτερη περίπτωση ήταν συμβιβασμένοι με την μετριότητα, στην χειρότερη χρησιμοποιούσαν το σχολείο για να ψαρέψουν πελατεία για ‘ιδιαίτερα’. Οι ελάχιστοι που ξεχώρισα, έχω την εντύπωση ότι είχαν εξαντλήσει τη δημιουργική τους φλόγα πολύ πριν αναλάβουν την δική μου διαπαιδαγώγιση.
Αυτό που δεν βρήκα στη μνήμη μου, μου το πρόσφερε τελικά η λογοτεχνία. Μερικές εβδομάδες αργότερα, συμπτωματικά, έπιασα να διαβάζω το ημιτελές, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Καμύ, Ο Πρώτος Άνθρωπος. Το βιβλίο περιγράφει τα παιδικά χρόνια του, μετέπειτα νομπελίστα, συγγραφέα στο Αλγέρι. Το αγόρι, ορφανό από πατέρα, ζούσε με την κουφή, σχεδόν άλαλη, και αγράμματη μητέρα του, την σκληρή και επίσης αμόρφωτη γιαγιά του, μέσα σε μεγάλη φτώχια. Όπως αναφέρει, ο λόγος που μπόρεσε να αποδράσει από τη μιζέρια και να μπει στον κόσμο του πνεύματος ήταν ένας και μόνο άνθρωπος: ο κύριος Μπερνάρ, o δάσκαλος του στο δημοτικό της φτωχογειτονιάς (πραγματικό όνομα Luis Germain). O Καμύ μας διηγείται πως ο Δάσκαλος διακρίνοντας την φιλομάθεια του παιδιού, το ώθησε να συνεχίσει στο Λύκειο, πάσχισε να του εξασφαλίσει υποτροφία, του πρόσφερε αφιλοκερδώς συμπληρωματική διδασκαλία εκτός σχολείου, πως έκαμψε τις αντιρρήσεις της γιαγιάς που σχεδίαζε να βγάλει τον μικρό από νωρίς στη βιοπάλη.
Στην επιστολή προς τον δάσκαλο του λίγο μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, ο Καμύ εκφράζει την ευγνωμοσύνη του (ελληνική έκδοση του βιβλίου, εκδ. Λιβάνη):
19 Νοεμβρίου 1957
Αγαπητέ κύριε Ζερμέν,
Άφησα να ξεθυμάνει λιγάκι ο θόρυβος όλων αυτών των ημερών πριν έρθω να σας μιλήσω με όλη μου την καρδιά. Μου έκαναν μια υπερβολικά μεγάλη τιμή που δεν την έψαξα ούτε ζήτησα. Όταν όμως έμαθα το νέο, η πρώτη μου σκέψη, μετά τη μητέρα μου, ήταν για σας. Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό σας χέρι που απλώσατε στο μικρό φτωχό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δε θα 'χε συμβεί. Δεν υπερβάλλω το μέγεθος της τιμής που μου έκαναν. Όμως αυτή η διάκριση είναι τουλάχιστον η ευκαιρία για να σας πω τι ήσασταν και τι είστε παντοτινά για μένα και να σας διαβεβαιώσω πως οι προσπάθειές σας, η εργασία σας και η γενναιόδωρη καρδιά σας, όλα αυτά είναι πάντα ζωντανά για ένα μαθητούδι σας που, παρά την ηλικία, παραμένει ο ευγνώμων μαθητής σας. Σας φιλώ με όλη τη δύναμη της αγάπης μου.
Αλμπέρ Καμί
Και ένα απόσπάσμα από την απάντηση του δασκάλου:
Αλγέρι, 30 Απριλίου 1959
Αγαπημένε μου μικρέ,
Σταλμένο από το χέρι σου, έλαβα το βιβλίο Καμί που μου αφιέρωσε ο συγγραφέας του Ζ. Κλ. Μπρισβίλ.
Δεν μπορώ να σου εκφράσω τη χαρά που μου έδωσες με την υπέροχη χειρονομία σου ούτε βρίσκω τον τρόπο για να σε ευχαριστήσω. Αν γινόταν, θα έσφιγγα δυνατά στην αγκαλιά μου το μεγάλο αγόρι που έγινες και που θα μείνει πάντα για μένα «ο μικρός μου Καμί».
Δε διάβασα ακόμα αυτό το βιβλίο, παρά μόνο τις πρώτες σελίδες. Ποιος είναι ο Καμί; Έχω την εντύπωση πως αυτοί που θέλουν να ανακαλύψουν την προσωπικότητά σου δεν τα καταφέρνουν εντελώς. ‘Eδειξες πάντα μια ενστικτώδη συστολή όταν χρειαζόταν να αποκαλύπτεις το χαρακτήρα σου, τα αισθήματά σου. Τα καταφέρνεις πολύ καλά γιατί είσαι απλός, ευθύς. Και καλός επιπλέον! Μου έδωσες αυτές τις εντυπώσεις στην τάξη. Ο παιδαγωγός που θέλει να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του δεν παραλείπει καμιά ευκαιρία να γνωρίσει τους μαθητές του, τα παιδιά του, κι ευκαιρίες παρουσιάζονται κάθε στιγμή. Μια απάντηση, μια κίνηση, ένα φέρσιμο είναι άπλετα αποκαλυπτικά. Νομίζω λοιπόν πως γνωρίζω καλά το ευγενικό παιδάκι που ήσουν, και το παιδί, πολύ συχνά έχει το σπόρο του άντρα που θα γίνει. Η ευχαρίστηση που ένιωθες να είσαι στο σχολείο εκδηλωνόταν με χίλιους δυο τρόπους. Το πρόσωπό σου μαρτυρούσε αισιοδοξία. Και μελετώντας σε, δεν υποψιάστηκα ποτέ την πραγματική κατάσταση της οικογένειάς σου. Είχα μόνο μια φευγαλέα ιδέα όταν η μητέρα σου ήρθε να με δει για την εγγραφή σου στον κατάλογο των υποψήφιων για την υποτροφία. Εξάλλου, αυτό συνέβη την εποχή που θα μ' άφηνες. Όμως μέχρι τότε μου φαινόταν πως ήσουν στην ίδια περίπου κατάσταση με τους συμμαθητές σου. Είχες πάντα ό,τι σου χρειαζόταν. Όπως και ο αδερφός σου, ήσουν πάντα καλά ντυμένος. Νομίζω πως αυτό είναι ο μεγαλύτερος έπαινος για τη μητέρα σου.
Για να επιστρέψω στο βιβλίο του κυρίου Μπρισβίλ, έχει άφθονες εικόνες. Και συγκινήθηκα πολύ που γνώρισα, χάρη στη φωτογραφία, τον καημένο σου τον μπαμπά που πάντα τον θεώρησα σαν «σύντροφό μου». Ο κύριος Μπρισβίλ με αναφέρει: θα τον ευχαριστήσω.
Είδα τον κατάλογο, που μακραίνει ασταμάτητα, των έργων που σου αφιερώνονται ή που μιλάνε για σένα. Και είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα η διαπίστωση πως η διασημότητά σου (είναι η πραγματική αλήθεια) δεν έκανε τα μυαλά σου να πάρουν αέρα. Παρέμεινες ο Καμί. Μπράβο.
[...]
Πριν τελειώσω, θέλω να σου πω τη στενοχώρια που νιώθω ως δάσκαλος σχολείου χωρίς υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών, μπροστά στα απειλητικά σχέδια που ετοιμάζουν εναντίον του σχολείου μας. Πιστεύω πως σεβάστηκα σε όλη μου την καριέρα ό,τι πιο ιερό έχει το παιδί: το δικαίωμα να ψάχνει την αλήθεια. Σας αγάπησα όλους και πιστεύω πως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να μην εκδηλώσω τις ιδέες μου και βαρύνω έτσι πάνω στο νεαρό μυαλό σας. Όταν επρόκειτο για το Θεό (είναι στο πρόγραμμα), έλεγα πως μερικοί πίστευαν σ' αυτόν, άλλοι όχι. Και πως ασκώντας πλήρως τα δικαιώματά του ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε . Με τον ίδιο τρόπο, στο θέμα των θρησκειών , περιοριζόμουν να υποδείξω αυτές που υπήρχαν , στις οποίες ανήκαν εκείνοι που το ήθελαν. Για να είμαι ειλικρινής, πρόσθετα πως υπήρχαν άνθρωποι που δεν ακολουθούσαν καμιά θρησκεία. Ξέρω καλά πως αυτό δεν αρέσει σε κείνους που θα 'θελαν να μεταβάλουν τους δασκάλους σε εμπορικούς αντιπροσώπους της θρησκείας και, για να είμαι πιο σαφής, του καθολικισμού. Στην παιδαγωγική Ακαδημία στο Αλγέρι (βρισκόταν τότε στο πάρκο Γκαλάντ), ο πατέρας μου, όπως οι συμμαθητές του, ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στη Λειτουργία και να κοινωνεί κάθε Κυριακή. Μια μέρα, εκνευρισμένος από αυτή την υποχρέωση, έβαλε το «αγιασμένο» αντίδωρο σ' ένα προσευχητάρι και το 'κλεισε! Ο διευθυντής της Ακαδημίας το έμαθε και δε δίστασε να αποβάλει τον πατέρα μου από το σχολείο. Να λοιπόν τι θέλουν οι οπαδοί της «Ελεύθερης Ακαδημίας» (ελεύθερη ... να σκέφτεται δηλαδή σαν κι αυτούς). Με τη σύσταση της τωρινής Βουλής, φοβάμαι πως το κακό θα γίνει. Η εφημερίδα Le Canard Enchafne αναφέρει πως σ' ένα νομό, καμιά εκατοσταριά τάξεις σχολείων χωρίς το μάθημα των θρησκευτικών λειτουργούν με τον Εσταυρωμένο πάνω στον τοίχο. Βλέπω εδώ μια φριχτή προσβολή στη συνείδηση των παιδιών. Τι θα συμβεί άραγε σε λίγο καιρό; Αυτές οι σκέψεις με λυπούν βαθιά.
[...]
Η κυρία Ζερμέν κι εγώ σας φιλάμε και τους τέσσερις πολύ δυνατά. Με όλη μας τη στοργή.
Ζερμέν Λουί
Ένα κομματάκι του βραβείου ανήκει και στον γερο-δάσκαλο...
Σε μια εποχή που έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε τα πάντα με το χρήμα, να αξιολογούμε το κάθε τι από το πόσο στοιχίζει ή πόσο πλούτο παράγει, η επιστήμη και η τέχνη, συνεπείς στο καθήκον της αναζήτησης της αλήθειας, μας υπενθυμίζουν το θεμελιώδες που κοντεύουμε να ξεχάσουμε: τα σημαντικότερα στη ζωή είναι τα ανθρώπινα. Κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει το μεράκι, το πάθος και την αγάπη και κανένας σχολικός μισθός ή ‘φακελάκι’ δεν είναι μεγαλύτερη αμοιβή από την υπερηφάνεια που νοιώθει ο Δασκάλος βλέποντας τον παλιό του μαθητή να κατακτά τις κορυφές του Πνεύματος.
Με την άνεση του ανθρώπου που κατέχει σε βάθος το αντικείμενο του και διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα, κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου ενώ παρουσίαζε τα κεντρικά σημεία των ερευνών: σύνθετα πειράματα, ιατρικές μελέτες, στατιστικές παρατηρήσεις, πολύπλοκα διαγράμματα, όλα στην υπηρεσία της βελτιστοποίησης της διαδικασίας της μάθησης.
Προς το τέλος της η ομιλία επιφύλασε μια έκπληξη. Όλη αυτή η περίπλοκη έρευνα καταλήγει στο απλό συμπέρασμα, ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που καθορίζει την αποτελεσματικότητα της διαδασκαλίας σε ένα παιδί, είναι ο ενθουσιασμός και η αγάπη του δασκάλου για το αντικείμενο του. Ούτε η ποιότητα των βιβλίων, ούτε ο προϋπολογισμός για την Παιδεία, ούτε η φήμη του σχολείου (με τα αντίστοιχα δίδακτρα), δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το μεράκι και το πάθος του δασκάλου...
Τι τεράστια τιμή, τι θαυμαστό πεδίο δημιουργίας για τον Δάσκαλο! Αλλά και τι ευθύνη!
Αναπόφευκτα, η πληροφορία αυτή με γύρισε πίσω στο χρόνο και άρχισα να αναζητώ στις παιδικές αναμνήσεις μου ένα τέτοιο παράδειγμα δασκάλου. Γρήγορα απέρριψα τους περισσότερους: στην καλύτερη περίπτωση ήταν συμβιβασμένοι με την μετριότητα, στην χειρότερη χρησιμοποιούσαν το σχολείο για να ψαρέψουν πελατεία για ‘ιδιαίτερα’. Οι ελάχιστοι που ξεχώρισα, έχω την εντύπωση ότι είχαν εξαντλήσει τη δημιουργική τους φλόγα πολύ πριν αναλάβουν την δική μου διαπαιδαγώγιση.
Αυτό που δεν βρήκα στη μνήμη μου, μου το πρόσφερε τελικά η λογοτεχνία. Μερικές εβδομάδες αργότερα, συμπτωματικά, έπιασα να διαβάζω το ημιτελές, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Καμύ, Ο Πρώτος Άνθρωπος. Το βιβλίο περιγράφει τα παιδικά χρόνια του, μετέπειτα νομπελίστα, συγγραφέα στο Αλγέρι. Το αγόρι, ορφανό από πατέρα, ζούσε με την κουφή, σχεδόν άλαλη, και αγράμματη μητέρα του, την σκληρή και επίσης αμόρφωτη γιαγιά του, μέσα σε μεγάλη φτώχια. Όπως αναφέρει, ο λόγος που μπόρεσε να αποδράσει από τη μιζέρια και να μπει στον κόσμο του πνεύματος ήταν ένας και μόνο άνθρωπος: ο κύριος Μπερνάρ, o δάσκαλος του στο δημοτικό της φτωχογειτονιάς (πραγματικό όνομα Luis Germain). O Καμύ μας διηγείται πως ο Δάσκαλος διακρίνοντας την φιλομάθεια του παιδιού, το ώθησε να συνεχίσει στο Λύκειο, πάσχισε να του εξασφαλίσει υποτροφία, του πρόσφερε αφιλοκερδώς συμπληρωματική διδασκαλία εκτός σχολείου, πως έκαμψε τις αντιρρήσεις της γιαγιάς που σχεδίαζε να βγάλει τον μικρό από νωρίς στη βιοπάλη.
Στην επιστολή προς τον δάσκαλο του λίγο μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, ο Καμύ εκφράζει την ευγνωμοσύνη του (ελληνική έκδοση του βιβλίου, εκδ. Λιβάνη):
19 Νοεμβρίου 1957
Αγαπητέ κύριε Ζερμέν,
Άφησα να ξεθυμάνει λιγάκι ο θόρυβος όλων αυτών των ημερών πριν έρθω να σας μιλήσω με όλη μου την καρδιά. Μου έκαναν μια υπερβολικά μεγάλη τιμή που δεν την έψαξα ούτε ζήτησα. Όταν όμως έμαθα το νέο, η πρώτη μου σκέψη, μετά τη μητέρα μου, ήταν για σας. Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό σας χέρι που απλώσατε στο μικρό φτωχό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δε θα 'χε συμβεί. Δεν υπερβάλλω το μέγεθος της τιμής που μου έκαναν. Όμως αυτή η διάκριση είναι τουλάχιστον η ευκαιρία για να σας πω τι ήσασταν και τι είστε παντοτινά για μένα και να σας διαβεβαιώσω πως οι προσπάθειές σας, η εργασία σας και η γενναιόδωρη καρδιά σας, όλα αυτά είναι πάντα ζωντανά για ένα μαθητούδι σας που, παρά την ηλικία, παραμένει ο ευγνώμων μαθητής σας. Σας φιλώ με όλη τη δύναμη της αγάπης μου.
Αλμπέρ Καμί
Και ένα απόσπάσμα από την απάντηση του δασκάλου:
Αλγέρι, 30 Απριλίου 1959
Αγαπημένε μου μικρέ,
Σταλμένο από το χέρι σου, έλαβα το βιβλίο Καμί που μου αφιέρωσε ο συγγραφέας του Ζ. Κλ. Μπρισβίλ.
Δεν μπορώ να σου εκφράσω τη χαρά που μου έδωσες με την υπέροχη χειρονομία σου ούτε βρίσκω τον τρόπο για να σε ευχαριστήσω. Αν γινόταν, θα έσφιγγα δυνατά στην αγκαλιά μου το μεγάλο αγόρι που έγινες και που θα μείνει πάντα για μένα «ο μικρός μου Καμί».
Δε διάβασα ακόμα αυτό το βιβλίο, παρά μόνο τις πρώτες σελίδες. Ποιος είναι ο Καμί; Έχω την εντύπωση πως αυτοί που θέλουν να ανακαλύψουν την προσωπικότητά σου δεν τα καταφέρνουν εντελώς. ‘Eδειξες πάντα μια ενστικτώδη συστολή όταν χρειαζόταν να αποκαλύπτεις το χαρακτήρα σου, τα αισθήματά σου. Τα καταφέρνεις πολύ καλά γιατί είσαι απλός, ευθύς. Και καλός επιπλέον! Μου έδωσες αυτές τις εντυπώσεις στην τάξη. Ο παιδαγωγός που θέλει να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του δεν παραλείπει καμιά ευκαιρία να γνωρίσει τους μαθητές του, τα παιδιά του, κι ευκαιρίες παρουσιάζονται κάθε στιγμή. Μια απάντηση, μια κίνηση, ένα φέρσιμο είναι άπλετα αποκαλυπτικά. Νομίζω λοιπόν πως γνωρίζω καλά το ευγενικό παιδάκι που ήσουν, και το παιδί, πολύ συχνά έχει το σπόρο του άντρα που θα γίνει. Η ευχαρίστηση που ένιωθες να είσαι στο σχολείο εκδηλωνόταν με χίλιους δυο τρόπους. Το πρόσωπό σου μαρτυρούσε αισιοδοξία. Και μελετώντας σε, δεν υποψιάστηκα ποτέ την πραγματική κατάσταση της οικογένειάς σου. Είχα μόνο μια φευγαλέα ιδέα όταν η μητέρα σου ήρθε να με δει για την εγγραφή σου στον κατάλογο των υποψήφιων για την υποτροφία. Εξάλλου, αυτό συνέβη την εποχή που θα μ' άφηνες. Όμως μέχρι τότε μου φαινόταν πως ήσουν στην ίδια περίπου κατάσταση με τους συμμαθητές σου. Είχες πάντα ό,τι σου χρειαζόταν. Όπως και ο αδερφός σου, ήσουν πάντα καλά ντυμένος. Νομίζω πως αυτό είναι ο μεγαλύτερος έπαινος για τη μητέρα σου.
Για να επιστρέψω στο βιβλίο του κυρίου Μπρισβίλ, έχει άφθονες εικόνες. Και συγκινήθηκα πολύ που γνώρισα, χάρη στη φωτογραφία, τον καημένο σου τον μπαμπά που πάντα τον θεώρησα σαν «σύντροφό μου». Ο κύριος Μπρισβίλ με αναφέρει: θα τον ευχαριστήσω.
Είδα τον κατάλογο, που μακραίνει ασταμάτητα, των έργων που σου αφιερώνονται ή που μιλάνε για σένα. Και είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα η διαπίστωση πως η διασημότητά σου (είναι η πραγματική αλήθεια) δεν έκανε τα μυαλά σου να πάρουν αέρα. Παρέμεινες ο Καμί. Μπράβο.
[...]
Πριν τελειώσω, θέλω να σου πω τη στενοχώρια που νιώθω ως δάσκαλος σχολείου χωρίς υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών, μπροστά στα απειλητικά σχέδια που ετοιμάζουν εναντίον του σχολείου μας. Πιστεύω πως σεβάστηκα σε όλη μου την καριέρα ό,τι πιο ιερό έχει το παιδί: το δικαίωμα να ψάχνει την αλήθεια. Σας αγάπησα όλους και πιστεύω πως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να μην εκδηλώσω τις ιδέες μου και βαρύνω έτσι πάνω στο νεαρό μυαλό σας. Όταν επρόκειτο για το Θεό (είναι στο πρόγραμμα), έλεγα πως μερικοί πίστευαν σ' αυτόν, άλλοι όχι. Και πως ασκώντας πλήρως τα δικαιώματά του ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε . Με τον ίδιο τρόπο, στο θέμα των θρησκειών , περιοριζόμουν να υποδείξω αυτές που υπήρχαν , στις οποίες ανήκαν εκείνοι που το ήθελαν. Για να είμαι ειλικρινής, πρόσθετα πως υπήρχαν άνθρωποι που δεν ακολουθούσαν καμιά θρησκεία. Ξέρω καλά πως αυτό δεν αρέσει σε κείνους που θα 'θελαν να μεταβάλουν τους δασκάλους σε εμπορικούς αντιπροσώπους της θρησκείας και, για να είμαι πιο σαφής, του καθολικισμού. Στην παιδαγωγική Ακαδημία στο Αλγέρι (βρισκόταν τότε στο πάρκο Γκαλάντ), ο πατέρας μου, όπως οι συμμαθητές του, ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στη Λειτουργία και να κοινωνεί κάθε Κυριακή. Μια μέρα, εκνευρισμένος από αυτή την υποχρέωση, έβαλε το «αγιασμένο» αντίδωρο σ' ένα προσευχητάρι και το 'κλεισε! Ο διευθυντής της Ακαδημίας το έμαθε και δε δίστασε να αποβάλει τον πατέρα μου από το σχολείο. Να λοιπόν τι θέλουν οι οπαδοί της «Ελεύθερης Ακαδημίας» (ελεύθερη ... να σκέφτεται δηλαδή σαν κι αυτούς). Με τη σύσταση της τωρινής Βουλής, φοβάμαι πως το κακό θα γίνει. Η εφημερίδα Le Canard Enchafne αναφέρει πως σ' ένα νομό, καμιά εκατοσταριά τάξεις σχολείων χωρίς το μάθημα των θρησκευτικών λειτουργούν με τον Εσταυρωμένο πάνω στον τοίχο. Βλέπω εδώ μια φριχτή προσβολή στη συνείδηση των παιδιών. Τι θα συμβεί άραγε σε λίγο καιρό; Αυτές οι σκέψεις με λυπούν βαθιά.
[...]
Η κυρία Ζερμέν κι εγώ σας φιλάμε και τους τέσσερις πολύ δυνατά. Με όλη μας τη στοργή.
Ζερμέν Λουί
Ένα κομματάκι του βραβείου ανήκει και στον γερο-δάσκαλο...
Σε μια εποχή που έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε τα πάντα με το χρήμα, να αξιολογούμε το κάθε τι από το πόσο στοιχίζει ή πόσο πλούτο παράγει, η επιστήμη και η τέχνη, συνεπείς στο καθήκον της αναζήτησης της αλήθειας, μας υπενθυμίζουν το θεμελιώδες που κοντεύουμε να ξεχάσουμε: τα σημαντικότερα στη ζωή είναι τα ανθρώπινα. Κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει το μεράκι, το πάθος και την αγάπη και κανένας σχολικός μισθός ή ‘φακελάκι’ δεν είναι μεγαλύτερη αμοιβή από την υπερηφάνεια που νοιώθει ο Δασκάλος βλέποντας τον παλιό του μαθητή να κατακτά τις κορυφές του Πνεύματος.
Tuesday, August 3, 2010
Saramago: capitalism and poverty
From the blog of Saramago:
A multiplicação da pobreza
Por Fundação José Saramago
Tal como a religião não pode viver sem a morte, o capitalismo não só vive da pobreza como a multiplica.
“José Saramago”, Éxodo, Madrid, nº 96, Dezembro de 2008
A quick translation:
Multiplication of Poverty.
The same way religion cannot live without death, capitalism not only does not live without poverty, but also multiplies it.
Πολλαπλασιασμός της φτώχειας
‘Οπως η θρησκεία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το θάνατο, έτσι και ο καπιταλισμός όχι μονο δε ζει χωρίς την φτώχεια, αλλά και την πολλαπλασιάζει.
A multiplicação da pobreza
Por Fundação José Saramago
Tal como a religião não pode viver sem a morte, o capitalismo não só vive da pobreza como a multiplica.
“José Saramago”, Éxodo, Madrid, nº 96, Dezembro de 2008
A quick translation:
Multiplication of Poverty.
The same way religion cannot live without death, capitalism not only does not live without poverty, but also multiplies it.
Πολλαπλασιασμός της φτώχειας
‘Οπως η θρησκεία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το θάνατο, έτσι και ο καπιταλισμός όχι μονο δε ζει χωρίς την φτώχεια, αλλά και την πολλαπλασιάζει.
Saturday, July 31, 2010
Art events around the world
A useful link with a global art events list:
http://events.nytimes.com/iht/artsguide/index.php
http://events.nytimes.com/iht/artsguide/index.php
Thursday, July 29, 2010
Henry T. Thoreau , "Walden"
Το 1845, ο αμερικάνος συγγραφέας Henry T. Thoreau εγκαθίσται σε μια μικρή καλύβα που έφτιαξε μόνος του, στις όχθες της λίμνης Walden. Ζει εκεί για δύο χρόνια, με ελάχιστα μέσα και κρατάει σημειώσεις για την εμπειρία του, που αργότερα θα αποτελέσουν το υλικό για το βιβλίο του “Walden ή Η ζωή στο δάσος“ (Εκδόσεις Κέδρος). Το βιβλίο αυτό ενέπνευσε τον ήρωα της ταινίας "Into the Wild" να ξεκινήσει την μοιραία περιπέτεια του.
Ανάμεσα σε μακροσκελείς περιγραφές, πλήρεις φυσιολατρικού λυρισμού, ανακαλύπτει κανείς διάσπαρτες λαμπρές σκέψεις του συγγραφέα. Εάν ενάμισυ αιώνα πριν οι προβληματισμοί του Θορώ όσον αφορά τις παρενέργειες του βιομηχανικού-καπιταλιστικού κόσμου που τότε έπαιρνε σχήμα, ήταν διορατικοί -αν όχι προφητικοί- σήμερα η αντιμετώπιση τους είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης του πλανήτη από την ανθρώπινη απληστία, επιβίωσης του είδους από την αυτοκαταστροφική του υστερία και τέλος επιβίωσης της τωρινής, αλλά κυρίως των επόμενων γεννεών, από την κατάθλιψη στην οποία μέρα τη μέρα βαθύτερα βουλιάζουμε.
Σαν αναγνώστης στον 21ο αιώνα θα προτιμούσα οι συλλογισμοί αυτοί να ήταν περισσότερο ανεπτυγμένοι, κατά προτίμηση σε βάρος των πλεονάζοντων νατουραλιστικών περιγραφών. Αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες και ας ακούσουμε την προειδοποιητική φωνή από το παρελθόν.
Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα:
- "Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.
Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε δουλεύοντας ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε, ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και τον χρόνο).
- «Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτινάξουμε τις προκαταλήψεις μας. Κανένας τρόπος σκέψης ή πραξης, όσο αρχαίος και αν είναι, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος χωρίς αποδείξεις. [...] Εκείνο που οι γέροι σου λένε πως δεν μπορείς να κάνεις, μόλις προσπαθήσεις, ανακαλύπτεις πως μπορείς.»
- «Οι περισσότερες από τις πολυτέλειες και πολλές από τις λεγόμενες ανέσεις όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατες, αλλά αποτελούν και εμπόδια στην εξύψωση του ανθρώπου. Στην ιστορία του ανθρώπου, η ζωή των σοφότερων ήταν πάντα πιο απλή και πιο λιτή ακόμα και από τους πιο φτωχούς. [...]
Κανείς δεν μπορεί να γίνει αντικειμενικός και σοφός στοχαστής της ανθρώπινης ζωής παρά μόνο από το παρατηρητήριο το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ‘εθελουσία ένδεια’. [...]
Μπορεί να υπάρχουν σήμερα καθηγητές φιλοσοφίας, όμως δεν υπάρχουν φιλόσοφοι.»
- «Σκέφτομαι ακόμα εκείνη την τάξη τη φαινομενικά πλούσια, που όμως στην πραγματικότητα είναι η πιο φτωχή απ' όλες: την τάξη που την αποτελούν οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν συσσωρεύσει άχρηστα πράγματα, που όμως δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιoύν, ούτε και μπορούν να τα ξεφορτωθούν, και με τον τρόπο αυτό σφυρηλατούν οι ίδιοι σιγά σιγά του κρίκους της χρυσής ή ασημένιας αλυσίδας που τους κρατά δεμένους.»
- «Μακροπρόθεσμα, ο άνθρπωπος δεν πετυχαίνει παρά εκείνο το οποίο έχει στοχεύσει. Καλά θα έκανε, επομένως, να στοχεύσει κάτι που βρίσκεται ψηλά, ακόμα και αν με την πρώτη αποτύχει.»
- «[...] επιθυμώ να υπάρχουν στον κόσμο όσο το δυνατόν περισσότεροι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Θα ήθελα ο καθένας να ψάξει με μεγάλη προσοχή και να βρεί τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελε να ζήσει εκείνος και όχι ο πατέρας του, η μητέρα του ή ο γείτονάς του.»
- «Πιστεύω πως ο λόγος που ζούμε μια τόσο ευτελή ζωή είναι ότι η αντίληψη μας δεν φτάνει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Νομίζουμε πως ότι φαίνεται, αυτό είναι.»
- « Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να διαβάζουν μόνο για να χαλαρώνουν. Όμως για την ανάγνωση ως ευγενή διανοητική άσκηση γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτε. Κι όμως, αυτή μόνο είναι ανάγνωση με την υψηλή έννοια: όχι εκείνη που μας νανουρίζει, αλλά εκείνη που για να την πετύχουμε πρέπει να σταθούμε στα ακροδάκτυλα μας και να της αφιερώσουμε τις πιο δραστήριες και φωτισμένες ώρες μας. [...]
Οι περισσότεροι άνθρωποι [...] φυτοζωούν και χαραμίζουν τις πνευματικές τους ικανότητες σε αυτό που αποκαλείται ‘εύκολο διάβασμα’».
- « Με την ποταπή συνήθεια να θεωρούμε τη γη περιουσία, συνήθεια από την οποία δεν γλιτώνει κανείς μας, παραμορφώνουμε το περιβάλλον, υποβαθμίζουμε την γεωργία μαζί με τους εαυτούς μας. Δεν γνωρίζουμε τη Φύση παρά μόνο ως ληστές.»
- «Η Φύση δεν έχει κανέναν ανθρώπινο κάτοικο που να την εκτιμά στ’αλήθεια. Ευημερεί μόνο όταν όταν είναι μονάχη, μακριά από τα χωριά και τις πόλεις όπου κατοικούν οι άνθρωποι. Μιλάτε για τον παράδεισο, όμως ντροπιάζετε την γη.»
- « Μην αφήσεις τον βιοπορισμό να γίνει δουλειά, αλλά φρόντισε να είναι για σένα πάντα διασκέδαση. Απολάμβανε τη γη, χωρίς να την κατέχεις. Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι επειδή τους λείπουν η τόλμη και η πίστη:πουλάνε και αγοράζουν και περνούν τις ζωές τους σαν είλωτες. [...] Κάθε μέρα θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακρυά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα.»
- «Βρίσκω μέσα μου ένα ένστικτο που με σπρώχνει προς την πνευματική ζωή και ένα άλλο που με σπρώχνει προς μια ζωή πρωτόγονη, οργιαστική και άγρια. Τα αντικρίζω και τα δύο με ευλάβεια.»
Ανάμεσα σε μακροσκελείς περιγραφές, πλήρεις φυσιολατρικού λυρισμού, ανακαλύπτει κανείς διάσπαρτες λαμπρές σκέψεις του συγγραφέα. Εάν ενάμισυ αιώνα πριν οι προβληματισμοί του Θορώ όσον αφορά τις παρενέργειες του βιομηχανικού-καπιταλιστικού κόσμου που τότε έπαιρνε σχήμα, ήταν διορατικοί -αν όχι προφητικοί- σήμερα η αντιμετώπιση τους είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης του πλανήτη από την ανθρώπινη απληστία, επιβίωσης του είδους από την αυτοκαταστροφική του υστερία και τέλος επιβίωσης της τωρινής, αλλά κυρίως των επόμενων γεννεών, από την κατάθλιψη στην οποία μέρα τη μέρα βαθύτερα βουλιάζουμε.
Σαν αναγνώστης στον 21ο αιώνα θα προτιμούσα οι συλλογισμοί αυτοί να ήταν περισσότερο ανεπτυγμένοι, κατά προτίμηση σε βάρος των πλεονάζοντων νατουραλιστικών περιγραφών. Αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες και ας ακούσουμε την προειδοποιητική φωνή από το παρελθόν.
Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα:
- "Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.
Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε δουλεύοντας ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε, ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και τον χρόνο).
- «Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτινάξουμε τις προκαταλήψεις μας. Κανένας τρόπος σκέψης ή πραξης, όσο αρχαίος και αν είναι, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος χωρίς αποδείξεις. [...] Εκείνο που οι γέροι σου λένε πως δεν μπορείς να κάνεις, μόλις προσπαθήσεις, ανακαλύπτεις πως μπορείς.»
- «Οι περισσότερες από τις πολυτέλειες και πολλές από τις λεγόμενες ανέσεις όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατες, αλλά αποτελούν και εμπόδια στην εξύψωση του ανθρώπου. Στην ιστορία του ανθρώπου, η ζωή των σοφότερων ήταν πάντα πιο απλή και πιο λιτή ακόμα και από τους πιο φτωχούς. [...]
Κανείς δεν μπορεί να γίνει αντικειμενικός και σοφός στοχαστής της ανθρώπινης ζωής παρά μόνο από το παρατηρητήριο το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ‘εθελουσία ένδεια’. [...]
Μπορεί να υπάρχουν σήμερα καθηγητές φιλοσοφίας, όμως δεν υπάρχουν φιλόσοφοι.»
- «Σκέφτομαι ακόμα εκείνη την τάξη τη φαινομενικά πλούσια, που όμως στην πραγματικότητα είναι η πιο φτωχή απ' όλες: την τάξη που την αποτελούν οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν συσσωρεύσει άχρηστα πράγματα, που όμως δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιoύν, ούτε και μπορούν να τα ξεφορτωθούν, και με τον τρόπο αυτό σφυρηλατούν οι ίδιοι σιγά σιγά του κρίκους της χρυσής ή ασημένιας αλυσίδας που τους κρατά δεμένους.»
- «Μακροπρόθεσμα, ο άνθρπωπος δεν πετυχαίνει παρά εκείνο το οποίο έχει στοχεύσει. Καλά θα έκανε, επομένως, να στοχεύσει κάτι που βρίσκεται ψηλά, ακόμα και αν με την πρώτη αποτύχει.»
- «[...] επιθυμώ να υπάρχουν στον κόσμο όσο το δυνατόν περισσότεροι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Θα ήθελα ο καθένας να ψάξει με μεγάλη προσοχή και να βρεί τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελε να ζήσει εκείνος και όχι ο πατέρας του, η μητέρα του ή ο γείτονάς του.»
- «Πιστεύω πως ο λόγος που ζούμε μια τόσο ευτελή ζωή είναι ότι η αντίληψη μας δεν φτάνει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Νομίζουμε πως ότι φαίνεται, αυτό είναι.»
- « Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να διαβάζουν μόνο για να χαλαρώνουν. Όμως για την ανάγνωση ως ευγενή διανοητική άσκηση γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτε. Κι όμως, αυτή μόνο είναι ανάγνωση με την υψηλή έννοια: όχι εκείνη που μας νανουρίζει, αλλά εκείνη που για να την πετύχουμε πρέπει να σταθούμε στα ακροδάκτυλα μας και να της αφιερώσουμε τις πιο δραστήριες και φωτισμένες ώρες μας. [...]
Οι περισσότεροι άνθρωποι [...] φυτοζωούν και χαραμίζουν τις πνευματικές τους ικανότητες σε αυτό που αποκαλείται ‘εύκολο διάβασμα’».
- « Με την ποταπή συνήθεια να θεωρούμε τη γη περιουσία, συνήθεια από την οποία δεν γλιτώνει κανείς μας, παραμορφώνουμε το περιβάλλον, υποβαθμίζουμε την γεωργία μαζί με τους εαυτούς μας. Δεν γνωρίζουμε τη Φύση παρά μόνο ως ληστές.»
- «Η Φύση δεν έχει κανέναν ανθρώπινο κάτοικο που να την εκτιμά στ’αλήθεια. Ευημερεί μόνο όταν όταν είναι μονάχη, μακριά από τα χωριά και τις πόλεις όπου κατοικούν οι άνθρωποι. Μιλάτε για τον παράδεισο, όμως ντροπιάζετε την γη.»
- « Μην αφήσεις τον βιοπορισμό να γίνει δουλειά, αλλά φρόντισε να είναι για σένα πάντα διασκέδαση. Απολάμβανε τη γη, χωρίς να την κατέχεις. Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι επειδή τους λείπουν η τόλμη και η πίστη:πουλάνε και αγοράζουν και περνούν τις ζωές τους σαν είλωτες. [...] Κάθε μέρα θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακρυά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα.»
- «Βρίσκω μέσα μου ένα ένστικτο που με σπρώχνει προς την πνευματική ζωή και ένα άλλο που με σπρώχνει προς μια ζωή πρωτόγονη, οργιαστική και άγρια. Τα αντικρίζω και τα δύο με ευλάβεια.»
NSA: an untra-expensive but useless Big Brother!
From the NY Book Reviews:
Who’s in Big Brother’s Database?
November 5, 2009
by James Bamford
The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency
by Matthew M. Aid
On a remote edge of Utah’s dry and arid high desert, where temperatures often zoom past 100 degrees, hard-hatted construction workers with top-secret clearances are preparing to build what may become America’s equivalent of Jorge Luis Borges’s “Library of Babel,” a place where the collection of information is both infinite and at the same time monstrous, where the entire world’s knowledge is stored, but not a single word is understood. At a million square feet, the mammoth $2 billion structure will be one-third larger than the US Capitol and will use the same amount of energy as every house in Salt Lake City combined.
Unlike Borges’s “labyrinth of letters,” this library expects few visitors. It’s being built by the ultra-secret National Security Agency—which is primarily responsible for “signals intelligence,” the collection and analysis of various forms of communication—to house trillions of phone calls, e-mail messages, and data trails: Web searches, parking receipts, bookstore visits, and other digital “pocket litter.” Lacking adequate space and power at its city-sized Fort Meade, Maryland, headquarters, the NSA is also completing work on another data archive, this one in San Antonio, Texas, which will be nearly the size of the Alamodome.
Just how much information will be stored in these windowless cybertemples? A clue comes from a recent report prepared by the MITRE Corporation, a Pentagon think tank. “As the sensors associated with the various surveillance missions improve,” says the report, referring to a variety of technical collection methods, “the data volumes are increasing with a projection that sensor data volume could potentially increase to the level of Yottabytes (1024 Bytes) by 2015.”1 Roughly equal to about a septillion (1,000,000,000,000,000,000,000,000) pages of text, numbers beyond Yottabytes haven’t yet been named. Once vacuumed up and stored in these near-infinite “libraries,” the data are then analyzed by powerful infoweapons, supercomputers running complex algorithmic programs, to determine who among us may be—or may one day become—a terrorist. In the NSA’s world of automated surveillance on steroids, every bit has a history and every keystroke tells a story.
In the near decade since September 11, the tectonic plates beneath the American intelligence community have undergone a seismic shift, knocking the director of the CIA from the top of the organizational chart and replacing him with the new director of national intelligence, a desk-bound espiocrat with a large staff but little else. Not only surviving the earthquake but emerging as the most powerful chief the spy world has ever known was the director of the NSA. He is in charge of an organization three times the size of the CIA and empowered in 2008 by Congress to spy on Americans to an unprecedented degree, despite public criticism of the Bush administration’s use of the agency to conduct warrantless domestic surveillance as part of the “war on terror.” The legislation also largely freed him of the nettlesome Foreign Intelligence Surveillance Court (FISA). And in another significant move, he was recently named to head the new Cyber Command, which also places him in charge of the nation’s growing force of cyber warriors.
Wasting no time, the agency has launched a building boom, doubling the size of its headquarters, expanding its listening posts, and constructing enormous data factories. One clue to the possible purpose of the highly secret megacenters comes from the agency’s British partner, Government Communications Headquarters. Last year, the British government proposed the creation of an enormous government-run central database to store details on every phone call, e-mail, and Internet search made in the United Kingdom. Click a “send” key or push an “answer” button and the details of the communication end up, perhaps forever, in the government’s data warehouse to be scrutinized and analyzed.
[...]
...the NSA obtained the full cooperation of much of the American telecom industry in utmost secrecy after September 11. For example, the agency built secret rooms in AT&T’s major switching facilities where duplicate copies of all data are diverted, screened for key names and words by computers, and then transmitted on to the agency for analysis. Thus, these new centers in Utah, Texas, and possibly elsewhere will likely become the centralized repositories for the data intercepted by the NSA[...]
Matthew M. Aid has been after the NSA’s secrets for a very long time. As a sergeant and Russian linguist in the NSA’s Air Force branch, he was arrested and convicted in a court-martial, thrown into prison, and slapped with a bad conduct discharge for impersonating an officer and making off with a stash of NSA documents stamped Top Secret Codeword. He now prefers to obtain the NSA’s secrets legally, through the front door of the National Archives. The result is The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency , a footnote-heavy history told largely through declassified but heavily redacted NSA reports that have been slowly trickling out of the agency over the years. They are most informative in the World War II period but quickly taper off in substance during the cold war.
[...]
...the agency, set up in the wake of World War II to prevent another surprise attack, is itself frequently surprised by attacks and other serious threats. In the 1950s, as over 100,000 heavily armed North Korean troops surged across the 38th parallel into South Korea, the codebreakers were among the last to know. “The North Korean target was ignored,” says a declassified NSA report quoted by Aid. “North Korea got lost in the shuffle and nobody told us that they were interested in what was going on north of the 38th parallel,” exclaimed one intelligence officer. At the time, astonishingly, the Armed Forces Security Agency (AFSA), the NSA’s predecessor, didn’t even have a Korean-language dictionary.
Another major surprise came in the 1960s when the Soviet Union was able to move large numbers of personnel, large amounts of equipment, and many ballistic missiles to Cuba without the NSA hearing a peep. Still unable to break into the high-level Soviet cipher systems, the agency was unaware that the 51st Rocket Division had packed up and was encamped in Cuba. Nor did it detect the move of five complete medium-range and intermediate-range missile regiments from their Russian bases to Cuba. And it had no knowledge that Russian ballistic missiles were on Cuban soil, being positioned in launchers. [...]
More recently, the NSA was unaware of India’s impending nuclear test in 1998, the 1993 attack on the World Trade Center, the attack on the USS Cole in 2000, and the 1998 bombing of two of America’s East African embassies. The agency first learned of the September 11 attacks on $300 television sets tuned to CNN, not its billion-dollar eavesdropping satellites tuned to al-Qaeda.
Then there is the pattern by which the NSA was actually right about a warning, but those in power chose to ignore it. During the Korean War, the AFSA picked up numerous indications from low-level unencrypted Chinese intercepts that the Chinese were shifting hundreds of thousands of combat troops to Manchuria by rail, an obvious signal that China might enter the war. But those in charge of Army intelligence simply refused to believe it; it didn’t fit in with their plans.
[...]
The pattern was repeated in Vietnam when NSA reporting warned on January 25, 1968, that a major coordinated attack would occur “in the near future in several areas of South Vietnam.” But neither the White House, the CIA, nor General William Westmoreland at US military headquarters in Saigon believed it, until over 100,000 North Vietnamese and Vietcong troops launched their Tet offensive in the South five days later on January 30. “The [NSA] reports failed to shake the commands in Washington and Saigon from their perception,” says an NSA history.[...]
Then again in 1973, as in Korea and Vietnam, the NSA warned that Egypt and Syria were planning “a major offensive” against Israel. But, as Aid quotes an official NSA history, the CIA refused to believe that an attack was imminent “because [they thought] the Arabs wouldn’t be ‘stupid enough’ to attack Israel.” They were, they did, and they won.
The most troubling pattern, however, is that the NSA, through gross incompetence, bad intelligence, or deliberate deception through the selective release of information, has helped to push the US into tragic wars. A prime example took place in 1964 when the Johnson administration claimed that two US Navy destroyers in the Gulf of Tonkin, one on an eavesdropping mission for the NSA, were twice attacked by North Vietnamese torpedo boats. Those attacks were then used to justify the escalation of American involvement in the Vietnam War. But Aid cites a top-secret NSA analysis of the incident, completed in 2000, which concluded that the second attack, the one used to justify the war, never took place. Instead, NSA officials deliberately withheld 90 percent of the intelligence on the attacks and told the White House only what it wanted to hear. According to the analysis, only intelligence “that supported the claim that the communists had attacked the two destroyers was given to administration officials.”
Not having learned its lesson, in the lead-up to the war in Iraq the NSA again told the administration only what it wanted to hear, despite the clearly ambiguous nature of the evidence. For years beforehand, the agency’s coverage of Iraq was disastrous. In the late 1990s, the Iraqis began shifting much of their high-level military communications from radio to buried fiber optic networks, and at the same time, Saddam Hussein banned the use of cell phones. That left only occasional low-level troop communications. According to a later review, Aid writes, NSA had “virtually no useful signals intelligence on a target that was one of the United States’ top intelligence priorities.” And the little intelligence it did have pointed away from Iraq possessing weapons of mass destruction. “We looked long and hard for any signs,” said one retired NSA official. “We just never found a ‘smoking gun’ that Saddam was trying to build nukes or anything else.” That, however, did not prevent the NSA director, Lieutenant Gen. Michael V. Hayden, from stamping his approval on the CIA’s 2002 National Intelligence Estimate arguing that Iraq’s WMDs posed a grave danger, which helped prepare the way for the devastating war.
[...]
Based on the NSA’s history of often being on the wrong end of a surprise and a tendency to mistakenly get the country into, rather than out of, wars, it seems to have a rather disastrous cost-benefit ratio. Were it a corporation, it would likely have gone belly-up years ago. The September 11 attacks are a case in point. For more than a year and a half the NSA was eavesdropping on two of the lead hijackers, knowing they had been sent by bin Laden, while they were in the US preparing for the attacks. The terrorists even chose as their command center a motel in Laurel, Maryland, almost within eyesight of the director’s office. Yet the agency never once sought an easy-to-obtain FISA warrant to pinpoint their locations, or even informed the CIA or FBI of their presence.
But pulling the plug, or even allowing the lights to dim, seems unlikely given President Obama’s hawkish policies in Afghanistan. However, if the war there turns out to be the train wreck many predict, then Obama may decide to take a much closer look at the spy world’s most lavish spender. It is a prospect that has some in the Library of Babel very nervous. “It was a great ride while it lasted,” said one.
Who’s in Big Brother’s Database?
November 5, 2009
by James Bamford
The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency
by Matthew M. Aid
On a remote edge of Utah’s dry and arid high desert, where temperatures often zoom past 100 degrees, hard-hatted construction workers with top-secret clearances are preparing to build what may become America’s equivalent of Jorge Luis Borges’s “Library of Babel,” a place where the collection of information is both infinite and at the same time monstrous, where the entire world’s knowledge is stored, but not a single word is understood. At a million square feet, the mammoth $2 billion structure will be one-third larger than the US Capitol and will use the same amount of energy as every house in Salt Lake City combined.
Unlike Borges’s “labyrinth of letters,” this library expects few visitors. It’s being built by the ultra-secret National Security Agency—which is primarily responsible for “signals intelligence,” the collection and analysis of various forms of communication—to house trillions of phone calls, e-mail messages, and data trails: Web searches, parking receipts, bookstore visits, and other digital “pocket litter.” Lacking adequate space and power at its city-sized Fort Meade, Maryland, headquarters, the NSA is also completing work on another data archive, this one in San Antonio, Texas, which will be nearly the size of the Alamodome.
Just how much information will be stored in these windowless cybertemples? A clue comes from a recent report prepared by the MITRE Corporation, a Pentagon think tank. “As the sensors associated with the various surveillance missions improve,” says the report, referring to a variety of technical collection methods, “the data volumes are increasing with a projection that sensor data volume could potentially increase to the level of Yottabytes (1024 Bytes) by 2015.”1 Roughly equal to about a septillion (1,000,000,000,000,000,000,000,000) pages of text, numbers beyond Yottabytes haven’t yet been named. Once vacuumed up and stored in these near-infinite “libraries,” the data are then analyzed by powerful infoweapons, supercomputers running complex algorithmic programs, to determine who among us may be—or may one day become—a terrorist. In the NSA’s world of automated surveillance on steroids, every bit has a history and every keystroke tells a story.
In the near decade since September 11, the tectonic plates beneath the American intelligence community have undergone a seismic shift, knocking the director of the CIA from the top of the organizational chart and replacing him with the new director of national intelligence, a desk-bound espiocrat with a large staff but little else. Not only surviving the earthquake but emerging as the most powerful chief the spy world has ever known was the director of the NSA. He is in charge of an organization three times the size of the CIA and empowered in 2008 by Congress to spy on Americans to an unprecedented degree, despite public criticism of the Bush administration’s use of the agency to conduct warrantless domestic surveillance as part of the “war on terror.” The legislation also largely freed him of the nettlesome Foreign Intelligence Surveillance Court (FISA). And in another significant move, he was recently named to head the new Cyber Command, which also places him in charge of the nation’s growing force of cyber warriors.
Wasting no time, the agency has launched a building boom, doubling the size of its headquarters, expanding its listening posts, and constructing enormous data factories. One clue to the possible purpose of the highly secret megacenters comes from the agency’s British partner, Government Communications Headquarters. Last year, the British government proposed the creation of an enormous government-run central database to store details on every phone call, e-mail, and Internet search made in the United Kingdom. Click a “send” key or push an “answer” button and the details of the communication end up, perhaps forever, in the government’s data warehouse to be scrutinized and analyzed.
[...]
...the NSA obtained the full cooperation of much of the American telecom industry in utmost secrecy after September 11. For example, the agency built secret rooms in AT&T’s major switching facilities where duplicate copies of all data are diverted, screened for key names and words by computers, and then transmitted on to the agency for analysis. Thus, these new centers in Utah, Texas, and possibly elsewhere will likely become the centralized repositories for the data intercepted by the NSA[...]
Matthew M. Aid has been after the NSA’s secrets for a very long time. As a sergeant and Russian linguist in the NSA’s Air Force branch, he was arrested and convicted in a court-martial, thrown into prison, and slapped with a bad conduct discharge for impersonating an officer and making off with a stash of NSA documents stamped Top Secret Codeword. He now prefers to obtain the NSA’s secrets legally, through the front door of the National Archives. The result is The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency , a footnote-heavy history told largely through declassified but heavily redacted NSA reports that have been slowly trickling out of the agency over the years. They are most informative in the World War II period but quickly taper off in substance during the cold war.
[...]
...the agency, set up in the wake of World War II to prevent another surprise attack, is itself frequently surprised by attacks and other serious threats. In the 1950s, as over 100,000 heavily armed North Korean troops surged across the 38th parallel into South Korea, the codebreakers were among the last to know. “The North Korean target was ignored,” says a declassified NSA report quoted by Aid. “North Korea got lost in the shuffle and nobody told us that they were interested in what was going on north of the 38th parallel,” exclaimed one intelligence officer. At the time, astonishingly, the Armed Forces Security Agency (AFSA), the NSA’s predecessor, didn’t even have a Korean-language dictionary.
Another major surprise came in the 1960s when the Soviet Union was able to move large numbers of personnel, large amounts of equipment, and many ballistic missiles to Cuba without the NSA hearing a peep. Still unable to break into the high-level Soviet cipher systems, the agency was unaware that the 51st Rocket Division had packed up and was encamped in Cuba. Nor did it detect the move of five complete medium-range and intermediate-range missile regiments from their Russian bases to Cuba. And it had no knowledge that Russian ballistic missiles were on Cuban soil, being positioned in launchers. [...]
More recently, the NSA was unaware of India’s impending nuclear test in 1998, the 1993 attack on the World Trade Center, the attack on the USS Cole in 2000, and the 1998 bombing of two of America’s East African embassies. The agency first learned of the September 11 attacks on $300 television sets tuned to CNN, not its billion-dollar eavesdropping satellites tuned to al-Qaeda.
Then there is the pattern by which the NSA was actually right about a warning, but those in power chose to ignore it. During the Korean War, the AFSA picked up numerous indications from low-level unencrypted Chinese intercepts that the Chinese were shifting hundreds of thousands of combat troops to Manchuria by rail, an obvious signal that China might enter the war. But those in charge of Army intelligence simply refused to believe it; it didn’t fit in with their plans.
[...]
The pattern was repeated in Vietnam when NSA reporting warned on January 25, 1968, that a major coordinated attack would occur “in the near future in several areas of South Vietnam.” But neither the White House, the CIA, nor General William Westmoreland at US military headquarters in Saigon believed it, until over 100,000 North Vietnamese and Vietcong troops launched their Tet offensive in the South five days later on January 30. “The [NSA] reports failed to shake the commands in Washington and Saigon from their perception,” says an NSA history.[...]
Then again in 1973, as in Korea and Vietnam, the NSA warned that Egypt and Syria were planning “a major offensive” against Israel. But, as Aid quotes an official NSA history, the CIA refused to believe that an attack was imminent “because [they thought] the Arabs wouldn’t be ‘stupid enough’ to attack Israel.” They were, they did, and they won.
The most troubling pattern, however, is that the NSA, through gross incompetence, bad intelligence, or deliberate deception through the selective release of information, has helped to push the US into tragic wars. A prime example took place in 1964 when the Johnson administration claimed that two US Navy destroyers in the Gulf of Tonkin, one on an eavesdropping mission for the NSA, were twice attacked by North Vietnamese torpedo boats. Those attacks were then used to justify the escalation of American involvement in the Vietnam War. But Aid cites a top-secret NSA analysis of the incident, completed in 2000, which concluded that the second attack, the one used to justify the war, never took place. Instead, NSA officials deliberately withheld 90 percent of the intelligence on the attacks and told the White House only what it wanted to hear. According to the analysis, only intelligence “that supported the claim that the communists had attacked the two destroyers was given to administration officials.”
Not having learned its lesson, in the lead-up to the war in Iraq the NSA again told the administration only what it wanted to hear, despite the clearly ambiguous nature of the evidence. For years beforehand, the agency’s coverage of Iraq was disastrous. In the late 1990s, the Iraqis began shifting much of their high-level military communications from radio to buried fiber optic networks, and at the same time, Saddam Hussein banned the use of cell phones. That left only occasional low-level troop communications. According to a later review, Aid writes, NSA had “virtually no useful signals intelligence on a target that was one of the United States’ top intelligence priorities.” And the little intelligence it did have pointed away from Iraq possessing weapons of mass destruction. “We looked long and hard for any signs,” said one retired NSA official. “We just never found a ‘smoking gun’ that Saddam was trying to build nukes or anything else.” That, however, did not prevent the NSA director, Lieutenant Gen. Michael V. Hayden, from stamping his approval on the CIA’s 2002 National Intelligence Estimate arguing that Iraq’s WMDs posed a grave danger, which helped prepare the way for the devastating war.
[...]
Based on the NSA’s history of often being on the wrong end of a surprise and a tendency to mistakenly get the country into, rather than out of, wars, it seems to have a rather disastrous cost-benefit ratio. Were it a corporation, it would likely have gone belly-up years ago. The September 11 attacks are a case in point. For more than a year and a half the NSA was eavesdropping on two of the lead hijackers, knowing they had been sent by bin Laden, while they were in the US preparing for the attacks. The terrorists even chose as their command center a motel in Laurel, Maryland, almost within eyesight of the director’s office. Yet the agency never once sought an easy-to-obtain FISA warrant to pinpoint their locations, or even informed the CIA or FBI of their presence.
But pulling the plug, or even allowing the lights to dim, seems unlikely given President Obama’s hawkish policies in Afghanistan. However, if the war there turns out to be the train wreck many predict, then Obama may decide to take a much closer look at the spy world’s most lavish spender. It is a prospect that has some in the Library of Babel very nervous. “It was a great ride while it lasted,” said one.
Friday, July 16, 2010
Μια Υπερδύναμη "εν τη γεννέσει";
Μου φαίνεται ότι, αργά αλλά σταθερά και πολύ μεθοδικά, η Τουρκία μετατρέπεται σε οικονομική και γεωπολιτική Υπερδύναμη. Και να σκεφτεί κανείς οτι μόλις πριν μερικά χρόνια χρεοκόπησαν και βρέθηκαν και εκείνοι στην αγκαλια του ΔΝΤ!
Από την Καθημερινή:
Η τουρκική επέλαση στα Βαλκάνια
Tου Σταυρου Τζιμα
"Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν δίστασε να διακηρύξει την περασμένη Κυριακή, από τη μαρτυρική Σρεμπρένιτσα, με αφορμή την 15η επέτειο από την εν ψυχρώ σφαγή 8.000 μουσουλμάνων αμάχων από τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα, ότι «το Βελιγράδι είναι ο καλύτερος φίλος της Αγκυρας». Χρειαζόταν περίσσειο θάρρος για να εκστομίσει μια τέτοια κουβέντα ένας μουσουλμάνος ηγέτης, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται όχι μόνο στους συναισθηματικά φορτισμένους 80.000 ομόθρησκούς του που είχαν κατακλύσει το νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς, αλλά και στα ανά τον πλανήτη δισεκατομμύρια που έχουν κατατάξει πολύ ψηλά στο μαρτυρολόγιό τους τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Ομως η περίσταση το επέβαλε. Ο Ερντογάν παρέστη στις εκδηλώσεις, όπου έδωσε άφεση αμαρτιών τους Σέρβους για τα εις βάρος των μουσουλμάνων εγκλήματα και μετά πήγε στο Βελιγράδι συνοδευόμενος από πολυμελές κυβερνητικό κλιμάκιο και δεκάδες επιχειρηματίες, για να κλείσει δουλειές. Υπέγραψε συμφωνία κατάργησης της βίζας μεταξύ των δύο χωρών, που σημαίνει αυξημένο σερβικό τουριστικό ρεύμα προς την Τουρκία, αλλά και την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων και άλλων έργων υποδομής κυρίως στην περιοχή του Σαντζάκ, όπου ζουν συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί και αυτό βεβαίως δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μα πάνω απ’ όλα, επισφράγισε το ραγδαία βελτιούμενο κλίμα στις σχέσεις των δύο προαιώνιων εχθρών, κάτι που άλλωστε αποτυπώθηκε και σε δήλωση του προέδρου Μπόρις Τάντιτς ότι, δηλαδή, «η Τουρκία είναι ο στρατηγικός εταίρος της Σερβίας στην περιοχή». Οι Τούρκοι δουλεύουν μεθοδικά για την επανάκαμψή τους στα Βαλκάνια ένα αιώνα μετά τη βίαιη εκδίωξή τους από τους συνασπισμένους χριστιανούς στους βαλκανικούς πολέμους.
Προσέγγισαν τη Σερβία που ήταν και παραμένει, παρά τα προβλήματά της, σημαντικότατος παίκτης στη βαλκανική σκακιέρα, προσφέροντάς της πολιτική και οικονομική βοήθεια, αλλά και εγγυήσεις εσωτερικής ηρεμίας. Με παρέμβασή της οι μουσουλμάνοι του Σαντζάκ στηρίζουν την ισορροπούσα οριακά φιλοδυτική κυβέρνηση της παράταξης του Τάντιτς, ενισχύοντας την εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Γι’ αυτό, αλλά και για το άφθονο χρήμα που συνοδεύει την τουρκική επιστροφή στις πρώην κατακτήσεις των Οθωμανών, το Βελιγράδι ανοίγει την αγκαλιά στον Ερντογάν."
[...]
Από τα Νέα:
Κατασκευαστικός... στρατός
Τουρκικές εταιρείες χτίζουν σε Ρωσία, Ασία, Αφρική και Βραζιλία!
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
"Μέγαρα και ουρανοξύστες στη Μόσχα φέρουν την υπογραφή τουρκικής κατασκευαστικής εταιρείας. Η Ρωσία είναι ο καλύτερος πελάτης για τις τουρκικές εταιρείες
Ενας τουρκικός «στρατός» από γερανούς και µπουλντόζες επιχειρεί να διείσδυση στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Κτίζει φράγµατα, στάδια και λεωφόρους προσφέροντας στην Τουρκία ρεκόρ ανάπτυξης και συµβάλλοντας στις προσπάθειές της να γίνει περιφερειακή δύναµη.
Η ισλαµικών καταβολών τουρκική κυβέρνηση ακολουθεί µια στρατηγική που συνδυάζει την πολιτική επιρροή µε την οικονοµική ισχύ στον αναπτυσσόµενο κόσµο, ιδιαίτερα στις ισλαµικές χώρες και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ενώ τα τελευταία χρόνια επεκτείνεται και στην Αφρική.
Πολύ σηµαντικές για την οικονοµική αυτή διείσδυση της Τουρκίας είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες της που έχουν επιχειρηµατική δράση σε περισσότερες από 80 χώρες. Μία κατασκευάζει το νέο Μετρό του Ντουµπάι σε κοινοπραξία µε ιαπωνικές εταιρείες, άλλες έχουν αναλάβει τα περισσότερα από τα έργα που υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια στο Καζαχστάν και στο ελεγχόµενο από τους Κούρδους Βόρειο Ιράκ. Μολονότι δεν µπορούν ακόµη να ανταγωνιστούν τις γιγάντιες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία, η αξία των τουρκικών επενδύσεων στο εξωτερικό αυξήθηκε από 596,71 εκατ. ευρώ (750 εκατ. δολάρια) το 2000 σε 18,8 δισ. ευρώ το 2008, πριν µειωθεί πέρυσι στα 16 δισ. λόγω της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ώς το 2015 θα έχει αυξήσει τον όγκο των διεθνών συµβολαίων στα 40 δισ. ευρώ. Το 1999, η κορυφαία επιθεώρηση του κατασκευαστικού τοµέα «Εngineering Νews – Record» περιελάµβανε τέσσερις τουρκικές εταιρείες ανάµεσα στους κορυφαίους 225 διεθνείς κατασκευαστές στον κόσµο. Δέκα χρόνια αργότερα, είχαν αυξηθεί σε 31. Ο Ζαφέρ Τσαγκλαγιάν, υφυπουργός Εξωτερικού Εµπορίου, λέει πως η Τουρκία θα αυξήσει φέτος τον αριθµό των διπλωµατικών αποστολών της στην Αφρική από 12 σε 27. Πέρυσι, το 35% των έργων των τουρκικών κατασκευαστικών εταιρειών στο εξωτερικό έγιναν στην Αφρική.
Η Τουρκία είναι ο πρώτος κατασκευαστής στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου των έργων στο εξωτερικό πραγµατοποιείται στη Ρωσία και ακολουθούν η Λιβύη, το Τουρκµενιστάν και το Καζαχστάν. Στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν τουρκικές εταιρείες είναι από το 1997 υπεύθυνες για το 70% των κατασκευών.
«Κατασκευάζουν τα πάντα, από δρόµους µέχρι γήπεδα, εµπορικά κέντρα, σχολεία και ξενοδοχεία πέντε αστέρων», λέει στην Αστάνα ο Οζέρ Οράλ, γενικός γραµµατέας της Καζαχοτουρκικής Ενωσης Επιχειρηµατιών. Τουρκικές εταιρείες άρχισαν το 2009 τα πρώτα κατασκευαστικά προγράµµατα στη Βραζιλία και την Αγκόλα, ενώ δραστηριοποιούνται επίσης στο Κατάρ, την Αλγερία, το Ιράκ, τη Ρουµανία και το Αφγανιστάν. Ανάπτυξη - ρεκόρ
Ο κατασκευαστικός τοµέας συµβάλλει σηµαντικά στον ρυθµό ανάπτυξης ρεκόρ 11,7% που κατέγραψε η Τουρκία το πρώτο φετινό τρίµηνο. Με 687 δισ. ευρώ Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, ήταν πέρυσι η έκτη µεγαλύτερη οικονοµία στην Ευρώπη, σύµφωνα µε το ΔΝΤ, λέει ο Τσαγκλαγιάν. «Ο κόσµος δεν πρέπει να ξεχνάει πως εκείνοι που έχουν τις στενότερες οικονοµικές σχέσεις µε την Τουρκία θα κερδίσουν και περισσότερα στην περιοχή αυτή», προσθέτει. «Αυτό ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ενωση»."
Μήπως να ζητήσουμε από τον Ερντογάν να μανατζάρει και εμάς;;;
Από την Καθημερινή:
Η τουρκική επέλαση στα Βαλκάνια
Tου Σταυρου Τζιμα
"Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν δίστασε να διακηρύξει την περασμένη Κυριακή, από τη μαρτυρική Σρεμπρένιτσα, με αφορμή την 15η επέτειο από την εν ψυχρώ σφαγή 8.000 μουσουλμάνων αμάχων από τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα, ότι «το Βελιγράδι είναι ο καλύτερος φίλος της Αγκυρας». Χρειαζόταν περίσσειο θάρρος για να εκστομίσει μια τέτοια κουβέντα ένας μουσουλμάνος ηγέτης, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται όχι μόνο στους συναισθηματικά φορτισμένους 80.000 ομόθρησκούς του που είχαν κατακλύσει το νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς, αλλά και στα ανά τον πλανήτη δισεκατομμύρια που έχουν κατατάξει πολύ ψηλά στο μαρτυρολόγιό τους τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Ομως η περίσταση το επέβαλε. Ο Ερντογάν παρέστη στις εκδηλώσεις, όπου έδωσε άφεση αμαρτιών τους Σέρβους για τα εις βάρος των μουσουλμάνων εγκλήματα και μετά πήγε στο Βελιγράδι συνοδευόμενος από πολυμελές κυβερνητικό κλιμάκιο και δεκάδες επιχειρηματίες, για να κλείσει δουλειές. Υπέγραψε συμφωνία κατάργησης της βίζας μεταξύ των δύο χωρών, που σημαίνει αυξημένο σερβικό τουριστικό ρεύμα προς την Τουρκία, αλλά και την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων και άλλων έργων υποδομής κυρίως στην περιοχή του Σαντζάκ, όπου ζουν συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί και αυτό βεβαίως δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μα πάνω απ’ όλα, επισφράγισε το ραγδαία βελτιούμενο κλίμα στις σχέσεις των δύο προαιώνιων εχθρών, κάτι που άλλωστε αποτυπώθηκε και σε δήλωση του προέδρου Μπόρις Τάντιτς ότι, δηλαδή, «η Τουρκία είναι ο στρατηγικός εταίρος της Σερβίας στην περιοχή». Οι Τούρκοι δουλεύουν μεθοδικά για την επανάκαμψή τους στα Βαλκάνια ένα αιώνα μετά τη βίαιη εκδίωξή τους από τους συνασπισμένους χριστιανούς στους βαλκανικούς πολέμους.
Προσέγγισαν τη Σερβία που ήταν και παραμένει, παρά τα προβλήματά της, σημαντικότατος παίκτης στη βαλκανική σκακιέρα, προσφέροντάς της πολιτική και οικονομική βοήθεια, αλλά και εγγυήσεις εσωτερικής ηρεμίας. Με παρέμβασή της οι μουσουλμάνοι του Σαντζάκ στηρίζουν την ισορροπούσα οριακά φιλοδυτική κυβέρνηση της παράταξης του Τάντιτς, ενισχύοντας την εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Γι’ αυτό, αλλά και για το άφθονο χρήμα που συνοδεύει την τουρκική επιστροφή στις πρώην κατακτήσεις των Οθωμανών, το Βελιγράδι ανοίγει την αγκαλιά στον Ερντογάν."
[...]
Από τα Νέα:
Κατασκευαστικός... στρατός
Τουρκικές εταιρείες χτίζουν σε Ρωσία, Ασία, Αφρική και Βραζιλία!
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
"Μέγαρα και ουρανοξύστες στη Μόσχα φέρουν την υπογραφή τουρκικής κατασκευαστικής εταιρείας. Η Ρωσία είναι ο καλύτερος πελάτης για τις τουρκικές εταιρείες
Ενας τουρκικός «στρατός» από γερανούς και µπουλντόζες επιχειρεί να διείσδυση στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Κτίζει φράγµατα, στάδια και λεωφόρους προσφέροντας στην Τουρκία ρεκόρ ανάπτυξης και συµβάλλοντας στις προσπάθειές της να γίνει περιφερειακή δύναµη.
Η ισλαµικών καταβολών τουρκική κυβέρνηση ακολουθεί µια στρατηγική που συνδυάζει την πολιτική επιρροή µε την οικονοµική ισχύ στον αναπτυσσόµενο κόσµο, ιδιαίτερα στις ισλαµικές χώρες και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ενώ τα τελευταία χρόνια επεκτείνεται και στην Αφρική.
Πολύ σηµαντικές για την οικονοµική αυτή διείσδυση της Τουρκίας είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες της που έχουν επιχειρηµατική δράση σε περισσότερες από 80 χώρες. Μία κατασκευάζει το νέο Μετρό του Ντουµπάι σε κοινοπραξία µε ιαπωνικές εταιρείες, άλλες έχουν αναλάβει τα περισσότερα από τα έργα που υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια στο Καζαχστάν και στο ελεγχόµενο από τους Κούρδους Βόρειο Ιράκ. Μολονότι δεν µπορούν ακόµη να ανταγωνιστούν τις γιγάντιες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία, η αξία των τουρκικών επενδύσεων στο εξωτερικό αυξήθηκε από 596,71 εκατ. ευρώ (750 εκατ. δολάρια) το 2000 σε 18,8 δισ. ευρώ το 2008, πριν µειωθεί πέρυσι στα 16 δισ. λόγω της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ώς το 2015 θα έχει αυξήσει τον όγκο των διεθνών συµβολαίων στα 40 δισ. ευρώ. Το 1999, η κορυφαία επιθεώρηση του κατασκευαστικού τοµέα «Εngineering Νews – Record» περιελάµβανε τέσσερις τουρκικές εταιρείες ανάµεσα στους κορυφαίους 225 διεθνείς κατασκευαστές στον κόσµο. Δέκα χρόνια αργότερα, είχαν αυξηθεί σε 31. Ο Ζαφέρ Τσαγκλαγιάν, υφυπουργός Εξωτερικού Εµπορίου, λέει πως η Τουρκία θα αυξήσει φέτος τον αριθµό των διπλωµατικών αποστολών της στην Αφρική από 12 σε 27. Πέρυσι, το 35% των έργων των τουρκικών κατασκευαστικών εταιρειών στο εξωτερικό έγιναν στην Αφρική.
Η Τουρκία είναι ο πρώτος κατασκευαστής στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου των έργων στο εξωτερικό πραγµατοποιείται στη Ρωσία και ακολουθούν η Λιβύη, το Τουρκµενιστάν και το Καζαχστάν. Στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν τουρκικές εταιρείες είναι από το 1997 υπεύθυνες για το 70% των κατασκευών.
«Κατασκευάζουν τα πάντα, από δρόµους µέχρι γήπεδα, εµπορικά κέντρα, σχολεία και ξενοδοχεία πέντε αστέρων», λέει στην Αστάνα ο Οζέρ Οράλ, γενικός γραµµατέας της Καζαχοτουρκικής Ενωσης Επιχειρηµατιών. Τουρκικές εταιρείες άρχισαν το 2009 τα πρώτα κατασκευαστικά προγράµµατα στη Βραζιλία και την Αγκόλα, ενώ δραστηριοποιούνται επίσης στο Κατάρ, την Αλγερία, το Ιράκ, τη Ρουµανία και το Αφγανιστάν. Ανάπτυξη - ρεκόρ
Ο κατασκευαστικός τοµέας συµβάλλει σηµαντικά στον ρυθµό ανάπτυξης ρεκόρ 11,7% που κατέγραψε η Τουρκία το πρώτο φετινό τρίµηνο. Με 687 δισ. ευρώ Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, ήταν πέρυσι η έκτη µεγαλύτερη οικονοµία στην Ευρώπη, σύµφωνα µε το ΔΝΤ, λέει ο Τσαγκλαγιάν. «Ο κόσµος δεν πρέπει να ξεχνάει πως εκείνοι που έχουν τις στενότερες οικονοµικές σχέσεις µε την Τουρκία θα κερδίσουν και περισσότερα στην περιοχή αυτή», προσθέτει. «Αυτό ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ενωση»."
Μήπως να ζητήσουμε από τον Ερντογάν να μανατζάρει και εμάς;;;
Sunday, July 11, 2010
Sonny Rollins στο Παλλας, εισητήρια σε τιμες προσβλητικές...
Διαβάζω στις εφημερίδες:
"Ο «κολοσσός» του σαξοφώνου στο Παλλάς
Ο Σόνι Ρόλινς γιορτάζοντας τα 80ά γενέθλιά του θα εμφανιστεί στο πλαίσιο της εφετινής σειράς Jazz Μasters
Σειρά Jazz Μasters η Ο Σόνι Ρόλινς στο πλαίσιο της 80th Βirthday Τour θα εμφανιστεί στο Παλλάς την Κυριακή 28 Νοεμβρίου στις 21.00.
Τιμές εισιτηρίων: 70, 85, 100 ευρώ."
Είναι ευχάριστο οτι η Αθήνα κάνει βήματα για να μπει στις ατζέντες της τζαζ σκηνής, είναι ενθαρυντικό οτι οι Αθηναίοι έχουν την δυνατότητα να ακούσουν ζωντανά κάποια πολύ σημαντικά ονόματα. Αλλά, για όνομα του Θεού, τι εξωφρενικές είναι οι τιμές των εισητηρίων;;;!!! 75 ευρώ το φθηνότερο, για μια τεράστια αίθουσα σαν το Παλλάς!! Αυτό, ειδικά στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, είναι πρόκληση και προσβολή στην κοινωνία...
Φαίνεται αρκετοί δεν κατάλαβαν ακόμα οτι η λογική της ΑΡΠΑΧΤΗΣ είναι που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο Άμστερνταμ, όπου παρακολουθώ συστηματικά συναυλίες αντίστοιχα σημαντικών καλλιτεχνών, το εισητήριο δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση τα 20 ευρώ!! Γιατί η μουσική είναι βασικό αγαθό, όχι πολυτέλεια, ούτε κοσμική έξοδος...
"Ο «κολοσσός» του σαξοφώνου στο Παλλάς
Ο Σόνι Ρόλινς γιορτάζοντας τα 80ά γενέθλιά του θα εμφανιστεί στο πλαίσιο της εφετινής σειράς Jazz Μasters
Σειρά Jazz Μasters η Ο Σόνι Ρόλινς στο πλαίσιο της 80th Βirthday Τour θα εμφανιστεί στο Παλλάς την Κυριακή 28 Νοεμβρίου στις 21.00.
Τιμές εισιτηρίων: 70, 85, 100 ευρώ."
Είναι ευχάριστο οτι η Αθήνα κάνει βήματα για να μπει στις ατζέντες της τζαζ σκηνής, είναι ενθαρυντικό οτι οι Αθηναίοι έχουν την δυνατότητα να ακούσουν ζωντανά κάποια πολύ σημαντικά ονόματα. Αλλά, για όνομα του Θεού, τι εξωφρενικές είναι οι τιμές των εισητηρίων;;;!!! 75 ευρώ το φθηνότερο, για μια τεράστια αίθουσα σαν το Παλλάς!! Αυτό, ειδικά στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, είναι πρόκληση και προσβολή στην κοινωνία...
Φαίνεται αρκετοί δεν κατάλαβαν ακόμα οτι η λογική της ΑΡΠΑΧΤΗΣ είναι που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο Άμστερνταμ, όπου παρακολουθώ συστηματικά συναυλίες αντίστοιχα σημαντικών καλλιτεχνών, το εισητήριο δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση τα 20 ευρώ!! Γιατί η μουσική είναι βασικό αγαθό, όχι πολυτέλεια, ούτε κοσμική έξοδος...
Tuesday, July 6, 2010
Jose Saramago: We are beings in a quest
Procurar
Por Fundação José Saramago
O homem é um ser que procura. O que caracteriza o ser humano é a necessidade de procurar e procurar por distintos caminhos, que podem ser contraditórios. Não sabemos se encontramos e não sabemos se o que encontrámos é alguma vez o que estávamos procurando, ou se não há mais o que procurar depois de haver encontrado algo. Portanto, somos seres de procura.
“A escrita como uma tomada de consciência”, Sempre!, México D.F., 25 de Fevereiro de 1999 [Entrevista de Adriana Cortes]
Source:
http://caderno.josesaramago.org/2010/07/06/procurar/
An english translation:
The human is a being that seeks. What characterizes the human being is the necessity to seek and to seek through distinct ways, that may be contradictory.
We don't know if we find and we don't know if what we found is what we were once looking for, or if there is nothing else to look for after we have found something. Therefore, we are beings of quest.
Και στα ελληνικά:
Ο άνθρωπος είναι ένα όν που αναζητά. Αυτό που χαρακτηρίζει την αθρώπινη ύπαρξη είναι η ανάγκη για αναζήτηση και η αναζήτηση σε διαφορετικούς δρόμους, που μπορεί να είναι αντιφατικοί. Δεν ξέρουμε αν θα βρούμε κάτι και δεν ξέρουμε αν αυτό που βρήκαμε είναι αυτό που αναζητούσαμε, ή αν υπάρχει κάτι άλλο να αναζητήσουμε αφότου βρήκαμε κάτι. Για αυτό είμαστε όντα της αναζήτησης.
Ζοζέ Σαραμάγκο
Por Fundação José Saramago
O homem é um ser que procura. O que caracteriza o ser humano é a necessidade de procurar e procurar por distintos caminhos, que podem ser contraditórios. Não sabemos se encontramos e não sabemos se o que encontrámos é alguma vez o que estávamos procurando, ou se não há mais o que procurar depois de haver encontrado algo. Portanto, somos seres de procura.
“A escrita como uma tomada de consciência”, Sempre!, México D.F., 25 de Fevereiro de 1999 [Entrevista de Adriana Cortes]
Source:
http://caderno.josesaramago.org/2010/07/06/procurar/
An english translation:
The human is a being that seeks. What characterizes the human being is the necessity to seek and to seek through distinct ways, that may be contradictory.
We don't know if we find and we don't know if what we found is what we were once looking for, or if there is nothing else to look for after we have found something. Therefore, we are beings of quest.
Και στα ελληνικά:
Ο άνθρωπος είναι ένα όν που αναζητά. Αυτό που χαρακτηρίζει την αθρώπινη ύπαρξη είναι η ανάγκη για αναζήτηση και η αναζήτηση σε διαφορετικούς δρόμους, που μπορεί να είναι αντιφατικοί. Δεν ξέρουμε αν θα βρούμε κάτι και δεν ξέρουμε αν αυτό που βρήκαμε είναι αυτό που αναζητούσαμε, ή αν υπάρχει κάτι άλλο να αναζητήσουμε αφότου βρήκαμε κάτι. Για αυτό είμαστε όντα της αναζήτησης.
Ζοζέ Σαραμάγκο
Tuesday, June 29, 2010
More taxes + more spending cuts = more depression
From NY Times:
The Third Depression
By PAUL KRUGMAN
Published: June 27, 2010
[...] The revival of the old-time religion is most evident in Europe, where officials seem to be getting their talking points from the collected speeches of Herbert Hoover, up to and including the claim that raising taxes and cutting spending will actually expand the economy, by improving business confidence. As a practical matter, however, America isn’t doing much better. The Fed seems aware of the deflationary risks — but what it proposes to do about these risks is, well, nothing. The Obama administration understands the dangers of premature fiscal austerity — but because Republicans and conservative Democrats in Congress won’t authorize additional aid to state governments, that austerity is coming anyway, in the form of budget cuts at the state and local levels.
Why the wrong turn in policy? The hard-liners often invoke the troubles facing Greece and other nations around the edges of Europe to justify their actions. And it’s true that bond investors have turned on governments with intractable deficits. But there is no evidence that short-run fiscal austerity in the face of a depressed economy reassures investors. On the contrary: Greece has agreed to harsh austerity, only to find its risk spreads growing ever wider; Ireland has imposed savage cuts in public spending, only to be treated by the markets as a worse risk than Spain, which has been far more reluctant to take the hard-liners’ medicine.
It’s almost as if the financial markets understand what policy makers seemingly don’t: that while long-term fiscal responsibility is important, slashing spending in the midst of a depression, which deepens that depression and paves the way for deflation, is actually self-defeating.
So I don’t think this is really about Greece, or indeed about any realistic appreciation of the tradeoffs between deficits and jobs. It is, instead, the victory of an orthodoxy that has little to do with rational analysis, whose main tenet is that imposing suffering on other people is how you show leadership in tough times.
And who will pay the price for this triumph of orthodoxy? The answer is, tens of millions of unemployed workers, many of whom will go jobless for years, and some of whom will never work again.
You can read the whole article at:
http://www.nytimes.com/2010/06/28/opinion/28krugman.html?src=me&ref=general
The Third Depression
By PAUL KRUGMAN
Published: June 27, 2010
[...] The revival of the old-time religion is most evident in Europe, where officials seem to be getting their talking points from the collected speeches of Herbert Hoover, up to and including the claim that raising taxes and cutting spending will actually expand the economy, by improving business confidence. As a practical matter, however, America isn’t doing much better. The Fed seems aware of the deflationary risks — but what it proposes to do about these risks is, well, nothing. The Obama administration understands the dangers of premature fiscal austerity — but because Republicans and conservative Democrats in Congress won’t authorize additional aid to state governments, that austerity is coming anyway, in the form of budget cuts at the state and local levels.
Why the wrong turn in policy? The hard-liners often invoke the troubles facing Greece and other nations around the edges of Europe to justify their actions. And it’s true that bond investors have turned on governments with intractable deficits. But there is no evidence that short-run fiscal austerity in the face of a depressed economy reassures investors. On the contrary: Greece has agreed to harsh austerity, only to find its risk spreads growing ever wider; Ireland has imposed savage cuts in public spending, only to be treated by the markets as a worse risk than Spain, which has been far more reluctant to take the hard-liners’ medicine.
It’s almost as if the financial markets understand what policy makers seemingly don’t: that while long-term fiscal responsibility is important, slashing spending in the midst of a depression, which deepens that depression and paves the way for deflation, is actually self-defeating.
So I don’t think this is really about Greece, or indeed about any realistic appreciation of the tradeoffs between deficits and jobs. It is, instead, the victory of an orthodoxy that has little to do with rational analysis, whose main tenet is that imposing suffering on other people is how you show leadership in tough times.
And who will pay the price for this triumph of orthodoxy? The answer is, tens of millions of unemployed workers, many of whom will go jobless for years, and some of whom will never work again.
You can read the whole article at:
http://www.nytimes.com/2010/06/28/opinion/28krugman.html?src=me&ref=general
Monday, June 28, 2010
Woody Allen
Πως βλέπει ο Woody το έργο του. Μια γενναία αυτοκριτική!
«Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.
Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.
«Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.
Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.
Sunday, June 27, 2010
Ηθική του Πετρελαίαου
BP Ενας αιώνας συνωμοσιών, πολιτικής ίντριγκας και οικολoγικών καταστροφών χάριν του κέρδους
Από το Βήμα της Κυριακής:
Ο βίος και η πολιτεία της εταιρείας η οποία δεν δίστασε όχι μόνο να συνεργαστεί αλλά και να εγκαταστήσει αιμοσταγείς δικτατορίες, επηρεάζοντας την παγκόσμια Ιστορία
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Η ιστορία της Μέσης Ανατολής, ιδίως του σύγχρονου Ιράν, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την εταιρική ιστορία της ΒΡ, πιο σωστά της Αnglo-Ρersian, όπως ήταν το «βαφτιστικό» της. Ολα άρχισαν με έναν τυχοδιώκτη, τον Γουίλιαμ Νοξ Ντ΄ Αρσι, πετυχημένο χρυσοθήρα στην Αυστραλία. Το 1901 ο φιλόδοξος Ντ΄ Αρσι γίνεται δεκτός στην αυλή του μεγάλου βεζίρη του σάχη της Περσίας, ο οποίος- με το
κατάλληλο «μπαξίσι»- του δίνει άδεια εξερεύνησης σε μεγάλο μέρος της επικράτειας. Χωρίς δρόμους ή βαριά μηχανήματα, εκτεθειμένοι σε συνεχείς επιθέσεις νομάδων, οι άνδρες του Ντ΄ Αρσι μάταια τρυπούν την άμμο. Ωσπου το 1908, στο Ματζίντ ι Σουλεϊμάν της Νοτιοδυτικής Περσίας, ένας μαύρος πίδακας εκτινάσεται από τα έγκατα της γης. Είναι το πρώτο μεγάλο κοίτασμα στη Μέση Ανατολή. Κανείς δεν το ξέρει ακόμη, αλλά η τύχη ολόκληρης της περιοχής έχει αλλάξει για πάντα.
Λίγο προτού ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, βέβαιοι για την ύπαρξη πετρελαίου στη Μέση Ανατολή και διψασμένοι για νέες πηγές καυσίμων, οι Βρετανοί τραβούν στον χάρτη την περίφημη «Κόκκινη Γραμμή», με βάση τα πιθανά κοιτάσματα. Αργότερα η γραμμή αυτή θα αποτελέσει τα σύνορα του Ιράκ και θα πυροδοτήσει τουλάχιστον δύο πολέμους.
Η εταιρεία του Ντ΄ Αρσι μετατρέπεται αυθημερόν σε εργαλείο της βρετανικής αυτοκρατορικής πολιτικής. Το 1914, σε μια πρωτοφανή συμφωνία με τον φιλόδοξο υπουργό Ναυτικών Γουίνστον Τσόρτσιλ (ο οποίος κατηγορήθηκε για «μίζα» χωρίς ποτέ να αποδειχτεί τίποτε) αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση τον εφοδιασμό με πετρελαιοειδή ολόκληρου του βρετανικού στόλου.
Η κυβέρνηση, πληρώνοντας 2 εκατ. στερλίνες, αποκτά το καθοριστικό μερίδιο της εταιρείας, το οποίο τελικά διατήρησε ως το κύμα αποκρατικοποιήσεων της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1987.
Μετά την έναρξη του πολέμου, και ενώ η ΒΡ ήδη γιγαντωνόταν με την απόκτηση ιδιωτικών διυλιστηρίων και στόλου από δεξαμενόπλοια, ο Τσόρτσιλ τής «χάρισε» το 1917 και την Βritish Ρetroleum Company, μια θυγατρική της γερμανικής Continental που είχε κατασχεθεί από το κράτος.
Το αραβικό και περσικό πετρέλαιο έπρεπε να εξασφαλιστεί για το Στέμμα: στις ερήμους της Αραβίας στάλθηκε επί τούτου ένας νεαρός αραβόφιλος βρετανός ταγματάρχης, ο Τόμας-Εντουαρντ Λόρενς, για να ξεσηκώσει τους νομάδες κατά των Οθωμανών. Η εξέγερση πληρώθηκε με σεντούκια χρυσές λίρες και οδήγησε στη σταδιακή «απελευθέρωση» των περισσότερων σημερινών κρατών της Μέσης Ανατολής.
Ο Λόρενς της Αραβίας, όπως έμεινε στην Ιστορία, έγινε θρύλος. Αλλά δεν άργησε να συνειδητοποιήσει, με πικρία, ότι δούλευε άθελά του για τα συμφέροντα της Shell και της Αnglo-Ρersian.
Αραβες και Πέρσες σύντομα διαπίστωσαν ότι τους είχαν κοροϊδέψει: αντί για πραγματική ανεξαρτησία και έλεγχο των φυσικών τους πόρων, περιλαμβανομένου του υπεδάφους, έβλεπαν τις βρετανικές «αδελφές» να εκμεταλλεύονται τον πλούτο τους. Οι περήφανοι Πέρσες εξεγέρθηκαν πρώτοι: ο συνταγματάρχης Ρεζά Καν αυτοαναγορεύτηκε σάχης το 1925 αλλά η Κοινωνία των Εθνών, υπό την ασφυκτική πίεση του Λονδίνου, του απαγόρευσε το 1933 να εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας του και να διώξει την ΑngloΙranian Οil, όπως λεγόταν πια η ΑngloΡersian, η σημερινή ΒΡ.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, και με τον «προστάτη» Τσόρτσιλ μακριά από την ούτως ή άλλως οικονομικά χρεοκοπημένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βρετανική εξουσία, το 1951, ο λαός του Ιράν εξέλεξε δημοκρατικά τον Μουχαμάντ Μοσαντέκ. Τίποτε δεν φαινόταν ικανό να σταματήσει την εθνικοποίηση. Εκτός βέβαια από την αμερικανική CΙΑ.
Με ένα καλοστημένο πραξικόπημα, το διαβόητο σχέδιο «Αίας», η «Κόμπανι» σε συνεργασία με τους Βρετανούς ανέτρεψε τον Μοσαντέκ και επανέφερε την εταιρεία στον περσικό «θρόνο» της. Ευγνωμονούσα η Βritish Ρetroleum, που από το 1954 παίρνει το σημερινό της όνομα, παραχώρησε στους νέους συνεταίρους της, τις πέντε μεγαλύτερες πετρελαϊκές των ΗΠΑ, το 40% των περσικών κοιτασμάτων.
Το περσικό μονοπώλιο της ΒΡ γίνεται έτσι ολιγοπώλιο, από το οποίο ο μόνος που λείπει είναι ο λαός του Ιράν, καταπιεζόμενος από το ολοκληρωτικό καθεστώς του σάχη Ρεζά Παχλεβί. Οι Πέρσες δεν συγχώρησαν ποτέ αυτό το πραξικόπημα. Θα χρειαστεί να περάσουν 26 ολόκληρα χρόνια ωσότου η ισλαμική επανάσταση του αγιατολάχ Χομεϊνί ξεκαθαρίσει το θέμα της ιδιοκτησίας του ιρανικού πετρελαίου. Οπως έκανε, οκτώ χρόνια νωρίτερα, το 1971, ο συνταγματάρχης Καντάφι στη Λιβύη, όπως κάνουν και σήμερα ο Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και ο Εβο Μοράλες στη Βολιβία.
Με τους ακροδεξιούς στην Κολομβία, με τη χούντα στο Σουδάν
- Από την εποχή ακόμη της ονομασίας της «Αnglo-Ρersian» η ΒΡ διαθέτει ιστορικό μακροχρόνιας,αγαστής,συνεργασίας με ολοκληρωτικά καθεστώτα.Κορυφαίο «προϊόν» αυτής της τακτικής ήταν το πραξικόπημα του 1953 που επανέφερε τον Σάχη στο Ιράν.
- Το 2006 καταδικάστηκε για χρηματοδότηση ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων στην Κολομβία,αλλά και κυβερνητικών αξιωματικών για την προστασία πετρελαιαγωγών της από αντάρτες.
- Εχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην κινεζική πετροχημική Ρetrochina και στην κρατική πετρελαϊκή CΝΡC,οι οποίες κατηγορούνται για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Θιβέτ και στήριξη της χούντας στο Σουδάν.
- Στη Νότια Αφρική στήριξε το ρατσιστικό καθεστώς του «απαρτχάιντ» με αντάλλαγμα την προνομιακή εκμετάλλευση ορυχείων άνθρακα και χρυσού.
- Μεταξύ των μετόχων της ΒΡ είναι μεγάλα συνταξιοδοτικά Ταμεία της Βρετανίας,τα οποία «τρέμουν» μήπως καταρρεύσουν και δεν μπορέσουν να καταβάλουν συντάξεις.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=340150&dt=27/06/2010#ixzz0s47zNk00
Από το Βήμα της Κυριακής:
Ο βίος και η πολιτεία της εταιρείας η οποία δεν δίστασε όχι μόνο να συνεργαστεί αλλά και να εγκαταστήσει αιμοσταγείς δικτατορίες, επηρεάζοντας την παγκόσμια Ιστορία
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Η ιστορία της Μέσης Ανατολής, ιδίως του σύγχρονου Ιράν, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την εταιρική ιστορία της ΒΡ, πιο σωστά της Αnglo-Ρersian, όπως ήταν το «βαφτιστικό» της. Ολα άρχισαν με έναν τυχοδιώκτη, τον Γουίλιαμ Νοξ Ντ΄ Αρσι, πετυχημένο χρυσοθήρα στην Αυστραλία. Το 1901 ο φιλόδοξος Ντ΄ Αρσι γίνεται δεκτός στην αυλή του μεγάλου βεζίρη του σάχη της Περσίας, ο οποίος- με το
κατάλληλο «μπαξίσι»- του δίνει άδεια εξερεύνησης σε μεγάλο μέρος της επικράτειας. Χωρίς δρόμους ή βαριά μηχανήματα, εκτεθειμένοι σε συνεχείς επιθέσεις νομάδων, οι άνδρες του Ντ΄ Αρσι μάταια τρυπούν την άμμο. Ωσπου το 1908, στο Ματζίντ ι Σουλεϊμάν της Νοτιοδυτικής Περσίας, ένας μαύρος πίδακας εκτινάσεται από τα έγκατα της γης. Είναι το πρώτο μεγάλο κοίτασμα στη Μέση Ανατολή. Κανείς δεν το ξέρει ακόμη, αλλά η τύχη ολόκληρης της περιοχής έχει αλλάξει για πάντα.
Λίγο προτού ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, βέβαιοι για την ύπαρξη πετρελαίου στη Μέση Ανατολή και διψασμένοι για νέες πηγές καυσίμων, οι Βρετανοί τραβούν στον χάρτη την περίφημη «Κόκκινη Γραμμή», με βάση τα πιθανά κοιτάσματα. Αργότερα η γραμμή αυτή θα αποτελέσει τα σύνορα του Ιράκ και θα πυροδοτήσει τουλάχιστον δύο πολέμους.
Η εταιρεία του Ντ΄ Αρσι μετατρέπεται αυθημερόν σε εργαλείο της βρετανικής αυτοκρατορικής πολιτικής. Το 1914, σε μια πρωτοφανή συμφωνία με τον φιλόδοξο υπουργό Ναυτικών Γουίνστον Τσόρτσιλ (ο οποίος κατηγορήθηκε για «μίζα» χωρίς ποτέ να αποδειχτεί τίποτε) αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση τον εφοδιασμό με πετρελαιοειδή ολόκληρου του βρετανικού στόλου.
Η κυβέρνηση, πληρώνοντας 2 εκατ. στερλίνες, αποκτά το καθοριστικό μερίδιο της εταιρείας, το οποίο τελικά διατήρησε ως το κύμα αποκρατικοποιήσεων της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1987.
Μετά την έναρξη του πολέμου, και ενώ η ΒΡ ήδη γιγαντωνόταν με την απόκτηση ιδιωτικών διυλιστηρίων και στόλου από δεξαμενόπλοια, ο Τσόρτσιλ τής «χάρισε» το 1917 και την Βritish Ρetroleum Company, μια θυγατρική της γερμανικής Continental που είχε κατασχεθεί από το κράτος.
Το αραβικό και περσικό πετρέλαιο έπρεπε να εξασφαλιστεί για το Στέμμα: στις ερήμους της Αραβίας στάλθηκε επί τούτου ένας νεαρός αραβόφιλος βρετανός ταγματάρχης, ο Τόμας-Εντουαρντ Λόρενς, για να ξεσηκώσει τους νομάδες κατά των Οθωμανών. Η εξέγερση πληρώθηκε με σεντούκια χρυσές λίρες και οδήγησε στη σταδιακή «απελευθέρωση» των περισσότερων σημερινών κρατών της Μέσης Ανατολής.
Ο Λόρενς της Αραβίας, όπως έμεινε στην Ιστορία, έγινε θρύλος. Αλλά δεν άργησε να συνειδητοποιήσει, με πικρία, ότι δούλευε άθελά του για τα συμφέροντα της Shell και της Αnglo-Ρersian.
Αραβες και Πέρσες σύντομα διαπίστωσαν ότι τους είχαν κοροϊδέψει: αντί για πραγματική ανεξαρτησία και έλεγχο των φυσικών τους πόρων, περιλαμβανομένου του υπεδάφους, έβλεπαν τις βρετανικές «αδελφές» να εκμεταλλεύονται τον πλούτο τους. Οι περήφανοι Πέρσες εξεγέρθηκαν πρώτοι: ο συνταγματάρχης Ρεζά Καν αυτοαναγορεύτηκε σάχης το 1925 αλλά η Κοινωνία των Εθνών, υπό την ασφυκτική πίεση του Λονδίνου, του απαγόρευσε το 1933 να εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας του και να διώξει την ΑngloΙranian Οil, όπως λεγόταν πια η ΑngloΡersian, η σημερινή ΒΡ.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, και με τον «προστάτη» Τσόρτσιλ μακριά από την ούτως ή άλλως οικονομικά χρεοκοπημένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βρετανική εξουσία, το 1951, ο λαός του Ιράν εξέλεξε δημοκρατικά τον Μουχαμάντ Μοσαντέκ. Τίποτε δεν φαινόταν ικανό να σταματήσει την εθνικοποίηση. Εκτός βέβαια από την αμερικανική CΙΑ.
Με ένα καλοστημένο πραξικόπημα, το διαβόητο σχέδιο «Αίας», η «Κόμπανι» σε συνεργασία με τους Βρετανούς ανέτρεψε τον Μοσαντέκ και επανέφερε την εταιρεία στον περσικό «θρόνο» της. Ευγνωμονούσα η Βritish Ρetroleum, που από το 1954 παίρνει το σημερινό της όνομα, παραχώρησε στους νέους συνεταίρους της, τις πέντε μεγαλύτερες πετρελαϊκές των ΗΠΑ, το 40% των περσικών κοιτασμάτων.
Το περσικό μονοπώλιο της ΒΡ γίνεται έτσι ολιγοπώλιο, από το οποίο ο μόνος που λείπει είναι ο λαός του Ιράν, καταπιεζόμενος από το ολοκληρωτικό καθεστώς του σάχη Ρεζά Παχλεβί. Οι Πέρσες δεν συγχώρησαν ποτέ αυτό το πραξικόπημα. Θα χρειαστεί να περάσουν 26 ολόκληρα χρόνια ωσότου η ισλαμική επανάσταση του αγιατολάχ Χομεϊνί ξεκαθαρίσει το θέμα της ιδιοκτησίας του ιρανικού πετρελαίου. Οπως έκανε, οκτώ χρόνια νωρίτερα, το 1971, ο συνταγματάρχης Καντάφι στη Λιβύη, όπως κάνουν και σήμερα ο Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και ο Εβο Μοράλες στη Βολιβία.
Με τους ακροδεξιούς στην Κολομβία, με τη χούντα στο Σουδάν
- Από την εποχή ακόμη της ονομασίας της «Αnglo-Ρersian» η ΒΡ διαθέτει ιστορικό μακροχρόνιας,αγαστής,συνεργασίας με ολοκληρωτικά καθεστώτα.Κορυφαίο «προϊόν» αυτής της τακτικής ήταν το πραξικόπημα του 1953 που επανέφερε τον Σάχη στο Ιράν.
- Το 2006 καταδικάστηκε για χρηματοδότηση ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων στην Κολομβία,αλλά και κυβερνητικών αξιωματικών για την προστασία πετρελαιαγωγών της από αντάρτες.
- Εχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην κινεζική πετροχημική Ρetrochina και στην κρατική πετρελαϊκή CΝΡC,οι οποίες κατηγορούνται για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Θιβέτ και στήριξη της χούντας στο Σουδάν.
- Στη Νότια Αφρική στήριξε το ρατσιστικό καθεστώς του «απαρτχάιντ» με αντάλλαγμα την προνομιακή εκμετάλλευση ορυχείων άνθρακα και χρυσού.
- Μεταξύ των μετόχων της ΒΡ είναι μεγάλα συνταξιοδοτικά Ταμεία της Βρετανίας,τα οποία «τρέμουν» μήπως καταρρεύσουν και δεν μπορέσουν να καταβάλουν συντάξεις.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=340150&dt=27/06/2010#ixzz0s47zNk00
Friday, June 25, 2010
Journalism or Propaganda?
On the 24 June, the online version of the "Guardian" published an article titled, "Greece puts its islands up for sale to save economy", signed by Mrs. Elena Moya.
The article mentions that : "Desperate attempt to repay debts also driven by inability to find funds to develop infrastructure on islands"
and then continues
"Only 227 Greek islands are populated and the decision to press ahead with potential sales has also been driven by the inability of the state to develop basic infrastructure, or police most of its islands. The hope is that the sale or long-term lease of some islands will attract investment that will generate jobs and taxable income."
The funny thing is that the only proof for these claims is a reference to a web site of some private company (?), Private Islands , (www.privateislandsonline.com) that was even INACTIVE, when I tried to visit it!!!!
It is very disappointing to realize that "serious" newspapers are operating in terms of cheap propaganda, rather than serious journalism.
I already sent my complaints to the newspaper: reader@guardian.co.uk
The full article can be found at:
http://www.guardian.co.uk/world/2010/jun/24/greece-islands-sale-save-economy
The article mentions that : "Desperate attempt to repay debts also driven by inability to find funds to develop infrastructure on islands"
and then continues
"Only 227 Greek islands are populated and the decision to press ahead with potential sales has also been driven by the inability of the state to develop basic infrastructure, or police most of its islands. The hope is that the sale or long-term lease of some islands will attract investment that will generate jobs and taxable income."
The funny thing is that the only proof for these claims is a reference to a web site of some private company (?), Private Islands , (www.privateislandsonline.com) that was even INACTIVE, when I tried to visit it!!!!
It is very disappointing to realize that "serious" newspapers are operating in terms of cheap propaganda, rather than serious journalism.
I already sent my complaints to the newspaper: reader@guardian.co.uk
The full article can be found at:
http://www.guardian.co.uk/world/2010/jun/24/greece-islands-sale-save-economy
Thursday, June 24, 2010
A last word from Jose
This is the last post at Saramago's blog:
Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago
Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.
A quick translation:
I think that in today's society we are lacking philosophy. Philosophy as a space, place, a method of reflection, that may not have a specific objective, like science, that advances to satisfy objectives. What we are lacking is reflection, thinking, we need the work that is thinking, and it seems to me that without ideas, we are going nowhere.
Farewell Jose
Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago
Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.
A quick translation:
I think that in today's society we are lacking philosophy. Philosophy as a space, place, a method of reflection, that may not have a specific objective, like science, that advances to satisfy objectives. What we are lacking is reflection, thinking, we need the work that is thinking, and it seems to me that without ideas, we are going nowhere.
Farewell Jose
Wednesday, June 23, 2010
ΤV εναντίον Saramago
Επανέρχομαι στο μικρό απόσπασμα από μια συνέντευξη του Jose Saramago, που ήταν και η τελευταία ανάρτηση στο blog του, σαν μια περίληψη της πνευματικής του διαθήκης:
Σκέψη, σκέψη
Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.
Πόσο μακριά βρίσκεται ο κόσμος μας, όμως, από αυτήν την κατάσταση!
Διαβάζω τις στατιστικές για την τηλεθέαση:
- ο μέσος αμερικάνος περνάει 4,5 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, στον καναπέ του βλέποντας tv!
- αντίστοιχα, ο ευρωπαίος 3,5 ώρες,
- και ο έλληνας 4 ώρες.
Ιδού τι συμβαίνει με την ανάγνωση βιβλίων (τα στοιχεία αφορούν τις ΗΠΑ):
- 58% των ενηλίκων δεν ξανα-ανοίγει βιβλίο μετά το λύκειο!
- για τους αποφοίτους ανώτατης εκπέδευσης το ποσοστό είναι 42%
- το 70% των ενηλίκων δεν έχει πατήσει σε βιβλιοπωλείο τα τελευταία 5 χρόνια.
Φοβάμαι ότι μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί η φιλοσοφική σκέψη και ο στοχασμός είναι τόσο ουτοπική, όσο και εκείνη η χώρα, της οποίας οι πολίτες αποφασίζουν να περιφρονήσουν το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους μόνοι τους καθιστώντας αχρείαστους τους -έτσι και αλλίως άχρηστους- πολιτικούς, στο αριστούργηματικό μυθιστόρημα του Σαραμάγκο (Περί Φωτίσεως). Για αυτό, προφανώς, ο σοφός συγγραφέας στέλνει μια σφαίρα να διαλύσει την υπεραισιόδοξη φαντασίωση του.
Σκέψη, σκέψη
Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.
Πόσο μακριά βρίσκεται ο κόσμος μας, όμως, από αυτήν την κατάσταση!
Διαβάζω τις στατιστικές για την τηλεθέαση:
- ο μέσος αμερικάνος περνάει 4,5 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, στον καναπέ του βλέποντας tv!
- αντίστοιχα, ο ευρωπαίος 3,5 ώρες,
- και ο έλληνας 4 ώρες.
Ιδού τι συμβαίνει με την ανάγνωση βιβλίων (τα στοιχεία αφορούν τις ΗΠΑ):
- 58% των ενηλίκων δεν ξανα-ανοίγει βιβλίο μετά το λύκειο!
- για τους αποφοίτους ανώτατης εκπέδευσης το ποσοστό είναι 42%
- το 70% των ενηλίκων δεν έχει πατήσει σε βιβλιοπωλείο τα τελευταία 5 χρόνια.
Φοβάμαι ότι μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί η φιλοσοφική σκέψη και ο στοχασμός είναι τόσο ουτοπική, όσο και εκείνη η χώρα, της οποίας οι πολίτες αποφασίζουν να περιφρονήσουν το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους μόνοι τους καθιστώντας αχρείαστους τους -έτσι και αλλίως άχρηστους- πολιτικούς, στο αριστούργηματικό μυθιστόρημα του Σαραμάγκο (Περί Φωτίσεως). Για αυτό, προφανώς, ο σοφός συγγραφέας στέλνει μια σφαίρα να διαλύσει την υπεραισιόδοξη φαντασίωση του.
Tuesday, June 22, 2010
Back to the basics: Sharing
Sharing of knowledge, of skills, of tools, of information makes money less important:
www. justfortheloveofit. org
www. justfortheloveofit. org
Friday, June 18, 2010
Farewell Jose Saramago
Κανονικά θα έπρεπε να νοιώθω ζήλια για μια ζωή τόσο γεμάτη, τόσο όμορφη και τόσο σημαντική. Όταν όμως έφτασε εκείνο το SMS με το θλιβερό νέο- ο Ζοζέ Σαραμάγκο πέθανε- αισθάνθηκα απόγνωση και ένα αίσθημα ορφάνιας. Ο Σοφός Γέροντας, τα γραπτά του, που πάντα διάβαζα με τον πιο αργό ρυθμό για να παρατείνω όσο μπορούσα την απόλαυση, και οι σκέψεις του, ήταν για μένα η πιο αποτελεσμάτική παρηγοριά κάθε φορά που ο παραλογισμός του κόσμου που φτιάξαμε γινόταν αφόρητος. Εκείνου του είδους η παρηγορία που μόνο τα φωτεινά πνεύματα μπορούν να μας προσφέρουν.
Ελπίζω αυτή η μελαχρινή καλονή, η Θάνατος, που τον έχει τώρα στην αγκαλιά της, να είναι τρυφερή μαζί του.
Βρήκα στο blog του (http://caderno.josesaramago.org/)την τελευταία του ανάρτηση. Στον αγώνα ως την τελευταία ανάσα:
Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago
Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.
Μια πρόχειρη μετάφραση:
Σκέψη, σκέψη
Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.
Ελπίζω αυτή η μελαχρινή καλονή, η Θάνατος, που τον έχει τώρα στην αγκαλιά της, να είναι τρυφερή μαζί του.
Βρήκα στο blog του (http://caderno.josesaramago.org/)την τελευταία του ανάρτηση. Στον αγώνα ως την τελευταία ανάσα:
Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago
Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.
Μια πρόχειρη μετάφραση:
Σκέψη, σκέψη
Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.
Saturday, June 12, 2010
Friday, June 11, 2010
Food trends
From the article "The Food Movement, Rising", by Michael Pollan (New York Books):
"[...]Cheap food has become an indispensable pillar of the modern economy. But it is no longer an invisible or uncontested one. One of the most interesting social movements to emerge in the last few years is the “food movement,” or perhaps I should say “movements,” since it is unified as yet by little more than the recognition that industrial food production is in need of reform because its social/environmental/public health/animal welfare/gastronomic costs are too high.
[...]
For some in the movement, the more urgent problem is environmental: the food system consumes more fossil fuel energy than we can count on in the future (about a fifth of the total American use of such energy) and emits more greenhouse gas than we can afford to emit, particularly since agriculture is the one human system that should be able to substantially rely on photosynthesis: solar energy. It will be difficult if not impossible to address the issue of climate change without reforming the food system. This is a conclusion that has only recently been embraced by the environmental movement, which historically has disdained all agriculture as a lapse from wilderness and a source of pollution.
[...]
But perhaps the food movement’s strongest claim on public attention today is the fact that the American diet of highly processed food laced with added fats and sugars is responsible for the epidemic of chronic diseases that threatens to bankrupt the health care system. The Centers for Disease Control estimates that fully three quarters of US health care spending goes to treat chronic diseases, most of which are preventable and linked to diet: heart disease, stroke, type 2 diabetes, and at least a third of all cancers. The health care crisis probably cannot be addressed without addressing the catastrophe of the American diet, and that diet is the direct (even if unintended) result of the way that our agriculture and food industries have been organized
[...]
The political ground is shifting, and the passage of health care reform may accelerate that movement. The bill itself contains a few provisions long promoted by the food movement (like calorie labeling on fast food menus), but more important could be the new political tendencies it sets in motion. If health insurers can no longer keep people with chronic diseases out of their patient pools, it stands to reason that the companies will develop a keener interest in preventing those diseases. They will then discover that they have a large stake in things like soda taxes and in precisely which kinds of calories the farm bill is subsidizing. As the insurance industry and the government take on more responsibility for the cost of treating expensive and largely preventable problems like obesity and type 2 diabetes, pressure for reform of the food system, and the American diet, can be expected to increase.
[...]
It would be a mistake to conclude that the food movement’s agenda can be reduced to a set of laws, policies, and regulations, important as these may be. What is attracting so many people to the movement today (and young people in particular) is a much less conventional kind of politics, one that is about something more than food. The food movement is also about community, identity, pleasure, and, most notably, about carving out a new social and economic space removed from the influence of big corporations on the one side and government on the other. As the Diggers used to say during their San Francisco be-ins during the 1960s, food can serve as “an edible dynamic”—a means to a political end that is only nominally about food itself.
One can get a taste of this social space simply by hanging around a farmers’ market, an activity that a great many people enjoy today regardless of whether they’re in the market for a bunch of carrots or a head of lettuce. Farmers’ markets are thriving, more than five thousand strong, and there is a lot more going on in them than the exchange of money for food. Someone is collecting signatures on a petition. Someone else is playing music. Children are everywhere, sampling fresh produce, talking to farmers. Friends and acquaintances stop to chat. One sociologist calculated that people have ten times as many conversations at the farmers’ market than they do in the supermarket. Socially as well as sensually, the farmers’ market offers a remarkably rich and appealing environment. Someone buying food here may be acting not just as a consumer but also as a neighbor, a citizen, a parent, a cook. In many cities and towns, farmers’ markets have taken on (and not for the first time) the function of a lively new public square.
Though seldom articulated as such, the attempt to redefine, or escape, the traditional role of consumer has become an important aspiration of the food movement. In various ways it seeks to put the relationship between consumers and producers on a new, more neighborly footing, enriching the kinds of information exchanged in the transaction, and encouraging us to regard our food dollars as “votes” for a different kind of agriculture and, by implication, economy. The modern marketplace would have us decide what to buy strictly on the basis of price and self-interest; the food movement implicitly proposes that we enlarge our understanding of both those terms, suggesting that not just “good value” but ethical and political values should inform our buying decisions, and that we’ll get more satisfaction from our eating when they do. [...]"
And an important footnote:
"Speaking in March at an Iowa "listening session" about agribusiness concentration, Holder said, "long periods of reckless deregulation have restricted competition" in agriculture. Indeed: four companies (JBS/Swift, Tyson, Cargill, and National Beef Packers) slaughter 85 percent of US beef cattle; two companies (Monsanto and DuPont) sell more than 50 percent of US corn seed; one company (Dean Foods) controls 40 percent of the US milk supply."
It seems food is becoming a monopoly. Apparently Kissininger's advice: If you control the oil you control the country; if you control food, you control the population., is being applied...
The complete article can be found at:
http://www.nybooks.com/articles/archives/2010/jun/10/food-movement-rising/
"[...]Cheap food has become an indispensable pillar of the modern economy. But it is no longer an invisible or uncontested one. One of the most interesting social movements to emerge in the last few years is the “food movement,” or perhaps I should say “movements,” since it is unified as yet by little more than the recognition that industrial food production is in need of reform because its social/environmental/public health/animal welfare/gastronomic costs are too high.
[...]
For some in the movement, the more urgent problem is environmental: the food system consumes more fossil fuel energy than we can count on in the future (about a fifth of the total American use of such energy) and emits more greenhouse gas than we can afford to emit, particularly since agriculture is the one human system that should be able to substantially rely on photosynthesis: solar energy. It will be difficult if not impossible to address the issue of climate change without reforming the food system. This is a conclusion that has only recently been embraced by the environmental movement, which historically has disdained all agriculture as a lapse from wilderness and a source of pollution.
[...]
But perhaps the food movement’s strongest claim on public attention today is the fact that the American diet of highly processed food laced with added fats and sugars is responsible for the epidemic of chronic diseases that threatens to bankrupt the health care system. The Centers for Disease Control estimates that fully three quarters of US health care spending goes to treat chronic diseases, most of which are preventable and linked to diet: heart disease, stroke, type 2 diabetes, and at least a third of all cancers. The health care crisis probably cannot be addressed without addressing the catastrophe of the American diet, and that diet is the direct (even if unintended) result of the way that our agriculture and food industries have been organized
[...]
The political ground is shifting, and the passage of health care reform may accelerate that movement. The bill itself contains a few provisions long promoted by the food movement (like calorie labeling on fast food menus), but more important could be the new political tendencies it sets in motion. If health insurers can no longer keep people with chronic diseases out of their patient pools, it stands to reason that the companies will develop a keener interest in preventing those diseases. They will then discover that they have a large stake in things like soda taxes and in precisely which kinds of calories the farm bill is subsidizing. As the insurance industry and the government take on more responsibility for the cost of treating expensive and largely preventable problems like obesity and type 2 diabetes, pressure for reform of the food system, and the American diet, can be expected to increase.
[...]
It would be a mistake to conclude that the food movement’s agenda can be reduced to a set of laws, policies, and regulations, important as these may be. What is attracting so many people to the movement today (and young people in particular) is a much less conventional kind of politics, one that is about something more than food. The food movement is also about community, identity, pleasure, and, most notably, about carving out a new social and economic space removed from the influence of big corporations on the one side and government on the other. As the Diggers used to say during their San Francisco be-ins during the 1960s, food can serve as “an edible dynamic”—a means to a political end that is only nominally about food itself.
One can get a taste of this social space simply by hanging around a farmers’ market, an activity that a great many people enjoy today regardless of whether they’re in the market for a bunch of carrots or a head of lettuce. Farmers’ markets are thriving, more than five thousand strong, and there is a lot more going on in them than the exchange of money for food. Someone is collecting signatures on a petition. Someone else is playing music. Children are everywhere, sampling fresh produce, talking to farmers. Friends and acquaintances stop to chat. One sociologist calculated that people have ten times as many conversations at the farmers’ market than they do in the supermarket. Socially as well as sensually, the farmers’ market offers a remarkably rich and appealing environment. Someone buying food here may be acting not just as a consumer but also as a neighbor, a citizen, a parent, a cook. In many cities and towns, farmers’ markets have taken on (and not for the first time) the function of a lively new public square.
Though seldom articulated as such, the attempt to redefine, or escape, the traditional role of consumer has become an important aspiration of the food movement. In various ways it seeks to put the relationship between consumers and producers on a new, more neighborly footing, enriching the kinds of information exchanged in the transaction, and encouraging us to regard our food dollars as “votes” for a different kind of agriculture and, by implication, economy. The modern marketplace would have us decide what to buy strictly on the basis of price and self-interest; the food movement implicitly proposes that we enlarge our understanding of both those terms, suggesting that not just “good value” but ethical and political values should inform our buying decisions, and that we’ll get more satisfaction from our eating when they do. [...]"
And an important footnote:
"Speaking in March at an Iowa "listening session" about agribusiness concentration, Holder said, "long periods of reckless deregulation have restricted competition" in agriculture. Indeed: four companies (JBS/Swift, Tyson, Cargill, and National Beef Packers) slaughter 85 percent of US beef cattle; two companies (Monsanto and DuPont) sell more than 50 percent of US corn seed; one company (Dean Foods) controls 40 percent of the US milk supply."
It seems food is becoming a monopoly. Apparently Kissininger's advice: If you control the oil you control the country; if you control food, you control the population., is being applied...
The complete article can be found at:
http://www.nybooks.com/articles/archives/2010/jun/10/food-movement-rising/
Monday, June 7, 2010
Η τιμή των πραγμάτων
Ο Henry D. Thoreau γράφει στο βιβλίο του "Walden" (Εκδόσεις Κέδρος):
"Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.
Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε, δουλεύοντας, ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε. Τότε ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και κυρίως τον χρόνο).
Πόση ζωή στοιχίζουν τα Prada σου;
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αυτό που ενέπνευσε τον ήρωα της ταινίας "Into the Wild" να ξεκινήσει την μοιραία περιπέτεια του.
"Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.
Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε, δουλεύοντας, ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε. Τότε ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και κυρίως τον χρόνο).
Πόση ζωή στοιχίζουν τα Prada σου;
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αυτό που ενέπνευσε τον ήρωα της ταινίας "Into the Wild" να ξεκινήσει την μοιραία περιπέτεια του.
Sunday, June 6, 2010
Κάντε το όπως το Ντουμπάι
Από το Βήμα της Κυριακής
Στιβ Χάνκε
«Κάντε το όπως το Ντουμπάι»
«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν “κουρέψετε” το χρέος» λέει ο αμερικανός οικονομολόγος που χειρίστηκε προ μηνών την κρίση του εμιράτου
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
«Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αν δεν επιτύχει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της» δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ο Στιβ Χάνκε , καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, και η άποψή του έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω του πρακτορείου Βloomberg. «Το Βήμα» επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του στο καθηγητικό του γραφείο στη Βαλτιμόρη και του ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις.
- Είπατε ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια θανάσιμη περιδίνηση που θα καταλήξει στη χρεοκοπία αν δεν επιτευχθεί αναδιαπραγμάτευση». Πού βασίζετε αυτή την άποψη;
«Αν εξετάσετε το ύψος του χρέους και τις δυνατότητες ανάπτυξης στην Ελλάδα, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία. Η δική μου άποψη- και έχω πολλές ανάλογες εμπειρίες (συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής)- είναι ότι δεν θα μπορέσετε να αποπληρώσετε το χρέος και επομένως πιστεύω ότι το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση έκαναν λάθος εκτίμηση. Αντί για τη χαοτική εκδοχή της χρεοκοπίας, η δική μου πρόταση είναι η ελάφρυνση του “βάρους” από το χρέος. Δηλαδή, οι πιστωτές που δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα να δεχθούν εθελοντικά μια περικοπή (haircut) ύστερα από διαπραγμάτευση. Αυτό θα σας ανακουφίσει άμεσα από την πίεση και θα σας επιτρέψει να δείτε έστω και αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ. Για να φτάσετε στην άκρη του βέβαια θα χρειαστείτε μεγάλες οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να επαναφέρετε την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Γιατί στο οικονομικό σας σύστημα κυριαρχούν σε τέτοιον βαθμό ο κρατισμός, η γραφειοκρατία και η ενδημική διαφθορά ώστε χρειάζεστε “γενική επισκευή”».
- Οι περισσότεροι αναλυτές στην Ελλάδα εκτιμούν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους και ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την κοινωνία.
«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσετε σε αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι δύο ξεχωριστά πράγματα».
- Πώς το λέτε αυτό όταν η ίδια η Γερμανία τα συνδέει ευθέως;
«Εσείς οι Ελληνες τα συνδέετε και εσείς οδηγήσατε τα πράγματα ως εδώ. Η αλήθεια είναι ότι η νέα κυβέρνηση μπήκε στο παιχνίδι με πολύ “κακό φύλλο”, οι προηγούμενοι της μοίρασαν “απαίσια χαρτιά”, αλλά πήρε με το «καλημέρα» λάθος αποφάσεις. Θα έπρεπε αμέσως μόλις εκτιμήσουν την κατάσταση να πουν: “Δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε το χρέος μας, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε σε εθελοντική αναδιάρθρωση. Θα συναντηθούμε και θα συνεννοηθούμε με τους πιστωτές μας”. Αυτό συνέβη στο Ντουμπάι και το γνωρίζω καλά γιατί έλαβα μέρος στη διαδικασία ως σύμβουλος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τώρα η κατάσταση εκεί αρχίζει να βελτιώνεται γιατί οι πιστωτές συζήτησαν με τους οφειλέτες για την περικοπή, το “κούρεμα” του χρέους. Η διαδικασία είναι σε εξέλιξη και ήδη υπάρχουν συμφωνίες για μεγάλα τμήματα του χρέους. Ο λόγος που προχωράει η υπόθεση στο Ντουμπάι είναι ότι ειδικοί αποφάσισαν εγκαίρως πως δεν μπορούν να πληρώσουν. Αντιθέτως, στην Ελλάδα επιδιώξατε ένα σχέδιο σωτηρίας το οποίο προβλέπει ότι οι πιστωτές σας θα λάβουν το 100% των χρημάτων τους».
- Αν ωστόσο εναλλακτική μας ήταν να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και να επιστρέψουμε στη δραχμή, δεν πιστεύετε ότι πράξαμε ορθά;
«Ψευδοδίλημμα είναι αυτό που θέτετε. Δεν συμφωνώ καθόλου».
- Υποστηρίζετε, δηλαδή, ότι θα μας επιτρέψουν να παραμείνουμε στην ευρωζώνη μετά την αναδιάρθρωση του χρέους.
«Δεν θα σας διώξουν από την ευρωζώνη. Επιτρέψτε μου να γίνω σαφέστερος. Τα άλλα μέλη της ομάδας δεν θέλουν να σας διώξουν γιατί θα δημιουργηθεί χάος. Θα αναγκαστούν να το δουν ρεαλιστικά. Ας το σκεφθούμε λοιπόν ξανά: αν υπάρξει εθελοντική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι οι πιστωτές συμφωνήσουν με την Ελλάδα για το “κούρεμα”, τότε θα μπείτε στο σωστό μονοπάτι για να βγείτε από την κρίση. Αντιθέτως, τώρα σας επιβάλλουν μια εξαιρετικά οδυνηρή διαδικασία, όπως συνέβη και στην Αργεντινή, η οποία απλώς μεταθέτει το αναπόδραστο.
Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα χρήματα του πακέτου και οι πάντες θα συνειδητοποιήσουν το αυτονόητο γιατί η οικονομία δεν θα αναπτύσσεται. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Συνήθως το ΔΝΤ αντιμετωπίζει σχετικά εύκολα αντίστοιχες κρίσεις, ωστόσο η εμπλοκή της ΕΕ δυσκολεύει τα πράγματα. Βάζουν το ένα χανζαπλάστ πάνω στο άλλο και παρατείνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν».
- Υπάρχει φόβος πως, αν προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση,θα προκληθεί πανικός και θα απειληθούν οι καταθέσεις.
«Δεν είναι ρεαλιστικός αυτός ο φόβος. Η διαδικασία του “κουρέματος” του χρέους στο Ντουμπάι δεν οδήγησε στο κλείσιμο καμίας τράπεζας ούτε για μία ημέρα και δεν απειλήθηκαν καταθέσεις».
- Πιστεύετε ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, όπως προτείνει το ΔΝΤ;
«Οχι. Να μειωθεί ο φόρος επί των μισθών που καταβάλλουν οι μισθωτοί και οι εργοδότες. Ετσι θα περιορισθεί αμέσως το μισθολογικό κόστος χωρίς να μειωθεί το εισόδημα που βάζουν στην τσέπη τους οι εργαζόμενοι. Αυτό θα οδηγήσει στην ένταξη πολλών αδήλωτων εργαζομένων σε συνθήκες νόμιμης απασχόλησης και θα στηρίξει την ανταγωνιστικότητα, γιατί η νόμιμη οικονομία στηρίζει την παραγωγικότητα πολύ περισσότερο από ό,τι η μαύρη. Θα μου πείτε, πώς θα ισοφαρίσει το κράτος την απώλεια εσόδων; Η απάντηση είναι η εναρμόνιση των τριών διαφορετικών συντελεστών ΦΠΑ σε έναν, στο 19% και όχι στο 23%».
- Τι θα γίνει όμως με τα νοικοκυριά που λαμβάνουν ήδη χαμηλότερους μισθούς και θα πληρώνουν ακριβότερα τα προϊόντα;
«Θα υπάρξει όντως αύξηση των τιμών στην αγορά γιατί το μέσο επίπεδο του ΦΠΑ θα αυξηθεί, ωστόσο δεν θα προκληθεί πληθωριστικό κύμα όπως την εποχή που είχατε τη δραχμή. Μετά την αύξηση ο ρυθμός του πληθωρισμού θα επανέλθει σε κανονικά επίπεδα».
AΠΟ ΤΑ 23,5 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ ΣΤΑ 14,4 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ
Πώς το εμιράτο έκανε αναδιάρθρωση χρέους
[Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39% ]
Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%
2000-2008: Το φτωχό σε πετρέλαιο εμιράτο χρηματοδοτεί με δανεικά «φούσκα» ακινήτων μέσω κρατικών εταιρειών (Dubai World,κατασκευαστική Νakheel).
2009: Η διεθνής κρίση οδηγεί σε κατάρρευση τιμών ακινήτων και σε σκάσιμο της «φούσκας».
Νοέμβριος 2009: Το εμιράτο αδυνατεί να αποπληρώσει χρέη 26 δισ.δολαρίων και ανακοινώνει εξάμηνο «πάγωμα» των οφειλών.Αναστάτωση στις αγορές.
Δεκέμβριος 2009: Το πλούσιο σε πετρέλαιο γειτονικό Αμπου Ντάμπι στηρίζει το Ντουμπάι με 10 δισ.δολάρια.Μερική ανακούφιση στις αγορές.
21 Μαρτίου 2010: Το Ντουμπάι παρουσιάζει σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους και ξεκινά διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους των πιστωτών για επιμήκυνση ή περικοπή («κούρεμα») χρέους.
20 Μαΐου 2010: Ανακοινώνεται η συμφωνία με την επιτροπή των 90 πιστωτών (ανάμεσά τους οι τράπεζες ΗSΒC, Royal Βank of Scotland,Βank of Tokyo) για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%,από τα 23,5 δισ.δολάρια στα 14,4 δισ.δολάρια,και παράλληλη επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής: τα 4,4 δισ.
δολάρια σε πέντε χρόνια,τα υπόλοιπα 10 δισ.δολάρια σε οκτώ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=335737&dt=06/06/2010#ixzz0q4xriUQb
Στιβ Χάνκε
«Κάντε το όπως το Ντουμπάι»
«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν “κουρέψετε” το χρέος» λέει ο αμερικανός οικονομολόγος που χειρίστηκε προ μηνών την κρίση του εμιράτου
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
«Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αν δεν επιτύχει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της» δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ο Στιβ Χάνκε , καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, και η άποψή του έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω του πρακτορείου Βloomberg. «Το Βήμα» επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του στο καθηγητικό του γραφείο στη Βαλτιμόρη και του ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις.
- Είπατε ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια θανάσιμη περιδίνηση που θα καταλήξει στη χρεοκοπία αν δεν επιτευχθεί αναδιαπραγμάτευση». Πού βασίζετε αυτή την άποψη;
«Αν εξετάσετε το ύψος του χρέους και τις δυνατότητες ανάπτυξης στην Ελλάδα, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία. Η δική μου άποψη- και έχω πολλές ανάλογες εμπειρίες (συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής)- είναι ότι δεν θα μπορέσετε να αποπληρώσετε το χρέος και επομένως πιστεύω ότι το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση έκαναν λάθος εκτίμηση. Αντί για τη χαοτική εκδοχή της χρεοκοπίας, η δική μου πρόταση είναι η ελάφρυνση του “βάρους” από το χρέος. Δηλαδή, οι πιστωτές που δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα να δεχθούν εθελοντικά μια περικοπή (haircut) ύστερα από διαπραγμάτευση. Αυτό θα σας ανακουφίσει άμεσα από την πίεση και θα σας επιτρέψει να δείτε έστω και αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ. Για να φτάσετε στην άκρη του βέβαια θα χρειαστείτε μεγάλες οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να επαναφέρετε την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Γιατί στο οικονομικό σας σύστημα κυριαρχούν σε τέτοιον βαθμό ο κρατισμός, η γραφειοκρατία και η ενδημική διαφθορά ώστε χρειάζεστε “γενική επισκευή”».
- Οι περισσότεροι αναλυτές στην Ελλάδα εκτιμούν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους και ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την κοινωνία.
«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσετε σε αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι δύο ξεχωριστά πράγματα».
- Πώς το λέτε αυτό όταν η ίδια η Γερμανία τα συνδέει ευθέως;
«Εσείς οι Ελληνες τα συνδέετε και εσείς οδηγήσατε τα πράγματα ως εδώ. Η αλήθεια είναι ότι η νέα κυβέρνηση μπήκε στο παιχνίδι με πολύ “κακό φύλλο”, οι προηγούμενοι της μοίρασαν “απαίσια χαρτιά”, αλλά πήρε με το «καλημέρα» λάθος αποφάσεις. Θα έπρεπε αμέσως μόλις εκτιμήσουν την κατάσταση να πουν: “Δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε το χρέος μας, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε σε εθελοντική αναδιάρθρωση. Θα συναντηθούμε και θα συνεννοηθούμε με τους πιστωτές μας”. Αυτό συνέβη στο Ντουμπάι και το γνωρίζω καλά γιατί έλαβα μέρος στη διαδικασία ως σύμβουλος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τώρα η κατάσταση εκεί αρχίζει να βελτιώνεται γιατί οι πιστωτές συζήτησαν με τους οφειλέτες για την περικοπή, το “κούρεμα” του χρέους. Η διαδικασία είναι σε εξέλιξη και ήδη υπάρχουν συμφωνίες για μεγάλα τμήματα του χρέους. Ο λόγος που προχωράει η υπόθεση στο Ντουμπάι είναι ότι ειδικοί αποφάσισαν εγκαίρως πως δεν μπορούν να πληρώσουν. Αντιθέτως, στην Ελλάδα επιδιώξατε ένα σχέδιο σωτηρίας το οποίο προβλέπει ότι οι πιστωτές σας θα λάβουν το 100% των χρημάτων τους».
- Αν ωστόσο εναλλακτική μας ήταν να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και να επιστρέψουμε στη δραχμή, δεν πιστεύετε ότι πράξαμε ορθά;
«Ψευδοδίλημμα είναι αυτό που θέτετε. Δεν συμφωνώ καθόλου».
- Υποστηρίζετε, δηλαδή, ότι θα μας επιτρέψουν να παραμείνουμε στην ευρωζώνη μετά την αναδιάρθρωση του χρέους.
«Δεν θα σας διώξουν από την ευρωζώνη. Επιτρέψτε μου να γίνω σαφέστερος. Τα άλλα μέλη της ομάδας δεν θέλουν να σας διώξουν γιατί θα δημιουργηθεί χάος. Θα αναγκαστούν να το δουν ρεαλιστικά. Ας το σκεφθούμε λοιπόν ξανά: αν υπάρξει εθελοντική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι οι πιστωτές συμφωνήσουν με την Ελλάδα για το “κούρεμα”, τότε θα μπείτε στο σωστό μονοπάτι για να βγείτε από την κρίση. Αντιθέτως, τώρα σας επιβάλλουν μια εξαιρετικά οδυνηρή διαδικασία, όπως συνέβη και στην Αργεντινή, η οποία απλώς μεταθέτει το αναπόδραστο.
Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα χρήματα του πακέτου και οι πάντες θα συνειδητοποιήσουν το αυτονόητο γιατί η οικονομία δεν θα αναπτύσσεται. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Συνήθως το ΔΝΤ αντιμετωπίζει σχετικά εύκολα αντίστοιχες κρίσεις, ωστόσο η εμπλοκή της ΕΕ δυσκολεύει τα πράγματα. Βάζουν το ένα χανζαπλάστ πάνω στο άλλο και παρατείνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν».
- Υπάρχει φόβος πως, αν προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση,θα προκληθεί πανικός και θα απειληθούν οι καταθέσεις.
«Δεν είναι ρεαλιστικός αυτός ο φόβος. Η διαδικασία του “κουρέματος” του χρέους στο Ντουμπάι δεν οδήγησε στο κλείσιμο καμίας τράπεζας ούτε για μία ημέρα και δεν απειλήθηκαν καταθέσεις».
- Πιστεύετε ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, όπως προτείνει το ΔΝΤ;
«Οχι. Να μειωθεί ο φόρος επί των μισθών που καταβάλλουν οι μισθωτοί και οι εργοδότες. Ετσι θα περιορισθεί αμέσως το μισθολογικό κόστος χωρίς να μειωθεί το εισόδημα που βάζουν στην τσέπη τους οι εργαζόμενοι. Αυτό θα οδηγήσει στην ένταξη πολλών αδήλωτων εργαζομένων σε συνθήκες νόμιμης απασχόλησης και θα στηρίξει την ανταγωνιστικότητα, γιατί η νόμιμη οικονομία στηρίζει την παραγωγικότητα πολύ περισσότερο από ό,τι η μαύρη. Θα μου πείτε, πώς θα ισοφαρίσει το κράτος την απώλεια εσόδων; Η απάντηση είναι η εναρμόνιση των τριών διαφορετικών συντελεστών ΦΠΑ σε έναν, στο 19% και όχι στο 23%».
- Τι θα γίνει όμως με τα νοικοκυριά που λαμβάνουν ήδη χαμηλότερους μισθούς και θα πληρώνουν ακριβότερα τα προϊόντα;
«Θα υπάρξει όντως αύξηση των τιμών στην αγορά γιατί το μέσο επίπεδο του ΦΠΑ θα αυξηθεί, ωστόσο δεν θα προκληθεί πληθωριστικό κύμα όπως την εποχή που είχατε τη δραχμή. Μετά την αύξηση ο ρυθμός του πληθωρισμού θα επανέλθει σε κανονικά επίπεδα».
AΠΟ ΤΑ 23,5 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ ΣΤΑ 14,4 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ
Πώς το εμιράτο έκανε αναδιάρθρωση χρέους
[Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39% ]
Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%
2000-2008: Το φτωχό σε πετρέλαιο εμιράτο χρηματοδοτεί με δανεικά «φούσκα» ακινήτων μέσω κρατικών εταιρειών (Dubai World,κατασκευαστική Νakheel).
2009: Η διεθνής κρίση οδηγεί σε κατάρρευση τιμών ακινήτων και σε σκάσιμο της «φούσκας».
Νοέμβριος 2009: Το εμιράτο αδυνατεί να αποπληρώσει χρέη 26 δισ.δολαρίων και ανακοινώνει εξάμηνο «πάγωμα» των οφειλών.Αναστάτωση στις αγορές.
Δεκέμβριος 2009: Το πλούσιο σε πετρέλαιο γειτονικό Αμπου Ντάμπι στηρίζει το Ντουμπάι με 10 δισ.δολάρια.Μερική ανακούφιση στις αγορές.
21 Μαρτίου 2010: Το Ντουμπάι παρουσιάζει σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους και ξεκινά διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους των πιστωτών για επιμήκυνση ή περικοπή («κούρεμα») χρέους.
20 Μαΐου 2010: Ανακοινώνεται η συμφωνία με την επιτροπή των 90 πιστωτών (ανάμεσά τους οι τράπεζες ΗSΒC, Royal Βank of Scotland,Βank of Tokyo) για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%,από τα 23,5 δισ.δολάρια στα 14,4 δισ.δολάρια,και παράλληλη επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής: τα 4,4 δισ.
δολάρια σε πέντε χρόνια,τα υπόλοιπα 10 δισ.δολάρια σε οκτώ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=335737&dt=06/06/2010#ixzz0q4xriUQb
Thursday, June 3, 2010
What is a Philosopher?
A passage from the article WHAT IS A PHILOSOPHER?
By SIMON CRITCHLEY
"[...]Socrates introduces the “digression” by making a distinction between the philosopher and the lawyer, or what Benardete nicely renders as the “pettifogger.” The lawyer is compelled to present a case in court and time is of the essence. In Greek legal proceedings, a strictly limited amount of time was allotted for the presentation of cases. Time was measured with a water clock or clepsydra, which literally steals time, as in the Greek kleptes, a thief or embezzler. The pettifogger, the jury, and by implication the whole society, live with the constant pressure of time. The water of time’s flow is constantly threatening to drown them.
The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
By contrast, we might say, the philosopher is the person who has time or who takes time. Theodorus, Socrates’ interlocutor, introduces the “digression” with the words, “Aren’t we at leisure, Socrates?” The latter’s response is interesting. He says, “It appears we are.” As we know, in philosophy appearances can be deceptive. But the basic contrast here is that between the lawyer, who has no time, or for whom time is money, and the philosopher, who takes time. The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
Pushing this a little further, we might say that to philosophize is to take your time, even when you have no time, when time is constantly pressing at your back. The busy readers of The New York Times will doubtless understand this sentiment. It is our hope that some of them will make the time to read The Stone. As Wittgenstein says, “This is how philosophers should salute each other: ‘Take your time.’
[...]
Socrates adds that the philosopher neither sees nor hears the so-called unwritten laws of the city, that is, the mores and conventions that govern public life. The philosopher shows no respect for rank and inherited privilege and is unaware of anyone’s high or low birth. It also does not occur to the philosopher to join a political club or a private party. As Socrates concludes, the philosopher’s body alone dwells within the city’s walls. In thought, they are elsewhere.
This all sounds dreamy, but it isn’t. Philosophy should come with the kind of health warning one finds on packs of European cigarettes: PHILOSOPHY KILLS. Here we approach the deep irony of Plato’s words. Plato’s dialogues were written after Socrates’ death. Socrates was charged with impiety towards the gods of the city and with corrupting the youth of Athens. He was obliged to speak in court in defense of these charges, to speak against the water-clock, that thief of time. He ran out of time and suffered the consequences: he was condemned to death and forced to take his own life.
A couple of generations later, during the uprisings against Macedonian rule that followed the death of Alexander the Great in 323 B.C.E., Alexander’s former tutor, Aristotle, escaped Athens saying, “I will not allow the Athenians to sin twice against philosophy.” From the ancient Greeks to Giordano Bruno, Spinoza, Hume and right up to the shameful lawsuit that prevented Bertrand Russell from teaching at the City College of New York in 1940 on the charge of sexual immorality and atheism, philosophy has repeatedly and persistently been identified with blasphemy against the gods, whichever gods they might be. Nothing is more common in the history of philosophy than the accusation of impiety. Because of their laughable otherworldliness and lack of respect for social convention, rank and privilege, philosophers refuse to honor the old gods and this makes them politically suspicious, even dangerous. Might such dismal things still happen in our happily enlightened age? That depends where one casts one’s eyes and how closely one looks.
Perhaps the last laugh is with the philosopher. Although the philosopher will always look ridiculous in the eyes of pettifoggers and those obsessed with maintaining the status quo, the opposite happens when the non-philosopher is obliged to give an account of justice in itself or happiness and misery in general. Far from eloquent, Socrates insists, the pettifogger is “perplexed and stutters.”
Of course, one might object, that ridiculing someone’s stammer isn’t a very nice thing to do. Benardete rightly points out that Socrates assigns every kind of virtue to the philosopher apart from moderation. Nurtured in freedom and taking their time, there is something dreadfully uncanny about the philosopher, something either monstrous or god-like or indeed both at once. This is why many sensible people continue to think the Athenians had a point in condemning Socrates to death. I leave it for you to decide. I couldn’t possibly judge."
The full article can be found at:
http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/05/16/what-is-a-philosopher/?scp=1&sq=SIMON%20CRITCHLEY&st=cse
By SIMON CRITCHLEY
"[...]Socrates introduces the “digression” by making a distinction between the philosopher and the lawyer, or what Benardete nicely renders as the “pettifogger.” The lawyer is compelled to present a case in court and time is of the essence. In Greek legal proceedings, a strictly limited amount of time was allotted for the presentation of cases. Time was measured with a water clock or clepsydra, which literally steals time, as in the Greek kleptes, a thief or embezzler. The pettifogger, the jury, and by implication the whole society, live with the constant pressure of time. The water of time’s flow is constantly threatening to drown them.
The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
By contrast, we might say, the philosopher is the person who has time or who takes time. Theodorus, Socrates’ interlocutor, introduces the “digression” with the words, “Aren’t we at leisure, Socrates?” The latter’s response is interesting. He says, “It appears we are.” As we know, in philosophy appearances can be deceptive. But the basic contrast here is that between the lawyer, who has no time, or for whom time is money, and the philosopher, who takes time. The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
Pushing this a little further, we might say that to philosophize is to take your time, even when you have no time, when time is constantly pressing at your back. The busy readers of The New York Times will doubtless understand this sentiment. It is our hope that some of them will make the time to read The Stone. As Wittgenstein says, “This is how philosophers should salute each other: ‘Take your time.’
[...]
Socrates adds that the philosopher neither sees nor hears the so-called unwritten laws of the city, that is, the mores and conventions that govern public life. The philosopher shows no respect for rank and inherited privilege and is unaware of anyone’s high or low birth. It also does not occur to the philosopher to join a political club or a private party. As Socrates concludes, the philosopher’s body alone dwells within the city’s walls. In thought, they are elsewhere.
This all sounds dreamy, but it isn’t. Philosophy should come with the kind of health warning one finds on packs of European cigarettes: PHILOSOPHY KILLS. Here we approach the deep irony of Plato’s words. Plato’s dialogues were written after Socrates’ death. Socrates was charged with impiety towards the gods of the city and with corrupting the youth of Athens. He was obliged to speak in court in defense of these charges, to speak against the water-clock, that thief of time. He ran out of time and suffered the consequences: he was condemned to death and forced to take his own life.
A couple of generations later, during the uprisings against Macedonian rule that followed the death of Alexander the Great in 323 B.C.E., Alexander’s former tutor, Aristotle, escaped Athens saying, “I will not allow the Athenians to sin twice against philosophy.” From the ancient Greeks to Giordano Bruno, Spinoza, Hume and right up to the shameful lawsuit that prevented Bertrand Russell from teaching at the City College of New York in 1940 on the charge of sexual immorality and atheism, philosophy has repeatedly and persistently been identified with blasphemy against the gods, whichever gods they might be. Nothing is more common in the history of philosophy than the accusation of impiety. Because of their laughable otherworldliness and lack of respect for social convention, rank and privilege, philosophers refuse to honor the old gods and this makes them politically suspicious, even dangerous. Might such dismal things still happen in our happily enlightened age? That depends where one casts one’s eyes and how closely one looks.
Perhaps the last laugh is with the philosopher. Although the philosopher will always look ridiculous in the eyes of pettifoggers and those obsessed with maintaining the status quo, the opposite happens when the non-philosopher is obliged to give an account of justice in itself or happiness and misery in general. Far from eloquent, Socrates insists, the pettifogger is “perplexed and stutters.”
Of course, one might object, that ridiculing someone’s stammer isn’t a very nice thing to do. Benardete rightly points out that Socrates assigns every kind of virtue to the philosopher apart from moderation. Nurtured in freedom and taking their time, there is something dreadfully uncanny about the philosopher, something either monstrous or god-like or indeed both at once. This is why many sensible people continue to think the Athenians had a point in condemning Socrates to death. I leave it for you to decide. I couldn’t possibly judge."
The full article can be found at:
http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/05/16/what-is-a-philosopher/?scp=1&sq=SIMON%20CRITCHLEY&st=cse
Subscribe to:
Posts (Atom)