Showing posts with label Cinema. Show all posts
Showing posts with label Cinema. Show all posts
Friday, January 27, 2012
Jose e Pilar
Παρακινημένος από την ταινία “Jose e Pilar” για τον Saramago και την αγαπημένη του Pilar, κοίταξα τις αφιερώσεις στα βιβλία του (τουλάχιστον εκείνα που στέκονται στη βιβλιοθήκη μου):
«Στην Πιλάρ, μέχρι την τελευταία στιγμή» - Ο άνθρωπος αντίγραφο
«Στην Πιλάρ, όλες τις μέρες» - Περί Φωτίσεως
«Στην Πιλάρ, το σπίτι μου» - Περί Θανάτου
«Στην Πιλάρ, που ακόμη δεν είχε γεννηθεί και άργησε να έρθει» - Μικρές Αναμνήσεις
«Στην Πιλάρ, που δεν άφησε να πεθάνω» - Το ταξίδι του ελέφαντα
Οι υπόλοιπες είναι απλά «Στην Πιλάρ».
Δεδομένου ότι την γνώρισε στα 63 του, τον τρίτο μόλις χρόνο της αργοπορημένης συγγραφικής του καριέρας, και έπειτα ακολούθησαν τα γνωστά του αριστουργήματα, αυτή η Pilar φαίνεται ότι τον βοήθισε να ανοίξει τα φτερά της σκέψης του.
«Πιλάρ, θα σε συναντήσω κάπου αλλού»
Friday, November 12, 2010
An article about Facebook, its creator Mark Zuckerberg and the movie The Social Network. From NY Books Review:
Generation Why?
November 25, 2010
By Zadie Smith
In The Social Network Generation Facebook gets a movie almost worthy of them, and this fact, being so unexpected, makes the film feel more delightful than it probably, objectively, is. […]
But something is not right with this young man (Zuckerberg): his eye contact is patchy; he doesn’t seem to understand common turns of phrase or ambiguities of language; he is literal to the point of offense, pedantic to the point of aggression. (“Final clubs,” says Mark, correcting Erica, as they discuss those exclusive Harvard entities, “Not Finals clubs.”) He doesn’t understand what’s happening as she tries to break up with him. (“Wait, wait, this is real?”) Nor does he understand why. He doesn’t get that what he may consider a statement of fact might yet have, for this other person, some personal, painful import. Simply put, he is a computer nerd, a social “autistic”. […]
My God! This is the profile of the person that is re-defining the ways of our social interaction!!!!!???? SCARRRRYYYYY!!!!!!!!
When a human being becomes a set of data on a website like Facebook, he or she is reduced. Everything shrinks. Individual character. Friendships. Language. Sensibility. In a way it’s a transcendent experience: we lose our bodies, our messy feelings, our desires, our fears. It reminds me that those of us who turn in disgust from what we consider an overinflated liberal-bourgeois sense of self should be careful what we wish for: our denuded networked selves don’t look more free, they just look more owned. […]
With Facebook, Zuckerberg seems to be trying to create something like a Noosphere, an Internet with one mind, a uniform environment in which it genuinely doesn’t matter who you are, as long as you make “choices” (which means, finally, purchases). If the aim is to be liked by more and more people, whatever is unusual about a person gets flattened out. One nation under a format. To ourselves, we are special people, documented in wonderful photos, and it also happens that we sometimes buy things. This latter fact is an incidental matter, to us. However, the advertising money that will rain down on Facebook—if and when Zuckerberg succeeds in encouraging 500 million people to take their Facebook identities onto the Internet at large—this money thinks of us the other way around. To the advertisers, we are our capacity to buy, attached to a few personal, irrelevant photos. […]
Shouldn’t we struggle against Facebook? Everything in it is reduced to the size of its founder. Blue, because it turns out Zuckerberg is red-green color-blind. “Blue is the richest color for me—I can see all of blue.” Poking, because that’s what shy boys do to girls they are scared to talk to. Preoccupied with personal trivia, because Mark Zuckerberg thinks the exchange of personal trivia is what “friendship” is. A Mark Zuckerberg Production indeed! We were going to live online. It was going to be extraordinary. Yet what kind of living is this? Step back from your Facebook Wall for a moment: Doesn’t it, suddenly, look a little ridiculous? Your life in this format?
The last defense of every Facebook addict is: but it helps me keep in contact with people who are far away! Well, e-mail and Skype do that, too, and they have the added advantage of not forcing you to interface with the mind of Mark Zuckerberg—but, well, you know. We all know. If we really wanted to write to these faraway people, or see them, we would. What we actually want to do is the bare minimum, just like any nineteen-year-old college boy who’d rather be doing something else, or nothing.
Generation Why?
November 25, 2010
By Zadie Smith
In The Social Network Generation Facebook gets a movie almost worthy of them, and this fact, being so unexpected, makes the film feel more delightful than it probably, objectively, is. […]
But something is not right with this young man (Zuckerberg): his eye contact is patchy; he doesn’t seem to understand common turns of phrase or ambiguities of language; he is literal to the point of offense, pedantic to the point of aggression. (“Final clubs,” says Mark, correcting Erica, as they discuss those exclusive Harvard entities, “Not Finals clubs.”) He doesn’t understand what’s happening as she tries to break up with him. (“Wait, wait, this is real?”) Nor does he understand why. He doesn’t get that what he may consider a statement of fact might yet have, for this other person, some personal, painful import. Simply put, he is a computer nerd, a social “autistic”. […]
My God! This is the profile of the person that is re-defining the ways of our social interaction!!!!!???? SCARRRRYYYYY!!!!!!!!
When a human being becomes a set of data on a website like Facebook, he or she is reduced. Everything shrinks. Individual character. Friendships. Language. Sensibility. In a way it’s a transcendent experience: we lose our bodies, our messy feelings, our desires, our fears. It reminds me that those of us who turn in disgust from what we consider an overinflated liberal-bourgeois sense of self should be careful what we wish for: our denuded networked selves don’t look more free, they just look more owned. […]
With Facebook, Zuckerberg seems to be trying to create something like a Noosphere, an Internet with one mind, a uniform environment in which it genuinely doesn’t matter who you are, as long as you make “choices” (which means, finally, purchases). If the aim is to be liked by more and more people, whatever is unusual about a person gets flattened out. One nation under a format. To ourselves, we are special people, documented in wonderful photos, and it also happens that we sometimes buy things. This latter fact is an incidental matter, to us. However, the advertising money that will rain down on Facebook—if and when Zuckerberg succeeds in encouraging 500 million people to take their Facebook identities onto the Internet at large—this money thinks of us the other way around. To the advertisers, we are our capacity to buy, attached to a few personal, irrelevant photos. […]
Shouldn’t we struggle against Facebook? Everything in it is reduced to the size of its founder. Blue, because it turns out Zuckerberg is red-green color-blind. “Blue is the richest color for me—I can see all of blue.” Poking, because that’s what shy boys do to girls they are scared to talk to. Preoccupied with personal trivia, because Mark Zuckerberg thinks the exchange of personal trivia is what “friendship” is. A Mark Zuckerberg Production indeed! We were going to live online. It was going to be extraordinary. Yet what kind of living is this? Step back from your Facebook Wall for a moment: Doesn’t it, suddenly, look a little ridiculous? Your life in this format?
The last defense of every Facebook addict is: but it helps me keep in contact with people who are far away! Well, e-mail and Skype do that, too, and they have the added advantage of not forcing you to interface with the mind of Mark Zuckerberg—but, well, you know. We all know. If we really wanted to write to these faraway people, or see them, we would. What we actually want to do is the bare minimum, just like any nineteen-year-old college boy who’d rather be doing something else, or nothing.
Monday, June 28, 2010
Woody Allen
Πως βλέπει ο Woody το έργο του. Μια γενναία αυτοκριτική!
«Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.
Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.
«Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.
Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.
Subscribe to:
Posts (Atom)