Tuesday, June 29, 2010

More taxes + more spending cuts = more depression

From NY Times:
The Third Depression
By PAUL KRUGMAN
Published: June 27, 2010

[...] The revival of the old-time religion is most evident in Europe, where officials seem to be getting their talking points from the collected speeches of Herbert Hoover, up to and including the claim that raising taxes and cutting spending will actually expand the economy, by improving business confidence. As a practical matter, however, America isn’t doing much better. The Fed seems aware of the deflationary risks — but what it proposes to do about these risks is, well, nothing. The Obama administration understands the dangers of premature fiscal austerity — but because Republicans and conservative Democrats in Congress won’t authorize additional aid to state governments, that austerity is coming anyway, in the form of budget cuts at the state and local levels.

Why the wrong turn in policy? The hard-liners often invoke the troubles facing Greece and other nations around the edges of Europe to justify their actions. And it’s true that bond investors have turned on governments with intractable deficits. But there is no evidence that short-run fiscal austerity in the face of a depressed economy reassures investors. On the contrary: Greece has agreed to harsh austerity, only to find its risk spreads growing ever wider; Ireland has imposed savage cuts in public spending, only to be treated by the markets as a worse risk than Spain, which has been far more reluctant to take the hard-liners’ medicine.

It’s almost as if the financial markets understand what policy makers seemingly don’t: that while long-term fiscal responsibility is important, slashing spending in the midst of a depression, which deepens that depression and paves the way for deflation, is actually self-defeating.

So I don’t think this is really about Greece, or indeed about any realistic appreciation of the tradeoffs between deficits and jobs. It is, instead, the victory of an orthodoxy that has little to do with rational analysis, whose main tenet is that imposing suffering on other people is how you show leadership in tough times.

And who will pay the price for this triumph of orthodoxy? The answer is, tens of millions of unemployed workers, many of whom will go jobless for years, and some of whom will never work again.

You can read the whole article at:
http://www.nytimes.com/2010/06/28/opinion/28krugman.html?src=me&ref=general

Monday, June 28, 2010

Woody Allen

Πως βλέπει ο Woody το έργο του. Μια γενναία αυτοκριτική!

«Σπατάλησα µια ευκαιρία που άλλοι άνθρωποι θα σκότωναν για να την έχουν. Είχα απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλοι σκηνοθέτες δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια ούτε για µία φορά. Από τις 40 ταινίες µου, οι 30 θα έπρεπε να είναι αριστουργήµατα, 8 αξιοπρεπείς αποτυχίες και 2 να είναι για κλάµατα. Δεν έγιναν όµως έτσι τα πράγµατα. Οι περισσότερες ταινίες µου ήταν ευχάριστες, αλλά κοιτάξτε τι πέτυχαν άνθρωποι που ήταν ταγµένοι να κάνουν ωραία πράγµατα – όπως ο Κουροσάβα, ο Φελίνι, ο Τριφό – και κοιτάξτε τις δικές µου ταινίες. Χαραµίστηκα και δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό πέρα από τον εαυτό µου.

Φτάνεις τελικά σε κάποια ηλικία και συµπεραίνεις ότι δεν είσαι πλασµένος για «µεγάλος». Θες να γίνεις σπουδαίος όταν είσαι νέος, αλλά για διάφορους λόγους µπορεί να µην τα καταφέρεις. Τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιείς ότι είσαι απλώς µέτριος και πως έκανες ό,τι καλύτερο µπορούσες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς. Δεν συµβιβάστηκα, ούτε ξεπουλήθηκα, αλλά δεν πέτυχα και όσα ήλπιζα. Δεν είµαι όµως και θύµα φαντασιώσεων του στυλ «µια µέρα θα γυρίσω τον «Πολίτη Κέιν» και τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αυτές µου οι ταινίες θα είναι οι σηµαντικότερες που έχουν γυριστεί και οι νεώτεροι θα αντιγράφουν το στυλ µου. Πολύ ήρεµα έχω παραιτηθεί από τέτοια συναισθήµατα. Δεν χάνω πλέον τα λεφτά µου. Δεν πάω στο Χόλιγουντ να γυρίσω ταινίες - σκουπίδια. Δεν προσπάθησα να πάρω µε το µέρος µου το κοινό ή τους κριτικούς. Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό µου. Το δικό µου το καλύτερο όµως δεν µπορεί να συγκριθεί µε το καλύτερο του Φελίνι» καταλήγει.

Sunday, June 27, 2010

Ηθική του Πετρελαίαου

BP Ενας αιώνας συνωμοσιών, πολιτικής ίντριγκας και οικολoγικών καταστροφών χάριν του κέρδους

Από το Βήμα της Κυριακής:

Ο βίος και η πολιτεία της εταιρείας η οποία δεν δίστασε όχι μόνο να συνεργαστεί αλλά και να εγκαταστήσει αιμοσταγείς δικτατορίες, επηρεάζοντας την παγκόσμια Ιστορία

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Κυριακή 27 Ιουνίου 2010



Η ιστορία της Μέσης Ανατολής, ιδίως του σύγχρονου Ιράν, είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την εταιρική ιστορία της ΒΡ, πιο σωστά της Αnglo-Ρersian, όπως ήταν το «βαφτιστικό» της. Ολα άρχισαν με έναν τυχοδιώκτη, τον Γουίλιαμ Νοξ Ντ΄ Αρσι, πετυχημένο χρυσοθήρα στην Αυστραλία. Το 1901 ο φιλόδοξος Ντ΄ Αρσι γίνεται δεκτός στην αυλή του μεγάλου βεζίρη του σάχη της Περσίας, ο οποίος- με το
κατάλληλο «μπαξίσι»- του δίνει άδεια εξερεύνησης σε μεγάλο μέρος της επικράτειας. Χωρίς δρόμους ή βαριά μηχανήματα, εκτεθειμένοι σε συνεχείς επιθέσεις νομάδων, οι άνδρες του Ντ΄ Αρσι μάταια τρυπούν την άμμο. Ωσπου το 1908, στο Ματζίντ ι Σουλεϊμάν της Νοτιοδυτικής Περσίας, ένας μαύρος πίδακας εκτινάσεται από τα έγκατα της γης. Είναι το πρώτο μεγάλο κοίτασμα στη Μέση Ανατολή. Κανείς δεν το ξέρει ακόμη, αλλά η τύχη ολόκληρης της περιοχής έχει αλλάξει για πάντα.

Λίγο προτού ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, βέβαιοι για την ύπαρξη πετρελαίου στη Μέση Ανατολή και διψασμένοι για νέες πηγές καυσίμων, οι Βρετανοί τραβούν στον χάρτη την περίφημη «Κόκκινη Γραμμή», με βάση τα πιθανά κοιτάσματα. Αργότερα η γραμμή αυτή θα αποτελέσει τα σύνορα του Ιράκ και θα πυροδοτήσει τουλάχιστον δύο πολέμους.

Η εταιρεία του Ντ΄ Αρσι μετατρέπεται αυθημερόν σε εργαλείο της βρετανικής αυτοκρατορικής πολιτικής. Το 1914, σε μια πρωτοφανή συμφωνία με τον φιλόδοξο υπουργό Ναυτικών Γουίνστον Τσόρτσιλ (ο οποίος κατηγορήθηκε για «μίζα» χωρίς ποτέ να αποδειχτεί τίποτε) αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση τον εφοδιασμό με πετρελαιοειδή ολόκληρου του βρετανικού στόλου.

Η κυβέρνηση, πληρώνοντας 2 εκατ. στερλίνες, αποκτά το καθοριστικό μερίδιο της εταιρείας, το οποίο τελικά διατήρησε ως το κύμα αποκρατικοποιήσεων της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1987.

Μετά την έναρξη του πολέμου, και ενώ η ΒΡ ήδη γιγαντωνόταν με την απόκτηση ιδιωτικών διυλιστηρίων και στόλου από δεξαμενόπλοια, ο Τσόρτσιλ τής «χάρισε» το 1917 και την Βritish Ρetroleum Company, μια θυγατρική της γερμανικής Continental που είχε κατασχεθεί από το κράτος.

Το αραβικό και περσικό πετρέλαιο έπρεπε να εξασφαλιστεί για το Στέμμα: στις ερήμους της Αραβίας στάλθηκε επί τούτου ένας νεαρός αραβόφιλος βρετανός ταγματάρχης, ο Τόμας-Εντουαρντ Λόρενς, για να ξεσηκώσει τους νομάδες κατά των Οθωμανών. Η εξέγερση πληρώθηκε με σεντούκια χρυσές λίρες και οδήγησε στη σταδιακή «απελευθέρωση» των περισσότερων σημερινών κρατών της Μέσης Ανατολής.

Ο Λόρενς της Αραβίας, όπως έμεινε στην Ιστορία, έγινε θρύλος. Αλλά δεν άργησε να συνειδητοποιήσει, με πικρία, ότι δούλευε άθελά του για τα συμφέροντα της Shell και της Αnglo-Ρersian.

Αραβες και Πέρσες σύντομα διαπίστωσαν ότι τους είχαν κοροϊδέψει: αντί για πραγματική ανεξαρτησία και έλεγχο των φυσικών τους πόρων, περιλαμβανομένου του υπεδάφους, έβλεπαν τις βρετανικές «αδελφές» να εκμεταλλεύονται τον πλούτο τους. Οι περήφανοι Πέρσες εξεγέρθηκαν πρώτοι: ο συνταγματάρχης Ρεζά Καν αυτοαναγορεύτηκε σάχης το 1925 αλλά η Κοινωνία των Εθνών, υπό την ασφυκτική πίεση του Λονδίνου, του απαγόρευσε το 1933 να εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας του και να διώξει την ΑngloΙranian Οil, όπως λεγόταν πια η ΑngloΡersian, η σημερινή ΒΡ.

Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, και με τον «προστάτη» Τσόρτσιλ μακριά από την ούτως ή άλλως οικονομικά χρεοκοπημένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βρετανική εξουσία, το 1951, ο λαός του Ιράν εξέλεξε δημοκρατικά τον Μουχαμάντ Μοσαντέκ. Τίποτε δεν φαινόταν ικανό να σταματήσει την εθνικοποίηση. Εκτός βέβαια από την αμερικανική CΙΑ.

Με ένα καλοστημένο πραξικόπημα, το διαβόητο σχέδιο «Αίας», η «Κόμπανι» σε συνεργασία με τους Βρετανούς ανέτρεψε τον Μοσαντέκ και επανέφερε την εταιρεία στον περσικό «θρόνο» της. Ευγνωμονούσα η Βritish Ρetroleum, που από το 1954 παίρνει το σημερινό της όνομα, παραχώρησε στους νέους συνεταίρους της, τις πέντε μεγαλύτερες πετρελαϊκές των ΗΠΑ, το 40% των περσικών κοιτασμάτων.

Το περσικό μονοπώλιο της ΒΡ γίνεται έτσι ολιγοπώλιο, από το οποίο ο μόνος που λείπει είναι ο λαός του Ιράν, καταπιεζόμενος από το ολοκληρωτικό καθεστώς του σάχη Ρεζά Παχλεβί. Οι Πέρσες δεν συγχώρησαν ποτέ αυτό το πραξικόπημα. Θα χρειαστεί να περάσουν 26 ολόκληρα χρόνια ωσότου η ισλαμική επανάσταση του αγιατολάχ Χομεϊνί ξεκαθαρίσει το θέμα της ιδιοκτησίας του ιρανικού πετρελαίου. Οπως έκανε, οκτώ χρόνια νωρίτερα, το 1971, ο συνταγματάρχης Καντάφι στη Λιβύη, όπως κάνουν και σήμερα ο Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και ο Εβο Μοράλες στη Βολιβία.

Με τους ακροδεξιούς στην Κολομβία, με τη χούντα στο Σουδάν
- Από την εποχή ακόμη της ονομασίας της «Αnglo-Ρersian» η ΒΡ διαθέτει ιστορικό μακροχρόνιας,αγαστής,συνεργασίας με ολοκληρωτικά καθεστώτα.Κορυφαίο «προϊόν» αυτής της τακτικής ήταν το πραξικόπημα του 1953 που επανέφερε τον Σάχη στο Ιράν.

- Το 2006 καταδικάστηκε για χρηματοδότηση ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων στην Κολομβία,αλλά και κυβερνητικών αξιωματικών για την προστασία πετρελαιαγωγών της από αντάρτες.

- Εχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην κινεζική πετροχημική Ρetrochina και στην κρατική πετρελαϊκή CΝΡC,οι οποίες κατηγορούνται για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Θιβέτ και στήριξη της χούντας στο Σουδάν.

- Στη Νότια Αφρική στήριξε το ρατσιστικό καθεστώς του «απαρτχάιντ» με αντάλλαγμα την προνομιακή εκμετάλλευση ορυχείων άνθρακα και χρυσού.

- Μεταξύ των μετόχων της ΒΡ είναι μεγάλα συνταξιοδοτικά Ταμεία της Βρετανίας,τα οποία «τρέμουν» μήπως καταρρεύσουν και δεν μπορέσουν να καταβάλουν συντάξεις.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=340150&dt=27/06/2010#ixzz0s47zNk00

Friday, June 25, 2010

Journalism or Propaganda?

On the 24 June, the online version of the "Guardian" published an article titled, "Greece puts its islands up for sale to save economy", signed by Mrs. Elena Moya.

The article mentions that : "Desperate attempt to repay debts also driven by inability to find funds to develop infrastructure on islands"
and then continues
"Only 227 Greek islands are populated and the decision to press ahead with potential sales has also been driven by the inability of the state to develop basic infrastructure, or police most of its islands. The hope is that the sale or long-term lease of some islands will attract investment that will generate jobs and taxable income."

The funny thing is that the only proof for these claims is a reference to a web site of some private company (?), Private Islands , (www.privateislandsonline.com) that was even INACTIVE, when I tried to visit it!!!!

It is very disappointing to realize that "serious" newspapers are operating in terms of cheap propaganda, rather than serious journalism.

I already sent my complaints to the newspaper: reader@guardian.co.uk


The full article can be found at:
http://www.guardian.co.uk/world/2010/jun/24/greece-islands-sale-save-economy

Thursday, June 24, 2010

A last word from Jose

This is the last post at Saramago's blog:

Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago
Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.


A quick translation:

I think that in today's society we are lacking philosophy. Philosophy as a space, place, a method of reflection, that may not have a specific objective, like science, that advances to satisfy objectives. What we are lacking is reflection, thinking, we need the work that is thinking, and it seems to me that without ideas, we are going nowhere.

Farewell Jose

Wednesday, June 23, 2010

ΤV εναντίον Saramago

Επανέρχομαι στο μικρό απόσπασμα από μια συνέντευξη του Jose Saramago, που ήταν και η τελευταία ανάρτηση στο blog του, σαν μια περίληψη της πνευματικής του διαθήκης:

Σκέψη, σκέψη

Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.


Πόσο μακριά βρίσκεται ο κόσμος μας, όμως, από αυτήν την κατάσταση!
Διαβάζω τις στατιστικές για την τηλεθέαση:
- ο μέσος αμερικάνος περνάει 4,5 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, στον καναπέ του βλέποντας tv!
- αντίστοιχα, ο ευρωπαίος 3,5 ώρες,
- και ο έλληνας 4 ώρες.

Ιδού τι συμβαίνει με την ανάγνωση βιβλίων (τα στοιχεία αφορούν τις ΗΠΑ):
- 58% των ενηλίκων δεν ξανα-ανοίγει βιβλίο μετά το λύκειο!
- για τους αποφοίτους ανώτατης εκπέδευσης το ποσοστό είναι 42%
- το 70% των ενηλίκων δεν έχει πατήσει σε βιβλιοπωλείο τα τελευταία 5 χρόνια.

Φοβάμαι ότι μια κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί η φιλοσοφική σκέψη και ο στοχασμός είναι τόσο ουτοπική, όσο και εκείνη η χώρα, της οποίας οι πολίτες αποφασίζουν να περιφρονήσουν το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους μόνοι τους καθιστώντας αχρείαστους τους -έτσι και αλλίως άχρηστους- πολιτικούς, στο αριστούργηματικό μυθιστόρημα του Σαραμάγκο (Περί Φωτίσεως). Για αυτό, προφανώς, ο σοφός συγγραφέας στέλνει μια σφαίρα να διαλύσει την υπεραισιόδοξη φαντασίωση του.

Tuesday, June 22, 2010

Back to the basics: Sharing

Sharing of knowledge, of skills, of tools, of information makes money less important:

www. justfortheloveofit. org

Friday, June 18, 2010

Farewell Jose Saramago

Κανονικά θα έπρεπε να νοιώθω ζήλια για μια ζωή τόσο γεμάτη, τόσο όμορφη και τόσο σημαντική. Όταν όμως έφτασε εκείνο το SMS με το θλιβερό νέο- ο Ζοζέ Σαραμάγκο πέθανε- αισθάνθηκα απόγνωση και ένα αίσθημα ορφάνιας. Ο Σοφός Γέροντας, τα γραπτά του, που πάντα διάβαζα με τον πιο αργό ρυθμό για να παρατείνω όσο μπορούσα την απόλαυση, και οι σκέψεις του, ήταν για μένα η πιο αποτελεσμάτική παρηγοριά κάθε φορά που ο παραλογισμός του κόσμου που φτιάξαμε γινόταν αφόρητος. Εκείνου του είδους η παρηγορία που μόνο τα φωτεινά πνεύματα μπορούν να μας προσφέρουν.

Ελπίζω αυτή η μελαχρινή καλονή, η Θάνατος, που τον έχει τώρα στην αγκαλιά της, να είναι τρυφερή μαζί του.

Βρήκα στο blog του (http://caderno.josesaramago.org/)την τελευταία του ανάρτηση. Στον αγώνα ως την τελευταία ανάσα:
Pensar, pensar
Junho 18, 2010 por Fundação José Saramago

Acho que na sociedade actual nos falta filosofia. Filosofia como espaço, lugar, método de refexão, que pode não ter um objectivo determinado, como a ciência, que avança para satisfazer objectivos. Falta-nos reflexão, pensar, precisamos do trabalho de pensar, e parece-me que, sem ideias, nao vamos a parte nenhuma.

Μια πρόχειρη μετάφραση:
Σκέψη, σκέψη
Πιστεύω ότι απο την κοινωνία μας λείπει η φιλοσοφία. Η φιλοσοφία σαν χώρος,σαν τόπος, σαν μέθοδος στοχασμού που δε χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο σκοπό όπως η επιστήμη, η οποία εξελίσσεται για να πετύχει στόχους. Μας λείπει ο στοχασμός, η σκέψη, χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στη σκέψη γιατί χωρίς ιδέες δεν πάμε πουθενά.

Friday, June 11, 2010

Food trends

From the article "The Food Movement, Rising", by Michael Pollan (New York Books):


"[...]Cheap food has become an indispensable pillar of the modern economy. But it is no longer an invisible or uncontested one. One of the most interesting social movements to emerge in the last few years is the “food movement,” or perhaps I should say “movements,” since it is unified as yet by little more than the recognition that industrial food production is in need of reform because its social/environmental/public health/animal welfare/gastronomic costs are too high.
[...]
For some in the movement, the more urgent problem is environmental: the food system consumes more fossil fuel energy than we can count on in the future (about a fifth of the total American use of such energy) and emits more greenhouse gas than we can afford to emit, particularly since agriculture is the one human system that should be able to substantially rely on photosynthesis: solar energy. It will be difficult if not impossible to address the issue of climate change without reforming the food system. This is a conclusion that has only recently been embraced by the environmental movement, which historically has disdained all agriculture as a lapse from wilderness and a source of pollution.
[...]
But perhaps the food movement’s strongest claim on public attention today is the fact that the American diet of highly processed food laced with added fats and sugars is responsible for the epidemic of chronic diseases that threatens to bankrupt the health care system. The Centers for Disease Control estimates that fully three quarters of US health care spending goes to treat chronic diseases, most of which are preventable and linked to diet: heart disease, stroke, type 2 diabetes, and at least a third of all cancers. The health care crisis probably cannot be addressed without addressing the catastrophe of the American diet, and that diet is the direct (even if unintended) result of the way that our agriculture and food industries have been organized
[...]
The political ground is shifting, and the passage of health care reform may accelerate that movement. The bill itself contains a few provisions long promoted by the food movement (like calorie labeling on fast food menus), but more important could be the new political tendencies it sets in motion. If health insurers can no longer keep people with chronic diseases out of their patient pools, it stands to reason that the companies will develop a keener interest in preventing those diseases. They will then discover that they have a large stake in things like soda taxes and in precisely which kinds of calories the farm bill is subsidizing. As the insurance industry and the government take on more responsibility for the cost of treating expensive and largely preventable problems like obesity and type 2 diabetes, pressure for reform of the food system, and the American diet, can be expected to increase.
[...]
It would be a mistake to conclude that the food movement’s agenda can be reduced to a set of laws, policies, and regulations, important as these may be. What is attracting so many people to the movement today (and young people in particular) is a much less conventional kind of politics, one that is about something more than food. The food movement is also about community, identity, pleasure, and, most notably, about carving out a new social and economic space removed from the influence of big corporations on the one side and government on the other. As the Diggers used to say during their San Francisco be-ins during the 1960s, food can serve as “an edible dynamic”—a means to a political end that is only nominally about food itself.
One can get a taste of this social space simply by hanging around a farmers’ market, an activity that a great many people enjoy today regardless of whether they’re in the market for a bunch of carrots or a head of lettuce. Farmers’ markets are thriving, more than five thousand strong, and there is a lot more going on in them than the exchange of money for food. Someone is collecting signatures on a petition. Someone else is playing music. Children are everywhere, sampling fresh produce, talking to farmers. Friends and acquaintances stop to chat. One sociologist calculated that people have ten times as many conversations at the farmers’ market than they do in the supermarket. Socially as well as sensually, the farmers’ market offers a remarkably rich and appealing environment. Someone buying food here may be acting not just as a consumer but also as a neighbor, a citizen, a parent, a cook. In many cities and towns, farmers’ markets have taken on (and not for the first time) the function of a lively new public square.
Though seldom articulated as such, the attempt to redefine, or escape, the traditional role of consumer has become an important aspiration of the food movement. In various ways it seeks to put the relationship between consumers and producers on a new, more neighborly footing, enriching the kinds of information exchanged in the transaction, and encouraging us to regard our food dollars as “votes” for a different kind of agriculture and, by implication, economy. The modern marketplace would have us decide what to buy strictly on the basis of price and self-interest; the food movement implicitly proposes that we enlarge our understanding of both those terms, suggesting that not just “good value” but ethical and political values should inform our buying decisions, and that we’ll get more satisfaction from our eating when they do. [...]"

And an important footnote:
"Speaking in March at an Iowa "listening session" about agribusiness concentration, Holder said, "long periods of reckless deregulation have restricted competition" in agriculture. Indeed: four companies (JBS/Swift, Tyson, Cargill, and National Beef Packers) slaughter 85 percent of US beef cattle; two companies (Monsanto and DuPont) sell more than 50 percent of US corn seed; one company (Dean Foods) controls 40 percent of the US milk supply."
It seems food is becoming a monopoly. Apparently Kissininger's advice: If you control the oil you control the country; if you control food, you control the population., is being applied...

The complete article can be found at:
http://www.nybooks.com/articles/archives/2010/jun/10/food-movement-rising/

Monday, June 7, 2010

Η τιμή των πραγμάτων

Ο Henry D. Thoreau γράφει στο βιβλίο του "Walden" (Εκδόσεις Κέδρος):

"Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.

Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε, δουλεύοντας, ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε. Τότε ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και κυρίως τον χρόνο).

Πόση ζωή στοιχίζουν τα Prada σου;

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αυτό που ενέπνευσε τον ήρωα της ταινίας "Into the Wild" να ξεκινήσει την μοιραία περιπέτεια του.

Sunday, June 6, 2010

Κάντε το όπως το Ντουμπάι

Από το Βήμα της Κυριακής

Στιβ Χάνκε
«Κάντε το όπως το Ντουμπάι»

«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν “κουρέψετε” το χρέος» λέει ο αμερικανός οικονομολόγος που χειρίστηκε προ μηνών την κρίση του εμιράτου
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ | Κυριακή 6 Ιουνίου 2010


«Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αν δεν επιτύχει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους της» δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ο Στιβ Χάνκε , καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, και η άποψή του έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω του πρακτορείου Βloomberg. «Το Βήμα» επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του στο καθηγητικό του γραφείο στη Βαλτιμόρη και του ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις.

- Είπατε ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια θανάσιμη περιδίνηση που θα καταλήξει στη χρεοκοπία αν δεν επιτευχθεί αναδιαπραγμάτευση». Πού βασίζετε αυτή την άποψη;
«Αν εξετάσετε το ύψος του χρέους και τις δυνατότητες ανάπτυξης στην Ελλάδα, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία. Η δική μου άποψη- και έχω πολλές ανάλογες εμπειρίες (συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής)- είναι ότι δεν θα μπορέσετε να αποπληρώσετε το χρέος και επομένως πιστεύω ότι το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση έκαναν λάθος εκτίμηση. Αντί για τη χαοτική εκδοχή της χρεοκοπίας, η δική μου πρόταση είναι η ελάφρυνση του “βάρους” από το χρέος. Δηλαδή, οι πιστωτές που δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα να δεχθούν εθελοντικά μια περικοπή (haircut) ύστερα από διαπραγμάτευση. Αυτό θα σας ανακουφίσει άμεσα από την πίεση και θα σας επιτρέψει να δείτε έστω και αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ. Για να φτάσετε στην άκρη του βέβαια θα χρειαστείτε μεγάλες οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να επαναφέρετε την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Γιατί στο οικονομικό σας σύστημα κυριαρχούν σε τέτοιον βαθμό ο κρατισμός, η γραφειοκρατία και η ενδημική διαφθορά ώστε χρειάζεστε “γενική επισκευή”».

- Οι περισσότεροι αναλυτές στην Ελλάδα εκτιμούν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους και ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την κοινωνία.

«Δεν θα βρεθείτε εκτός ευρωζώνης αν προχωρήσετε σε αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι δύο ξεχωριστά πράγματα».

- Πώς το λέτε αυτό όταν η ίδια η Γερμανία τα συνδέει ευθέως;

«Εσείς οι Ελληνες τα συνδέετε και εσείς οδηγήσατε τα πράγματα ως εδώ. Η αλήθεια είναι ότι η νέα κυβέρνηση μπήκε στο παιχνίδι με πολύ “κακό φύλλο”, οι προηγούμενοι της μοίρασαν “απαίσια χαρτιά”, αλλά πήρε με το «καλημέρα» λάθος αποφάσεις. Θα έπρεπε αμέσως μόλις εκτιμήσουν την κατάσταση να πουν: “Δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε το χρέος μας, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε σε εθελοντική αναδιάρθρωση. Θα συναντηθούμε και θα συνεννοηθούμε με τους πιστωτές μας”. Αυτό συνέβη στο Ντουμπάι και το γνωρίζω καλά γιατί έλαβα μέρος στη διαδικασία ως σύμβουλος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τώρα η κατάσταση εκεί αρχίζει να βελτιώνεται γιατί οι πιστωτές συζήτησαν με τους οφειλέτες για την περικοπή, το “κούρεμα” του χρέους. Η διαδικασία είναι σε εξέλιξη και ήδη υπάρχουν συμφωνίες για μεγάλα τμήματα του χρέους. Ο λόγος που προχωράει η υπόθεση στο Ντουμπάι είναι ότι ειδικοί αποφάσισαν εγκαίρως πως δεν μπορούν να πληρώσουν. Αντιθέτως, στην Ελλάδα επιδιώξατε ένα σχέδιο σωτηρίας το οποίο προβλέπει ότι οι πιστωτές σας θα λάβουν το 100% των χρημάτων τους».

- Αν ωστόσο εναλλακτική μας ήταν να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και να επιστρέψουμε στη δραχμή, δεν πιστεύετε ότι πράξαμε ορθά;

«Ψευδοδίλημμα είναι αυτό που θέτετε. Δεν συμφωνώ καθόλου».

- Υποστηρίζετε, δηλαδή, ότι θα μας επιτρέψουν να παραμείνουμε στην ευρωζώνη μετά την αναδιάρθρωση του χρέους.

«Δεν θα σας διώξουν από την ευρωζώνη. Επιτρέψτε μου να γίνω σαφέστερος. Τα άλλα μέλη της ομάδας δεν θέλουν να σας διώξουν γιατί θα δημιουργηθεί χάος. Θα αναγκαστούν να το δουν ρεαλιστικά. Ας το σκεφθούμε λοιπόν ξανά: αν υπάρξει εθελοντική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και όλοι οι πιστωτές συμφωνήσουν με την Ελλάδα για το “κούρεμα”, τότε θα μπείτε στο σωστό μονοπάτι για να βγείτε από την κρίση. Αντιθέτως, τώρα σας επιβάλλουν μια εξαιρετικά οδυνηρή διαδικασία, όπως συνέβη και στην Αργεντινή, η οποία απλώς μεταθέτει το αναπόδραστο.

Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα χρήματα του πακέτου και οι πάντες θα συνειδητοποιήσουν το αυτονόητο γιατί η οικονομία δεν θα αναπτύσσεται. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Συνήθως το ΔΝΤ αντιμετωπίζει σχετικά εύκολα αντίστοιχες κρίσεις, ωστόσο η εμπλοκή της ΕΕ δυσκολεύει τα πράγματα. Βάζουν το ένα χανζαπλάστ πάνω στο άλλο και παρατείνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν».

- Υπάρχει φόβος πως, αν προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση,θα προκληθεί πανικός και θα απειληθούν οι καταθέσεις.

«Δεν είναι ρεαλιστικός αυτός ο φόβος. Η διαδικασία του “κουρέματος” του χρέους στο Ντουμπάι δεν οδήγησε στο κλείσιμο καμίας τράπεζας ούτε για μία ημέρα και δεν απειλήθηκαν καταθέσεις».

- Πιστεύετε ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, όπως προτείνει το ΔΝΤ;

«Οχι. Να μειωθεί ο φόρος επί των μισθών που καταβάλλουν οι μισθωτοί και οι εργοδότες. Ετσι θα περιορισθεί αμέσως το μισθολογικό κόστος χωρίς να μειωθεί το εισόδημα που βάζουν στην τσέπη τους οι εργαζόμενοι. Αυτό θα οδηγήσει στην ένταξη πολλών αδήλωτων εργαζομένων σε συνθήκες νόμιμης απασχόλησης και θα στηρίξει την ανταγωνιστικότητα, γιατί η νόμιμη οικονομία στηρίζει την παραγωγικότητα πολύ περισσότερο από ό,τι η μαύρη. Θα μου πείτε, πώς θα ισοφαρίσει το κράτος την απώλεια εσόδων; Η απάντηση είναι η εναρμόνιση των τριών διαφορετικών συντελεστών ΦΠΑ σε έναν, στο 19% και όχι στο 23%».

- Τι θα γίνει όμως με τα νοικοκυριά που λαμβάνουν ήδη χαμηλότερους μισθούς και θα πληρώνουν ακριβότερα τα προϊόντα;

«Θα υπάρξει όντως αύξηση των τιμών στην αγορά γιατί το μέσο επίπεδο του ΦΠΑ θα αυξηθεί, ωστόσο δεν θα προκληθεί πληθωριστικό κύμα όπως την εποχή που είχατε τη δραχμή. Μετά την αύξηση ο ρυθμός του πληθωρισμού θα επανέλθει σε κανονικά επίπεδα».

AΠΟ ΤΑ 23,5 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ ΣΤΑ 14,4 ΔΙΣ.ΔΟΛΑΡΙΑ
Πώς το εμιράτο έκανε αναδιάρθρωση χρέους
[Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39% ]
Αραβες επενδυτές παρακολουθούν την πορεία του χρηματιστηρίου στο Ντουμπάι. Το αραβικό εμιράτο ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές του για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%
2000-2008: Το φτωχό σε πετρέλαιο εμιράτο χρηματοδοτεί με δανεικά «φούσκα» ακινήτων μέσω κρατικών εταιρειών (Dubai World,κατασκευαστική Νakheel).

2009: Η διεθνής κρίση οδηγεί σε κατάρρευση τιμών ακινήτων και σε σκάσιμο της «φούσκας».

Νοέμβριος 2009: Το εμιράτο αδυνατεί να αποπληρώσει χρέη 26 δισ.δολαρίων και ανακοινώνει εξάμηνο «πάγωμα» των οφειλών.Αναστάτωση στις αγορές.

Δεκέμβριος 2009: Το πλούσιο σε πετρέλαιο γειτονικό Αμπου Ντάμπι στηρίζει το Ντουμπάι με 10 δισ.δολάρια.Μερική ανακούφιση στις αγορές.

21 Μαρτίου 2010: Το Ντουμπάι παρουσιάζει σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους και ξεκινά διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους των πιστωτών για επιμήκυνση ή περικοπή («κούρεμα») χρέους.

20 Μαΐου 2010: Ανακοινώνεται η συμφωνία με την επιτροπή των 90 πιστωτών (ανάμεσά τους οι τράπεζες ΗSΒC, Royal Βank of Scotland,Βank of Tokyo) για «κούρεμα» του χρέους κατά 39%,από τα 23,5 δισ.δολάρια στα 14,4 δισ.δολάρια,και παράλληλη επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής: τα 4,4 δισ.

δολάρια σε πέντε χρόνια,τα υπόλοιπα 10 δισ.δολάρια σε οκτώ.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=335737&dt=06/06/2010#ixzz0q4xriUQb

Thursday, June 3, 2010

What is a Philosopher?

A passage from the article WHAT IS A PHILOSOPHER?
By SIMON CRITCHLEY
"[...]Socrates introduces the “digression” by making a distinction between the philosopher and the lawyer, or what Benardete nicely renders as the “pettifogger.” The lawyer is compelled to present a case in court and time is of the essence. In Greek legal proceedings, a strictly limited amount of time was allotted for the presentation of cases. Time was measured with a water clock or clepsydra, which literally steals time, as in the Greek kleptes, a thief or embezzler. The pettifogger, the jury, and by implication the whole society, live with the constant pressure of time. The water of time’s flow is constantly threatening to drown them.
The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
By contrast, we might say, the philosopher is the person who has time or who takes time. Theodorus, Socrates’ interlocutor, introduces the “digression” with the words, “Aren’t we at leisure, Socrates?” The latter’s response is interesting. He says, “It appears we are.” As we know, in philosophy appearances can be deceptive. But the basic contrast here is that between the lawyer, who has no time, or for whom time is money, and the philosopher, who takes time. The freedom of the philosopher consists in either moving freely from topic to topic or simply spending years returning to the same topic out of perplexity, fascination and curiosity.
Pushing this a little further, we might say that to philosophize is to take your time, even when you have no time, when time is constantly pressing at your back. The busy readers of The New York Times will doubtless understand this sentiment. It is our hope that some of them will make the time to read The Stone. As Wittgenstein says, “This is how philosophers should salute each other: ‘Take your time.’
[...]
Socrates adds that the philosopher neither sees nor hears the so-called unwritten laws of the city, that is, the mores and conventions that govern public life. The philosopher shows no respect for rank and inherited privilege and is unaware of anyone’s high or low birth. It also does not occur to the philosopher to join a political club or a private party. As Socrates concludes, the philosopher’s body alone dwells within the city’s walls. In thought, they are elsewhere.
This all sounds dreamy, but it isn’t. Philosophy should come with the kind of health warning one finds on packs of European cigarettes: PHILOSOPHY KILLS. Here we approach the deep irony of Plato’s words. Plato’s dialogues were written after Socrates’ death. Socrates was charged with impiety towards the gods of the city and with corrupting the youth of Athens. He was obliged to speak in court in defense of these charges, to speak against the water-clock, that thief of time. He ran out of time and suffered the consequences: he was condemned to death and forced to take his own life.
A couple of generations later, during the uprisings against Macedonian rule that followed the death of Alexander the Great in 323 B.C.E., Alexander’s former tutor, Aristotle, escaped Athens saying, “I will not allow the Athenians to sin twice against philosophy.” From the ancient Greeks to Giordano Bruno, Spinoza, Hume and right up to the shameful lawsuit that prevented Bertrand Russell from teaching at the City College of New York in 1940 on the charge of sexual immorality and atheism, philosophy has repeatedly and persistently been identified with blasphemy against the gods, whichever gods they might be. Nothing is more common in the history of philosophy than the accusation of impiety. Because of their laughable otherworldliness and lack of respect for social convention, rank and privilege, philosophers refuse to honor the old gods and this makes them politically suspicious, even dangerous. Might such dismal things still happen in our happily enlightened age? That depends where one casts one’s eyes and how closely one looks.
Perhaps the last laugh is with the philosopher. Although the philosopher will always look ridiculous in the eyes of pettifoggers and those obsessed with maintaining the status quo, the opposite happens when the non-philosopher is obliged to give an account of justice in itself or happiness and misery in general. Far from eloquent, Socrates insists, the pettifogger is “perplexed and stutters.”
Of course, one might object, that ridiculing someone’s stammer isn’t a very nice thing to do. Benardete rightly points out that Socrates assigns every kind of virtue to the philosopher apart from moderation. Nurtured in freedom and taking their time, there is something dreadfully uncanny about the philosopher, something either monstrous or god-like or indeed both at once. This is why many sensible people continue to think the Athenians had a point in condemning Socrates to death. I leave it for you to decide. I couldn’t possibly judge."

The full article can be found at:
http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/05/16/what-is-a-philosopher/?scp=1&sq=SIMON%20CRITCHLEY&st=cse

Τι προσφερουν πια οι θρησκείες;

Μήπως έφτασε ο καιρός οι σκεπτόμενες κοινωνίες να επαναπροσδιορίσουν την σχέση τους με τις θρησκείες; Να επανεξετάσουν την αξία και την ισχύ που τους προσδίδουν; Μήπως πλέον η ζημιά που προκαλούν είναι πολύ μεγαλύτερη από ο,τι καλό προσφέρουν; Μια μικρή περίληψη των σκανδάλων παιδεραστίας των καθολικών και του ρόλου του Ρατσιγκερ (=Πάπας) στη συγκάλυψη όσων μπορούσε:

Μιλάνο (26/5/2010)
Συνελήφθη στο Μιλάνο 73χρονος κληρικός που κατηγορείται ότι κακοποίησε σεξουαλικά ένα νεαρό αγόρι επί τρία χρόνια. Πρόκειται για το τελευταίο περιστατικό παιδεραστείας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας.

Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ansa, ο Ντομένικο Πετσίνι από την επισκοπή του Λόντι κατηγορείται ότι κακοποιούσε σεξουαλικά το αγόρι επί τρία χρόνια, από τα 13 έως τα 16 του. Σήμερα ο νεαρός έχει ενηλικιωθεί.

Ο ιερέας είχε δώσει στον νεαρό χρήματα για τις σπουδές του. Το θύμα άρχισε να μιλάει για την τραγική αυτή ιστορία στους καθηγητές του που τον έβλεπαν ανήσυχο και ευέξαπτο.

Στη διάρκεια της έρευνας στο σπίτι του συλληφθέντος η αστυνομία εντόπισε υλικό παιδικής πορνογραφίας.



Νέο σκάνδαλο συγκάλυψης υπόθεσης παιδεραστίας από ιερέα εμπλέκει το Βατικανό(31/3)

Νέα προβλήματα για τον Πάπα, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις

Μαϊάμι
Το Βατικανό εμπλέκει σε υπόθεση συγκάλυψης παιδεραστίας από καθολικό ιερέα, δικηγορική εταιρεία. Η εταιρεία αναφέρει ότι η Αγία Έδρα γνώριζε για τις πράξεις Κουβανού ιερέα ήδη από το 1968.

Η νέα υπόθεση σχετίζεται με τον Κουβανό κληρικό Ερνέστο Μαρία Ρούμπιο, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κούβα το 1968, εξαιτίας «προβλημάτων ηθικού χαρακτήρα». Ο ιερέας κατέφυγε τότε στις ΗΠΑ και εργάστηκε σε ενορία του Μαϊάμι.

Ένα άτομο, που επιθυμεί να μην κοινοποιηθεί το όνομά του, καταγγέλλει ότι υπέστη σεξουαλική παρενόχληση, στη διάρκεια της εφηβείας του, από το 1985 έως το 1987, όταν εκκλησιαζόταν σε ενορία του Μαϊάμι.

Η Τζέσικα Αρμπουρ δικηγόρος του καταγγέλοντος και ακόμα πέντε ατόμων που υποστηρίζουν ότι υπήρξαν θύματα του ιερέα από το 1977 έως το 1987 δήλωσε ότι ο εκπρόσωπος του Βατικανού στις ΗΠΑ ζήτησε από την Εκκλησία του Μαϊάμι να προστατεύσει τον Κουβανό ιερέα, μετά την άφιξή του στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την Τζέσικα Αρμπουρ, ο Κουβανός ιερέας «κατά την παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρενόχλησε δεκάδες ανηλίκους».

Το ισχυρότατο «συμβούλιο για την ορθότητα της πίστεως» γνώριζε, σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη από το 1968 για τις πράξεις του ιερέα. Ωστόσο, τα έγγραφα χάθηκαν.

Υπενθυμίζεται ότι ο σημερινός Πάπας υπήρξε από το 1981 έως το 2000 επικεφαλής του συμβουλίου, το οποίο νομιμοποιείται να επιβάλει τιμωρίες -ακόμη και καθαίρεση- σε κληρικούς που έχουν προβεί σε ανάρμοστη συμπεριφορά.

«Υπήρξε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα -από το Βατικανό έως την αρχιεπισκοπή του Μαϊάμι και ακόμα και από την επισκοπή της Κούβας όπου βρισκόταν αρχικά- για συγκάλυψη και προστασία αυτού του άνδρα» δήλωσε η δικηγόρος.

«Με εντολή του Βατικανού, είπαν: Παρακαλούμε προστατέψτε τον. Και αυτό έκαναν για 30 χρόνια» πρόσθεσε.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Πάπας είχε κατηγορηθεί από την εφημερίδα New York Times για συμμετοχή σε συγκάλυψη άλλων δύο υποθέσεων, ενός κληρικού που φέρεται να παρενόχλησε περισσότερα από 200 κωφάλαλα παιδιά σε σχολείο του Γουϊσκόνσιν και ενός Γερμανού κληρικού, που το 1980 είχε κατηγορηθεί για παιδεραστία, αλλά συνέχισε να ιερουργεί σε ενορία κοντά στο Μόναχο.

Η πάγια θέση του Βατικανού είναι ότι «ο πάπας Βενέδικτος δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες των συγκεκριμένων περιπτώσεων και κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες για να τιμωρηθούν οι κληρικοί, που κατηγορήθηκαν για παιδοφιλία».


Παραίτηση Ιρλανδού επισκόπου για την υπόθεση σεξουαλικών σκανδάλων αποδέχεται ο Πάπας(24/3)

Την παραίτηση του Ιρλανδού επισκόπου Τζον Μαγκί αποδέχθηκε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ, ανακοίνωσε το Βατικανό. Ο Ιρλανδός επίσκοπος έχει κατηγορηθεί ότι δεν χειρίστηκε καλά τα σεξουαλικά σκάνδαλα που ταλανίζουν την ιρλανδική καθολική εκκλησία.

Ο 73χρονος επίσκοπος κατηγορείται ότι ενώ γνώριζε τις κατηγορίες κατά ιερέων στην επισκοπή Κλόιν, όπου υπηρετούσε, δεν έλαβε μέτρα.

«Την ώρα της αποχώρησής μου, θα ήθελα να εκφράσω εκ νέου την ειλικρινή μου συγγνώμη σε όλους όσοι έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από έναν ή πολλούς ιερείς της επισκοπής του Κλίον όσο διάστημα ήμουν επίσκοπος» ανέφερε ο Τζ.Μαγκί σε ανακοίνωσή του.

«Σε όλους όσους απογοήτευσα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ή που υπέφεραν εξαιτίας δικών μου παραλείψεων ζητάω συγγνώμη» πρόσθεσε.

Πριν από μερικές ημέρες, ο πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ σε επιστολή του προς την Καθολική Εκκλησία της Ιρλανδίας αναγνώρισε την «προδοσία» των ενόχων και ζήτησε συγγνώμη από τα θύματα.


Φήμες περί συγκάλυψης υπόθεσης σεξουαλικής κακοποίησης εμπλέκουν τον Πάπα(25/3)

Ο τότε καρδινάλιος Ράτσιγκερ επέλεξε να μην απαντήσει σε γράμματα που του γνωστοποιούσαν την υπόθεση


Ουάσινγκτον
Με κατηγορίες ότι συνέβαλε προσωπικά στην συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων εις βάρος καθολικού ιερέα που κατηγορείτο για σεξουαλική παρενόχληση περισσότερων από 200 ανηλίκων, έχει έρθει αντιμέτωπος ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ. Το Βατικανό αρνείται τις κατηγορίες.

Σύμφωνα με άρθρο των Νew York Times, «γνωστοί Αμερικανοί ιερείς, αλλά και ο Γιόζεφ Ράτσιγκερ, το πραγματικό όνομα του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ, συνέβαλε -πριν εκλεγεί Πάπας-, μαζί με τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών της Αγίας Έδρας Ταρτσίζιο Μπερτόνε, στην συγκάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος ιερέα που κατηγορήθηκε για παρενόχληση 200 και πλέον ανηλίκων που μάλιστα έπασχαν από κώφωση.

Η συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τον ιερέα Λόρενς Μάρφι, ο οποίος εργάσθηκε σε καθολικό σχολείο για κωφάλαλα παιδιά, στην πολιτεία του Γουϊσκόνσιν, από το 1950 μέχρι το 1977.

Οι New York Times αναφέρουν ότι το 1996, ο τότε καρδινάλιος Ράτσιγκερ -πρόεδρος της επιτροπής για την ορθότητα της πίστεως- επέλεξε να μην απαντήσει σε γράμματα που του είχαν αποσταλεί προσωπικά από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο της πόλης Μιλγουόκι, στα οποία γινόταν αναφορά στις ενέργειες του εν λόγω ιερέα.

Οκτώ μήνες αργότερα, ο καρδινάλιος Μπερτόνε έδωσε οδηγίες να ξεκινήσει μια άκρως απόρρητη εκκλησιαστική έρευνα, αλλά η όλη διαδικασία σταμάτησε μετά από λίγο καιρό.

Ο Λόρενς Μάρφι είχε στείλει γράμμα στον καρδινάλιο Ράτσιγκερ, σύμφωνα με την εφημερίδα, στο οποίο τόνιζε ότι «η όλη υπόθεση είχε πλέον παραγραφεί και, γι αυτό, ζητούσε να μπορέσει να περάσει την ζωή που του απέμενε με ιερατική αξιοπρέπεια».

«Δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να δείχνει ότι επεβλήθη, τελικά, κάποια τιμωρία στον συγκεκριμένο ιερέα» αναφέρει η εφημερίδα La Repubblica.

Ο ιερέας μετατέθηκε απόρρητα σε άλλα καθολικά σχολεία και ενορίες, όπου και παρέμεινε μέχρι που απεβίωσε, το 1998.

Η εφημερίδα του Βατικανού LOsservatore Romano ανέφερε ότι υπάρχει μια «ξεκάθαρη και ποταπή πρόθεση» να πλήξουν τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ «με κάθε κόστος».

Νωρίτερα, ο εκπρόσωπος του Βατικανού, πατέρας Φεντερίκο Λομπάρντι, ανέφερε σε ανακοίνωσή του ότι στην απόφαση να μην τιμωρηθεί ο Λ.Μάρφι «μέτρησαν η κακή κατάσταση της υγείας του κληρικού και η απουσία νέων κατηγοριών σε βάρος του».

Προσθέτει ότι «πρόκειται, όντως, για τραγική περίπτωση, την οποία, όμως, το Βατικανό πληροφορήθηκε μόλις το 1996, πολλά χρόνια μετά την ολοκλήρωση των δικαστικών ερευνών».

Το πρωί της Πέμπτης ακτιβιστές του αμερικανικού συνδέσμου Σναπ (που μάχεται κατά των κρουσμάτων παιδεραστίας μέσα στην Καθολική Εκκλησία), πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία στα σύνορα Ρώμης-Βατικανού, κατακρίνοντας την στάση του Πάπα Βενέδικτου στην όλη υπόθεση.

«Δόθηκε, σαφώς, προτεραιότητα στην προστασία της Εκκλησίας» γράφουν οι New York Times. Η εφημερίδα βασίστηκε σε αποδεικτικά στοιχεία που της παρέδωσαν πέντε άνδρες, οι οποίοι κατήγγειλαν την καθολική επισκοπή του Μιλγουόκι, διότι «υπέστησαν σεξουαλική παρενόχληση πολύ πριν ενηλικιωθούν».


Νέες αποκαλύψεις για συγκάλυψη υποθέσεων παιδεραστίας από τον Πάπα (26/3)

Παρίσι
Σε νέες αποκαλύψεις σχετικά με τον ρόλο του τότε καρδινάλιου Γιόζεφ Ράτσιγκερ και νυν Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ και τη γνώση του για υποθέσεις παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, προχώρησε η εφημερίδα New York Times. Τα χθεσινά δημοσιεύματα προκάλεσαν την έντονη αντίδραση του Βατικανού.

Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα «ο καρδινάλιος Ράτσιγκερ, όταν ήταν αρχιεπίσκοπος του Μονάχου, γνώριζε ότι ο κληρικός Πέτερ Χούλερμαν -ο οποίος είχε υποχρεωθεί σε ψυχιατρική αγωγή για να θεραπευθεί από την παιδεραστία- επέστρεψε στον ποιμαντικό του ρόλο σε ενορία, λίγες μέρες μετά την έναρξη της συγκεκριμένης αγωγής».

Το γεγονός συνέβη το 1980 και οι New York Times επικαλούνται μαρτυρίες δυο Γερμανών ιερωμένων.

«Μια γραπτή έκθεση αποδεικνύει ότι, όχι μόνον ο μελλοντικός Πάπας οργάνωσε συνάντηση στις 15 Ιανουαρίου του 1980, κατά την οποία αποφασίσθηκε η μετάθεση του προβληματικού κληρικού, αλλά πληροφορήθηκε και την επιστροφή του πατέρα Χούλερμαν στα αρχικά του καθήκοντα» αναφέρει η εφημερίδα, προσθέτοντας, όμως, ότι δεν είναι σαφές πόσο σε βάθος ασχολήθηκε, ο καρδινάλιος Ράτσιγκερ, με τη συγκεκριμένη υπόθεση, αν και ο υψηλόβαθμος κληρικός Φρίντριχ Φαρ, ο οποίος παρακολούθησε στενά την περίπτωση, ήταν διαρκώς σε επαφή με τον μελλοντικό ποντίφικα.

Ο ιερέας φέρεται να παρενόχλησε πολλούς ανηλίκους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, αλλά έως τώρα, η επίσημη θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, είναι ότι η απόφαση με την οποία είχε επιτραπεί η επιστροφή του σε ενεργό ποιμαντικό ρόλο, είχε ληφθεί με αποκλειστική ευθύνη του στενότερου συνεργάτη του σημερινού Πάπα, του «νούμερο δύο» στην επισκοπή του Μονάχου, Γκέρχαρντ Γκρούμπερ.

Οι αποκαλύψεις ακολουθούν χθεσινό δημοσίευμα των New York Times, που κατηγορούσε τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ ότι ως υπεύθυνος επιτροπής δεν έλαβε μέτρα κατά του κληρικού Λόρενς Μάρφι, κατά του οποίου υπήρχαν καταγγελίες για 200 περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης κωφών παιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η εφημερίδα του Βατικανού LOsservatore Romano ανέφερε ότι υπάρχει μια «ξεκάθαρη και ποταπή πρόθεση» να πλήξουν τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ «με κάθε κόστος».

Την ίδια στιγμή, οι επίσκοποι της Γαλλίας δήλωσαν ότι αισθάνονται «ντροπή και λύπη για τις αποτρόπαιες πράξεις» παιδεραστίας στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και προσέφεραν την υποστήριξή τους στον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ, ο οποίος πλήττεται από τα σκάνδαλα.

«Διαπιστώνουμε επίσης ότι αυτά τα απαράδεκτα γεγονότα χρησιμοποιούνται σε μια εκστρατεία για να γίνει επίθεση στο πρόσωπό σας και στην αποστολή σας στην υπηρεσία του εκκλησιαστικού σώματος. Υποφέρουμε όλοι απ αυτές τις αναξιοπρεπείς μεθόδους και (...) ανανεώνουμε την υποστήριξή μας» αναφέρουν σε επιστολή τους προς τον Πάπα.

Το σκάνδαλο με τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από καθολικούς ιερείς ταλανίζει πολλές χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ.

Νύχτες στο Φλόρες

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το πρωτότυπο, τελειως σουρεαλιστικό μυθιστόρημα "Νύχτες στο Φλόρες" του Σεσαρ Άιρα (εκδ. Καστανιώτη). Η περίεργη ιστορία εκτυλίσεται στο Μπουένος Άιρες της οικονομικής κρίσης:

"Ο Άλντο είχε τη γνώμη οτι η έλευση του βασιλείου της αγάπης ήταν επικείμενη, βρισκόταν όμως αντιμέτωπη με ένα τελευταίο εμπόδιο, και το εμπόδιο αυτό ήταν ανυπέρβλητο. [...]
Πώς να το πεις;Εγωισμό; Όχι εγωισμός δεν ήταν η λέξη. Αδράνεια; Συνήθεια; Δεν είχε όνομα. [...] Όμως δεν ήταν λιγότερο επικίνδυνο εξαιτίας της ανωνυμίας του, ακριβώς το αντίθετο. Επρόκειτο για την άρνηση να πάψει ο καθένας να είναι αυτό που ήταν. Κανείς δεν ήθελε να απαρνηθεί αυτό που ήταν, ούτε για μια στιγμή. Όυτε κατά διάνοια. Ο καθείς κλεισμένος παντοτινά στην προσωπικότητά του, στις αναμνήσεις του, στις απόψεις του, λες κι άξιζαν τόσο![...]
Με το κορμί δεν έδειχναν τόσο άκαμπτοι. Κάθε άλλο. Αντίθετα το κορμί ήταν πάντα διατεθειμένοι να το αλλάξουν, αν τους πρότειναν μια καλή συμφωνία. [...] Και η κινητήρια δύναμη των αλλαγών ήταν η ομορφιά, η επιθυμία για ομορφιά.
Ο συνδιασμός του ωραίου και του ανθρώπινου είχε μονάχα ένα αποτέλεσμα: τη νεότητα. Και η άρνηση στην οποία βασιζόταν ο ισχυρισμός αυτός κατέληγε σε γέρικα μυαλά μέσα σε νεαρά κορμιά"