Thursday, June 30, 2011

Is Greece showing the way??

From NY Times:

Democracy’s Cradle, Rocking the World
By MARK MAZOWER
Published: June 29, 2011



YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.

In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.

Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.

In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.

It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.

Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.

European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.

And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.


Mark Mazower is a professor of history at Columbia University.

A version of this op-ed appeared in print on June 30, 2011, on page A27 of the New York edition with the headline: Democracy’s Cradle, Rocking the World.


Και η μετάφραση στα ελληνικά από το "Βήμα":

Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη


ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.

Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! " Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.

Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας.

Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.

Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.

Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.


* Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

Germany Was Biggest Debt Transgressor of 20th Century

From "Spiegel" on-line:

'Germany Was Biggest Debt Transgressor of 20th Century'


Think Greece's current economic malaise is the worst ever experienced in Europe? Think again. Germany, economic historian Albrecht Ritschl argues in a SPIEGEL ONLINE interview, has been the worst debtor nation of the past century. He warns the country should take a more chaste approach in the euro crisis or it could face renewed demands for World War II reparations.
Info

SPIEGEL ONLINE: Mr. Ritschl, Germany is coming across like a know-it-all in the debate over aid for Greece. Berlin is intransigent and is demanding obedience from Athens. Is this attitude justified?

Ritschl: No, there is no basis for it.

SPIEGEL ONLINE: Most Germans would likely disagree.

Ritschl: That may be, but during the 20th century, Germany was responsible for what were the biggest national bankruptcies in recent history. It is only thanks to the United States, which sacrificed vast amounts of money after both World War I and World War II, that Germany is financially stable today and holds the status of Europe's headmaster. That fact, unfortunately, often seems to be forgotten.

SPIEGEL ONLINE: What happened back then exactly?

Ritschl: From 1924 to 1929, the Weimar Republic lived on credit and even borrowed the money it needed for its World War I reparations payments from America. This credit pyramid collapsed during the economic crisis of 1931. The money was gone, the damage to the United States enormous, the effect on the global economy devastating.

SPIEGEL ONLINE: The situation after World War II was similar.

Ritschl: But right afterwards, America immediately took steps to ensure there wouldn't be a repeat of high reparations demands made on Germany. With only a few exceptions, all such demands were put on the backburner until Germany's future reunification. For Germany, that was a life-saving gesture, and it was the actual financial basis of the Wirtschaftswunder, or economic miracle (that began in the 1950s). But it also meant that the victims of the German occupation in Europe also had to forgo reparations, including the Greeks.

SPIEGEL ONLINE: In the current crisis, Greece was initially pledged €110 billion from the euro-zone and the International Monetary Fund. Now a further rescue package of similar dimensions has become necessary. How big were Germany's previous defaults?

Ritschl: Measured in each case against the economic performance of the USA, the German debt default in the 1930s alone was as significant as the costs of the 2008 financial crisis. Compared to that default, today's Greek payment problems are actually insignificant.

SPIEGEL ONLINE: If there was a list of the worst global bankruptcies in history, where would Germany rank?

Ritschl: Germany is king when it comes to debt. Calculated based on the amount of losses compared to economic performance, Germany was the biggest debt transgressor of the 20th century.

SPIEGEL ONLINE: Greece can't compare?

Ritschl: No, the country has played a minor role. It is only the contagion danger for other euro-zone countries that is the problem.

SPIEGEL ONLINE: The Germany of today is considered the embodiment of stability. How many times has Germany become insolvent in the past?

Ritschl: That depends on how you do the math. During the past century alone, though, at least three times. After the first default during the 1930s, the US gave Germany a "haircut" in 1953, reducing its debt problem to practically nothing. Germany has been in a very good position ever since, even as other Europeans were forced to endure the burdens of World War II and the consequences of the German occupation. Germany even had a period of non-payment in 1990.

SPIEGEL ONLINE: Really? A default?

Ritschl: Yes, then-Chancellor Helmut Kohl refused at the time to implement changes to the London Agreement on German External Debts of 1953. Under the terms of the agreement, in the event of a reunification, the issue of German reparations payments from World War II would be newly regulated. The only demand made was that a small remaining sum be paid, but we're talking about minimal sums here. With the exception of compensation paid out to forced laborers, Germany did not pay any reparations after 1990 -- and neither did it pay off the loans and occupation costs it pressed out of the countries it had occupied during World War II. Not to the Greeks, either.

SPIEGEL ONLINE: Unlike in 1953, the current debate in Germany over the rescue of Greece is concerned not so much with a "haircut", but rather an extension of the maturities of government bonds, i.e. a "soft debt restructuring." Can one therefore even speak of an impending bankruptcy?

Ritschl: Absolutely. Even if a country is not 100 percent out of money, it could still be broke. Just like in the case of Germany in the 1950s, it is illusory to think that Greeks would ever pay off their debts alone. Those who are unable to do that are considered to be flat broke. It is now necessary to determine how high the failure rate of government bonds is, and how much money the country's creditors must sacrifice. It's above all a matter of finding the paymaster.

SPIEGEL ONLINE: The biggest paymaster would surely be Germany.

Ritschl: That's what it looks like, but we were also extremely reckless -- and our export industry has thrived on orders. The anti-Greek sentiment that is widespread in many German media outlets is highly dangerous. And we are sitting in a glass house: Germany's resurgence has only been possible through waiving extensive debt payments and stopping reparations to its World War II victims.

SPIEGEL ONLINE: You're saying that Germany should back down?

Ritschl: In the 20th century, Germany started two world wars, the second of which was conducted as a war of annihilation and extermination, and subsequently its enemies waived its reparations payments completely or to a considerable extent. No one in Greece has forgotten that Germany owes its economic prosperity to the grace of other nations.

SPIEGEL ONLINE: What do you mean by that?

Ritschl: The Greeks are very well aware of the antagonistic articles in the German media. If the mood in the country turns, old claims for reparations could be raised, from other European nations as well. And if Germany ever had to honor them, we would all be taken the cleaners. Compared with that, we can be grateful that Greece is being indulgently reorganized at our expense. If we follow public opinion here with its cheap propaganda and not wanting to pay, then eventually the old bills will be presented again.

SPIEGEL ONLINE: Looking at history, what would be the best solution for Greece -- and for Germany?

Ritschl: The German bankruptcies in the last century show that the sensible thing to do now would be to have a real reduction of the debt. Anyone who has lent money to Greece would then have to give up a considerable part of what they were owed. Some banks would not be able to cope with that, so there would have to be new aid programs. For Germany, this could be expensive, but we will have to pay either way. At least Greece would then have the chance to start over.

Interview conducted by Yasmin El-Sharif

Τα στημένα στοιχήματα και η αβάσταχτη υποκρισία.

Ωρύονται οι αθλητικές εφημερίδες και τα αντίστοιχα sites απαιτώντας κάθαρση του ποδοσφαίρου για τα «στημένα». Ζητούν από τη Δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη στην εφαρμογή του Νόμου και πανυγηρίζουν βλέποντας κατηγορούμενους με χειροπέδες.

Μιά στιγμή όμως! Ποιό είναι το κεντρικό σημείο της υπόθεσης; Το παράνομο στοίχημα φυσικά. Μια σύντομη ματιά στα sites αυτών των «σταυροφόρων» της νομιμότητας αρκεί για να δει κανείς ότι είναι πλημμυρισμένα από διαφημίσεις παράνομου στοιχήματος. Μαζί με όσα καταμαρτυρούν σε υπόπτους προέδρους, παίκτες και προπονητές, θα μας πουν άραγε οι θεματοφύλακες της εντιμότητας πόσα χρήματα έχουν εισπράξει προβάλλοντας ποινικά κολάσιμες δραστηριότητες και συνεπώς παρανομώντας και οι ίδιοι;

Αποσαφηνίζω: στην Ελλάδα κάθε στοίχημα πλην εκείνων του ΟΠΑΠ είναι παράνομο και επίσης παράνομη είναι η διαφήμιση του (Ν. 2344-1996):
[…]'Οποιος χωρίς δικαίωμα διεξάγει δημόσια ή σε ευρύ κύκλο προσώπων στοίχημα σχετικά με την έκβαση ιπποδρομιακών ή ατομικών παιχνιδιών ή αθλημάτων προκαθορισμένης ή μη απόδοσης και σε γεγονότα, η φύση των οποίων προσφέρεται για διεξαγωγή στοιχήματος ή διαφημίζει το στοίχημα αυτό ή με οποιονδήποτε τρόπο προσελκύει τρίτους να συμμετάσχουν σε αυτό, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον έξι (6) μηνών […]

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο; Σαφώς! Αλλά και άλλη μια εφαρμογή του νεο-ελληνικού δόγματος ότι «οι Νόμοι ισχύουν μόνο για τους άλλους».

ΥΓ: στα παραπάνω δεν κρύβεται καμία διάθεση υπεράσπισης των "νονών" του ποδοσφαίρου

Saturday, June 25, 2011

Μαθαίνοντας από τους Άριστους!

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τον ιδανικό εισηγητή στη Φιλοσοφία, τον καταλληλότερο συγγραφέα μιας συνοπτικής παρουσίασης των σπουδαιότερων φιλοσόφων και των ιδεών τους θα ήθελα:
- να είναι και εκείνος καταξιωμένος φιλόσοφος, ώστε να γνωρίζει καλά το αντικείμενο και να μην θαμπώνεται από τη δόξα των παλαιώτερων για να μπορεί να τους αντιμετωπίζει με σεβασμό αλλά και κριτικό πνεύμα,
- να κατέχει τα μυστικά της Λογικής,
- να έχει την ακρίβεια τις μαθηματικής σκέψης,
- να είναι δεινός συγγραφέας ώστε να μπορεί να μεταδώσει με τρόπο ευχάριστο και επαρκή τις γνώσεις του στον αναγνώστη.

Ούτε παραγγελία να είχα κάνει λοιπόν στον Bertrand Russell (Μαθηματικό, Φιλόσοφο, και κάτοχο Νόμπελ Λογοτεχνίας) το έργο του "Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας".
Αποτελείται από τους εξής τόμους:

1. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: οι προσωκρατικοί
2. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης
3. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: Η αρχαία φιλοσοφία μετά τον Αριστοτέλη
4. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: Η αρχαία φιλοσοφία, η καθολική φιλοσοφία
5. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: οι Πατέρες και η συμβολή τους στη διερεύνηση του
6. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: οι σχολαστικοί
7. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: οι Πατέρες και η συμβολή τους στη διερεύνηση του προβλήματος της υπάρξεως
8. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: από την Αναγέννηση στο Χιούμ
9. Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: Από το Ρουσσώ ως σήμερα

Μπέος-gate

Ελπιζω αυτή η υποθεση με τους κοριούς να βγάλει κάτι και να καθαράσει λίγο ο ποδοσφαιρικός οχετός. Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα, αν δε τα έχουμε δει όλα σίγουρα έχουμε δει πολλά, η καχυποψία είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αν η ΕΥΠ διαθέτει αυτόν τον υπερ-κοριό που πιάνει τα πάντα, και ο εισαγγελέας βασιζόμενος σε ενα ανώνυμο τηλεφώνημα και υποψίες της UEFA μπορεί να παρακολουθεί τον καθένα, γιατί δεν έπραξε κάτι ανάλογο στα πολυ σοβαρότερα ζητήματα διαφθοράς που γονάτισαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν την χώρα - να υπηρχαν λιγοτερες ενδείξεις δεν νομίζω. Αν η απάντηση είναι ότι δεν έγινε αντίστοιχο ανώνυμο τηλεφώνημα, να το κάνω εγώ ρε παιδιά!

"Ένας ανασχηματισμός, ένα πυροτέχνημα για κάποιο αόριστο δημοψήφισμα στο απροσδιόριστο μέλλον, ένα πικάντικο σκανδαλάκι και το περάσαμε το Μεσοπρόθεσμο" , να πέρασε αυτή η σκέψη που γυρίζει στο κεφάλι μου και από το μυαλό του πρωθυπουργού (ή όποιου εκτελεί χρέη τέτοιου);

Θου Κύριε...

Sunday, June 19, 2011

Οι υφυπουργοί και οι σοβαροί

Πιστεύω ότι πρέπει να στηθούν αδριάντες του κ. Παντελή Οικονόμου στο κέντρο της Αθήνας και κάθε πόλης ανά την επικράτεια για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γεννιές πως σκέφτονταν και λειτουργούσαν οι πολιτικοί που κατέστρεψαν την χώρα. Αλίμονο, δεν υπαινίσσομαι ότι ευθύνεται μόνο εκείνος για την παρακμή μας, αλλά το ξεπούλημα των ίδιων του των απόψεων για χάρη της "καρέκλας" είναι ενδεικτικό της κυρίαρχης νοοτροπίας. Ας την θυμίζουμε λοιπόν στους επόμενους, σαν παράδειγμα προς αποφυγή, μήπως και εκείνοι τα καταφέρουν καλύτερα. Εμείς, αφού και αυτές τις κρίσιμες στιγμές έρπουμε σε τέτοια ποταπότητα δεν δικαιούμαστε να ελπίζουμε.

Οι λεπτομέρειες απο το Βήμα:

Η υπουργοποίηση του ως το πρωί της Παρασκευής σφοδρού επικριτή του Μνημονίου και της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, την οποία από σήμερα καλείται ο ίδιος να υπηρετήσει και να εφαρμόσει, έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στο διαδίκτυο. Ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις, έχει προκαλέσει η πρωτοβουλία συνεργατών του να αφαιρέσουν από το προσωπικό του σάιτ στο διαδίκτυο (www.poikonomou.gr) τις δηλώσεις του κατά του Μνημονίου.

«Θα το ψηφίσεις;»
Στο προφίλ του Παντελή Οικονόμου στο facebook μία... ερώτηση κυριαρχεί: «Κύριε Οικόνομου για απαντήστε επιτέλους, όπως ρωτάνε όλοι από κάτω... Θα ψηφίσετε το Μνημόνιο τώρα;». Τα σχόλια δίνουν και παίρνουν στον τοίχο («wall») του προφίλ.

«Συγχαρητήρια για το ήθος σας, κ. Οικονόμου. Στον βωμό μιας καρέκλας αποδεικνύετε περίτρανα ότι με τέτοιες αξίες καταντήσατε εσείς οι εκπρόσωποι του λαού την Ελλάδα εδώ που έφτασε. Τόσο αδίστακτος να αλλάζετε εν μια νυκτί όλη σας την σκέψη περί μνημονίου;» γράφει ένας επισκέπτης του προφίλ.

«Κύριε Οικονόμου, γιατί σβήσατε από την ιστοσελίδα σας τις θέσεις σας για το μνημόνιο; Το ερώτημα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: θα ψηφίσετε το Μεσοπρόθεσμο; Ναι ή όχι; Καρεκλάκια»...
Απαντήσεις δεν υπάρχουν από τους χειριστές της ιστοσελίδας του Παντελή Οικονόμου στο facebook. Το μόνο... like που κάνει ο χρήστης «Παντελής Οικονόμου» είναι σε ένα σχόλιο επισκέπτη που τον... αποθεώνει, κάνοντας λόγο για «πολυετή συνέπεια και 37 χρόνια αγώνων».
Ακόμη χειρότερα, οι δηλώσεις του κ. Οικονόμου, στο προσωπικό του σάιτ στο διαδίκτυο (www.poikonomou.gr), μόλις τις προηγούμενες εβδομάδες, περί άμεσης εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο... εξαφανίστηκαν! Μία αναζήτηση βέβαια στο google τις ανασύρει ξανά, ό,τι κι αν κάνουν οι συνεργάτες του νέου αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας.


Η φαιδρότητα γίνεται ακόμα πιό εξόφθαλμη όταν αντιπαραβάλλεται με την σοβαρότητα και την υπευθυνότητα:
Ο Παπαδήμας αρνήθηκε την άκρως τιμητική (κατά τον Βενιζέλο) θέση του υπουργού Οικονμίας, γιατί ο Παπανδρέου δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει τους κατάλληλους συνεργάτες που εκείνος επιθυμούσε:

Την περασμένη Τετάρτη το πρωί, όταν τα πλήθη που συμμετείχαν στην απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συνέρρεαν από νωρίς στο κέντρο της Αθήνας, ο κ. Γ. Παπανδρέου κατερχόμενος από τη Νέα Ερυθραία για το Μέγαρο Μαξίμου αναζήτησε τον πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Λ.Παπαδήμο. Τον βρήκε στο Παρίσι, να συμμετέχει σε ένα φόρουμ τραπεζιτών που είχε οργανώσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την ελληνική κρίση χρέους.

Ηταν η πρώτη φορά που ο κ. Παπανδρέου μετέδιδε σε κάποιον σημαίνοντα εξωκοινοβουλευτικό παράγοντα τις σκέψεις του για έναν ριζικό ανασχηματισμό και καλούσε τον διακεκριμένο πρώην ευρωτραπεζίτη να συμμετάσχει σε μια νέα ανανεωμένη κυβέρνηση που θα επιχειρούσε να βγάλει το κάρο από τη λάσπη. Ο κ. Παπαδήμος έδειξε να εξαρτά τη συμμετοχή του στο νέο σχήμα από τη συνεκτικότητα της κυβερνητικής ομάδας που θα χειριζόταν τα οικονομικά της χώρας και συμφώνησαν να επικοινωνήσουν το απόγευμα και πάλι.

Η αρχική ιδέα ήταν να αναλάβει ο κ. Βενιζέλος αντιπρόεδρος και πολιτικός υπεύθυνος της προσπάθειας διάσωσης της οικονομίας, με τον κ. Παπαδήμο στη θέση του υπουργού Οικονομικών, ώστε να οργανώσει την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και να διαχειρισθεί τους ξένους.

Ο κ. Παπανδρέου επικοινώνησε μαζί του αργά τη νύχτα της Πέμπτης καθώς επέστρεφε με το τρένο από το Παρίσι στο Βερολίνο. Ο κ. Παπαδήμος επέμεινε στα πρόσωπα και στη συνεκτικότητα της ομάδας του οικονομικού επιτελείου, κάτι που όμως δεν μπορούσε να ικανοποιήσει ο κ. Παπανδρέου. Ετσι το προξενιό δεν πέτυχε και όλο το βάρος μεταφέρθηκε στον κ. Βενιζέλο, ο οποίος γύρω στις τρεις τα ξημερώματα είπε το μεγάλο «ναι».
(Από το Βήμα και πάλι)


Αυτό που μένει στο τέλος βέβαια, είναι ότι ο πρώτος θα μας κυβερνά και ο δεύτερος μαζί με πολλούς άλλους ικανούς θα ιδιωτεύει. Τι να ελπίζει κανείς;;

Thursday, June 16, 2011

Τουρίστας στην πόλη μου!

Δεκαπέντε χρόνια ξενιτεμού δεν είναι λίγα. Όσο συχνά κι αν επισκέπτομαι την Αθήνα και παρά τα 28 συναπτά έτη που έζησα εκεί, κάθε φορά που επιστρέφω διαπιστώνω ότι η ματιά μου στα ελληνικά πράγματα προοδευτικά αποκλείνει από εκείνη των μονίμων κατοίκων της. Τουρίστας στην πόλη μου λοιπόν! Τι είδε ο τουρίστας στην πόλη στο ξεκίνημα του δύσκολου καλοκαιριού του 2011;

Είδε τον κόσμο να παίρνει μαζικά τους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Είδε τους πολίτες να κινητοποιούνται, να αντιδρούν, να προβληματίζονται. Άτακτα, καθυστερημένα, χωρίς σχέδιο και σαφή αιτήματα, αλλά για μια κοινωνία που πέρασε χρόνια πολλά, βυθισμένη στη νιρβάνα του ευδαιμονισμού, το ξεκίνημα δεν θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικό.



Μετά αναρωτήθηκε, "μήπως είναι μόδα που θα περάσει;", γιατί ξέρει οτι οι Έλληνες εύκολα παρασύρονται από την επικαιρότητα και ευκολότερα την ξεπερνούν. "Ή να είναι μια σπασμοδική αντίδραση στην πρόκληση των Ισπανών, μια πράξη εθνικού εγωισμού που γρήγορα θα καταλαγιάσει;" Με τον καιρό το κίνημα αυτό θα οριμάσει, θα εξελιχθεί, θα μπορέσει να αυτο-οργανωθεί, θα είναι σε θέση να διατυπώσει αιτήματα, να καταθέσει προτάσεις και να στοχεύσει κάπου συντεταγμένα; Θα βρει τρόπο να δρομολογήσει ωφέλιμες εξελίηεις; Ή θα παραμείνει ένα βουητό που κανείς δεν θα ακούει; Απορίες, απορίες πολλές. Ίσως αυτή να είναι η πραγματική προσφορά αυτού του κινήματος: να θέσει ερωτήματα.

«Γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν μόνο όταν απειλείται η τσέπη τους;» φιλοσόφισε μελαγχολικά. Για να αναθαρρύσει πάλι, βλέποντας νέους που βαρέθηκαν να περιμένουν μοιρολατρικά λύσεις από το κράτος, να προσπαθούν να βάλουν λίγη τάξη μόνοι τους. Πως; Με χιούμορ, για παράδειγμα, τοποθετώντας κοροιδευτικά αυτοκόλλητα στα παράθυρα αυτοκινήτων κακομαθημένων οδηγών:







Ο τουρίστας, ως γνωστόν, είναι αεικίνητος, τόσο που μπορεί να είναι σε πολλά μέρη σχεδόν ταυτόχρονα. Την ίδια ώρα που η λαοθάλασσα πλημύριζε το κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθεί, εκείνος αγνάντευε την αττική θάλασσα που πλημύριζε από λουώμενους και κρις-κραφτ. Όταν η ώρα του μπάνιου πέρασε, έγινε μάρτυρας ενός πρωτοφανούς φαινομένου: στην ακτή σχηματίστηκε ουρά από ταχύπλοα, όπως τα αυτοκίνητα σε φανάρι πολυσύχναστης λεωφόρου. Δυσκολεύτηκε, αλλά κατάλαβε ότι περίμεναν ανυπόμονα στην «γλύστρα» το τρακτέρ να τα ρυμουλκύσει στη στεριά και να τα μεατφέρει στο parking σκαφών:




Προς στιγμήν ξέχασε ότι βρισκόταν σε μιά χώρα, στα πρόθυρα χρεοκοπίας.

Όταν το βραδάκι αποφάσισε να βγεί για ποτό, η παράξενη σκέψη, ότι η συζήτηση για τα οικονομικά της Ελλάδας είναι ένα κακόγουστο αστείο, εδραιώθηκε. Τέτοια κίνηση στους δρόμους και πολυκοσμία στα αμέτρητα μπαρ της πόλης, μόνο σε ακμάζουσες μεγαλουπόλεις είχε ξαναδεί.

Στο διάστημα της ολιγοήμερης παραμονής του είδε την αστυνομία να δουλεύει πυρετωδώς, στήνωντας ενέδρες στους αυτοδίδακτους ραλίστες και μοιράζοντας αφειδώς κλήσεις στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ας αρχίσει να μπάινει τάξη, έστω και στα απλά, σκέφτηκε. Άλλωστε, ανέκαθεν θεωρούσε μεγαλύτερο ελάττωμα του Έλληνα την αποστροφή του προς τους κανόνες.

Ακούγοντας τις συζητήσεις του κόσμου, μιλώντας μαζί του, αντιλήφθηκε ότι η κοινή γνώμη αποδίδει την κακοδαιμονία των καιρών στους διεφθαρμένους πολιτικούς που έχουν ξεπουληθεί σε σκοτεινά, ξένα συμφέροντα και στα συμφέροντα αυτά που θέλουν να πιούν το αίμα του λαού.
Και τότε μπερδεύτηκε λίγο. Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι που, ως πριν λίγο καιρό, υπερασπίζονταν αυτά τα κόμματα με τυφλό φανατισμό; Θυμήθηκε οικογένειες να τσακώνονται και να σταματούν να μιλάνε μεταξύ τους, για κομματικές διαφορές. Και έπειτα, οι πολιτικοί αυτοί δικτατορικά σφετερίστηκαν την εξουσία ή εκλέγονταν από το λαό, σχεδόν πάντα οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, τα τελευταία 30 χρόνια; Μήπως έφθασαν ουρανοκατέβατοι και δεν είναι σάρκα από τις σάρκες αυτής της κοινωνίας που τους στήριζε με επιμμονή, πιθανότατα γιατί παρόμοια με αυτούς σκεπτόταν;
Τα ξένα συμφέροντα δεν ήταν, που ‘χαριστικά’, έβαλαν την χώρα στην ΕΟΚ; Εκείνα δεν την καλωσόρισαν στην ΕΕ, που την επιδοτεί γενναιόδωρα για δεκαετίες; Τα προηγούμενα μαζί με την είσοδο στο ευρώ, που πανηγυρίστηκαν σαν μέγιστες εθνικές κατάκτησεις, εμποδίστηκαν από κάποιο σκοτεινό κέντρο; Δεν ικανοποιήθηκε το εθνικό μαράζι, η διοργάνωση μιας ολυμπιάδας (πόθος τόσο ισχυρός που όποια φωνή τόλμησε τότε να ψελίσει κάποια επιφύλαξη θεωρήθηκε «προδοτική»);
Ο τουρίστας μας δεν τρέφει αυταπάτες ούτε για την ποιότητα των πολιτικών, ούτε για τις προθέσεις του διεθνούς και εγχώριου ‘Συστήματος’ και κατανοεί τις κραυγές εναντίον τους. Έφυγε όμως από την αγαπημένη του Ελλάδα με αυτή τη σκέψη να γυρίζει στο κεφάλι του:

Η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά δεν έχει καμία ευθύνη για όλα αυτά;
Υπάρχει άραγε κάποιος Έλληνας που θα παραδεχεται «Φταίω λίγο και εγώ!»;

Thursday, June 9, 2011

Ο προφητικός(;) Κοραής

Ο Κοραής, ο Αδαμάντιος που έχουμε ακουστά από το σχολείο, φαίνεται ότι είχε κάποιο προφητικό χάρισμα ή μια κρυστάλλινη σφαίρα και έβλεπε το μέλλον. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι το 1820 περιγράφει με ακρίβεια την κακοδαιμονία της σημερινής Ελλάδας; Η εξήγηση ότι στα 200 χρόνια που μεσολάβησαν, η φυλή μας ελάχιστα προόδευσε, αποκλείεται ως κακεντρεχής.

Σταχυολογώ (από το βιβλίο "Αδαμάντιος Κοραής - Επιστολές προς το Έθνος", εκδ. Ροές) μερικές από τις σκέψεις του, όπως τις διατύπωσε στις επιστολές του προς τους ηγέτες της Επανάστασης:

- Η καταραμένη φιλαρχία που φέρνει τη διχόνοια, άναψε την φωτιά των εμφυλίων πολέμων και οδήγησε την υποδούλωση των Ελλήνων αρχικά στους Μακεδόνες, έπειτα στους Ρωμαίους και τέλος στον αγριότερο και βαρβαρώτερο από όλα τα έθνη, τους Τούρκους.

- Υπενθυμίζει ότι κατά την τουρκοκρατία, το ταλαίπωρο γένος μας υπέφερε τα ίδια κακά από τους ομογενείς, όσο και από τους άγριους μουσουλμάνους. Καθώς και ότι οι άπληστοι προεστοί της Εκκλησίας, ντυμένοι στα αστραφτερά τους άμφια και ακολουθούμενοι από την κουστοδία τους, σαν σατράπες του τυράννου, περιφέρονταν στις επαρχίες και άρπαζαν από το στόμα των φτωχών ό,τι δεν τόλμησε να αρπάξει η αχορτασιά των Τούρκων.

- Εκλιπαρεί τους πολιτικούς να μην παραχωρήσουν- εξαιτίας της διχόνοιας, της ασυνενοησίας τους- τον έλεγχο της πατρίδας σε ξένες δυνάμεις.

- Μια θεραπεία για τις ασθένειες της εποχής θα ήταν να πεθάνει η παρούσα, διεφθαρμένη από τα πάθη της γενιά. Αλλά και αυτό θα ήταν μάταιο αν η επόμενη έχει διδαχθεί από το παράδειγμα των ανόητων πατεράδων της.

- Παρατηρεί ότι λίγη πολιτική και οικονομική δύναμη αν αποκτήσει κάποιος από εμάς, γίνεται πάραυτα δυνάστης των ομοίων του. «Ολίγη υπεροχή αρκεί να μας καταστήσει τυραννίσκους».

- Δεν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τον σεβασμό των ξένων αν δεν ομονοήσουμε, αν δεν πάψουν οι κυβερνώντες να πολλαπλασιάζουν τα δημόσια αξιώματα και τα περιορίσουν στα απολύτως αναγκαία, αν δεν πάψουν να κατασπαταλούν τον ιδρώτα του Έθνους.

- Αναφερόμενος στους φανταχτερούς τίτλους (επαγγελματικους, μόρφωσης κλπ), δηλώνει ότι οι «Πτωχοαλαζονίαι» εμφανίζονται μόνο στα πολιτικά και ηθικά φθαρμένα έθνη.

- Διαπιστώνει ότι η ανομία των κρατούντων μας έκανε να χάσουμε ολότελα τη διάκριση του δικαίου και του αδίκου.

- Το γκρέμισμα είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι η ανοικοδόμηση. Αλλά δεν βλέπει να υπάρχουν στον τόπο άνθρωποι άξιοι για αυτό το καθήκον, παρά μόνο ημιμαθείς και δημαγωγοί. Εκτιμά ότι οι ξένοι δεν επιθυμούν να μας επιτρέψουν να χτίσουμε μόνοι μας και το μόνο που μας μένει είναι να ελπίζουμε να βρεθούνε μερικοί συνετοί από εμάς και να απαιτήσουν από τους ξένους να οικοδομήσουν σε συνθήκες εύλογης δικαιοσύνης.

- Δεν διέφυγε της προσοχής του το ρουσφέτι, η πελατειακή σχέση και το «βύσμα»: Αν εκείνος, στον οποίο η πατρίδα εμπιστεύεται το ιερό καθήκον της εκλογής, χαρίζει την ψήφο του στον φίλο (και όχι στον ικανότερο), αδικεί προφανώς την πατρίδα. Αν ακόμα χειρότερα, ξεπουλά την ψήφο του για χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα τότε η αδικία παίρνει τη μορφή της πιο ξεδιάντροπης προδοσίας. (Υπάρχει άραγε έστω και ένας νεο-Έλληνας που να μην τον βαρύνει αυτό το αμάρτημα; Σε μια εποχή περισυλλογής και απόδωσης ευθυνών, όταν αναζητάμε προδότες ας κοιτάξουμε πρώτα στους καθρέφτες μας)

- Φυσικά είχε προβλέψει την προσφιλή μας «Οικογενειοκρατία»: Το να δίνονται αξιώματα στον ολότελα άχρηστο, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πρόγονοι του υπήρξαν χρήσιμοι, έχει σαν συνέπεια να νεκρώνονται οι πραγματικά χρήσιμοι πολίτες και παρακινεί τους άχρηστους να ξεθάβουν τα μνήματα με την ελπίδα να συνδέσουν σε κάποια γενεαλογία το αξιολησμόνητο τους όνομα και έτσι να απολαμβάνουν τις τιμές του ανόητου όχλου (άντε τώρα να πιστέψεις οτι δεν είχε στο νου του τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη όταν τα έγραφε αυτά).

- Και καταλήγει στο συμπέρασμα, που θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους όσοι από εμάς αρνούνται ή λησμονούν την ατομική ευθύνη και θεωρούν αποκλειστικούς υπεύθυνους για την νοσηρή πραγματικότητα του ελληνικού "τρόπου" τους πολιτικούς (λες και προέρχονται από παρθενογέννεση, εμφανίζονται ουρανοκατέβατοι και δεν είναι σάρκα από τις σάρκες της κοινωνίας μας): Η παρούσα μας κατάστασις είναι τοιαύτη, ώστε και άγγελος εξ'ουρανού να καταβή να μας βασιλεύση, κινδυνεύομεν να τον μεταμορφώσωμεν εις διάβολον...