Ο προφητικός(;) Κοραής

Ο Κοραής, ο Αδαμάντιος που έχουμε ακουστά από το σχολείο, φαίνεται ότι είχε κάποιο προφητικό χάρισμα ή μια κρυστάλλινη σφαίρα και έβλεπε το μέλλον. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι το 1820 περιγράφει με ακρίβεια την κακοδαιμονία της σημερινής Ελλάδας; Η εξήγηση ότι στα 200 χρόνια που μεσολάβησαν, η φυλή μας ελάχιστα προόδευσε, αποκλείεται ως κακεντρεχής.

Σταχυολογώ (από το βιβλίο "Αδαμάντιος Κοραής - Επιστολές προς το Έθνος", εκδ. Ροές) μερικές από τις σκέψεις του, όπως τις διατύπωσε στις επιστολές του προς τους ηγέτες της Επανάστασης:

- Η καταραμένη φιλαρχία που φέρνει τη διχόνοια, άναψε την φωτιά των εμφυλίων πολέμων και οδήγησε την υποδούλωση των Ελλήνων αρχικά στους Μακεδόνες, έπειτα στους Ρωμαίους και τέλος στον αγριότερο και βαρβαρώτερο από όλα τα έθνη, τους Τούρκους.

- Υπενθυμίζει ότι κατά την τουρκοκρατία, το ταλαίπωρο γένος μας υπέφερε τα ίδια κακά από τους ομογενείς, όσο και από τους άγριους μουσουλμάνους. Καθώς και ότι οι άπληστοι προεστοί της Εκκλησίας, ντυμένοι στα αστραφτερά τους άμφια και ακολουθούμενοι από την κουστοδία τους, σαν σατράπες του τυράννου, περιφέρονταν στις επαρχίες και άρπαζαν από το στόμα των φτωχών ό,τι δεν τόλμησε να αρπάξει η αχορτασιά των Τούρκων.

- Εκλιπαρεί τους πολιτικούς να μην παραχωρήσουν- εξαιτίας της διχόνοιας, της ασυνενοησίας τους- τον έλεγχο της πατρίδας σε ξένες δυνάμεις.

- Μια θεραπεία για τις ασθένειες της εποχής θα ήταν να πεθάνει η παρούσα, διεφθαρμένη από τα πάθη της γενιά. Αλλά και αυτό θα ήταν μάταιο αν η επόμενη έχει διδαχθεί από το παράδειγμα των ανόητων πατεράδων της.

- Παρατηρεί ότι λίγη πολιτική και οικονομική δύναμη αν αποκτήσει κάποιος από εμάς, γίνεται πάραυτα δυνάστης των ομοίων του. «Ολίγη υπεροχή αρκεί να μας καταστήσει τυραννίσκους».

- Δεν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τον σεβασμό των ξένων αν δεν ομονοήσουμε, αν δεν πάψουν οι κυβερνώντες να πολλαπλασιάζουν τα δημόσια αξιώματα και τα περιορίσουν στα απολύτως αναγκαία, αν δεν πάψουν να κατασπαταλούν τον ιδρώτα του Έθνους.

- Αναφερόμενος στους φανταχτερούς τίτλους (επαγγελματικους, μόρφωσης κλπ), δηλώνει ότι οι «Πτωχοαλαζονίαι» εμφανίζονται μόνο στα πολιτικά και ηθικά φθαρμένα έθνη.

- Διαπιστώνει ότι η ανομία των κρατούντων μας έκανε να χάσουμε ολότελα τη διάκριση του δικαίου και του αδίκου.

- Το γκρέμισμα είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι η ανοικοδόμηση. Αλλά δεν βλέπει να υπάρχουν στον τόπο άνθρωποι άξιοι για αυτό το καθήκον, παρά μόνο ημιμαθείς και δημαγωγοί. Εκτιμά ότι οι ξένοι δεν επιθυμούν να μας επιτρέψουν να χτίσουμε μόνοι μας και το μόνο που μας μένει είναι να ελπίζουμε να βρεθούνε μερικοί συνετοί από εμάς και να απαιτήσουν από τους ξένους να οικοδομήσουν σε συνθήκες εύλογης δικαιοσύνης.

- Δεν διέφυγε της προσοχής του το ρουσφέτι, η πελατειακή σχέση και το «βύσμα»: Αν εκείνος, στον οποίο η πατρίδα εμπιστεύεται το ιερό καθήκον της εκλογής, χαρίζει την ψήφο του στον φίλο (και όχι στον ικανότερο), αδικεί προφανώς την πατρίδα. Αν ακόμα χειρότερα, ξεπουλά την ψήφο του για χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα τότε η αδικία παίρνει τη μορφή της πιο ξεδιάντροπης προδοσίας. (Υπάρχει άραγε έστω και ένας νεο-Έλληνας που να μην τον βαρύνει αυτό το αμάρτημα; Σε μια εποχή περισυλλογής και απόδωσης ευθυνών, όταν αναζητάμε προδότες ας κοιτάξουμε πρώτα στους καθρέφτες μας)

- Φυσικά είχε προβλέψει την προσφιλή μας «Οικογενειοκρατία»: Το να δίνονται αξιώματα στον ολότελα άχρηστο, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πρόγονοι του υπήρξαν χρήσιμοι, έχει σαν συνέπεια να νεκρώνονται οι πραγματικά χρήσιμοι πολίτες και παρακινεί τους άχρηστους να ξεθάβουν τα μνήματα με την ελπίδα να συνδέσουν σε κάποια γενεαλογία το αξιολησμόνητο τους όνομα και έτσι να απολαμβάνουν τις τιμές του ανόητου όχλου (άντε τώρα να πιστέψεις οτι δεν είχε στο νου του τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη όταν τα έγραφε αυτά).

- Και καταλήγει στο συμπέρασμα, που θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους όσοι από εμάς αρνούνται ή λησμονούν την ατομική ευθύνη και θεωρούν αποκλειστικούς υπεύθυνους για την νοσηρή πραγματικότητα του ελληνικού "τρόπου" τους πολιτικούς (λες και προέρχονται από παρθενογέννεση, εμφανίζονται ουρανοκατέβατοι και δεν είναι σάρκα από τις σάρκες της κοινωνίας μας): Η παρούσα μας κατάστασις είναι τοιαύτη, ώστε και άγγελος εξ'ουρανού να καταβή να μας βασιλεύση, κινδυνεύομεν να τον μεταμορφώσωμεν εις διάβολον...