Saturday, July 31, 2010

Art events around the world

A useful link with a global art events list:

http://events.nytimes.com/iht/artsguide/index.php

Thursday, July 29, 2010

Henry T. Thoreau , "Walden"

Το 1845, ο αμερικάνος συγγραφέας Henry T. Thoreau εγκαθίσται σε μια μικρή καλύβα που έφτιαξε μόνος του, στις όχθες της λίμνης Walden. Ζει εκεί για δύο χρόνια, με ελάχιστα μέσα και κρατάει σημειώσεις για την εμπειρία του, που αργότερα θα αποτελέσουν το υλικό για το βιβλίο του “Walden ή Η ζωή στο δάσος“ (Εκδόσεις Κέδρος). Το βιβλίο αυτό ενέπνευσε τον ήρωα της ταινίας "Into the Wild" να ξεκινήσει την μοιραία περιπέτεια του.

Ανάμεσα σε μακροσκελείς περιγραφές, πλήρεις φυσιολατρικού λυρισμού, ανακαλύπτει κανείς διάσπαρτες λαμπρές σκέψεις του συγγραφέα. Εάν ενάμισυ αιώνα πριν οι προβληματισμοί του Θορώ όσον αφορά τις παρενέργειες του βιομηχανικού-καπιταλιστικού κόσμου που τότε έπαιρνε σχήμα, ήταν διορατικοί -αν όχι προφητικοί- σήμερα η αντιμετώπιση τους είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης του πλανήτη από την ανθρώπινη απληστία, επιβίωσης του είδους από την αυτοκαταστροφική του υστερία και τέλος επιβίωσης της τωρινής, αλλά κυρίως των επόμενων γεννεών, από την κατάθλιψη στην οποία μέρα τη μέρα βαθύτερα βουλιάζουμε.

Σαν αναγνώστης στον 21ο αιώνα θα προτιμούσα οι συλλογισμοί αυτοί να ήταν περισσότερο ανεπτυγμένοι, κατά προτίμηση σε βάρος των πλεονάζοντων νατουραλιστικών περιγραφών. Αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες και ας ακούσουμε την προειδοποιητική φωνή από το παρελθόν.

Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα:

- "Το κόστος του αντικειμένου δεν είναι παρά αυτό που εγώ ονομάζω "ποσό της ζωής" το οποίο απαιτείται ως αντάλλαγμα για το αντικείμενο αυτό". Στη συνέχεια υπολογίζει οτι για ένα μέτριο σπίτι στη γειτονιά του (που τότε στοίχιζε 800 δολάρια), ένας εργάτης θα χρειαστεί να "ξοδέψει" τουλάχιστον την μισή του ζωή δουλεύοντας για να το αγοράσει.

Να ένας ενδιαφέρων τρόπος να υπολογίσουμε πόσο μας στοιχίζει η αγορά ενός αντικειμένου. Υπολογίζοντας τον αναντικατάστατο χρόνο πολύτιμης ζωής που θα απαιτηθεί να σπαταλήσουμε δουλεύοντας ώστε να συγκεντρώσουμε τα χρήματα για να το αποκτήσουμε, ίσως να έχουμε καλύτερη αντίληψη του αν το συγκεκριμένο αντικείμενο αξίζει τον κόπο (και τον χρόνο).

- «Ποτέ δεν είναι αργά για να αποτινάξουμε τις προκαταλήψεις μας. Κανένας τρόπος σκέψης ή πραξης, όσο αρχαίος και αν είναι, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος χωρίς αποδείξεις. [...] Εκείνο που οι γέροι σου λένε πως δεν μπορείς να κάνεις, μόλις προσπαθήσεις, ανακαλύπτεις πως μπορείς.»

- «Οι περισσότερες από τις πολυτέλειες και πολλές από τις λεγόμενες ανέσεις όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατες, αλλά αποτελούν και εμπόδια στην εξύψωση του ανθρώπου. Στην ιστορία του ανθρώπου, η ζωή των σοφότερων ήταν πάντα πιο απλή και πιο λιτή ακόμα και από τους πιο φτωχούς. [...]
Κανείς δεν μπορεί να γίνει αντικειμενικός και σοφός στοχαστής της ανθρώπινης ζωής παρά μόνο από το παρατηρητήριο το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ‘εθελουσία ένδεια’. [...]
Μπορεί να υπάρχουν σήμερα καθηγητές φιλοσοφίας, όμως δεν υπάρχουν φιλόσοφοι.»

- «Σκέφτομαι ακόμα εκείνη την τάξη τη φαινομενικά πλούσια, που όμως στην πραγματικότητα είναι η πιο φτωχή απ' όλες: την τάξη που την αποτελούν οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν συσσωρεύσει άχρηστα πράγματα, που όμως δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιoύν, ούτε και μπορούν να τα ξεφορτωθούν, και με τον τρόπο αυτό σφυρηλατούν οι ίδιοι σιγά σιγά του κρίκους της χρυσής ή ασημένιας αλυσίδας που τους κρατά δεμένους.»

- «Μακροπρόθεσμα, ο άνθρπωπος δεν πετυχαίνει παρά εκείνο το οποίο έχει στοχεύσει. Καλά θα έκανε, επομένως, να στοχεύσει κάτι που βρίσκεται ψηλά, ακόμα και αν με την πρώτη αποτύχει.»

- «[...] επιθυμώ να υπάρχουν στον κόσμο όσο το δυνατόν περισσότεροι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Θα ήθελα ο καθένας να ψάξει με μεγάλη προσοχή και να βρεί τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελε να ζήσει εκείνος και όχι ο πατέρας του, η μητέρα του ή ο γείτονάς του.»

- «Πιστεύω πως ο λόγος που ζούμε μια τόσο ευτελή ζωή είναι ότι η αντίληψη μας δεν φτάνει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Νομίζουμε πως ότι φαίνεται, αυτό είναι

- « Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να διαβάζουν μόνο για να χαλαρώνουν. Όμως για την ανάγνωση ως ευγενή διανοητική άσκηση γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτε. Κι όμως, αυτή μόνο είναι ανάγνωση με την υψηλή έννοια: όχι εκείνη που μας νανουρίζει, αλλά εκείνη που για να την πετύχουμε πρέπει να σταθούμε στα ακροδάκτυλα μας και να της αφιερώσουμε τις πιο δραστήριες και φωτισμένες ώρες μας. [...]
Οι περισσότεροι άνθρωποι [...] φυτοζωούν και χαραμίζουν τις πνευματικές τους ικανότητες σε αυτό που αποκαλείται ‘εύκολο διάβασμα’».

- « Με την ποταπή συνήθεια να θεωρούμε τη γη περιουσία, συνήθεια από την οποία δεν γλιτώνει κανείς μας, παραμορφώνουμε το περιβάλλον, υποβαθμίζουμε την γεωργία μαζί με τους εαυτούς μας. Δεν γνωρίζουμε τη Φύση παρά μόνο ως ληστές.»

- «Η Φύση δεν έχει κανέναν ανθρώπινο κάτοικο που να την εκτιμά στ’αλήθεια. Ευημερεί μόνο όταν όταν είναι μονάχη, μακριά από τα χωριά και τις πόλεις όπου κατοικούν οι άνθρωποι. Μιλάτε για τον παράδεισο, όμως ντροπιάζετε την γη.»

- « Μην αφήσεις τον βιοπορισμό να γίνει δουλειά, αλλά φρόντισε να είναι για σένα πάντα διασκέδαση. Απολάμβανε τη γη, χωρίς να την κατέχεις. Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι επειδή τους λείπουν η τόλμη και η πίστη:πουλάνε και αγοράζουν και περνούν τις ζωές τους σαν είλωτες. [...] Κάθε μέρα θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακρυά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα.»

- «Βρίσκω μέσα μου ένα ένστικτο που με σπρώχνει προς την πνευματική ζωή και ένα άλλο που με σπρώχνει προς μια ζωή πρωτόγονη, οργιαστική και άγρια. Τα αντικρίζω και τα δύο με ευλάβεια.»

NSA: an untra-expensive but useless Big Brother!

From the NY Book Reviews:

Who’s in Big Brother’s Database?

November 5, 2009
by James Bamford
The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency
by Matthew M. Aid

On a remote edge of Utah’s dry and arid high desert, where temperatures often zoom past 100 degrees, hard-hatted construction workers with top-secret clearances are preparing to build what may become America’s equivalent of Jorge Luis Borges’s “Library of Babel,” a place where the collection of information is both infinite and at the same time monstrous, where the entire world’s knowledge is stored, but not a single word is understood. At a million square feet, the mammoth $2 billion structure will be one-third larger than the US Capitol and will use the same amount of energy as every house in Salt Lake City combined.

Unlike Borges’s “labyrinth of letters,” this library expects few visitors. It’s being built by the ultra-secret National Security Agency—which is primarily responsible for “signals intelligence,” the collection and analysis of various forms of communication—to house trillions of phone calls, e-mail messages, and data trails: Web searches, parking receipts, bookstore visits, and other digital “pocket litter.” Lacking adequate space and power at its city-sized Fort Meade, Maryland, headquarters, the NSA is also completing work on another data archive, this one in San Antonio, Texas, which will be nearly the size of the Alamodome.

Just how much information will be stored in these windowless cybertemples? A clue comes from a recent report prepared by the MITRE Corporation, a Pentagon think tank. “As the sensors associated with the various surveillance missions improve,” says the report, referring to a variety of technical collection methods, “the data volumes are increasing with a projection that sensor data volume could potentially increase to the level of Yottabytes (1024 Bytes) by 2015.”1 Roughly equal to about a septillion (1,000,000,000,000,000,000,000,000) pages of text, numbers beyond Yottabytes haven’t yet been named. Once vacuumed up and stored in these near-infinite “libraries,” the data are then analyzed by powerful infoweapons, supercomputers running complex algorithmic programs, to determine who among us may be—or may one day become—a terrorist. In the NSA’s world of automated surveillance on steroids, every bit has a history and every keystroke tells a story.
In the near decade since September 11, the tectonic plates beneath the American intelligence community have undergone a seismic shift, knocking the director of the CIA from the top of the organizational chart and replacing him with the new director of national intelligence, a desk-bound espiocrat with a large staff but little else. Not only surviving the earthquake but emerging as the most powerful chief the spy world has ever known was the director of the NSA. He is in charge of an organization three times the size of the CIA and empowered in 2008 by Congress to spy on Americans to an unprecedented degree, despite public criticism of the Bush administration’s use of the agency to conduct warrantless domestic surveillance as part of the “war on terror.” The legislation also largely freed him of the nettlesome Foreign Intelligence Surveillance Court (FISA). And in another significant move, he was recently named to head the new Cyber Command, which also places him in charge of the nation’s growing force of cyber warriors.

Wasting no time, the agency has launched a building boom, doubling the size of its headquarters, expanding its listening posts, and constructing enormous data factories. One clue to the possible purpose of the highly secret megacenters comes from the agency’s British partner, Government Communications Headquarters. Last year, the British government proposed the creation of an enormous government-run central database to store details on every phone call, e-mail, and Internet search made in the United Kingdom. Click a “send” key or push an “answer” button and the details of the communication end up, perhaps forever, in the government’s data warehouse to be scrutinized and analyzed.
[...]

...the NSA obtained the full cooperation of much of the American telecom industry in utmost secrecy after September 11. For example, the agency built secret rooms in AT&T’s major switching facilities where duplicate copies of all data are diverted, screened for key names and words by computers, and then transmitted on to the agency for analysis. Thus, these new centers in Utah, Texas, and possibly elsewhere will likely become the centralized repositories for the data intercepted by the NSA[...]

Matthew M. Aid has been after the NSA’s secrets for a very long time. As a sergeant and Russian linguist in the NSA’s Air Force branch, he was arrested and convicted in a court-martial, thrown into prison, and slapped with a bad conduct discharge for impersonating an officer and making off with a stash of NSA documents stamped Top Secret Codeword. He now prefers to obtain the NSA’s secrets legally, through the front door of the National Archives. The result is The Secret Sentry: The Untold History of the National Security Agency , a footnote-heavy history told largely through declassified but heavily redacted NSA reports that have been slowly trickling out of the agency over the years. They are most informative in the World War II period but quickly taper off in substance during the cold war.
[...]

...the agency, set up in the wake of World War II to prevent another surprise attack, is itself frequently surprised by attacks and other serious threats. In the 1950s, as over 100,000 heavily armed North Korean troops surged across the 38th parallel into South Korea, the codebreakers were among the last to know. “The North Korean target was ignored,” says a declassified NSA report quoted by Aid. “North Korea got lost in the shuffle and nobody told us that they were interested in what was going on north of the 38th parallel,” exclaimed one intelligence officer. At the time, astonishingly, the Armed Forces Security Agency (AFSA), the NSA’s predecessor, didn’t even have a Korean-language dictionary.


Another major surprise came in the 1960s when the Soviet Union was able to move large numbers of personnel, large amounts of equipment, and many ballistic missiles to Cuba without the NSA hearing a peep. Still unable to break into the high-level Soviet cipher systems, the agency was unaware that the 51st Rocket Division had packed up and was encamped in Cuba. Nor did it detect the move of five complete medium-range and intermediate-range missile regiments from their Russian bases to Cuba. And it had no knowledge that Russian ballistic missiles were on Cuban soil, being positioned in launchers. [...]

More recently, the NSA was unaware of India’s impending nuclear test in 1998, the 1993 attack on the World Trade Center, the attack on the USS Cole in 2000, and the 1998 bombing of two of America’s East African embassies. The agency first learned of the September 11 attacks on $300 television sets tuned to CNN, not its billion-dollar eavesdropping satellites tuned to al-Qaeda.

Then there is the pattern by which the NSA was actually right about a warning, but those in power chose to ignore it. During the Korean War, the AFSA picked up numerous indications from low-level unencrypted Chinese intercepts that the Chinese were shifting hundreds of thousands of combat troops to Manchuria by rail, an obvious signal that China might enter the war. But those in charge of Army intelligence simply refused to believe it; it didn’t fit in with their plans.

[...]

The pattern was repeated in Vietnam when NSA reporting warned on January 25, 1968, that a major coordinated attack would occur “in the near future in several areas of South Vietnam.” But neither the White House, the CIA, nor General William Westmoreland at US military headquarters in Saigon believed it, until over 100,000 North Vietnamese and Vietcong troops launched their Tet offensive in the South five days later on January 30. “The [NSA] reports failed to shake the commands in Washington and Saigon from their perception,” says an NSA history.[...]

Then again in 1973, as in Korea and Vietnam, the NSA warned that Egypt and Syria were planning “a major offensive” against Israel. But, as Aid quotes an official NSA history, the CIA refused to believe that an attack was imminent “because [they thought] the Arabs wouldn’t be ‘stupid enough’ to attack Israel.” They were, they did, and they won.

The most troubling pattern, however, is that the NSA, through gross incompetence, bad intelligence, or deliberate deception through the selective release of information, has helped to push the US into tragic wars. A prime example took place in 1964 when the Johnson administration claimed that two US Navy destroyers in the Gulf of Tonkin, one on an eavesdropping mission for the NSA, were twice attacked by North Vietnamese torpedo boats. Those attacks were then used to justify the escalation of American involvement in the Vietnam War. But Aid cites a top-secret NSA analysis of the incident, completed in 2000, which concluded that the second attack, the one used to justify the war, never took place. Instead, NSA officials deliberately withheld 90 percent of the intelligence on the attacks and told the White House only what it wanted to hear. According to the analysis, only intelligence “that supported the claim that the communists had attacked the two destroyers was given to administration officials.”

Not having learned its lesson, in the lead-up to the war in Iraq the NSA again told the administration only what it wanted to hear, despite the clearly ambiguous nature of the evidence. For years beforehand, the agency’s coverage of Iraq was disastrous. In the late 1990s, the Iraqis began shifting much of their high-level military communications from radio to buried fiber optic networks, and at the same time, Saddam Hussein banned the use of cell phones. That left only occasional low-level troop communications. According to a later review, Aid writes, NSA had “virtually no useful signals intelligence on a target that was one of the United States’ top intelligence priorities.” And the little intelligence it did have pointed away from Iraq possessing weapons of mass destruction. “We looked long and hard for any signs,” said one retired NSA official. “We just never found a ‘smoking gun’ that Saddam was trying to build nukes or anything else.” That, however, did not prevent the NSA director, Lieutenant Gen. Michael V. Hayden, from stamping his approval on the CIA’s 2002 National Intelligence Estimate arguing that Iraq’s WMDs posed a grave danger, which helped prepare the way for the devastating war.
[...]

Based on the NSA’s history of often being on the wrong end of a surprise and a tendency to mistakenly get the country into, rather than out of, wars, it seems to have a rather disastrous cost-benefit ratio. Were it a corporation, it would likely have gone belly-up years ago. The September 11 attacks are a case in point. For more than a year and a half the NSA was eavesdropping on two of the lead hijackers, knowing they had been sent by bin Laden, while they were in the US preparing for the attacks. The terrorists even chose as their command center a motel in Laurel, Maryland, almost within eyesight of the director’s office. Yet the agency never once sought an easy-to-obtain FISA warrant to pinpoint their locations, or even informed the CIA or FBI of their presence.

But pulling the plug, or even allowing the lights to dim, seems unlikely given President Obama’s hawkish policies in Afghanistan. However, if the war there turns out to be the train wreck many predict, then Obama may decide to take a much closer look at the spy world’s most lavish spender. It is a prospect that has some in the Library of Babel very nervous. “It was a great ride while it lasted,” said one.

Friday, July 16, 2010

Μια Υπερδύναμη "εν τη γεννέσει";

Μου φαίνεται ότι, αργά αλλά σταθερά και πολύ μεθοδικά, η Τουρκία μετατρέπεται σε οικονομική και γεωπολιτική Υπερδύναμη. Και να σκεφτεί κανείς οτι μόλις πριν μερικά χρόνια χρεοκόπησαν και βρέθηκαν και εκείνοι στην αγκαλια του ΔΝΤ!


Από την Καθημερινή:
Η τουρκική επέλαση στα Βαλκάνια

Tου Σταυρου Τζιμα

"Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν δίστασε να διακηρύξει την περασμένη Κυριακή, από τη μαρτυρική Σρεμπρένιτσα, με αφορμή την 15η επέτειο από την εν ψυχρώ σφαγή 8.000 μουσουλμάνων αμάχων από τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα, ότι «το Βελιγράδι είναι ο καλύτερος φίλος της Αγκυρας». Χρειαζόταν περίσσειο θάρρος για να εκστομίσει μια τέτοια κουβέντα ένας μουσουλμάνος ηγέτης, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται όχι μόνο στους συναισθηματικά φορτισμένους 80.000 ομόθρησκούς του που είχαν κατακλύσει το νεκροταφείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς, αλλά και στα ανά τον πλανήτη δισεκατομμύρια που έχουν κατατάξει πολύ ψηλά στο μαρτυρολόγιό τους τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.

Ομως η περίσταση το επέβαλε. Ο Ερντογάν παρέστη στις εκδηλώσεις, όπου έδωσε άφεση αμαρτιών τους Σέρβους για τα εις βάρος των μουσουλμάνων εγκλήματα και μετά πήγε στο Βελιγράδι συνοδευόμενος από πολυμελές κυβερνητικό κλιμάκιο και δεκάδες επιχειρηματίες, για να κλείσει δουλειές. Υπέγραψε συμφωνία κατάργησης της βίζας μεταξύ των δύο χωρών, που σημαίνει αυξημένο σερβικό τουριστικό ρεύμα προς την Τουρκία, αλλά και την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων και άλλων έργων υποδομής κυρίως στην περιοχή του Σαντζάκ, όπου ζουν συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί και αυτό βεβαίως δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μα πάνω απ’ όλα, επισφράγισε το ραγδαία βελτιούμενο κλίμα στις σχέσεις των δύο προαιώνιων εχθρών, κάτι που άλλωστε αποτυπώθηκε και σε δήλωση του προέδρου Μπόρις Τάντιτς ότι, δηλαδή, «η Τουρκία είναι ο στρατηγικός εταίρος της Σερβίας στην περιοχή». Οι Τούρκοι δουλεύουν μεθοδικά για την επανάκαμψή τους στα Βαλκάνια ένα αιώνα μετά τη βίαιη εκδίωξή τους από τους συνασπισμένους χριστιανούς στους βαλκανικούς πολέμους.

Προσέγγισαν τη Σερβία που ήταν και παραμένει, παρά τα προβλήματά της, σημαντικότατος παίκτης στη βαλκανική σκακιέρα, προσφέροντάς της πολιτική και οικονομική βοήθεια, αλλά και εγγυήσεις εσωτερικής ηρεμίας. Με παρέμβασή της οι μουσουλμάνοι του Σαντζάκ στηρίζουν την ισορροπούσα οριακά φιλοδυτική κυβέρνηση της παράταξης του Τάντιτς, ενισχύοντας την εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Γι’ αυτό, αλλά και για το άφθονο χρήμα που συνοδεύει την τουρκική επιστροφή στις πρώην κατακτήσεις των Οθωμανών, το Βελιγράδι ανοίγει την αγκαλιά στον Ερντογάν."

[...]


Από τα Νέα:

Κατασκευαστικός... στρατός
Τουρκικές εταιρείες χτίζουν σε Ρωσία, Ασία, Αφρική και Βραζιλία!

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

"Μέγαρα και ουρανοξύστες στη Μόσχα φέρουν την υπογραφή τουρκικής κατασκευαστικής εταιρείας. Η Ρωσία είναι ο καλύτερος πελάτης για τις τουρκικές εταιρείες
Ενας τουρκικός «στρατός» από γερανούς και µπουλντόζες επιχειρεί να διείσδυση στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Κτίζει φράγµατα, στάδια και λεωφόρους προσφέροντας στην Τουρκία ρεκόρ ανάπτυξης και συµβάλλοντας στις προσπάθειές της να γίνει περιφερειακή δύναµη.

Η ισλαµικών καταβολών τουρκική κυβέρνηση ακολουθεί µια στρατηγική που συνδυάζει την πολιτική επιρροή µε την οικονοµική ισχύ στον αναπτυσσόµενο κόσµο, ιδιαίτερα στις ισλαµικές χώρες και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ενώ τα τελευταία χρόνια επεκτείνεται και στην Αφρική.

Πολύ σηµαντικές για την οικονοµική αυτή διείσδυση της Τουρκίας είναι οι κατασκευαστικές εταιρείες της που έχουν επιχειρηµατική δράση σε περισσότερες από 80 χώρες. Μία κατασκευάζει το νέο Μετρό του Ντουµπάι σε κοινοπραξία µε ιαπωνικές εταιρείες, άλλες έχουν αναλάβει τα περισσότερα από τα έργα που υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια στο Καζαχστάν και στο ελεγχόµενο από τους Κούρδους Βόρειο Ιράκ. Μολονότι δεν µπορούν ακόµη να ανταγωνιστούν τις γιγάντιες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία, η αξία των τουρκικών επενδύσεων στο εξωτερικό αυξήθηκε από 596,71 εκατ. ευρώ (750 εκατ. δολάρια) το 2000 σε 18,8 δισ. ευρώ το 2008, πριν µειωθεί πέρυσι στα 16 δισ. λόγω της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ώς το 2015 θα έχει αυξήσει τον όγκο των διεθνών συµβολαίων στα 40 δισ. ευρώ. Το 1999, η κορυφαία επιθεώρηση του κατασκευαστικού τοµέα «Εngineering Νews – Record» περιελάµβανε τέσσερις τουρκικές εταιρείες ανάµεσα στους κορυφαίους 225 διεθνείς κατασκευαστές στον κόσµο. Δέκα χρόνια αργότερα, είχαν αυξηθεί σε 31. Ο Ζαφέρ Τσαγκλαγιάν, υφυπουργός Εξωτερικού Εµπορίου, λέει πως η Τουρκία θα αυξήσει φέτος τον αριθµό των διπλωµατικών αποστολών της στην Αφρική από 12 σε 27. Πέρυσι, το 35% των έργων των τουρκικών κατασκευαστικών εταιρειών στο εξωτερικό έγιναν στην Αφρική.

Η Τουρκία είναι ο πρώτος κατασκευαστής στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου των έργων στο εξωτερικό πραγµατοποιείται στη Ρωσία και ακολουθούν η Λιβύη, το Τουρκµενιστάν και το Καζαχστάν. Στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν τουρκικές εταιρείες είναι από το 1997 υπεύθυνες για το 70% των κατασκευών.

«Κατασκευάζουν τα πάντα, από δρόµους µέχρι γήπεδα, εµπορικά κέντρα, σχολεία και ξενοδοχεία πέντε αστέρων», λέει στην Αστάνα ο Οζέρ Οράλ, γενικός γραµµατέας της Καζαχοτουρκικής Ενωσης Επιχειρηµατιών. Τουρκικές εταιρείες άρχισαν το 2009 τα πρώτα κατασκευαστικά προγράµµατα στη Βραζιλία και την Αγκόλα, ενώ δραστηριοποιούνται επίσης στο Κατάρ, την Αλγερία, το Ιράκ, τη Ρουµανία και το Αφγανιστάν. Ανάπτυξη - ρεκόρ
Ο κατασκευαστικός τοµέας συµβάλλει σηµαντικά στον ρυθµό ανάπτυξης ρεκόρ 11,7% που κατέγραψε η Τουρκία το πρώτο φετινό τρίµηνο. Με 687 δισ. ευρώ Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, ήταν πέρυσι η έκτη µεγαλύτερη οικονοµία στην Ευρώπη, σύµφωνα µε το ΔΝΤ, λέει ο Τσαγκλαγιάν. «Ο κόσµος δεν πρέπει να ξεχνάει πως εκείνοι που έχουν τις στενότερες οικονοµικές σχέσεις µε την Τουρκία θα κερδίσουν και περισσότερα στην περιοχή αυτή», προσθέτει. «Αυτό ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ενωση»."


Μήπως να ζητήσουμε από τον Ερντογάν να μανατζάρει και εμάς;;;

Sunday, July 11, 2010

Sonny Rollins στο Παλλας, εισητήρια σε τιμες προσβλητικές...

Διαβάζω στις εφημερίδες:

"Ο «κολοσσός» του σαξοφώνου στο Παλλάς
Ο Σόνι Ρόλινς γιορτάζοντας τα 80ά γενέθλιά του θα εμφανιστεί στο πλαίσιο της εφετινής σειράς Jazz Μasters
Σειρά Jazz Μasters η Ο Σόνι Ρόλινς στο πλαίσιο της 80th Βirthday Τour θα εμφανιστεί στο Παλλάς την Κυριακή 28 Νοεμβρίου στις 21.00.
Τιμές εισιτηρίων: 70, 85, 100 ευρώ."

Είναι ευχάριστο οτι η Αθήνα κάνει βήματα για να μπει στις ατζέντες της τζαζ σκηνής, είναι ενθαρυντικό οτι οι Αθηναίοι έχουν την δυνατότητα να ακούσουν ζωντανά κάποια πολύ σημαντικά ονόματα. Αλλά, για όνομα του Θεού, τι εξωφρενικές είναι οι τιμές των εισητηρίων;;;!!! 75 ευρώ το φθηνότερο, για μια τεράστια αίθουσα σαν το Παλλάς!! Αυτό, ειδικά στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, είναι πρόκληση και προσβολή στην κοινωνία...
Φαίνεται αρκετοί δεν κατάλαβαν ακόμα οτι η λογική της ΑΡΠΑΧΤΗΣ είναι που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας.


Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο Άμστερνταμ, όπου παρακολουθώ συστηματικά συναυλίες αντίστοιχα σημαντικών καλλιτεχνών, το εισητήριο δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση τα 20 ευρώ!! Γιατί η μουσική είναι βασικό αγαθό, όχι πολυτέλεια, ούτε κοσμική έξοδος...

Tuesday, July 6, 2010

Jose Saramago: We are beings in a quest

Procurar

Por Fundação José Saramago

O homem é um ser que procura. O que caracteriza o ser humano é a necessidade de procurar e procurar por distintos caminhos, que podem ser contraditórios. Não sabemos se encontramos e não sabemos se o que encontrámos é alguma vez o que estávamos procurando, ou se não há mais o que procurar depois de haver encontrado algo. Portanto, somos seres de procura.
“A escrita como uma tomada de consciência”, Sempre!, México D.F., 25 de Fevereiro de 1999 [Entrevista de Adriana Cortes]

Source:
http://caderno.josesaramago.org/2010/07/06/procurar/

An english translation:
The human is a being that seeks. What characterizes the human being is the necessity to seek and to seek through distinct ways, that may be contradictory.
We don't know if we find and we don't know if what we found is what we were once looking for, or if there is nothing else to look for after we have found something. Therefore, we are beings of quest.

Και στα ελληνικά:
Ο άνθρωπος είναι ένα όν που αναζητά. Αυτό που χαρακτηρίζει την αθρώπινη ύπαρξη είναι η ανάγκη για αναζήτηση και η αναζήτηση σε διαφορετικούς δρόμους, που μπορεί να είναι αντιφατικοί. Δεν ξέρουμε αν θα βρούμε κάτι και δεν ξέρουμε αν αυτό που βρήκαμε είναι αυτό που αναζητούσαμε, ή αν υπάρχει κάτι άλλο να αναζητήσουμε αφότου βρήκαμε κάτι. Για αυτό είμαστε όντα της αναζήτησης.
Ζοζέ Σαραμάγκο