Friday, April 20, 2012

Manual εκλογών

Η απογοήτευση είναι διάχυτη, η οργή ξεχειλίζει και η εμπιστοσύνη στην πολιτική είναι ανεπανόρθωτα κλονισμένη. Απολύτως δικαιολογημένα. Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς, ο λαός, οι πολίτες και ψηφοφόροι, ώστε να αλλάξουν και εκείνοι που μας κυβερνούν.
Το τι θα ψηφίσει ο καθένας εναπόκειται στη συνείδηση και τη διάνοια του. Οι αρχές, όμως με τις οποίες θα προσεγγίσουμε το ζήτημα των εκλογών και της ψήφου δεν είναι καθόλου υποκειμενικές:

1) Συμμετέχουμε όλοι. Ακόμα και αν δεν έχουμε πειστεί από κανένα υποψήφιο, ακόμα και αν δεν έχουμε κατασταλάξει σε κάποια επιλογή, πηγαίνουμε οπωσδήποτε στο εκλογικό τμήμα και ρίχνουμε κάτι στην κάλπη. Οποιοδήποτε μύνημα και αν στείλουμε ένα σημαντικότερο από τη σιωπή.
Ο Ρουσσώ σαρκάζοντας τον κοινοβουλευτισμό έλεγε: νομίζετε ότι είστε ελεύθεροι επειδή εκλέγετε τους βουλευτές σας• στην πραγματικότητα είστε ελεύθεροι μια ημέρα στα τέσσερα χρόνια. Ας μην χαρίσουμε έστω και αυτή τη μια ημέρα ελευθερίας, ας την χρησιμοποιήσουμε σοφά για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε περισσότερες!
2)Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι το λευκό και το άκυρο αποτελούν συνειδητές πολιτικές επιλογές που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και να είναι σεβαστές. Δυστυχώς οι νομοθέτες μας έχουν αντίθετη άποψη και το εκλογικό σύστημα που επέβαλλαν πετά τις λευκές και άκυρες ψήφους στα σκουπίδια. Σε αυτή την απάτη πρέπει να αντισταθούμε και δεν μένει άλλη επιλογή (σε εκείνους που θα έριχναν λευκό/άκυρο) από την αρνητική ψήφο, π.χ ψήφο σε κάποιο μικρό κόμμα ή έστω σε κάποια “Τσιτσιολίνα”!
3)Ποτέ ξανά ρουσφετολογική ψήφος! Οι περισσότεροι από αυτούς που διέλυσαν τη χώρα αναρριχήθηκαν στην εξουσία κάνοντας προσωπικά, εκλογικά χατήρια αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Αν ψηφίζεις εκείνον που σου υπόσχεται να διορίσει την κόρη σου, γίνεσαι και εσύ μέρος του προβλήματος!
4)Ποτέ ξανά ψήφος από συνήθεια ή οικογενειακή παράδοση! Αν οι επιλογές του πατέρα σου έβλαψαν τη χώρα δεν έχεις κανένα λόγο να ακολουθείς το παράδειγμά του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συγγενή μου να λέει με καμάρι: “Kαι ένα γαιδούρι να βάλουν για αρχηγό εγώ αυτούς θα ψηφίσω”. Τα ίδια επαναλαμβάνουν τα παιδιά και τα εγκόνια της...
5)Όλοι καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Ένα θνησιγενές σύστημα, χτισμένο σε σαθρό έδαφος, που κυριάρχησε για δεκαετίες, καταρρέει. Η κατάρευση του, όσο επώδυνη και αν είναι, δημιουργεί χώρο για νέους ανθρώπους, νέες ιδέες που θα διαμορφώσουν τη νέα κατάσταση. Αυτή η μετάβαση, ειδικά εν μέσω κρίσης, οργής και σύγχισης, δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε σύντομη. Ας μην απογοητευόμαστε αν δεν ακούμε αρκετές φωνές που να μας πείθουν. Ας προσπαθήσουμε ακόμα περισσότερο να αφουγκραστούμε το καινούργιο που έρχεται. Οι νέες τεχνολογίες και κυρίως το ίντερνετ μας δίνει τη δυνατότητα να ακούσουμε όλους εκείνους που έχουν κάτι να πουν και να προτείνουν. Ας αφιερώσουμε το χρόνο μας και ας χρησιμοποιήσουμε την κρίση μας για να εντοπίσουμε τους καλύτερους και ας τους δώσουμε την ευκαιρία τους.
6)Ο Ράσσελ έλεγε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για τους πολίτες μιας δημοκρατίας να μπορούν να μένουν ανεπηρέαστοι από την ευγλωττία ενός ομιλητή γιατί δυστυχώς πολλοί συνηθίζουν να πιστεύουν μια άποψη που εκφράζεται με έμφαση, αλλά χωρίς λογικά επιχειρήματα, και να αγνοούν μια άποψη εκφρασμένη με ήπιο τρόπο, ακόμη κι αν συνοδεύεται απο τα πιο βάσιμα επιχειρήματα. Ας μην υποκύπουμε λοιπόν στην επιφανειακή γοητεία της ρητορείας των δημαγωγών (που από την αρχαιότητα υπήρξαν οι μεγαλύτεροι υπονομευτές της Δημοκρατίας) και ας κρατήσουμε σαν μοναδικό οδηγό την ψυχρή λογική.

Thursday, April 19, 2012

Τούρκος ταξιτζής στη Χάγη

Eνδιαφέρουσα σύμπτωση: Τις δύο τελευταίες φορές που πήρα ταξί, εδώ στη Χάγη, οι οδηγοί αναπoλούσαν τις πατρίδες τους -ο ένας την Τουρκία και ο άλλος την Συρία- γιατί εκεί, λέει, δεν πλήρωναν φόρους, ενώ στην Ολλανδία «σχεδόν δουλεύουν για το κράτος». Λίγοι Έλληνες, υποπτεύομαι, θα διαφωνούσαν μαζί τους.

Πολιτισμικό χάσμα Βορρά-Νότου; Ή μήπως διαφορά νοοτροπίας μεταξύ ανεπτυγμένων και υπανάπτυκτων κοινωνιών;
Ένα είναι βέβαιο: όσο και αν μας κακοφαίνεται, οι Έλληνες καταλαβαινόμαστε πολύ καλύτερα με τους ανατολίτες παρά με τους ευρωπαίους. Και αυτό είναι πολύ ανυσηχητικό! Γιατί αν είναι πράγματι έτσι, τότε σα νοοτροπία είμαστε κοντύτερα στον τρίτο απ'ότι στον πρώτο κόσμο.

Και στις δύο περιπτώσεις προερχόμουν από ταξίδι και συνεπώς ήμουν πολύ κουρασμένος για να τους ρωτήσω, αν πίστευαν ότι οι συνθήκες στις πατρίδες τους, που τους υποχρέωσαν να ξενιτευτούν για να εργαστούν, σχετίζονται (και) με το ότι εκεί ο κόσμος δεν πληρώνει φόρους.

Μυρμήγκια εναντίον Γιγάντων

Ο «άτακτος» Bertrand Russell είχε πρόσφατα την τιμητική του στην στήλη «Φιλίστωρ» της Καθημερινής:

ΝΥΤ ΓΙΑ ΡΑΣΣΕΛ (9/4/1963): Νέα Υόρκη, 8.– Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσιεύουν επιστολήν του λόρδου Μπέρτραντ Ράσσελ κατηγορούντος την Αμερικήν ότι διεξάγει πόλεμον εξοντώσεως του βιετναμικού λαού. Απαντώσα εις παράπλευρον της επιστολής στήλην, η εφημερίς κατηγορεί τον Βρετανόν φιλόσοφον ότι δέχεται αλογίστως την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν, ότι φαίνεται να αγνοή ότι τον ανταρτικόν πόλεμον εις το Νότιον Βιετνάμ διευθύνουν η Κίνα και το Βόρειον Βιετνάμ και ότι ο κομμουνισμός απειλεί την παγκόσμιον ειρήνην.

ΜΠΕΡΤΡΑΝΤ ΡΑΣΣΕΛ (7/4/1963): Ο υφυπουργός Προεδρίας κ. Αχ. Γεροκωστόπουλος, ερωτηθείς επί του ενδεχομένου αφίξεως εις Αθήνας του Βρετανού φιλοσόφου κ. Μπέρτραντ Ράσσελ διά την [απαγορευθείσαν] «πορείαν ειρήνης», απήντησεν ότι ο κ. Ράσσελ πρέπει να αντιληφθή ότι όπως δεν υπήρξεν ανώτερος των νόμων της πατρίδος του, δεν είναι δυνατόν να θέση εαυτόν υπεράνω και των ελληνικών νόμων.


Το ότι ότι η εξουσία ανέκαθεν εχθρευόταν την καθαρή σκέψη και το ελεύθερο πνεύμα είναι γνωστό. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το απύθμενο θράσος κάποιων υπαλληλίσκων (τα ονόματα των οποίων, η Ιστορία έστειλε εκεί που ανήκουν: στον κάλαθο της λήθης) να εγκαλούν τον φιλοσόφο, χωρίς προφανώς να έχουν την παραμικρή ιδέα για την σκέψη του. Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κανείς στο έργο του Ράσσελ για να γνωρίζει ότι υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στο κομμουνισμό, τον οποίο θεωρούσε ένα σύστημα που θα οδηγούσε στη στασιμότητα. Για τις δε ηγεσίες των κομμουνιστικών καθεστώτων πίστευε ότι ήταν ολιγαρχίες που θα επέβαλλαν περισσότερη καταπίεση στους λαούς από τις προηγούμενες που είχαν αντικαταστήσει.

Η Ιστορία τον δικαίωσε πλήρως.

Sunday, April 1, 2012

Metademocracy!


The Greek translation follows below.

Lobbyists, Guns and Money
By PAUL KRUGMAN
Published: March 25, 2012



Florida’s now-infamous Stand Your Ground law, which lets you shoot someone you consider threatening without facing arrest, let alone prosecution, sounds crazy — and it is. And it’s tempting to dismiss this law as the work of ignorant yahoos. But similar laws have been pushed across the nation, not by ignorant yahoos but by big corporations.

Specifically, language virtually identical to Florida’s law is featured in a template supplied to legislators in other states by the American Legislative Exchange Council, a corporate-backed organization that has managed to keep a low profile even as it exerts vast influence (only recently, thanks to yeoman work by the Center for Media and Democracy, has a clear picture of ALEC’s activities emerged). And if there is any silver lining to Trayvon Martin’s killing, it is that it might finally place a spotlight on what ALEC is doing to our society — and our democracy.

What is ALEC? Despite claims that it’s nonpartisan, it’s very much a movement-conservative organization, funded by the usual suspects: the Kochs, Exxon Mobil, and so on. Unlike other such groups, however, it doesn’t just influence laws, it literally writes them, supplying fully drafted bills to state legislators. In Virginia, for example, more than 50 ALEC-written bills have been introduced, many almost word for word. And these bills often become law.

Many ALEC-drafted bills pursue standard conservative goals: union-busting, undermining environmental protection, tax breaks for corporations and the wealthy. ALEC seems, however, to have a special interest in privatization — that is, on turning the provision of public services, from schools to prisons, over to for-profit corporations. And some of the most prominent beneficiaries of privatization, such as the online education company K12 Inc. and the prison operator Corrections Corporation of America, are, not surprisingly, very much involved with the organization.

What this tells us, in turn, is that ALEC’s claim to stand for limited government and free markets is deeply misleading. To a large extent the organization seeks not limited government but privatized government, in which corporations get their profits from taxpayer dollars, dollars steered their way by friendly politicians. In short, ALEC isn’t so much about promoting free markets as it is about expanding crony capitalism.

And in case you were wondering, no, the kind of privatization ALEC promotes isn’t in the public interest; instead of success stories, what we’re getting is a series of scandals. Private charter schools, for example, appear to deliver a lot of profits but little in the way of educational achievement.

But where does the encouragement of vigilante (in)justice fit into this picture? In part it’s the same old story — the long-standing exploitation of public fears, especially those associated with racial tension, to promote a pro-corporate, pro-wealthy agenda. It’s neither an accident nor a surprise that the National Rifle Association and ALEC have been close allies all along.

And ALEC, even more than other movement-conservative organizations, is clearly playing a long game. Its legislative templates aren’t just about generating immediate benefits to the organization’s corporate sponsors; they’re about creating a political climate that will favor even more corporation-friendly legislation in the future.

Did I mention that ALEC has played a key role in promoting bills that make it hard for the poor and ethnic minorities to vote?

Yet that’s not all; you have to think about the interests of the penal-industrial complex — prison operators, bail-bond companies and more. (The American Bail Coalition has publicly described ALEC as its “life preserver.”) This complex has a financial stake in anything that sends more people into the courts and the prisons, whether it’s exaggerated fear of racial minorities or Arizona’s draconian immigration law, a law that followed an ALEC template almost verbatim.

Think about that: we seem to be turning into a country where crony capitalism doesn’t just waste taxpayer money but warps criminal justice, in which growing incarceration reflects not the need to protect law-abiding citizens but the profits corporations can reap from a larger prison population.

Now, ALEC isn’t single-handedly responsible for the corporatization of our political life; its influence is as much a symptom as a cause. But shining a light on ALEC and its supporters — a roster that includes many companies, from AT&T and Coca-Cola to UPS, that have so far managed to avoid being publicly associated with the hard-right agenda — is one good way to highlight what’s going on. And that kind of knowledge is what we need to start taking our country back.



Μεγάλο κράτος; Μικρό κράτος; Οι αμερικάνοι βρήκαν τη λύση: το μέλλον είναι το ιδιωτικό κράτος! Γιατί να κουραζόμαστε με εκλογές, να χάνουμε χρόνο με νομοθετικές εργασίες, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια αντιπαραγωγικά; Ας κάνουμε απευθείας ανάθεση της κυβένησης σε μια εταιρία να τελειώνουμε!

Του P. Krugman
ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Ο διαβόητος πλέον νόμος για την «αυτοάμυνα» («Stand Your Ground») της πολιτείας της Φλόριντα, αυτός που σου επιτρέπει να πυροβολήσεις κάποιον αν θεωρήσεις ότι σε απειλεί χωρίς να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο σύλληψης ή δίωξης, ακούγεται τρελός - και είναι. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να απορρίψει αυτό τον νόμο σαν έργο κάποιων αδαών επαρχιωτών. Κι όμως: παρόμοιοι νόμοι προωθούνται σε ολόκληρη την χώρα, και μάλιστα όχι από αδαείς επαρχιώτες, αλλά από μεγάλες επιχειρήσεις.

Πιο συγκεκριμένα, διατυπώσεις σχεδόν ταυτόσημες με εκείνες του νόμου της Φλόριντα περιέχονται σε ένα πρότυπο νομοθετικό κείμενο που μοιράζεται στους βουλευτές άλλων πολιτειών από το Αμερικανικό Συμβούλιο Νομοθετικών Ανταλλαγών (American Legislative Exchange Council, ή ALEC) μια οργάνωση που υποστηρίζεται από μεγάλες επιχειρήσεις και έχει κατορθώσει να διατηρήσει χαμηλό προφίλ, παρά την τεράστια πολιτική επιρροή της. Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από την δολοφονία του Τρέιβον Μάρτιν είναι πως μπορεί να φωτίσει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της ALEC για την κοινωνία - και την Δημοκρατία μας.

Τι είναι η ALEC? Παρά τους ισχυρισμούς πως πρόκειται για υπερκομματική οργάνωση, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια οργάνωση που ανήκει στο κίνημα των υπέρ-συντηρητικών, καθώς χρηματοδοτείται από τους συνήθεις υπόπτους: τους αδελφούς Κοχ, την Exxon Mobil κ.α. Σε αντίθεση με παρεμφερείς ομάδες, όμως, η ALEC δεν επηρεάζει απλά την σύνταξη των νόμων, αλλά κυριολεκτικά γράφει τους νόμους, αφού παρέχει ολοκληρωμένα νομοσχέδια στους νομοθέτες των πολιτειών. Στην Βιρτζίνια, για παράδειγμα, έχουν παρουσιαστεί τουλάχιστον 50 νομοσχέδια γραμμένα σχεδόν κατά λέξη από την ALEC. Και αρκετά από αυτά τα νομοσχέδια ψηφίζονται και γίνονται πολιτειακοί νόμοι.

Πολλά από τα νομοσχέδια της ALEC προωθούν γνωστούς συντηρητικούς σκοπούς: την διάλυση των συνδικάτων, την υπονόμευση της περιβαλλοντικής προστασίας, την δημιουργία φορολογικών παραθύρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Η ALEC όμως δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή για την παράδοση των δημόσιων υπηρεσιών, είτε πρόκειται για σχολεία είτε για φυλακές, στις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Και βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη πως ορισμένες επιχειρήσεις που ωφελήθηκαν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως η εταιρεία διαδικτυακών εκπαιδευτικών υπηρεσιών K12 Inc, και η εταιρεία διαχείρισης σωφρονιστικών ιδρυμάτων «Corrections Corporation of America», έχουν στενούς δεσμούς με την οργάνωση ALEC.

Τι μας λέει αυτό; Ότι ο ισχυρισμός της ALEC ότι τα κάνει όλα αυτά στο όνομα του «μικρότερου κράτους» και των ελεύθερων αγορών είναι βαθιά παραπλανητικός. Σε μεγάλο βαθμό, η οργάνωση δεν μάχεται για τον περιορισμό του κράτους, αλλά για την ιδιωτικοποίηση του κράτους, βάσει της οποίας οι επιχειρήσεις αντλούν τα κέρδη τους από τα δολάρια των φορολογουμένων, δολάρια που κατευθύνονται προς τα ταμεία τους από φιλικούς προς αυτές πολιτικούς. Εν ολίγοις, η ALEC δεν ασχολείται με την προώθηση της ελεύθερης αγοράς, αλλά με την εξάπλωση του διεφθαρμένου, κακοποιού καπιταλισμού.

Και μην νομίζετε πως το είδος των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η ALEC ευνοούν το δημόσιο συμφέρον: αντί για ιστορίες επιτυχίας, το μόνο αποτέλεσμα τους είναι μια σειρά από σκάνδαλα διαφθοράς. Ένα παράδειγμα είναι τα ιδιωτικά πρωτοβάθμια σχολεία, που αποδεικνύονται αρκετά κερδοφόρα, αλλά δεν φαίνεται να έχουν βελτιώσει την εκπαιδευτική διαδικασία σε σχέση με τα δημόσια.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ενθάρρυνση της αυτοδικίας; Εν μέρει πρόκειται για την γνωστή παλιά ιστορία - την μακρόχρονη εκμετάλλευση των δημόσιων φόβων, και ιδιαίτερα όσων σχετίζονται με τις φυλετικές εντάσεις, για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών υπέρ των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Και δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι η Εθνικός Σύνδεσμος Όπλων (National Rifle Association) και η ALEC υπήρξαν στενοί σύμμαχοι εξ αρχής.

Και η ALEC, περισσότερο από άλλες δεξιές οργανώσεις, μπήκε στο παιχνίδι για να μείνει. Τα νομοθετικά της «προσχέδια» δεν αποσκοπούν μόνο στο να εξασφαλίσουν άμεσα οφέλη για τους επιχειρηματίες: στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός πολιτικού κλίματος που θα ευνοήσει την επιβολή ακόμη πιο φίλο-επιχειρηματικών νομοθετημάτων στο μέλλον.

Μήπως ξέχασα να αναφέρω ότι η ALEC έχει παίξει βασικό ρόλο στην προώθηση νομοσχεδίων που κάνουν δυσκολότερη την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος για τους φτωχούς και τις μειονότητες; Και δεν είναι μόνο αυτό: πρέπει ακόμη να σκεφτείτε τα συμφέροντα του συμπλέγματος της ποινικής βιομηχανίας - των εταιρειών που διαχειρίζονται τις ιδιωτικές φυλακές, των εταιρειών που διαχειρίζονται την βιομηχανία δικαστικών εγγυήσεων κ.α., και έχουν οικονομικό συμφέρον σε οτιδήποτε στέλνει περισσότερους ανθρώπους στα δικαστήρια και τις φυλακές. Το σύμπλεγμα αυτό κερδίζει υπερτονίζοντας τους φυλετικούς φόβους για τις μειονότητες ή από επιβάλλοντας αμφιλεγόμενα μέτρα όπως ο δρακόντειος αντιμεταναστευτικός νόμος της Αριζόνα, έναν νόμο που επίσης ακολουθεί κατά γράμμα το πρότυπο κείμενο της ALEC.

Σκεφτείτε το εξής: μετατρεπόμαστε σε μια χώρα όπου ο βρόμικος καπιταλισμός δεν σπαταλά απλώς τα λεφτά των φορολογούμενων, αλλά οδηγεί και σε στρεβλώσεις την ποινική δικαιοσύνη, με την έννοια ότι η αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων δεν αντανακλά την ανάγκη προστασίας των νομοταγών πολιτών, αλλά τις ευκαιρίες κερδοφορίας που προσφέρει στις επιχειρήσεις η ύπαρξη ενός μεγαλύτερου πληθυσμού στις φυλακές.

Βέβαια η ALEC δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για την ιδιωτικοποίηση της πολιτικής μας ζωής: η αυξανόμενη επιρροή της οργάνωσης είναι αίτιο, αλλά και σύμπτωμα. Όμως η αποκάλυψη του ρόλου της ALEC και των υποστηρικτών της - μια λίστα πανίσχυρων επιχειρήσεων από την AT&T ως την Coca-Cola και την UPS, που έχουν ως τώρα κατορθώσει να αποφύγουν την διασύνδεση του ονόματος τους με την ακροδεξιά πολιτική ατζέντα - είναι ένας καλός τρόπος για να καταλάβουμε το τι συμβαίνει. Και χρειαζόμαστε αυτού του είδους την γνώση, για να ξεκινήσουμε την ανακατάληψη της χώρας μας.