Τα στημένα στοιχήματα και η αβάσταχτη υποκρισία.

Ωρύονται οι αθλητικές εφημερίδες και τα αντίστοιχα sites απαιτώντας κάθαρση του ποδοσφαίρου για τα «στημένα». Ζητούν από τη Δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη στην εφαρμογή του Νόμου και πανυγηρίζουν βλέποντας κατηγορούμενους με χειροπέδες.

Μιά στιγμή όμως! Ποιό είναι το κεντρικό σημείο της υπόθεσης; Το παράνομο στοίχημα φυσικά. Μια σύντομη ματιά στα sites αυτών των «σταυροφόρων» της νομιμότητας αρκεί για να δει κανείς ότι είναι πλημμυρισμένα από διαφημίσεις παράνομου στοιχήματος. Μαζί με όσα καταμαρτυρούν σε υπόπτους προέδρους, παίκτες και προπονητές, θα μας πουν άραγε οι θεματοφύλακες της εντιμότητας πόσα χρήματα έχουν εισπράξει προβάλλοντας ποινικά κολάσιμες δραστηριότητες και συνεπώς παρανομώντας και οι ίδιοι;

Αποσαφηνίζω: στην Ελλάδα κάθε στοίχημα πλην εκείνων του ΟΠΑΠ είναι παράνομο και επίσης παράνομη είναι η διαφήμιση του (Ν. 2344-1996):
[…]'Οποιος χωρίς δικαίωμα διεξάγει δημόσια ή σε ευρύ κύκλο προσώπων στοίχημα σχετικά με την έκβαση ιπποδρομιακών ή ατομικών παιχνιδιών ή αθλημάτων προκαθορισμένης ή μη απόδοσης και σε γεγονότα, η φύση των οποίων προσφέρεται για διεξαγωγή στοιχήματος ή διαφημίζει το στοίχημα αυτό ή με οποιονδήποτε τρόπο προσελκύει τρίτους να συμμετάσχουν σε αυτό, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον έξι (6) μηνών […]

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο; Σαφώς! Αλλά και άλλη μια εφαρμογή του νεο-ελληνικού δόγματος ότι «οι Νόμοι ισχύουν μόνο για τους άλλους».

ΥΓ: στα παραπάνω δεν κρύβεται καμία διάθεση υπεράσπισης των "νονών" του ποδοσφαίρου

Μπέος-gate

Ελπιζω αυτή η υποθεση με τους κοριούς να βγάλει κάτι και να καθαράσει λίγο ο ποδοσφαιρικός οχετός. Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα, αν δε τα έχουμε δει όλα σίγουρα έχουμε δει πολλά, η καχυποψία είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αν η ΕΥΠ διαθέτει αυτόν τον υπερ-κοριό που πιάνει τα πάντα, και ο εισαγγελέας βασιζόμενος σε ενα ανώνυμο τηλεφώνημα και υποψίες της UEFA μπορεί να παρακολουθεί τον καθένα, γιατί δεν έπραξε κάτι ανάλογο στα πολυ σοβαρότερα ζητήματα διαφθοράς που γονάτισαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν την χώρα - να υπηρχαν λιγοτερες ενδείξεις δεν νομίζω. Αν η απάντηση είναι ότι δεν έγινε αντίστοιχο ανώνυμο τηλεφώνημα, να το κάνω εγώ ρε παιδιά!

"Ένας ανασχηματισμός, ένα πυροτέχνημα για κάποιο αόριστο δημοψήφισμα στο απροσδιόριστο μέλλον, ένα πικάντικο σκανδαλάκι και το περάσαμε το Μεσοπρόθεσμο" , να πέρασε αυτή η σκέψη που γυρίζει στο κεφάλι μου και από το μυαλό του πρωθυπουργού (ή όποιου εκτελεί χρέη τέτοιου);

Θου Κύριε...

Ομάδα, ομαδάρα μου

Όταν ήμουν μικρός με πήγαιναν σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο για να δούμε τον Ολυμπιακό. Αγάπησα την ομάδα, φανατίστηκα, φώναζα, ενίοτε έβριζα διαιτητές και αντιπάλους. Τα αποτελέσματα της ομάδας καθόριζαν την διάθεση μου για όλη την εβδομάδα. Μελαγχολία μετά τις ήττες, ενθουσιασμός μετά τις νίκες, ανεξάρτητα του τι άλλο συνέβαινε στην, έτσι και αλλιώς άνευ άλλου ενδιαφέροντος, μαθητική ζωή μου.
Κάποιο βράδυ, μετά από ντέρμπυ με τον Παναθηναϊκό πρέπει να ήταν, αναρωτήθηκα γιατί είχα φωνάξει τόσο πολύ που η φωνή μου θα χρειαζόταν μέρες για να επανέλθει. Θυμάμαι ότι φώναζα με όλη μου τη δύναμη προσπαθώντας να καλύψω τις φωνές των αντιπάλων, να τους εμποδίσω να ακούγονται. Μετά, καθόμουν υποχρεωτικά βουβός στο κρεβάτι μου και για πρώτη φορά προβληματίστηκα για όλα αυτά. Έφτασα πολύ κοντά στην απομυθοποίηση, αλλά κάτι που άκουγα συχνά γύρω μου, την απέτρεψε. «Ο Θρύλος είναι Ιδέα!» Τι ιδέα όμως; Για να συνεχίσω να βγάζω τα λαρύγγια μου κάθε Κυριακή, έπρεπε να ξέρω. Εμείς είμαστε Κόκκινοι και εκείνοι Πράσινοι. Δεν έφτανε αυτό. Μου μίλησαν για παίκτες της ομάδας που είχαν εκτελεστεί από τους Γερμανούς. Μου είπαν ότι παραδοσιακά η ομάδα αντιπροσώπευε τα λαϊκά στρώματα, την φτωχολογιά, σε αντίθεση με τους άλλους που υποστηρίζονταν από βασιλείς και δικτάτορες. Βοήθησε το γεγονός ότι την εποχή εκείνη μας αδικούσαν συστηματικά και απροκάλυπτα και έτσι το έρεισμα μου αποκαταστάθηκε.
Τώρα πια μεγάλωσα, η εποχή της αθωότητας μου έχει παρέλθει και έχω προ πολλού συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η μόνη διαφορά μας με τους άλλους είναι το χρώμα της φανέλας. Αυτά δεν με εμπόδισαν να παρακολουθώ την ομάδα, να χαίρομαι και να λυπάμαι, να βρίζω και να φωνάζω, με λίγο περισσότερο μέτρο πιά. Ως το περασμένο Σάββατο.
Βλέποντας στην τηλεόραση τον «ένδοξο λαό» να εκστασιάζεται με μια νίκη ασύγκριτα πιο ντροπιαστική και από την πιό ταπεινωτική ήττα και να επιτίθεται οργισμένος στους αντίπαλους παίκτες (γιατί άραγε; γιατί τόλμησαν να παίξουν; μα αν δεν έπαιζαν πως θα τους κερδίζαμε;) το παιδάκι που πήγαινε στο τσιμεντένιο Καραϊσκάκη τα απογεύματα των Κυριακών επαναστάτησε μέσα μου. Η ζωηρή του φαντασία επινόησε το εξής σενάριο : η ομάδα αρνείται μια τέτοια νίκη και ένα πρωτάθλημα στιγματισμένο από αυτή. Σε μια εποχή που οι αξίες έχουν εκλείψει, η ομαδάρα μου γίνεται θεματοφύλακας τους, επιθυμεί μόνο τίμιες νίκες, σεβασμό του αντιπάλου και του ίδιου του παιχνιδιού. Δεν ενδιαφέρεται για επιτυχίες με κάθε τίμημα και δεν παρασύρεται από τον κυνισμό του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Αξιώνει να κερδίζει μόνο γιατί είναι καλύτερη. Με μια κίνηση πρωτοφανούς ανωτερότητας ο πρόεδρος ζητά συγνώμη για τα έκτροπα και απαιτεί την επανάληψη του αγώνα εγγυώμενος ομαλές συνθήκες διεξαγωγής. Επιτέλους ο Θρύλος γίνεται και πάλι Ιδέα!
Όπως συμβαίνει μετά από κάθε όμορφο όνειρο, το ξύπνημα κάνει την πραγματικότητα ακόμα πιο ζοφερή. Η ορμητικότητα του οχετού ισοπεδώνει πράγματα πολύ πιο ανθεκτικά. Πως θα γλύτωνε η αθωότητα και ο ρομαντισμός;