Saturday, February 25, 2012

Anders Petersen

The only true philosopher I had the privilege to meet in person: the Swedish photographer Anders Petersen.
I think it is worth to watch this short interview of his, even if one is not interested in photography

Anders Petersen from Türkiye'de Zaman/Time in Turkey on Vimeo.

Friday, February 10, 2012

What's wrong with Europe?

It seems that european leaders decided to struggle Greece and then kill Europe. All the analysts globally agree that the austerity policies imposed are dead wrong and yet the Mercozy front insists. Somebody stop them before it is too late!

1)Paul Krugman: We’re now looking at a scenario in which Greece is forced into killing levels of austerity to pay its foreign creditors, with no real light at the end of the tunnel.
This is just not going to work.

2) How Austerity Is Killing Europe

Austerity economics has not worked in one single case in Europe in the last two years. By ignoring the teachings of John Maynard Keynes, European policy makers will deepen, not solve, the financial crisis and millions of people will suffer needlessly, writes Jeff Madrick.


3)Die Zeit-online:


Lasst die Griechen in Ruhe!


Das EU-Spardiktat treibt Griechenland in den Untergang. Statt brutaler Kürzungen braucht das Land ein Aufbauprogramm – auch in deutschem Interesse.


Nachrichten aus einem geteilten Europa: Deutschland steigert die Ausfuhren erstmals auf eine Billion Euro. Die Konjunktur brummt, die Steuereinnahmen wachsen, die Arbeitslosigkeit sinkt, die IG Metall fordert wegen der guten Ertragslage der Unternehmen Lohnerhöhungen von 6,5 Prozent. Deutschland: eine Insel der Seeligen.
Griechenland dagegen: ein Land am Abgrund und in Aufruhr. Die Übergangsregierung beschließt, unter dem Druck der Troika aus EU, EZB und IWF, ein neues drastisches Sparpaket. Die Löhne sollen um 20 bis 30 Prozent sinken. Im öffentlichen Dienst werden bis 2015 150.000 Menschen entlassen. Die Wirtschaft schrumpft, in diesem Jahr vielleicht sogar um mehr als acht Prozent. Das Land steht unverändert vor dem Bankrott.
Das zweite Hilfspaket der EU mit einem Volumen von 130 Milliarden Euro wird dennoch zurückgehalten. Die Euro-Finanzminister zweifeln daran, dass die Regierung Papademos und die sie tragenden Parteien die angekündigten Sparmaßnahmen tatsächlich umsetzen werden. Zu Recht. Denn die bereits beschlossenen Einschnitte gehen nicht auf. Weil sie die Probleme nur verschärfen. Und weil der Widerstand der Griechen gegen das Verarmungsprogramm und die Entmündigung ihres Landes verständlicherweise groß ist.

In Athen kam es bei Demonstrationen gegen weitere Sparmaßnahmen der Regierung zu gewaltsamen Auseinandersetzungen. Demonstranten warfen Molotowcocktails, die Polizei reagierte mit Tränengas. [Video kommentieren]
Ist das die Perspektive eines geeinten Europas? Ein Ursprungsland der abendländischen Kultur und Demokratie, das faktisch zum Brüsseler Protektorat wird – ohne Hoffnung auf Besserung. Ein Kontinent, der sich immer tiefer spaltet in einen wohlhabenden Norden und einen Not leidenden Süden, wo Menschen kaum mehr wissen, wie sie ihr tägliches Brot bezahlen sollen. Während in Deutschland die Regierungskoalition ernsthaft daran denkt, mitten in der schwersten Finanzkrise seit Jahrzehnten die Steuern zu senken.

Doch was auf dem übrigen Kontinent um uns herum geschieht, kann uns nicht egal sein. Nicht allein deshalb, weil es eine gefährliche politische Radikalisierung und Renationalisierung schürt, wie sich schon bei der bevorstehenden Neuwahl in Griechenland zeigen wird.
Sorgen sollten wir uns auch, weil diese verhängnisvolle, von der deutschen Regierung wesentlich vorangetriebene Entwicklung unser eigenes Erfolgsmodell gefährdet: Deutschlands Wirtschaft boomt nur deshalb, weil unsere Unternehmen Geschäfte und Gewinne auf Kosten der schwächeren Länder machen. Weil dort die Löhne im Verhältnis zu der weit schwächeren Produktivität (noch) zu hoch sind, während gleichzeitig aufgrund des gewaltigen Spardrucks die Inlandsnachfrage schrumpft. Wohingegen hierzulande jahrelang maßvolle Tariferhöhungen und die rot-grünen Arbeitsmarktreformen die heimische Wirtschaft so wettbewerbsfähig gemacht haben, dass sie die anderer EU-Länder wie selbst Frankreichs zu erdrücken droht.
Wer aber soll dann in Zukunft noch die deutschen Waren kaufen? Brauchen wir die Krisenstaaten nicht mehr, weil sie nur unser gutes Geld kosten?
Wer so denkt, verkennt: Nicht Griechenland profitiert am meisten von den Euro-Rettungsprogrammen, von der Gemeinschaftswährung und dem gemeinsamen Markt, sondern Deutschland. Würde Griechenland die offenkundige Staatspleite erklären, müssten (auch) deutsche Banken noch einmal Milliarden abschreiben und die deutschen Steuerzahler am Ende dafür aufkommen. Würde der Euro abgeschafft und die D-Mark wieder eingeführt, würde diese drastisch aufwerten. Die Folge, so haben Experten errechnet: Deutsche Waren würden sich um 40 Prozent verteuern. Mit dem vom Export getriebenen deutschen Wachstumsmodell wäre es schnell vorbei.
Im Süden Europas, nicht nur in Griechenland, herrscht eine bedrohliche Stimmung, die sich vor allem gegen Deutschland wendet. Fast 70 Jahre nach dem Kriegsende wird Deutschland wieder als feindliche Macht wahrgenommen. Es gibt schon Stimmen, die nach radikalen Schritten rufen gegen die Fremdbestimmung aus Brüssel und Berlin.
Wer wollte es den in Elend gedrückten Menschen verdenken! Sollen sie weiter zusehen, wie ihr bescheidenes Wohlstandsmodell den Bach runtergeht und ihre Politiker zu Befehlsempfängern werden? Nur damit die Banken und Spekulanten ihre Kredite, die sie zu saftigen Zinsen über Jahre bereitwillig den schwachen Ländern gewährt haben, nicht völlig abschreiben müssen.
Nein, das kann nicht das Europa sein, in dem wir leben möchten. Ein Europa, in dem Banken und Hedgefonds bestimmen, welche Länder überleben dürfen und welche nicht.
Der Preis der von den Finanzakteuren und Merkel maßgeblich betriebenen, einseitigen Sparpolitik ist die Desintegration Europas. Und eine lang anhaltende Depression, die irgendwann auch Deutschland erfassen wird. Weil wir eben nicht auf einer Insel der Seeligen leben.
Griechenland braucht unsere Solidarität, einen kompletten Schuldenschnitt und ein Aufbauprogramm statt immer neuer Spar- und Hilfspakete. Damit das Land eine Chance bekommt, in zehn oder zwanzig Jahren wieder auf eigenen Füßen zu stehen und wieder ein gleichberechtigtes Mitglied der Union zu werden.
Mehr kosten würde ein solches europäisches Wachstumspaket wohl nicht. Aber es würde den Menschen in Griechenland und Europa wieder eine Perspektive geben. Darum lohnt es sich zu streiten. Nicht um einen Ausschluss Griechenlands aus der Euro-Zone und der europäischen Beistandsgemeinschaft. Wir brauchen Griechenland – als Exempel, dass sich Europa seiner selbst besinnt.


ZEIT- Online: «Αφήστε ήσυχους τους Έλληνες!»
«Οι υπαγορεύσεις λιτότητας της ΕΕ σπρώχνουν την Ελλάδα στην καταστροφή» τονίζει η γερμανική εφημερίδα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 10/02/2012, 22:12


«Ειδήσεις από μια διχασμένη Ευρώπη: Η Γερμανία αυξάνει για πρώτη φορά τις εξαγωγές της στο ένα τρις. ευρώ. Η οικονομία ανθεί, τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται, η ανεργία μειώνεται...Γερμανία: μία νήσος των μακάρων.
Αντίθετα η Ελλάδα: μια χώρα στο χείλος του γκρεμού και σε αναταραχή. Η μεταβατική κυβέρνηση αποφασίζει ένα νέο πακέτο δραστικών μέτρων υπό την πίεση της τρόικας. Οι μισθοί πρέπει να μειωθούν κατά 20 με 30%. Μέχρι το 2015 πρέπει να απολυθούν από το Δημόσιο 150.000 άτομα. Η οικονομία συρρικνώνεται, φέτος μάλιστα ίσως και κατά 8% και πλέον. Η χώρα παραμένει αμετάβλητα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας».
Με την αντίθεση αυτή αρχίζει το άρθρο της γερμανικής ηλεκτρονικής εφημερίδας που εκτιμά ως την καλύτερη λύση για την κρίση στην ελληνική οικονομία την αλληλεγγύη, το κούρεμα του χρέους αλλά και ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης.
Και συνεχίζει το άρθρο:
«Κι όμως, το δεύτερο πακέτο βοήθειας της ΕΕ συνολικού ύψους 130 δις. ευρώ, παρακρατείται. Οι Υπ. Οικονομικών της Ευρωζώνης αμφιβάλλουν ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στηρίζουν θα εφαρμόσουν πράγματι τα εξαγγελθέντα μέτρα λιτότητας. Και δικαίως. Γιατί οι ήδη αποφασισθείσες περικοπές δεν αποδίδουν, επειδή απλώς καθιστούν τα προβλήματα οξύτερα. Και επειδή οι αντιδράσεις των Ελλήνων για το πρόγραμμα φτωχοποίησής τους, αλλά και την κηδεμονία της χώρας τους είναι ευνόητα μεγάλες.
Είναι αυτή προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης; Μια χώρα κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας, που πρακτικά μεταβάλλεται σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών, χωρίς ελπίδα βελτίωσης. Μια ήπειρος, που διχάζεται όλο και περισσότερο ανάμεσα σε έναν ευημερούντα Βορρά και σε έναν Νότο σε έσχατη ανάγκη, όπου οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν πώς θα πληρώσουν το ψωμί της ημέρας. Ενώ στη Γερμανία ο κυβερνητικός συνασπισμός σκέπτεται σοβαρά να μειώσει τους φόρους εν μέσω της πλέον σοβαρής οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών.
Όμως, όσα συμβαίνουν γύρω μας σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Και μόνο για τον λόγο ότι αρχίζει να εξαπλώνεται ένας επικίνδυνος πολιτικός ριζοσπαστισμός και μια επιστροφή στον εθνικισμό, όπως θα φανεί στις επικείμενες πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα.
Θα πρέπει επίσης να ανησυχούμε, γιατί αυτή η ολέθρια, ουσιαστικά προωθούμενη από τη γερμανική κυβέρνηση , εξέλιξη απειλεί το δικό μας μοντέλο επιτυχίας: Η γερμανική οικονομία ανθεί, επειδή οι επιχειρήσεις μας κλείνουν δουλειές και αποκομίζουν κέρδη εις βάρος των πιο αδύναμων χωρών. Επειδή εκεί οι μισθοί είναι (ακόμα) πολύ υψηλοί σε σχέση με την πολύ πιο αδύναμη παραγωγικότητα, ενώ ταυτόχρονα, λόγω της τεράστιας πίεσης για λιτότητα, η εσωτερική ζήτηση μειώνεται...
Στη νότιο Ευρώπη, και όχι μόνο στην Ελλάδα, επικρατεί μια επικίνδυνη ατμόσφαιρα, που στρέφεται κυρίως κατά της Γερμανίας. Σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η Γερμανία δίνει την εντύπωση μιας εχθρικής δύναμης. Υπάρχουν ήδη φωνές για ριζοσπαστικές κινήσεις κατά του ετεροκαθορισμού από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτή η Ευρώπη, στην οποία θέλουμε να ζούμε. Μια Ευρώπη, στην οποία οι τράπεζες και τα Hedgefonds θα καθορίζουν ποιες χώρες πρέπει να επιβιώσουν και ποιες όχι.
Το τίμημα της πολιτικής της λιτότητας, που ασκούν κατά κόρον οι παράγοντες των χρηματαγορών και η Μέρκελ, είναι η αφολοκλήρωση της Ευρώπης. Και μια μακράς διάρκειας ύφεση, που κάποια στιγμή θα πλήξει και τη Γερμανία, επειδή ακριβώς δεν ζούμε σε μία νήσο των μακάρων.
Η Ελλάδα χρειάζεται την αλληλεγγύη μας, ένα κούρεμα όλου του χρέους της και ένα πρόγραμμα ανσυγκρότησης αντί για συνεχώς νέα πακέτα λιτότητας και βοήθειας. Για να έχει μια ευκαιρία η χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της μετά από 10 ή 20 χρόνια και να ξαναγίνει ισότιμο μέλος της ΕΕ...Χρειαζόμαστε την Ελλάδα – ως παράδειγμα του ότι η Ευρώπη αυτοκαθορίζεται.»


4) Crise grecque: D'Alema dénonce la faillite de la politique d'austérité

L'ancien chef du gouvernement italien, Massimo D'Alema, critique "l'absence de vision" de l'Union européenne et "la faillite de la politique d'austérité" dans la gestion de la crise de la dette grecque, dans un entretien au quotidien belge Le Soir.
L'ancien chef du gouvernement italien, Massimo D'Alema, critique "l'absence de vision" de l'Union européenne et "la faillite de la politique d'austérité" dans la gestion de la crise de la dette grecque, dans un entretien au quotidien belge Le Soir.

AFP - L'ancien chef du gouvernement italien, Massimo D'Alema, critique "l'absence de vision" de l'Union européenne et "la faillite de la politique d'austérité" dans la gestion de la crise de la dette grecque, dans un entretien au quotidien belge Le Soir.

"La gestion de la crise grecque est un exemple éclairant de l'absence de vision, de leadership européen. La crise grecque est précisément le résultat du manque d'initiative européen, du manque de solidarité", a relève M. D'Alema, figure de la gauche italienne, qui fut notamment président du Conseil de 1998 à 2000.

L'Europe est selon lui confrontée "à la faillite de la politique d'austérité. Qui étrangle l'économie. Qui impose des sacrifices insupportables".

Les ministres des finances de l'Eurogroupe, qui ont reporté jeudi d'une semaine leur feu vert au déblocage d'une aide cruciale à la Grèce en exigeant qu'Athènes revoie ses mesures d'austérité, "ont eu un langage très dur. Un message qui n'est pas acceptable", a dénoncé M. D'Alema.

L'Union européenne ne "doit pas être le Fonds Monétaire international des années 1970, celui qui imposait des plans drastiques en Amérique latine", juge M. D'Alema.

Tout en espérant que les pays de la zone euro puissent trouver un accord sur l'aide à la Grèce, cette expérience montre selon Massimo D'Alema que "nous avons besoin d'un changement profond, de réorienter les politiques européennes", vers "la relance, l'emploi , la solidarité" ainsi qu'une gestion commune de la dette publique des pays de la zone euro, avec notamment des euro-obligations, ainsi qu'une taxe sur les transactions financières.

Selon lui, la politique menée actuellement en Europe n'est pas celle "de l'Europe véritablement... mais de l'Europe conservatrice, de droite".

En mars, M. D'Alema entend présenter à Paris avec le candidat socialiste à la présidentielle française François Hollande et le Premier ministre belge, le socialiste Elio Di Rupo, une "déclaration commune" sur l'Europe, a-t-il par ailleurs annoncé.


Ντ’ Αλέμα: «Αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας» στην ελληνική κρίση χρέους

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάσιμο Ντ'Αλέμα επικρίνει «την απουσία οράματος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την «αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας» στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην βελγική εφημερίδα «Le Soir».

«Η διαχείριση της ελληνικής κρίσης είναι ένα σαφές παράδειγμα της απουσίας οράματος και ευρωπαϊκής ηγεσίας. Η ελληνική κρίση είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της έλλειψης ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας, της έλλειψης αλληλεγγύης», σημειώνει ο Ντ'Αλέμα, μία από τις φυσιογνωμίες της ιταλικής αριστεράς, ο οποίος ήταν κυρίως πρωθυπουργός από το 1998 ως το 2000.

Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη, σύμφωνα με τον ίδιο, «με την αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας. Αυτή στραγγαλίζει την οικονομία. Αυτή επιβάλλει αφόρητες θυσίες».

Οι υπουργοί Οικονομικών του Eurogroup, οι οποίοι ανέβαλαν την Πέμπτη κατά μια εβδομάδα την έγκρισή τους για τη βοήθεια για την Ελλάδα αξιώνοντας από την Αθήνα να ξαναδεί τα μέτρα λιτότητας που έχει λάβει, «χρησιμοποίησαν πολύ σκληρή γλώσσα. (Έδωσαν) ένα μήνυμα που δεν είναι αποδεκτό», σημείωσε ο Ντ'Αλέμα.

Η ΕΕ «δεν θα πρέπει να είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) της δεκαετίας του '70, το οποίο επέβαλε δραστικά σχέδια στη Λατινική Αμερική», υπογράμμισε.

Ο Ντ'Αλέμα πρόσθεσε ότι ελπίζει οι χώρες της ζώνης του ευρώ να μπορέσουν να καταλήξουν σε συμφωνία για τη βοήθεια στην Ελλάδα, σημειώνοντας παράλληλα ότι η εμπειρία αυτή δείχνει ότι «χρειαζόμαστε μια βαθειά αλλαγή, να προσανατολιστούν εκ νέου οι ευρωπαϊκές πολιτικές» προς «την ανάπτυξη, την απασχόληση, την αλληλεγγύη», όπως και μια κοινή διαχείριση του δημόσιου χρέους των χωρών της ευρωζώνης, κυρίως με ευρωομόλογα, όπως και έναν φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η πολιτική που ακολουθείται σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι αυτή «πραγματικά της Ευρώπης αλλά της συντηρητικής, της δεξιάς Ευρώπης».

Τον Μάρτιο ο Ντ'Αλέμα σκοπεύει να παρουσιάσει στο Παρίσι μαζί με τον σοσιαλιστή υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό του Βελγίου Έλιο Ντι Ρούπο μια «κοινή διακήρυξη» για την Ευρώπη, ανακοίνωσε τέλος ο ίδιος.

5) The Austerity Debacle
By PAUL KRUGMAN
Published: January 29, 2012


Last week the National Institute of Economic and Social Research, a British think tank, released a startling chart comparing the current slump with past recessions and recoveries. It turns out that by one important measure — changes in real G.D.P. since the recession began — Britain is doing worse this time than it did during the Great Depression. Four years into the Depression, British G.D.P. had regained its previous peak; four years after the Great Recession began, Britain is nowhere close to regaining its lost ground.


Nor is Britain unique. Italy is also doing worse than it did in the 1930s — and with Spain clearly headed for a double-dip recession, that makes three of Europe’s big five economies members of the worse-than club. Yes, there are some caveats and complications. But this nonetheless represents a stunning failure of policy.

And it’s a failure, in particular, of the austerity doctrine that has dominated elite policy discussion both in Europe and, to a large extent, in the United States for the past two years.

O.K., about those caveats: On one side, British unemployment was much higher in the 1930s than it is now, because the British economy was depressed — mainly thanks to an ill-advised return to the gold standard — even before the Depression struck. On the other side, Britain had a notably mild Depression compared with the United States.

Even so, surpassing the track record of the 1930s shouldn’t be a tough challenge. Haven’t we learned a lot about economic management over the last 80 years? Yes, we have — but in Britain and elsewhere, the policy elite decided to throw that hard-won knowledge out the window, and rely on ideologically convenient wishful thinking instead.

Britain, in particular, was supposed to be a showcase for “expansionary austerity,” the notion that instead of increasing government spending to fight recessions, you should slash spending instead — and that this would lead to faster economic growth. “Those who argue that dealing with our deficit and promoting growth are somehow alternatives are wrong,” declared David Cameron, Britain’s prime minister. “You cannot put off the first in order to promote the second.”

How could the economy thrive when unemployment was already high, and government policies were directly reducing employment even further? Confidence! “I firmly believe,” declared Jean-Claude Trichet — at the time the president of the European Central Bank, and a strong advocate of the doctrine of expansionary austerity — “that in the current circumstances confidence-inspiring policies will foster and not hamper economic recovery, because confidence is the key factor today.”

Such invocations of the confidence fairy were never plausible; researchers at the International Monetary Fund and elsewhere quickly debunked the supposed evidence that spending cuts create jobs. Yet influential people on both sides of the Atlantic heaped praise on the prophets of austerity, Mr. Cameron in particular, because the doctrine of expansionary austerity dovetailed with their ideological agendas.

Thus in October 2010 David Broder, who virtually embodied conventional wisdom, praised Mr. Cameron for his boldness, and in particular for “brushing aside the warnings of economists that the sudden, severe medicine could cut short Britain’s economic recovery and throw the nation back into recession.” He then called on President Obama to “do a Cameron” and pursue “a radical rollback of the welfare state now.”

Strange to say, however, those warnings from economists proved all too accurate. And we’re quite fortunate that Mr. Obama did not, in fact, do a Cameron.

Which is not to say that all is well with U.S. policy. True, the federal government has avoided all-out austerity. But state and local governments, which must run more or less balanced budgets, have slashed spending and employment as federal aid runs out — and this has been a major drag on the overall economy. Without those spending cuts, we might already have been on the road to self-sustaining growth; as it is, recovery still hangs in the balance.

And we may get tipped in the wrong direction by Continental Europe, where austerity policies are having the same effect as in Britain, with many signs pointing to recession this year.

The infuriating thing about this tragedy is that it was completely unnecessary. Half a century ago, any economist — or for that matter any undergraduate who had read Paul Samuelson’s textbook “Economics” — could have told you that austerity in the face of depression was a very bad idea. But policy makers, pundits and, I’m sorry to say, many economists decided, largely for political reasons, to forget what they used to know. And millions of workers are paying the price for their willful amnesia.




6) WHAT GREECE MEANS
(a) By PAUL KRUGMAN
(b) Published: March 11, 2012

So Greece has officially defaulted on its debt to private lenders. It was an “orderly” default, negotiated rather than simply announced, which I guess is a good thing. Still, the story is far from over. Even with this debt relief, Greece — like other European nations forced to impose austerity in a depressed economy — seems doomed to many more years of suffering.

(c) Fred R. Conrad/The New York Times
Paul Krugman
And that’s a tale that needs telling. For the past two years, the Greek story has, as one recent paper on economic policy put it, been “interpreted as a parable of the risks of fiscal profligacy.” Not a day goes by without some politician or pundit intoning, with the air of a man conveying great wisdom, that we must slash government spending right away or find ourselves turning into Greece, Greece I tell you.
Just to take one recent example, when Mitch Daniels, the governor of Indiana, delivered the Republican reply to the State of the Union address, he insisted that “we’re only a short distance behind Greece, Spain and other European countries now facing economic catastrophe.” By the way, apparently nobody told him that Spain had low government debt and a budget surplus on the eve of the crisis; it’s in trouble thanks to private-sector, not public-sector, excess.
But what Greek experience actually shows is that while running deficits in good times can get you in trouble — which is indeed the story for Greece, although not for Spain — trying to eliminate deficits once you’re already in trouble is a recipe for depression.
These days, austerity-induced depressions are visible all around Europe’s periphery. Greece is the worst case, with unemployment soaring to 20 percent even as public services, including health care, collapse. But Ireland, which has done everything the austerity crowd wanted, is in terrible shape too, with unemployment near 15 percent and real G.D.P. down by double digits. Portugal and Spain are in similarly dire straits.
And austerity in a slump doesn’t just inflict vast suffering. There is growing evidence that it is self-defeating even in purely fiscal terms, as the combination of falling revenues due to a depressed economy and worsened long-term prospects actually reduces market confidence and makes the future debt burden harder to handle. You have to wonder how countries that are systematically denying a future to their young people — youth unemployment in Ireland, which used to be lower than in the United States, is now almost 30 percent, while it’s near 50 percent in Greece — are supposed to achieve enough growth to service their debt.
This was not what was supposed to happen. Two years ago, as many policy makers and pundits began calling for a pivot from stimulus to austerity, they promised big gains in return for the pain. “The idea that austerity measures could trigger stagnation is incorrect,” Jean-Claude Trichet, then the president of the European Central Bank, declared in June 2010. Instead, he insisted, fiscal discipline would inspire confidence, and this would lead to economic growth.
And every slight uptick in an austerity economy has been hailed as proof that the policy works. Irish austerity has been proclaimed a success story not once but twice, first in the summer of 2010, then again last fall; each time the supposed good news quickly evaporated.
You may ask what alternative countries like Greece and Ireland had, and the answer is that they had and have no good alternatives short of leaving the euro, an extreme step that, realistically, their leaders cannot take until all other options have failed — a state of affairs that, if you ask me, Greece is rapidly approaching.
Germany and the European Central Bank could take action to make that extreme step less necessary, both by demanding less austerity and doing more to boost the European economy as a whole. But the main point is that America does have an alternative: we have our own currency, and we can borrow long-term at historically low interest rates, so we don’t need to enter a downward spiral of austerity and economic contraction.
So it is time to stop invoking Greece as a cautionary tale about the dangers of deficits; from an American point of view, Greece should instead be seen as a cautionary tale about the dangers of trying to reduce deficits too quickly, while the economy is still deeply depressed. (And yes, despite some better news lately, our economy is still deeply depressed.)
The truth is that if you want to know who is really trying to turn America into Greece, it’s not those urging more stimulus for our still-depressed economy; it’s the people demanding that we emulate Greek-style austerity even though we don’t face Greek-style borrowing constraints, and thereby plunge ourselves into a Greek-style depression.


Τι σημαίνει η Ελλάδα


ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Λοιπόν, η Ελλάδα προχώρησε και επισήμως σε στάση πληρωμών προς τους ιδιώτες πιστωτές της. Ήταν μια «συντεταγμένη» χρεοκοπία, προϊόν διαπραγμάτευσης και όχι μιας απλής ανακοίνωσης, που νομίζω πως είναι καλό πράγμα. Ωστόσο η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ακόμη και μετά από αυτή την ελάφρυνση του χρέους της, η Ελλάδα - όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη που είναι υποχρεωμένα να επιβάλουν πρόσθετα μέτρα λιτότητας εν μέσω οικονομικής ύφεσης - μοιάζει καταδικασμένη να υποφέρει για πολλά χρόνια ακόμη.

Είναι μια ιστορία που αξίζει να την αφηγηθεί κανείς. Την τελευταία διετία, το ελληνικό «στόρι» ερμηνεύτηκε, σύμφωνα με μια πρόσφατη οικονομική μελέτη, «σαν μια παραβολή πάνω στους κινδύνους που κρύβει η δημοσιονομική ασωτεία». Δεν πέρασε κυριολεκτικά ούτε μια μέρα που κάποιος πολιτικός ή επαΐων, με ύφος ανθρώπου που ξεστομίζει κάποια μεγάλη σοφία, να μην μας επισημάνει ότι πρέπει να περικόψουμε αμέσως τις κρατικές δαπάνες για να μην μετατραπούμε σε Ελλάδα.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα ήταν η επιμονή του Μιτς Ντάνιελς, του Ρεπουμπλικάνου κυβερνήτη της Ιντιάνα, ότι «πολύ λίγο απέχουμε από την Ελλάδα, την Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν την οικονομική καταστροφή». Φαίνεται πως κανείς δεν ενημέρωσε τον κ.Ντάνιελς πως πριν την έλευση της κρίσης η Ισπανία εμφάνιζε χαμηλό δημόσιο χρέος και πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της: για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα ευθύνονται οι υπερβολές στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.

Όμως αυτό που μας δείχνει στ΄ αλήθεια η ελληνική εμπειρία είναι πως, ενώ πράγματι το να συσσωρεύεις ελλείμματα την εποχή των παχιών αγελάδων μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες - όπως πράγματι συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά όχι και της Ισπανίας -, το να προσπαθείς να εξαφανίσεις τα ελλείμματα εν μέσω της κρίσης είναι η τέλεια συνταγή ύφεσης.

Στις μέρες μας, επίμονες υφέσεις σαν αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας είναι ορατές σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η Ελλάδα είναι η χειρότερη περίπτωση, με την ανεργία να ξεπερνά το 20% την ίδια στιγμή που οι δημόσιες υπηρεσίες της, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών υγείας, καταρρέουν. Όμως η Ιρλανδία, που έκανε ακριβώς ό,τι της είπαν οι φανατικοί της λιτότητας, βρίσκεται επίσης σε άθλια κατάσταση, με ποσοστό ανεργίας μεγαλύτερο του 15% και διψήφια πραγματική μείωση στο ΑΕΠ της. Εξίσου ζοφερή είναι η εικόνα και για την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Πέρα από το ότι η επιμονή στην λιτότητα προκαλεί τόσα δεινά, είναι πλέον σαφές πως είναι και δημοσιονομικά αναποτελεσματική, καθώς ο συνδυασμός μειωμένων δημοσίων εσόδων και επιδεινούμενων μακροπρόθεσμων προοπτικών συμβάλει στην πράξη στην περαιτέρω απώλεια εμπιστοσύνης στην αγορά, και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την μελλοντική εξυπηρέτηση του χρέους. Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ακριβώς σκοπεύουν να αναπτυχθούν οικονομικά ώστε να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους κράτη που αρνούνται συστηματικά να προσφέρουν ένα σίγουρο μέλλον στους νέους ανθρώπους τους: η νεανική ανεργία στην Ιρλανδία, που στο παρελθόν ήταν μικρότερη από ότι στις ΗΠΑ, τώρα ξεπερνά το 30%, ενώ στην Ελλάδα αγγίζει το 50%.

Αυτό υποτίθεται πως δεν θα συνέβαινε ποτέ. Πριν δύο χρόνια, καθώς πολιτικοί ηγέτες και ειδικοί άρχισαν να ζητούν πιεστικά τη στροφή από τα προγράμματα οικονομικής τόνωσης στα μέτρα λιτότητας, όλοι τους υπόσχονταν πως ο οικονομικός πόνος θα οδηγούσε σε μεγάλα οφέλη. «Η αντίληψη ότι τα μέτρα λιτότητας μπορεί να οδηγήσουν σε οικονομική στασιμότητα είναι ανακριβής», δήλωνε τον Ιούνιο του 2010 ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ. Αντίθετα, όπως υποστήριξε, η δημοσιονομική πειθαρχία θα ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στην αγορά, και αυτή με τη σειρά της θα οδηγούσε σε οικονομική ανάπτυξη.

Έκτοτε, ακόμη και η μικρότερη άνοδος στους δείκτες μιας καθημαγμένης λόγω λιτότητας οικονομίας πανηγυριζόταν σαν απόδειξη για την αποτελεσματικότητα των μέτρων. Η ιρλανδική συνταγή λιτότητας παρουσιάστηκε σαν μια επιτυχημένη πολιτική, και μάλιστα όχι μια, αλλά δύο φορές - πρώτα το καλοκαίρι του 2010, και μετά πέρσι το φθινόπωρο. Και τις δύο φορές, τα υποτιθέμενα «καλά νέα» εξατμίστηκαν γρήγορα.

Μπορείτε να αναρωτηθείτε ποιες εναλλακτικές λύσεις είχαν κράτη σαν την Ελλάδα και την Ιρλανδία, και η απάντηση είναι πως η μοναδική ωφέλιμη εναλλακτική που είχαν και έχουν είναι η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ - ένα ακραίο βήμα που, ρεαλιστικά, δεν μπορούν να κάνουν οι ηγεσίες τους έως ότου όλες οι άλλες λύσεις αποτύχουν. Και η Ελλάδα, κατά την γνώμη μου, πλησιάζει ταχύτατα αυτό ακριβώς το σημείο καμπής. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να κάνουν αυτό το ακραίο βήμα λιγότερο απαραίτητο, αφενός περιορίζοντας τις απαιτήσεις τους για περισσότερη λιτότητα και αφετέρου κάνοντας περισσότερα για να τονώσουν συνολικά την ευρωπαϊκή οικονομία.

Η Αμερική, ωστόσο, έχει μια εναλλακτική λύση. Διαθέτουμε δικό μας νόμισμα, και μπορούμε ακόμη να δανειζόμαστε μακροπρόθεσμα με ιστορικά χαμηλό επιτόκιο - άρα δεν χρειάζεται να μπούμε στην δίνη της λιτότητας και της οικονομικής συρρίκνωσης.

Είναι λοιπόν καιρός να σταματήσει η επίκληση της Ελλάδας σαν μια ηθοπλαστική ιστορία για τους κινδύνους των ελλειμμάτων: από καθαρά αμερικανική σκοπιά, η Ελλάδα μάλλον θα έπρεπε να μας χρησιμεύει σαν μια ηθοπλαστική ιστορία για τους κινδύνους που κρύβει κάθε προσπάθεια υπερβολικά εσπευσμένης μείωσης των ελλειμμάτων, ενώ η οικονομία παραμένει στάσιμη. Και ναι, παρά τα κάπως καλύτερα νέα του τελευταίου διαστήματος, η οικονομία μας παραμένει στάσιμη.

Αν θέλετε λοιπόν να μάθετε ποιος πραγματικά θέλει να μετατρέψει την Αμερική σε Ελλάδα, η απάντηση σίγουρα δεν αφορά όσους επιμένουν πως πρέπει να υπάρξει ένα νέο αναπτυξιακό πακέτο τόνωσης, αλλά αντίθετα όσους επιμένουν πως πρέπει να μιμηθούμε την λιτότητα ελληνικού τύπου, παρά το ότι δεν αντιμετωπίζουμε πιστοληπτικά προβλήματα ελληνικού τύπου, και άρα μας σπρώχνουν να βουτήξουμε από μόνοι μας σε μια ελληνικού τύπου ύφεση.


7)Europe’s Economic Suicide

By PAUL KRUGMAN
Published: April 15, 2012

On Saturday The Times reported on an apparently growing phenomenon in Europe: “suicide by economic crisis,” people taking their own lives in despair over unemployment and business failure. It was a heartbreaking story. But I’m sure I wasn’t the only reader, especially among economists, wondering if the larger story isn’t so much about individuals as about the apparent determination of European leaders to commit economic suicide for the Continent as a whole.
Just a few months ago I was feeling some hope about Europe. You may recall that late last fall Europe appeared to be on the verge of financial meltdown; but the European Central Bank, Europe’s counterpart to the Fed, came to the Continent’s rescue. It offered Europe’s banks open-ended credit lines as long as they put up the bonds of European governments as collateral; this directly supported the banks and indirectly supported the governments, and put an end to the panic.
The question then was whether this brave and effective action would be the start of a broader rethink, whether European leaders would use the breathing space the bank had created to reconsider the policies that brought matters to a head in the first place.
But they didn’t. Instead, they doubled down on their failed policies and ideas. And it’s getting harder and harder to believe that anything will get them to change course.
Consider the state of affairs in Spain, which is now the epicenter of the crisis. Never mind talk of recession; Spain is in full-on depression, with the overall unemployment rate at 23.6 percent, comparable to America at the depths of the Great Depression, and the youth unemployment rate over 50 percent. This can’t go on — and the realization that it can’t go on is what is sending Spanish borrowing costs ever higher.
In a way, it doesn’t really matter how Spain got to this point — but for what it’s worth, the Spanish story bears no resemblance to the morality tales so popular among European officials, especially in Germany. Spain wasn’t fiscally profligate — on the eve of the crisis it had low debt and a budget surplus. Unfortunately, it also had an enormous housing bubble, a bubble made possible in large part by huge loans from German banks to their Spanish counterparts. When the bubble burst, the Spanish economy was left high and dry; Spain’s fiscal problems are a consequence of its depression, not its cause.
Nonetheless, the prescription coming from Berlin and Frankfurt is, you guessed it, even more fiscal austerity.
This is, not to mince words, just insane. Europe has had several years of experience with harsh austerity programs, and the results are exactly what students of history told you would happen: such programs push depressed economies even deeper into depression. And because investors look at the state of a nation’s economy when assessing its ability to repay debt, austerity programs haven’t even worked as a way to reduce borrowing costs.
What is the alternative? Well, in the 1930s — an era that modern Europe is starting to replicate in ever more faithful detail — the essential condition for recovery was exit from the gold standard. The equivalent move now would be exit from the euro, and restoration of national currencies. You may say that this is inconceivable, and it would indeed be a hugely disruptive event both economically and politically. But continuing on the present course, imposing ever-harsher austerity on countries that are already suffering Depression-era unemployment, is what’s truly inconceivable.
So if European leaders really wanted to save the euro they would be looking for an alternative course. And the shape of such an alternative is actually fairly clear. The Continent needs more expansionary monetary policies, in the form of a willingness — an announced willingness — on the part of the European Central Bank to accept somewhat higher inflation; it needs more expansionary fiscal policies, in the form of budgets in Germany that offset austerity in Spain and other troubled nations around the Continent’s periphery, rather than reinforcing it. Even with such policies, the peripheral nations would face years of hard times. But at least there would be some hope of recovery.
What we’re actually seeing, however, is complete inflexibility. In March, European leaders signed a fiscal pact that in effect locks in fiscal austerity as the response to any and all problems. Meanwhile, key officials at the central bank are making a point of emphasizing the bank’s willingness to raise rates at the slightest hint of higher inflation.
So it’s hard to avoid a sense of despair. Rather than admit that they’ve been wrong, European leaders seem determined to drive their economy — and their society — off a cliff. And the whole world will pay the price.


Η οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 18/04/2012, 06:12


ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times
Tο Σάββατο οι Times έγραψαν για ένα φαινόμενο που διευρύνεται στην Ευρώπη: τις «αυτοκτονίες λόγω οικονομικής κρίσης», αυτοκτονίες από απελπισία λόγω ανεργίας ή επιχειρηματικής αποτυχίας. Ήταν ένα πολύ συγκινητικό δημοσίευμα. Όμως είμαι βέβαιος πως δεν ήμουν ο μοναδικός αναγνώστης, ιδίως μεταξύ των οικονομολόγων, που αναρωτήθηκε μήπως οι αυτοκτονίες δεν περιορίζονται σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, καθώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν το σύνολο της Ευρώπης στην οικονομική αυτοκτονία.

Μέχρι και πριν λίγους μήνες ένιωθα κάποιες ελπίδες για την Ευρώπη. Θα θυμάστε πως το περασμένο φθινόπωρο η Ευρώπη βρισκόταν στα πρότυπα μιας χρηματοοικονομικής καταστροφής: όμως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ευρωπαϊκό αντίστοιχο της αμερικανικής Fed, έσπευσε να σώσει την Γηραιά Ήπειρο. Πρόσφερε στις ευρωπαϊκές τράπεζες ανοιχτές γραμμές πιστώσεων, ενεχυριάζοντας ομόλογα ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: αυτή η κίνηση στήριξε άμεσα τις τράπεζες και έμμεσα τις κυβερνήσεις, και τερμάτισε το κύμα πανικού.

Το ερώτημα της ημέρας λοιπόν, τότε, ήταν αν εκείνη η γενναία και αποτελεσματική κίνηση θα ήταν η αρχή μιας ευρύτερης αναθεώρησης, αν δηλαδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα χρησιμοποιούσαν τις «ανάσες» που τους έδωσε η ΕΚΤ γιά να ξανασκεφτούν τις πολιτικές που ευθύνονται εξαρχής για την σημερινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντιθέτως, οι ηγέτες επέμειναν με διπλάσια ένταση στις αποτυχημένες πολιτικές και ιδέες τους. Και δυσκολεύομαι πλέον πολύ να πιστέψω πως υπάρχει κάτι - οτιδήποτε - που θα μπορούσε να τους κάνει να αλλάξουν ρότα.

Σκεφτείτε πώς έχουν τα πράγματα στην Ισπανία, που αποτελεί σήμερα το επίκεντρο της κρίσης. Δεν μιλάμε πια για απλή οικονομική στασιμότητα: η Ισπανία βιώνει μια νέα μεγάλη ύφεση, με την ανεργία στο 23,6%, ποσοστό συγκρίσιμο με εκείνο των ΗΠΑ στο αποκορύφωμα της Μεγάλης Ύφεσης, και με νεανική ανεργία που ξεπερνά το 50%. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί - και η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος είναι που στέλνει τις επιδόσεις των ισπανικών ομολόγων όλο και ψηλότερα.

Κατά κάποιο τρόπο, δεν έχει και τόση σημασία το πώς έφτασε η Ισπανία σε αυτό το σημείο. Ομως πρέπει να ειπωθεί πως το ισπανικό «στόρι» δεν έχει καμιά σχέση με τις ηθικοπλαστικές ιστορίες που τόσο δημοφιλείς είναι μεταξύ των Ευρωπαίων αξιωματούχων, και ιδίως στην Γερμανία. Η Ισπανία δεν ήταν δημοσιονομικά άσωτη - πριν την κρίση είχε χαμηλό χρέος και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δυστυχώς, όμως, είχε και μια τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων, μια φούσκα που θα ήταν αδύνατον να μεγαλώσει τόσο χωρίς τα κολοσσιαία δάνεια που έδιναν οι γερμανικές τράπεζες προς τις ισπανικές. Όταν η φούσκα έσκασε, η ισπανική οικονομία βρέθηκε στα κρύα του λουτρού: τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ισπανίας είναι συνέπεια της ύφεσης που παρουσιάζει, όχι η αιτία της.

Όπως και να 'χει, η συνταγή κατέφθασε από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη και περιλαμβάνει, όπως σίγουρα μαντέψατε, ακόμη μεγαλύτερες δόσεις δημοσιονομικής αυστηρότητας.

Αυτό, για να μην μασάμε τα λόγια μας, είναι απλά παρανοϊκό. Η Ευρώπη έχει πολύχρονη εμπειρία από προγράμματα σκληρής λιτότητας, και τα αποτελέσματα είναι αυτά ακριβώς που θα σας έλεγαν να περιμένετε οι ιστορικοί μελετητές: αυτού του είδους τα προγράμματα σπρώχνουν τις οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση σε ακόμη βαθύτερη ύφεση. Και βέβαια, επειδή οι επενδυτές παρακολουθούν τα δημόσια οικονομικά των κρατών ως δείκτη για το αν τα κράτη θα μπορέσουν ή όχι να αποπληρώσουν το χρέος τους, τα προγράμματα λιτότητας δεν αποδίδουν ούτε καν ως μέσα για την μείωση του κόστους δανεισμού από τις αγορές.

Ποια εναλλακτική λύση υπάρχει; Στην δεκαετία του 1930, μια ιστορική περίοδο που μοιάζει να αντιγράφεται όλο και πιο πιστά στην σημερινή Ευρώπη, βασικό προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη ήταν η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού. Το σημερινό αντίστοιχο θα ήταν η έξοδος από το ευρώ και η επαναφορά των εθνικών νομισμάτων. Μπορεί κανείς να πει πως αυτό είναι αδιανόητο, και πράγματι θα ήταν ένα γεγονός που θα προκαλούσε τεράστια οικονομική και πολιτική αναταραχή. Όμως το πραγματικά αδιανόητο θα ήταν η συνέχιση της σημερινής πορείας, με την επιβολή όλο και αυστηρότερων μέτρων σε βάρος χωρών που ήδη βιώνουν ποσοστά ανεργίας αντάξια της Μεγάλης Ύφεσης.

Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήθελαν πράγματι να σώσουν το ευρώ, θα αναζητούσαν μια εναλλακτική πορεία. Και το ποια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια εναλλακτική είναι επίσης ξεκάθαρο. Η Ευρώπη χρειάζεται πιο επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, με την μορφή της προθυμίας - μιας εκπεφρασμένης δημόσια προθυμίας - της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αποδεχτεί κάπως υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού από τα σημερινά.

Χρειάζεται επίσης πιο επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, με την μορφή μιας σειράς γερμανικών προϋπολογισμών που θα λειτουργούσαν ως αντίβαρο στην λιτότητα στην Ισπανία και άλλα προβληματικά κράτη στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, αντί να πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις της. Ακόμη και με τέτοιες αναπτυξιακές πολιτικές, βέβαια, τα κράτη της περιφέρειας έχουν μπροστά τους δύσκολα χρόνια - αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε κάποια ελπίδα ανάκαμψης.

Αυτό που βλέπουμε όμως είναι η απόλυτη ανελαστικότητα. Τον Μάρτιο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν ένα δημοσιονομικό σύμφωνο που στην πράξη αναγορεύει την δημοσιονομική αυστηρότητα σε μοναδική θεραπεία για όλα τα οικονομικά προβλήματα. Στο μεταξύ, οι βασικοί αξιωματούχοι της κεντρικής τράπεζας επαναλαμβάνουν με έμφαση την πρόθεσή τους να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού, στην παραμικρή ένδειξη αύξησης του πληθωρισμού.

Δύσκολα λοιπόν αποφεύγει κανείς μια αίσθηση απελπισίας. Αντί να παραδεχτούν το λάθος τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν τις οικονομίες τους - και τις κοινωνίες τους - στον γκρεμό. Και το τίμημα θα το πληρώσει όλος ο κόσμος.


8) Stiglitz says European austerity plans are a 'suicide pact'

From The Telegraph

European governments have signed a "suicide pact" by imposing fiscal austerity plans that will collapse their economies, Joseph Stiglitz, the liberal economist, has warned.

Imposing austerity measures as countries slow towards recession is a fundamentally flawed response, said Mr Stiglitz, who won the Nobel prize in 2001 for his work on how markets work inefficiently.
"The answer, even though they see over and over again that austerity leads to collapse of the economy, the answer over and over [from politicians] is more austerity," said Mr Stiglitz to the Asian Financial Forum, a gathering of over 2,000 finance professionals, businessmen and government officials in Hong Kong.
"It reminds me of medieval medicine," he said. "It is like blood-letting, where you took blood out of a patient because the theory was that there were bad humours.
"And very often, when you took the blood out, the patient got sicker. The response then was more blood-letting until the patient very nearly died. What is happening in Europe is a mutual suicide pact," he said.
Keynesian economics, which require governments to help sustain demand, suggests that austerity measures should be imposed when an economy is booming, not waning.
17 Jan 2012
Mr Stiglitz pointed out that 700,000 public sector jobs had been cut in the United States in the past four years, removing demand from the system as unemployment spikes. The UK is set to lose a similar number by 2017.
Instead, Mr Stiglitz argued the best economic medicine is infrastructure spending, especially on transport and energy projects. He pointed to China as one country that had successfully combatted financial crises with stimulus packages.
On Monday, George Osborne had told the same forum that the UK's fiscal austerity measures, which have been in place for a year and under which the economy has begun to tip into recession, were the only way to convince the market of the UK's economic credibility.
"When you have a high budget deficit, if you do not have a [disciplined fiscal] plan then you will not have sustainable growth because investors will be worried about investing in your country," the Chancellor said.
However Mr Stiglitz argued that austerity in the UK and elsewhere would not boost confidence. "There will not be a restoration of confidence as long as economies keep falling, and that will continue until [politicians] change economic course. And I do not think that is likely," he said.
Mr Stiglitz said economists are now not debating if the Euro will break up, but how and when it will happen.
"Among economists the discussion is about the best way to end the euro. It could be civilian upset that does it. Youth unemployment in Spain has been over 40pc since 2008. How much longer will they tolerate that? The policies of the new government are for more of the same medicine, except worse.
"The other way it may end is when the European Central Bank refuses to be the lender of last resort for some countries, precipitating a crisis. We can be sure that markets will be highly volatile and the end of the Euro will be a very severe disruption to the global economy," he said.
However, he compared the strictures of the single currency to the gold standard, and noted that countries which had abandoned the gold standard early had recovered more quickly.
"When the Euro was founded, most economists were skeptical," he said, noting that the single currency was a political project that had not satisfied the optimum conditions for a currency bloc. "They hoped they would be able to finish the project over time, but the politics was not strong enough," he said.
Mr Stiglitz also said that while he was critical of the ratings agencies, a decision to downgrade the European Financial Stability Fund (EFSF) on Monday was reasonable. "The EFSF was trying to leverage something out of nothing, and that was never going to work, and they were just saying that it wasn't going to work," he said.


Friday, February 3, 2012

Σκέψου και πράξε!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Χαρίδημου K. Τσούκα, καθηγητή Στρατηγικής Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και Οργανωσιακής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Warwick της Μεγάλης Βρετανίας στην εκπομπή "Στα Άκρα".
Η διαυγής σκέψη αναλύει το "ελληνικό πρόβλημα":



ΣΤΑ ΑΚΡΑ Χαρίδημος Τσούκας from Αντίφωνο (antifono.gr) on Vimeo.

Thursday, February 2, 2012

Ένα "φορμάτ" είναι ρε παιδιά! Του Γιάννη Μακριδάκη

Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο!

Aπο το tvxs:

Δέκα γενιές μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ για να σας θρέψω.

Και πήγε κι έγινε καπετάνιος. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, μα έκαμε σπίτι καλό και είχε άνεση οικονομική, έκαμε και παιδιά, και όχι μόνο τα 'θρεψε μα τους κουβαλούσε κι όλα τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Ιδίως σαν ξεμπαρκάριζε από Ιαπωνία ή Σιγκαπούρη.

Να πας να σπουδάσεις, μου λεγε εμένα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν κι εμένα, μακριά από τη θάλασσα, μακριά, να μάθεις μια επιστήμη και να 'χεις δουλειά στεριανή καλή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά στον χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. ΚΙ έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη.

Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.

Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις. Μα ύστερα από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά νύχτα με νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα 'βαλα κάτω ένα βράδυ. Σκλάβος ένιωθα.

Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια ένα μήνα κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό για να ασκώ ούτε την τέχνη μου τη ζωγραφική που μ' άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου λεγε πως θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους. Και πως να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται;

Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που 'μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Και κατέληξα πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει εμένα τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου, έστω και με όρους ευνοϊκούς, για να βγάζω λεφτά;

Λεφτά που είμαι αναγκασμένος να τα δίνω πίσω από κει που τα πήρα, έτσι ώστε να αγοράζω την τροφή, τη διασκέδαση και τη ζωή μου όλη; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει χαράμι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, τις ώρες της μιας και μοναδικής ζωής μου που περνάνε μπρος σε μια οθόνη υπολογιστή;

Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή άτολμα. Με λιγότερη δουλειά και λιγότερες αποδοχές. Πάλι δεν με συμφέρει διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο εκμισθωτής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνουν, εγώ τους τα επιστρέφω, είτε για τις ανάγκες μου είτε για τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από αυτές μού τις δημιουργούν οι ίδιοι για να μου τα πάρουν πίσω.

Κατέληξα λοιπόν πως δεν συμφέρει να δουλεύεις για να ζήσεις. Δεν συμφέρει καθόλου. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι γύρω μου διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα. Κι ύστερα γκρινιάζουν και περνούν μια ζωή μίζερη ακόμα κι αν, λένε, πως τους αρέσει και τους γεμίζει η δουλειά που κάνουνε. Βαυκαλίζονται κι εγώ τους θεωρούσα ευτυχείς όσους, λίγους, τέτοιους γνώριζα. Το πήρα χαμπάρι κι αυτό κατόπιν. Σαν τα παράτησα όλα.

Σαν πήγα στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα, μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τυχερός που έφυγα από την πόλη. Μα που την είδανε την τύχη; Αφού κάθισα και σκέφτηκα. Τα πήρα από την αρχή και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο.

Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ.

Ξέρω από υπολογιστές, ευτυχώς. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ' όσες είχα αποθηκεύσει στον σκληρό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το παλαιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου.

Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο.

Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ' αυτά. Εϊχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν μου ήταν πληροφορίες αναγνωρίσιμες πια. Κι έφυγα.

Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους κήπους ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ' ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τοίχο.

Κι απελευθερώθηκα από τη νοικιασμένη εργασία, άρχισα να ζω παράλληλα με την οργανωμένη κοινωνία, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν, πιο αληθινό, που έχει ελάχιστα σημεία τομής με το προηγούμενο που ζούσα ως άτομο.

Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Έχω τα πάντα. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι γεμάτο, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ' όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Βγάζω ένα χαρτζιλίκι απ' αυτά για να πληρώνω όσα, ελάχιστα πια, με συνδέουνε ακόμα με τον "πολιτισμό".

Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά, να η οικονομική κρίση. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ;

Τώρα μου λένε, κι ο πατέρας μου μαζί με όλους, πως έκανα την πιο καλή κίνηση τότε που έφυγα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το είδα και πιο πολύ που το τόλμησα. Μα πάλι τυχερός; Πάλι στην τύχη τα ρίχνουνε όλα; Γι αυτό ίσως κάθονται ατάραχοι και βλέπουνε την καταστροφή να έρχεται.

Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ.


Κότσυφας
πρώην προγραμματιστής η/υ


Για την αντιγραφή
Γιάννης Μακριδάκης

Jazz stories I

Η εμμονή μου, αυτών των ημερών, είναι η αναζήτηση λογοτεχνικών αναφορών στην τζαζ. Τι συμβαίνει όταν αυτές οι δύο μεγάλες αγάπες συναντιώνται;
Προς το παρόν έχω εντοπίσει δύο εξαιρετικά αποσπάσματα και συνεχίζω το ψάξιμο (και το διάβασμα και την ακρόαση).

Ξεκινάω με ένα απόσπασμα από το "Κουτσό", του J. Cortazar. Όταν σκόνταψα πάνω του για πρώτη φορά, έμεινα με την εντύπωση ότι αν η μουσική γραφόταν με λέξεις -αντί για νοτές- τότε η τζαζ θα ήταν ακριβώς αυτό:

"[…] ακουγόταν το θέμα που μάγευε τον Ολιβέιρα, μια ανώνυμη τρομπέτα και ύστερα το πιάνο, όλα τυλιγμένα μέσα στους αχνούς ενός παλιού γραμμοφώνου και μιας άθλιας εγγραφής, μιας ορχήστρας της συμφοράς πριν από την εποχή της τζαζ, σε τελική ανάλυση απ 'αυτούς τους παλιούς δίσκους , απ ' αυτά τα showboats και τις νύχτες στο Στόρυβιλ είχε γεννηθεί η μοναδική παγκόσμια μουσική του αιώνα, κάτι που πλησίαζε τους ανθρώπους περισσότερ και καλύτερα από την Εσπεράντο, την Ουνέσκο ή τις αεροπορικές εταιρίες, μια μουσική αρκετά πρωτόγονη ώστε να φτάνει στην παγκοσμιότητα και αρκετά καλή ώστε να δημιουργεί τη δική της ιστορία, με τα σχίσματα, τις αποκηρύξεις, τις αιρέσεις, το τσάρλεστον, το μπλακ- μπότομ, το σίμυ, το φοξτρότ, το στομπ, τα μπλουζ της, ώστε να επιτρέπει τις ταξινομήσεις και τις ετικέτες, αυτό ή εκείνο το στυλ, το σουίνγκ, το μπήμποπ, η cool, να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ρομαντισμό και τον κλασικισμό, τη hot και την εγκεφαλική τζαζ, μια ανθρώπινη μουσική, μια μουσική με διαφορετική ιστορία από εκείνη της ζωώδους και ηλίθιας μουσικής χορού, της πόλκας και του βαλς, της σάμπας, μια μουσική που σου έδινε τη δυνατότητα να την αναγνωρίζεις και να την εκτιμάς τόσο στην Κοπεγχάγη όσο και στη Μεντόσα ή στο Κέηπταουν, που έφερνε πιο κοντά τα νέα παιδιά με τους δίσκους κάτω απ' τη μασχάλη, που τους χάριζε ονόματα και μελωδίες σαν σύμβολα για να αναγνωρίζονται και να συνδέονται και να νιώθουν λιγότερο μόνα, περιστοιχισμένα καθώς ήταν από αφεντικά και οικογένειες και απέραντα δυστυχισμένους έρωτες, μια μουσική που δε δέσμευε τη φαντασία και επέτρεπε το προσωπικό γούστο, τη συλλογή εβδομηνταοχτάρηδων χωρίς τραγούδι με τον Φρέντυ Κέπαρντ ή τον Μπανκ Τζόνσον, τον αντιδραστικό εκλεκτικισμό του Ντίξιλαντ, την ακαδημαϊκή εξειδίκευση στον Μπιξ Μπάιντερμπεκε ή το άλμα στους χώρους της μεγάλης περιπέτειας απ' τον Τελόνιους Μονκ, τον Όρας Σίλβερ ή τον Θαντ Τζόουνς, την κακογουστιά του Έρολ Γκάρνερ ή του Αρτ Τέιτουμ, τις μεταμέλειες και τις απαρνήσεις, την προτίμηση για τα μικρά συγκροτήματα, τις μυστηριώδεις εγγραφές με ψευδώνυμα και τίτλους που επέβαλλαν οι εταιρίες δίσκων ή το κέφι της στιγμής και όλον αυτόν τον ελευθεροτεκτονισμό του σαββατόβραδου στο δωμάτιο ενός φίλου φοιτητή ή στο υπόγειο της παρέας, με κορίτσια που προτιμούσαν να χορεύουν, ενώ άκουγαν το Stαr Dust ή το When your mαn is going to put you down, και μύριζαν γλυκά και απαλά άρωμα και δέρμα και ζέστη, που άφηναν να τις φιλήσεις όταν ήταν πια αργά, γιατί κάποιος είχε ήδη βάλει το The blues with a feeling και σχεδόν κανείς δε χόρευε πια, μόνο στέκονταν όρθιοι και λικνίζονταν και όλα ήταν θολά και βρόμικα και άθλια και όλα τ' αγόρια θά' θελαν να βγάλουν αυτά τα ξεμανίκωτα χλιαρά φορέματα ενώ τα χέρια χάιδευαν την πλάτη και τα κορίτσια είχαν το στόμα μισάνοιχτο και παραδίνονταν σε ένα θεσπέσια ηδονικό τρόμο και στη νύχτα. Τότε ξεπηδάει μια τρομπέτα και τις κατακτά εξ ονόματος όλων των αντρών, παίρνοντάς τις με μια μοναδική ζεστή φράση που τις κάνει να πέσουν σαν κομμένα φυτά μες στην αγκαλιά των καβαλιέρων τους και γίνεται ένας αγώνας δρόμου μέσα στην ακινησία, ένα πήδημα στον αέρα της νύχτας, πάνω από την πόλη, ώσπου ένα μικροσκοπικό πιάνο τις γυρίζει πίσω στον εαυτό τους, εξαντλημένες και συμφιλιωμένες και ακόμα παρθένες ως το επόμενο Σάββατο, κι όλα αυτά με μια μουσική που τρομοκρατεί τους ακροατές στην πλατεία, όλους αυτούς που πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι αληθινό αν δεν υπάρχουν τυπωμένα προγράμματα και ταξιθέτριες, και έτσι προχωρεί ο κόσμος και η τζαζ είναι ένα πουλί που μεταναστεύει ή μετακινείται ή μετοικεί ή μετεμψυχώνεται, πηδώντας εμπόδια, εξαπατώντας τους τελωνειακούς, κάτι που τρέχει και βιάζεται και απόψε το οράδυ η Έλα Φιτζέραλντ τραγουδάει στη Βιέννη ενώ ο Κένυ Κλαρκ εγκαινιάζει στο Παρίσι μια υπόγεια μπουάτ και στο Περπινιάν χοροπηδάνε τα δάχτυλα του Όσκαρ Πήτερσον και ο Σάτσμο βρίσκεται παντού μ' αυτό το δώρο της πανταχού παρουσίας που του παραχώρησε ο Κύριος, στο Μπέρμινχαμ, στη Βαρσοβία, στο Μιλάνο, στο Μπουένος Άιρες, στη Γενεύη, σ' όλο τον κόσμο, είναι αναπόφευκτο, είναι η βροχή και το ψωμί και το αλάτι , κάτι που αδιαφορεί πλήρως για τις εθνικές εορτές, για τις ιερές παραδόσεις, για τη γλώσσα, για τη λαογραφία: ένα σύννεφο χωρίς σύνορα, ένας κατάσκοπος του νερού και του αέρα , μια αρχετυπική μορφή, κάτι από πριν ή από κάτω, που συναδελφώνει τους Μεξικανούς με τους Νορβηγούς και τους Ρώσους και τους Ισπανούς, τους ενσωματώνει και πάλι στην αμυδρή απoλησμoνημένη κεντρική φωτιά , αδέξια και άσχημα και επισφαλώς τους ξαναγυρίζει στην προδομένη τους κοινή καταγωγή, τους φανερώνει πως υπάρχουν ίσως και άλλοι δρόμοι κι αυτός που πήρανε δεν ήταν ο μοναδικός μα ούτε κι ο καλύτερος ή πως υπάρχουν ίσως κι άλλοι δρόμοι και πως αυτός που πήρανε ήταν ο καλύτερος, πως υπάρχουν όμως ίσως κι άλλοι δρόμοι που είναι όμορφο να τους περπατάς και εκείνοι δεν τους πήραν ή τους άφησαν στη μέση και πως ο άνθρωπος είναι πάντα κάτι περισσότερο από άνθρωπος και πάντα κάτι λιγότερο από άνθρωπος, περισσότερο από άνθρωπος γιατί εμπεριέχει αυτά που η τζαζ υπαινίσσεται και παρακάμπτει και ακόμα προβλέπει και λιγότερο από άνθρωπος γιατί απ' αυτήν την ελευθερία που του δόθηκε έφτιαξε ένα παιχνίδι αισθητικής ή ηθικής, μια σκακιέρα όπου περιορίζεται να είναι ο τρελός ή το άλογο, έναν ορισμό της ελευθερίας που τον διδάσκουν στα σχολεία, στα σχολεία ακριβώς όπου ποτέ δε διδάχτηκαν και ποτέ δε θα διδαχτούν στα παιδιά τα πρώτα μέτρα ενός ράγκταϊμ ή η πρώτη μελωδική φράση ενός μπλουζ, κ.λπ., κ.λ.π.

Ι could sit right here and think a thousand miles away
Ι could sit right here and think a thousand miles away
Since I had the blues this bad, I can’t remember the day...
"


...συνεχίζεται...