Metademocracy!

The Greek translation follows below.

Lobbyists, Guns and Money
By PAUL KRUGMAN
Published: March 25, 2012



Florida’s now-infamous Stand Your Ground law, which lets you shoot someone you consider threatening without facing arrest, let alone prosecution, sounds crazy — and it is. And it’s tempting to dismiss this law as the work of ignorant yahoos. But similar laws have been pushed across the nation, not by ignorant yahoos but by big corporations.

Specifically, language virtually identical to Florida’s law is featured in a template supplied to legislators in other states by the American Legislative Exchange Council, a corporate-backed organization that has managed to keep a low profile even as it exerts vast influence (only recently, thanks to yeoman work by the Center for Media and Democracy, has a clear picture of ALEC’s activities emerged). And if there is any silver lining to Trayvon Martin’s killing, it is that it might finally place a spotlight on what ALEC is doing to our society — and our democracy.

What is ALEC? Despite claims that it’s nonpartisan, it’s very much a movement-conservative organization, funded by the usual suspects: the Kochs, Exxon Mobil, and so on. Unlike other such groups, however, it doesn’t just influence laws, it literally writes them, supplying fully drafted bills to state legislators. In Virginia, for example, more than 50 ALEC-written bills have been introduced, many almost word for word. And these bills often become law.

Many ALEC-drafted bills pursue standard conservative goals: union-busting, undermining environmental protection, tax breaks for corporations and the wealthy. ALEC seems, however, to have a special interest in privatization — that is, on turning the provision of public services, from schools to prisons, over to for-profit corporations. And some of the most prominent beneficiaries of privatization, such as the online education company K12 Inc. and the prison operator Corrections Corporation of America, are, not surprisingly, very much involved with the organization.

What this tells us, in turn, is that ALEC’s claim to stand for limited government and free markets is deeply misleading. To a large extent the organization seeks not limited government but privatized government, in which corporations get their profits from taxpayer dollars, dollars steered their way by friendly politicians. In short, ALEC isn’t so much about promoting free markets as it is about expanding crony capitalism.

And in case you were wondering, no, the kind of privatization ALEC promotes isn’t in the public interest; instead of success stories, what we’re getting is a series of scandals. Private charter schools, for example, appear to deliver a lot of profits but little in the way of educational achievement.

But where does the encouragement of vigilante (in)justice fit into this picture? In part it’s the same old story — the long-standing exploitation of public fears, especially those associated with racial tension, to promote a pro-corporate, pro-wealthy agenda. It’s neither an accident nor a surprise that the National Rifle Association and ALEC have been close allies all along.

And ALEC, even more than other movement-conservative organizations, is clearly playing a long game. Its legislative templates aren’t just about generating immediate benefits to the organization’s corporate sponsors; they’re about creating a political climate that will favor even more corporation-friendly legislation in the future.

Did I mention that ALEC has played a key role in promoting bills that make it hard for the poor and ethnic minorities to vote?

Yet that’s not all; you have to think about the interests of the penal-industrial complex — prison operators, bail-bond companies and more. (The American Bail Coalition has publicly described ALEC as its “life preserver.”) This complex has a financial stake in anything that sends more people into the courts and the prisons, whether it’s exaggerated fear of racial minorities or Arizona’s draconian immigration law, a law that followed an ALEC template almost verbatim.

Think about that: we seem to be turning into a country where crony capitalism doesn’t just waste taxpayer money but warps criminal justice, in which growing incarceration reflects not the need to protect law-abiding citizens but the profits corporations can reap from a larger prison population.

Now, ALEC isn’t single-handedly responsible for the corporatization of our political life; its influence is as much a symptom as a cause. But shining a light on ALEC and its supporters — a roster that includes many companies, from AT&T and Coca-Cola to UPS, that have so far managed to avoid being publicly associated with the hard-right agenda — is one good way to highlight what’s going on. And that kind of knowledge is what we need to start taking our country back.



Μεγάλο κράτος; Μικρό κράτος; Οι αμερικάνοι βρήκαν τη λύση: το μέλλον είναι το ιδιωτικό κράτος! Γιατί να κουραζόμαστε με εκλογές, να χάνουμε χρόνο με νομοθετικές εργασίες, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια αντιπαραγωγικά; Ας κάνουμε απευθείας ανάθεση της κυβένησης σε μια εταιρία να τελειώνουμε!

Του P. Krugman
ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times

Ο διαβόητος πλέον νόμος για την «αυτοάμυνα» («Stand Your Ground») της πολιτείας της Φλόριντα, αυτός που σου επιτρέπει να πυροβολήσεις κάποιον αν θεωρήσεις ότι σε απειλεί χωρίς να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο σύλληψης ή δίωξης, ακούγεται τρελός - και είναι. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να απορρίψει αυτό τον νόμο σαν έργο κάποιων αδαών επαρχιωτών. Κι όμως: παρόμοιοι νόμοι προωθούνται σε ολόκληρη την χώρα, και μάλιστα όχι από αδαείς επαρχιώτες, αλλά από μεγάλες επιχειρήσεις.

Πιο συγκεκριμένα, διατυπώσεις σχεδόν ταυτόσημες με εκείνες του νόμου της Φλόριντα περιέχονται σε ένα πρότυπο νομοθετικό κείμενο που μοιράζεται στους βουλευτές άλλων πολιτειών από το Αμερικανικό Συμβούλιο Νομοθετικών Ανταλλαγών (American Legislative Exchange Council, ή ALEC) μια οργάνωση που υποστηρίζεται από μεγάλες επιχειρήσεις και έχει κατορθώσει να διατηρήσει χαμηλό προφίλ, παρά την τεράστια πολιτική επιρροή της. Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από την δολοφονία του Τρέιβον Μάρτιν είναι πως μπορεί να φωτίσει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της ALEC για την κοινωνία - και την Δημοκρατία μας.

Τι είναι η ALEC? Παρά τους ισχυρισμούς πως πρόκειται για υπερκομματική οργάνωση, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια οργάνωση που ανήκει στο κίνημα των υπέρ-συντηρητικών, καθώς χρηματοδοτείται από τους συνήθεις υπόπτους: τους αδελφούς Κοχ, την Exxon Mobil κ.α. Σε αντίθεση με παρεμφερείς ομάδες, όμως, η ALEC δεν επηρεάζει απλά την σύνταξη των νόμων, αλλά κυριολεκτικά γράφει τους νόμους, αφού παρέχει ολοκληρωμένα νομοσχέδια στους νομοθέτες των πολιτειών. Στην Βιρτζίνια, για παράδειγμα, έχουν παρουσιαστεί τουλάχιστον 50 νομοσχέδια γραμμένα σχεδόν κατά λέξη από την ALEC. Και αρκετά από αυτά τα νομοσχέδια ψηφίζονται και γίνονται πολιτειακοί νόμοι.

Πολλά από τα νομοσχέδια της ALEC προωθούν γνωστούς συντηρητικούς σκοπούς: την διάλυση των συνδικάτων, την υπονόμευση της περιβαλλοντικής προστασίας, την δημιουργία φορολογικών παραθύρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Η ALEC όμως δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή για την παράδοση των δημόσιων υπηρεσιών, είτε πρόκειται για σχολεία είτε για φυλακές, στις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Και βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη πως ορισμένες επιχειρήσεις που ωφελήθηκαν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως η εταιρεία διαδικτυακών εκπαιδευτικών υπηρεσιών K12 Inc, και η εταιρεία διαχείρισης σωφρονιστικών ιδρυμάτων «Corrections Corporation of America», έχουν στενούς δεσμούς με την οργάνωση ALEC.

Τι μας λέει αυτό; Ότι ο ισχυρισμός της ALEC ότι τα κάνει όλα αυτά στο όνομα του «μικρότερου κράτους» και των ελεύθερων αγορών είναι βαθιά παραπλανητικός. Σε μεγάλο βαθμό, η οργάνωση δεν μάχεται για τον περιορισμό του κράτους, αλλά για την ιδιωτικοποίηση του κράτους, βάσει της οποίας οι επιχειρήσεις αντλούν τα κέρδη τους από τα δολάρια των φορολογουμένων, δολάρια που κατευθύνονται προς τα ταμεία τους από φιλικούς προς αυτές πολιτικούς. Εν ολίγοις, η ALEC δεν ασχολείται με την προώθηση της ελεύθερης αγοράς, αλλά με την εξάπλωση του διεφθαρμένου, κακοποιού καπιταλισμού.

Και μην νομίζετε πως το είδος των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η ALEC ευνοούν το δημόσιο συμφέρον: αντί για ιστορίες επιτυχίας, το μόνο αποτέλεσμα τους είναι μια σειρά από σκάνδαλα διαφθοράς. Ένα παράδειγμα είναι τα ιδιωτικά πρωτοβάθμια σχολεία, που αποδεικνύονται αρκετά κερδοφόρα, αλλά δεν φαίνεται να έχουν βελτιώσει την εκπαιδευτική διαδικασία σε σχέση με τα δημόσια.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ενθάρρυνση της αυτοδικίας; Εν μέρει πρόκειται για την γνωστή παλιά ιστορία - την μακρόχρονη εκμετάλλευση των δημόσιων φόβων, και ιδιαίτερα όσων σχετίζονται με τις φυλετικές εντάσεις, για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών υπέρ των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Και δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι η Εθνικός Σύνδεσμος Όπλων (National Rifle Association) και η ALEC υπήρξαν στενοί σύμμαχοι εξ αρχής.

Και η ALEC, περισσότερο από άλλες δεξιές οργανώσεις, μπήκε στο παιχνίδι για να μείνει. Τα νομοθετικά της «προσχέδια» δεν αποσκοπούν μόνο στο να εξασφαλίσουν άμεσα οφέλη για τους επιχειρηματίες: στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός πολιτικού κλίματος που θα ευνοήσει την επιβολή ακόμη πιο φίλο-επιχειρηματικών νομοθετημάτων στο μέλλον.

Μήπως ξέχασα να αναφέρω ότι η ALEC έχει παίξει βασικό ρόλο στην προώθηση νομοσχεδίων που κάνουν δυσκολότερη την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος για τους φτωχούς και τις μειονότητες; Και δεν είναι μόνο αυτό: πρέπει ακόμη να σκεφτείτε τα συμφέροντα του συμπλέγματος της ποινικής βιομηχανίας - των εταιρειών που διαχειρίζονται τις ιδιωτικές φυλακές, των εταιρειών που διαχειρίζονται την βιομηχανία δικαστικών εγγυήσεων κ.α., και έχουν οικονομικό συμφέρον σε οτιδήποτε στέλνει περισσότερους ανθρώπους στα δικαστήρια και τις φυλακές. Το σύμπλεγμα αυτό κερδίζει υπερτονίζοντας τους φυλετικούς φόβους για τις μειονότητες ή από επιβάλλοντας αμφιλεγόμενα μέτρα όπως ο δρακόντειος αντιμεταναστευτικός νόμος της Αριζόνα, έναν νόμο που επίσης ακολουθεί κατά γράμμα το πρότυπο κείμενο της ALEC.

Σκεφτείτε το εξής: μετατρεπόμαστε σε μια χώρα όπου ο βρόμικος καπιταλισμός δεν σπαταλά απλώς τα λεφτά των φορολογούμενων, αλλά οδηγεί και σε στρεβλώσεις την ποινική δικαιοσύνη, με την έννοια ότι η αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων δεν αντανακλά την ανάγκη προστασίας των νομοταγών πολιτών, αλλά τις ευκαιρίες κερδοφορίας που προσφέρει στις επιχειρήσεις η ύπαρξη ενός μεγαλύτερου πληθυσμού στις φυλακές.

Βέβαια η ALEC δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για την ιδιωτικοποίηση της πολιτικής μας ζωής: η αυξανόμενη επιρροή της οργάνωσης είναι αίτιο, αλλά και σύμπτωμα. Όμως η αποκάλυψη του ρόλου της ALEC και των υποστηρικτών της - μια λίστα πανίσχυρων επιχειρήσεων από την AT&T ως την Coca-Cola και την UPS, που έχουν ως τώρα κατορθώσει να αποφύγουν την διασύνδεση του ονόματος τους με την ακροδεξιά πολιτική ατζέντα - είναι ένας καλός τρόπος για να καταλάβουμε το τι συμβαίνει. Και χρειαζόμαστε αυτού του είδους την γνώση, για να ξεκινήσουμε την ανακατάληψη της χώρας μας.

History repeats itself?

Υφεση και Δημοκρατία

Paul Krugman


TO BHMA/ The New York Times

Είναι καιρός να αρχίσουμε να αποκαλούμε την τρέχουσα κατάσταση με το όνομα της: είναι ύφεση. Σύμφωνοι, δεν είναι ένα ολοκληρωμένο ριπλέι της Μεγάλης Ύφεσης, αλλά αυτό δεν είναι παρηγοριά. Η ανεργία τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη, παραμένει καταστροφικά υψηλή. Ηγέτες και θεσμοί απαξιώνονται όλο και περισσότερο. Και οι δημοκρατικές αξίες βρίσκονται υπό πολιορκία.

Ως προς το τελευταίο σημείο, δεν κινδυνολογώ. Τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό μέτωπο είναι σημαντικό να μην πέσουμε στην παγίδα της σύγκρισης με το Κραχ. Η υψηλή ανεργία δεν είναι «καλή», μόνο και μόνο επειδή δεν έχει φτάσει στα επίπεδα του 1933: και οι δυσοίωνες πολιτικές τάσεις δεν πρέπει να απορρίπτονται, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει εμφανιστεί ακόμη κάποιος Χίτλερ.

Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη - όχι επειδή όλα πάνε καλά στην Αμερική, αλλά επειδή πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει την βαρύτητα των ευρωπαϊκών πολιτικών εξελίξεων.

Πρώτα απ' όλα, η κρίση του ευρώ σκοτώνει το Ευρωπαϊκό Όνειρο. Το κοινό νόμισμα, που υποτίθεται πως θα ένωνε τα κράτη, έχει αντίθετα δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα πικρής αντιπαράθεσης.

Ιδίως οι απαιτήσεις για όλο και σκληρότερη λιτότητα, χωρίς καμιά αντισταθμιστική αναπτυξιακή προσπάθεια, έχουν κάνει διπλή ζημιά. Έχουν αποτύχει ως οικονομική πολιτική, επιδεινώνοντας την ανεργία χωρίς να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη: μια πανευρωπαϊκή ύφεση μοιάζει πλέον πιθανή, ακόμη κι αν η άμεση απειλή μιας πιστωτικής κρίσης έχει απομακρυνθεί. Και επίσης έχουν δημιουργήσει ένα τρομερό κύμα οργής, καθώς πολλοί Ευρωπαίοι έχουν εξοργιστεί, δικαίως ή αδίκως (ή και τα δυο), με αυτό που θεωρούν σαν υπερβολική εξάσκηση της Γερμανικής ισχύος.

Ουδείς γνώστης της ευρωπαϊκής ιστορίας μπορεί να δει αυτή την επιστροφή του κλίματος εχθρότητας χωρίς να νιώσει ρίγος. Ίσως όμως τα πράγματα να είναι ακόμη χειρότερα απ΄ ότι νομίζουμε.

Οι δεξιοί λαϊκιστές ενισχύονται συνεχώς - από την Αυστρία, όπου το «Κόμμα της Ελευθερίας» (ο ηγέτης του οποίου έχει διασυνδέσεις με νεοναζιστές) συναγωνίζεται στις δημοσκοπήσεις τα παραδοσιακά κόμματα, ως τη Φιλανδία, όπου το αντιμεταναστευτικό κόμμα των «Αληθινών Φιλανδών» ενισχύθηκε στις εκλογές του περασμένου Απρίλη. Και αυτές είναι πλούσιες χώρες, οι οικονομίες των οποίων άντεξαν την κρίση. Τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο δυσοίωνα στα φτωχότερα έθνη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Τον περασμένο μήνα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) τεκμηρίωσε μια ραγδαία υποχώρηση στην υποστήριξη που απολαμβάνει το δημοκρατικό πολίτευμα στην κοινή γνώμη των κρατών της λεγόμενης «Νέας Ευρώπης», των χωρών που μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Διόλου περίεργο που η απώλεια της πίστεως προς τη δημοκρατία είναι εντονότερη στις χώρες που υπέφεραν από τις μεγαλύτερες οικονομικές «βουτιές».

Και σε ένα τουλάχιστον έθνος, την Ουγγαρία, οι δημοκρατικοί θεσμοί υπονομεύονται ήδη. Ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα της Ουγγαρίας, το «Γιόμπικ», είναι ένας εφιάλτης βγαλμένος από την δεκαετία του 1930: είναι αντί-Ρομά (Τσιγγάνοι), είναι αντισημιτικό, και διαθέτει ακόμη και παραστρατιωτικό βραχίονα. Αλλά η άμεση απειλή έρχεται από το «Φίντες», το κυβερνών κεντροδεξιό κόμμα.

Το «Φίντες» εξασφάλισε πέρσι μια εντυπωσιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εν μέρει τουλάχιστον λόγω της οικονομικής κατάστασης: η Ουγγαρία δεν συμμετέχει στο ευρώ, αλλά υπέφερε λόγω του μεγάλης κλίμακας δανεισμού σε ξένα νομίσματα και επίσης, για να είμαστε ειλικρινείς, λόγω της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς των αριστερών-προοδευτικών κομμάτων που ήταν πριν στην κυβέρνηση. Τώρα το «Φίντες», αφού πέρασε ετσιθελικά την περασμένη άνοιξη ένα νέο Σύνταγμα σε μια αμιγώς κομματική ψηφοφορία, δείχνει αποφασισμένο να «μονιμοποιηθεί» στην εξουσία.

Το ζήτημα είναι περίπλοκο. Η Κιμ Λέιν Σέπελ, διευθύντρια του προγράμματος Νομικών και Δημόσιων Υποθέσεων στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στην Ουγγαρία: μου λέει ότι το «Φίντες» βασίζεται σε μια σειρά μέτρων για να καταπνίξει την αντιπολίτευση. Ένας προτεινόμενος εκλογικός νόμος αλλάζει τον χάρτη των εκλογικών περιφερειών κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης από τα άλλα κόμματα. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δέχεται συνεχή πλήγματα, ενώ τα δικαστήρια έχουν γεμίσει από κομματικά στελέχη. Τα κρατικά ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε κομματικά όργανα, ενώ τα ανεξάρτητα ΜΜΕ βρίσκονται υπό διωγμό. Και μια νέα προτεινόμενη συνταγματική τροποποίηση θα θέσει ουσιαστικά εκτός νόμου το ισχυρότερο αριστερό κόμμα.

Όλα αυτά μαζί συνιστούν μια επανεγκαθίδρυση της απολυταρχικής εξουσίας, κάτω από ένα λεπτότατο λούστρο δημοκρατίας, στην καρδιά της Ευρώπης. Και αυτό είναι ένα δείγμα των όσων μπορεί να συμβούν ευρύτερα, αν αυτή η ύφεση συνεχιστεί.

Δεν είναι ξεκάθαρο τι μπορεί να γίνει με την διολίσθηση της Ουγγαρίας προς τον αυταρχισμό. Το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, προς τιμήν του, παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, αλλά κατά βάση πρόκειται για ένα Ευρωπαϊκό ζήτημα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχασε την ευκαιρία να αναχαιτίσει από την αρχή την προσπάθεια του «Φιντες» να μονοπωλήσει την εξουσία - εν μέρει διότι η συνταγματική μεταρρύθμιση πραγματοποιήθηκε ενώ η Ουγγαρία κατείχε την εκ περιτροπής προεδρία της Ένωσης. Τώρα θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί: καλύτερα όμως να προσπαθήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να το κάνουν, αν δεν θέλουν να κινδυνεύσουν μια μέρα να χάσουν όλα όσα πρεσβεύουν.

Και πρέπει επίσης να ξανασκεφτούν τις αποτυχημένες τους οικονομικές πολιτικές. Αν δεν το πράξουν, θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση για την δημοκρατία - και η διάλυση του ευρώ μπορεί να αποδειχτεί η μικρότερη από τις ανησυχίες τους.