Sunday, March 8, 2020

Το Τρόπαιο



Το τοπίο κάτι τέτοιες χειμωνιάτικες ημέρες στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας μοιάζει έτσι και αλλιώς μετα-αποκαλυπτικό. Καθώς περπατάω στον έρημο παραλιακό δρόμο με τον αέρα και τη βροχή να με μαστιγώνουν και τα μολυβένια σύννεφα να βαραίνουν τους ώμους μου, θυμάμαι τον πρωταγωνιστή στο "Ο Δρόμος" του Cormac McCarthy. Τώρα συναισθάνομαι κάπως καλύτερα πως θα ένιωσε όταν ξετρύπωσε σ'ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι μερικές κονσέρβες φρούτων και ψαχουλεύω ανήσυχος την τσέπη μου για να σιγουρευτώ ότι το δικό μου πολύτιμο εύρημα εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί.

Νωρίτερα το πρωί είχε πέσει σύρμα ότι εμφανίστηκαν αντισηπτικά gel και έσπευσα στα καταστήματα να αγοράσω. Πρόλαβα το τελευταίο και το κρατάω σφιχτά, καλά κρυμμένο.

Πόσο λίγο θέλει να καταρρεύσουν τα αυτονόητα του πολιτισμού! Ανακούφιση για ένα gel χεριών...
Ένα χαλασμένο ψάρι ή φίδι σε κάποιο χωριό της Κίνας και σε λίγες μέρες οι αξίες και οι βεβαιότητες μας ραγίζουν. Ταξίδια αναψυχής, ψώνια, καριέρες, παραγωγικότητες, προαγωγές, γκουρμέ εστιατόρια μοιάζουν τόσο δευτερεύοντα μπροστά σε ένα απολυμαντικό σήμερα και -ποιός ξέρει- ίσως μια κονσέρβα ανανά μεθαύριο.

Τα γράφω αυτά για να μου θυμίζουν τις σημερινές σκέψεις όταν θα έχει περάσει κι αυτό.

No comments:

Post a Comment

Please leave your message!