Το κλισέ της ανταγωνιστικότητας

Σκεφτείτε: ο επικεφαλής μιας επιχείρησης που αυξάνει την κερδοφορία του μειώνοντας δραματικά τις θέσεις εργασίας θεωρείται επιτυχημένος. Αυτή είναι, λίγο έως πολύ, η κατάσταση στις ΗΠΑ. Η απασχόληση έχει μειωθεί αρκετά, αλλά τα κέρδη ξεπερνούν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι αυτό είναι επιτυχία; Η αναφορά του κ. Ομπάμα στην ανταγωνιστικότητα μπορεί να εκληφθεί ως μια απόπειρα να αντικρούσει ισχυρισμούς που τον θέλουν να εναντιώνεται στην επιχειρηματικότητα. Αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει ο ίδιος ότι αυτό που φέρεται να είναι ονομαστικά «αμερικανικό» στο επιχειρείν δεν ταυτίζεται, κατά κανόνα, με τα συμφέροντα της χώρας. Αυτή η αντίθεση, δε, είναι περισσότερο έντονη από ποτέ. Ο Τζέφρι Ιμελτ, νέος επικεφαλής της προαναφερθείσης συμβουλευτικής επιτροπής, ηγείται της General Electric, μιας εταιρείας που εξασφαλίζει λιγότερο από το ήμισυ των εσόδων της στις ΗΠΑ. Ο κ. Ομπάμα μπορεί, εντέλει, να πράττει ορθά. Οι δημοσκοπήσεις βελτιώνονται προς όφελός του, η οικονομία παρουσιάζει σημάδια ανάκαμψης και οι πιθανότητες επανεκλογής του φαίνονται πολύ καλές. Αλλά, η ιδεολογία που προκάλεσε την οικονομική καταστροφή του 2008 έχει επανέλθει και φαίνεται ότι θα παραμείνει μέχρι να ξεσπάσει μια νέα καταστροφή.

Tου Paul Krugman