Ξερόλες και Μαϊντανοί

Ξερόλες, καθώς φαίνεται, υπήρχαν παντού και πάντα και σε αυτούς θα πρέπει να αναφερόταν ο M. de Montaigne στα μνημειώδη Δοκίμια του, όταν έγραφε:

"Για να μαθαίνω πάντα κάτι από την επαφή μου με τους άλλους, ακολουθώ την εξής τακτική: ανακαλώ εκείνους με τους οποίους κουβεντιάζω τα θέματα που γνωρίζουν καλύτερα.

Αρκεί στον τιμονιέρη για τους αέρηδες να κουβεντιάζει,
στον αγρότη για τα ταυριά του,
για τις πληγές του κάνει λόγο ο πολεμιστής, για τα κοπάδια του ο βοσκός.

Γιατί το αντίθετο συμβαίνει συνηθέστερα:ο καθένας διαλέγει μάλλον να πολυλογεί για το επάγγελμα κάποιου άλλου παρά για το δικό του, θεωρώντας ότι αποκτάει έτσι καινούργια φήμη." [*]

Πέντε αιώνες αργότερα, στην εποχή της κυριαρχίας των media, η συμβουλή του συνιστά μια οξυδερκή μέθοδο άμυνας απέναντι στους μαϊντανούς της τηλεόρασης, των εφημερίδων και του facebook. Προσωπικά αντιμετωπίζω με μεγάλο σκεπτικισμό εκείνους τους επώνυμους που καταχρώμενοι το κύρος ή την διασημότητα τους, τοποθετούνται επί παντώς επιστητού και συνήθως επί ζητημάτων που αγνοούν. Το ότι κάποιος κλωτσάει καλά μια μπάλα, συνθέτει όμορφα τραγούδια, ή έχει υπήρξε όμορφος/η στο παρελθόν δεν τον καθιστά ειδήμονα στα οικονομικά, την εξωτερική πολιτική ή τις διεθνείς σχέσεις. Δυστυχώς, πολύ συχνά, τέτοιοι άνθρωποι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

[*] M. de Montaigne, Δοκίμια, Βιβλίο Πρώτο, Κεφ. 17, εκδ. Εστίας