Η Κατάρα του Αλκιβιάδη

Έγραφε το 1997 ο ασύγκριτος Μάριος Πλωρίτης σε άρθρο του στο «ΒΗΜΑ»:

[...] Την ώρα της μοιραίας εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία που ο ίδιος είχε υποκινήσει [ο Αλκιβιάδης] , εκείνος ο πιο αμφιλεγόμενος και «χαρισματικός» αρχαίος πολιτικός, κατηγορήθηκε για ιεροσυλία και, αντί να γυρίσει στην Αθήνα και ν' απολογηθεί, κατέφυγε στους «αιώνιους» αντιπάλους της πατρίδας του, τους Σπαρτιάτες. Οπου και έγινε «λακωνικότερος των Λακώνων», δίνοντάς τους πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές για τον πόλεμο κατά της πατρίδας του ενώ, παρεμπιπτόντως, «αποπλανούσε» στα κρυφά τη γυναίκα του βασιλιά Αγι, αφήνοντάς την και έγκυο...

Αλλά δεν άργησε να προδώσει και τους καινούργιους «φίλους» του και, δραπετεύοντας απ' τις όχθες του Ευρώτα, βρήκε άσυλο στον πέρση σατράπη Τισαφέρνη. Με αντάλλαγμα τι άλλο; συμβουλές εναντίον και των δύο Ελλήνων αντιμάχων, της Σπάρτης ου μην αλλά και της Αθήνας!

«Συμβούλευε, λέει ο Θουκυδίδης, τον Τισαφέρνη να μη βιαστεί να τελειώσει τον (πελοποννησιακό) πόλεμο, να μη φέρει τα φοινικικά πλοία που ετοίμαζε (για τους Σπαρτιάτες), ούτε να προσφέρει χρήματα για περισσότερους Ελληνες μισθοφόρους. Και τούτο για να μη δώσει στον έναν αντίπαλο (τη Σπάρτη) την κυριαρχία και στη στεριά και στη θάλασσα. Αλλ' αντίθετα, ν' αφήσει την κυριαρχία μοιρασμένη στους δυο αντιπάλους (στην Αθήνα τη θάλασσα, στη Σπάρτη την ξηρά), ώστε να μπορεί ο πέρσης βασιλιάς (ο Δαρείος Β'), όταν τον ενοχλεί ο ένας τους, να ξεσηκώνει τον άλλον εναντίον του» (... «έχειν δ' αμφοτέρους εάν δίχα την αρχήν, και βασιλεί εξείναι αεί επί τους αυτούς λυπηρούς τους ετέρους επάγειν»).
«Αν όμως, συνέχιζε τη συλλογιστική του ο Αλκιβιάδης, ο ένας απ' τους δυο έχει την απόλυτη κυριαρχία στην ξηρά και τη θάλασσα, τότε ο βασιλιάς δεν θα έβρισκε συμμάχους για να γκρεμίσει αυτή τη μεγάλη δύναμη, εκτός αν αποφάσιζε ν' αναλάβει μόνος του τον αγώνα εναντίον της, με μεγάλα έξοδα και κινδύνους. Το πιο απλό, συμπέραινε ο συμβουλάτορας, το πιο οικονομικό και το πιο σίγουρο, θα ήταν ν' αφήσει τους Ελληνες ν' αφανίζονται αναμεταξύ τους» («Ευτελέστερον δε τάδ' είναι βραχεί μορίω της δαπάνης και άμα της μεθ' εαυτού ασφαλείας, αυτούς περί εαυτούς τους Ελληνας κατατρίψαι»). [...]

Λες και τα λόγια του Αλκιβιάδη πλανώνται από τότε, σαν κατάρα, πάνω από τα κεφάλια μας. Κατάρα που ποτέ δεν μπορέσαμε να εξορκίσουμε. Αναρωτιέμαι, ποιός τρομερός εχθρός, ποιά φοβερή απειλή θα ήταν ικανή να κάνει τους έλληνες να ομονοήσουν, να συστρατευθούν για το κοινό καλό; Υπάρχει τρόμος αρκετά μεγάλος για να πετύχει αυτό το θαύμα;

Ακόμα και τώρα που:
- η χρεοκοπία της χώρας είναι βέβαιη και το μόνο που αναζητείται είναι η ονομασία που θα της δωθεί,
- το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε γκέτο έχοντας γίνει πιό επικίνδυνο και από τις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής,
- που η λέξη «Έλληνας» στο εξωτερικό προκαλεί μειδίασμα ή οίκτο,
- που σχεδόν άπαντες συμφωνούν, ότι η Κρίση που μας σαρώνει δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά καθολική και δομική: Κρίση παιδείας, Κρίση πολιτική, κοινωνική και ό,τι ακόμα προστεθεί υπερβολή δεν θα είναι,
ακόμα και τώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμα, που επιβεβαιώνουν την ολική κατάρρευση του σαθρού μας συστήματος με αποτέλεσμα να απειλείται η ίδια μας η υπόσταση ως ανεπτυγμένη κοινωνία, ακόμα και τώρα οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αρνούνται και να διανουθούν την πιθανότητα ουσιαστικής συνεργασίας. Αν όχι τώρα, πότε λοιπόν;

Τι από τα παρακάτω συμβαίνει;
α) Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απειλής;
β) Θεωρούμε ότι η φυλή μας ολοκλήρωσε τον ιστορικό της κύκλο και περιμένουμε καρτερικά το τέλος;
γ) Η στάση του Αλκιβιάδη αποτελεί το αρχέτυπο της ελληνικού «τρόπου»: Εγώ να βολευτώ και οι άλλοι ας κόψουν τον λαιμό τους, και τα περί πατριωτισμού είναι ένας ακόμα μύθος της ευφάνταστης μυθολογίας μας;