Saturday, April 17, 2021

Παλιές Φωτογραφίες


 

17/04/2021

Έφτασε η στιγμή να αναμετρηθώ με τον χαοτικό σωρό από φωτογραφίες που στοιβάζονταν επί δεκαετίες σε σακούλες, σκόρπιους φακέλους και κουτιά. Ασπρόμαυρες, τσαλακωμένες, έγχρωμες, ξεθωριασμένες, παρακολουθούν την διαδρομή οικογένειας και φίλων, από  την πρώτη δαγκεροτυπία κάποιου προπάππου έως τις πρόσφατες ψηφιακές, για περισσότερο από ενάμισυ αιώνα.

Πρόσωπα άγνωστα που υπήρξαν πριν εμφανιστώ εγώ κι άλλα αγαπημένα σε τόσο νεαρή ηλικία που με δυσκολία αναγνωρίζω· φίλοι και φιλενάδες ·οι γονείς μου χορεύουν, διασκεδάζουν και ερωτοτροπούν σε ασπρόμαυρο φόντο, κι εγώ σε έγχρωμο· σκηνές που ανασύρονται από τα βάθη της μνήμης ή της φαντασίας (όσο πιο μακρινό το παρελθόν τόσο πιο δυσδιάκριτα τα όρια των δύο: η ανάμνηση προέρχεται από το συμβάν καθαυτό ή θυμάμαι την φωτογραφία του; ήμουν πράγματι εκεί ή έχω δει την εικόνα τόσες φορές που πείστηκα πως ήμουν;) Ένα τεράστιο καλειδοσκόπιο σχηματίζεται πάνω στο τραπέζι κι εγώ προσπαθώ να το ανθολογήσω.

Κοιτάζω τους γονείς μου, νεότερους από εμένα, να ξεφαντώνουν, να αγγίζονται τρυφερά, να ταξιδεύουν. Ξέρω ότι οι εικόνες συχνά εξαπατούν, τα πρόσωπα όμως ελπίζω όχι – τουλάχιστον όχι τότε, πολύ πριν μας καταλάβει o ψηφιακός ναρκισσισμός και μας απορροφήσει ο διαγωνισμός εικονικής ευτυχίας. Βλέποντας τους να ρουφούν την ζωή σε σέπια τόνους σκέφτομαι με ανακούφιση -ίσως και κάποια ζήλια- ότι έζησαν καλά.

Εκδρομές στην εξοχή, γλέντια, ερωτευμένα ζευγάρια, ευτυχείς νεόνυμφοι, καμαρωτοί γονείς και κλαμένα βαφτιστήρια, οικογενειακές γιορτές και νεανικά πάρτι, παιχνίδια στην ακροθαλασσιά, τόσοι και τόσοι άνθρωποι σε στιγμές που επέλεξαν για να διατηρήσουν στον χρόνο, στιγμές χαράς ή γεγονότα που χάραξαν τις ζωές τους. Οι περισσότεροι έχουν χαθεί προ πολλού, ίσως και τα παιδιά ή τα παιδιά των παιδιών τους· μαζί τους η πρώτη μου αγάπη και φίλοι παιδικοί.

Δυο παράλληλες σειρές από φωτογραφίες ξετυλίγονται νοερά μπροστά μου. Η πρώτη διηγείται την πορεία του πατέρα μου από την νεότητα ως το βαθύ γήρας. Η δεύτερη ακολουθεί τα δικά μου βήματα, στρουμπουλό μωρό στην αγκαλιά της μάνας μου, μαθητής στην παρέλαση, φοιτητής, ναύτης, μαλλιά που αρχίζουν να αραιώνουν και ν’ ασπρίζουν. Οι συνειρμοί προφανείς.

Φωτοσκιάσεις σε κιτρινισμένο χαρτί είναι ό,τι απομένει;

Το Μακόντο ξεμυτίζει δειλά από το χώμα, απλώνεται, ακμάζει, τελικά μαραζώνει ώσπου να το καταπιεί για πάντα η σκόνη. Πού κρύβεται το νόημα σε όλα αυτά αναρωτιέμαι, εκείνο που αναζητούν σοφοί και ποιητές αιώνες τώρα; Σε κάποιες από αυτές τις στιγμές με τα γελαστά πρόσωπα ίσως;

«Ποιο νόημα;» είναι σαν να ακούω τον πατέρα μου να λέει και να γελάει βροντερά. «Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα!» θα συμπλήρωνε πριν βγει έξω να παίξει με τα σκυλιά του.

Αποφασίζω πως αυτή είναι η τελευταία φορά που τακτοποιώ άλμπουμ. Ευτυχώς η ψηφιακή εποχή, μετατρέποντας τις αναμνήσεις μας σε ηλεκτρικό θόρυβο στο νέφος, μας εξασφαλίσει ίσως μια ευσπλαχνική λήθη.

Βγαίνω έξω στη λιακάδα να παίξω.

 

Time is so old and love so brief
Love is pure gold and time a thief
We´re late, darling, we´re late
The curtain descends, everything ends too soon, too soon
 
που θα'λεγε και η Billy Holiday.

1 comment:

  1. Το διάβασα ήδη 3 φορές.Και στο ενδιάμεσο των διαβασματων σα να ήλεγχα τι θυμάμαι, τι συγκράτησα, τι με άγγιξε πιο πολύ. Τι να πρωτοκρατησω δεν ξέρω. Μια γενιά γονέων που μάλλον έζησαν πιο δύσκολα αλλά εν τέλει πιο ποιοτικά από εμάς; Κυρίως ψυχικά αλλά και υλικά υπό την έννοια ότι υπήρξαν πιο "παραγωγικοι" από εμάς; Το δύσκολο task που επιχειρεις, πρακτικά και πνευματικά και τη μοναξιά που συνεπάγεται, γιατί μόνο εσύ ξέρεις τη ζωή σας; Διαλέγω να κρατήσω αυτό που εμένα προσωπικά ταλαιπωρεί 10 χρόνια τώρα με τα social που, θέλοντας και μη, κανείς χρησιμοποιεί για τις δικές του ασκησεις και κάθε φορά τείνω να λησμονω πέφτοντας στη λούμπα των συγκρισεων: "πριν μας καταλάβει o ψηφιακός ναρκισσισμός και μας απορροφήσει ο διαγωνισμός εικονικής ευτυχίας". Να γράφεις πιο συχνά. Ορισμένοι σε "χρειάζονται".

    ReplyDelete

Please leave your message!